Φωτογραφία © Jerome Galland
Ως πλατφόρμα προβολής σύγχρονων εικαστικών, το εστιατόριο Delta συνεργάζεται με την ARTWORKS για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, με σκοπό την ανάδειξη έργων Ελλήνων εικαστικών στον χώρο του εστιατορίου.
Τα έργα, τα οποία εναλλάσσονται ανά χρονιά, έρχονται να προστεθούν στον χώρο οργανικά, ως μέρος του τοπίου. Ακολουθώντας την ιδέα της αειφορίας, μας προσκαλούν να σκεφτούμε την τέχνη ως μέρος ενός πολυποίκιλου οικοσυστήματος με αλληλεξαρτώμενους παράγοντες.
Όλοι οι καλλιτέχνες που παρουσιάζουν τη δουλειά τους – Zωή Γαϊτανίδου, Αντώνης Θεοδωρίδης, Γιώργος Κόντης, Μαρία Μαυροπούλου, Βασίλης Παπαγεωργίου, Ίρις Τουλιάτου – έχουν βραβευτεί από το Πρόγραμμα Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος της ARTWORKS χάρη στην ιδρυτική δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ) .
Ζωή Γαϊτανίδου, Χωρίς Τίτλο, 2017. Φωτογραφία © Zακ Βιεμόν
H Ζωή Γαϊτανίδου (γεν. 1981, Αθήνα) χρησιμοποιεί την πρακτική του κεντήματος για να δημιουργήσει περίτεχνες ταπισερί που συνδυάζουν μορφές με αφηρημένα μοτίβα. Ο συνδυασμός αυτός επιτρέπει τη δημιουργία ιδιαίτερων εντάσεων. Το τροπικό φύλλωμα, κυρίαρχο στο έργο της, αποτελεί μοτίβο που «παραπέμπει στη ναΐφ πτυχή του νεο-εξπρεσιονισμού, αναβιώνοντας μια σύγχρονη εκδοχή της χαρακτηριστικά τροπικής προσέγγισης του Ανρί Ρουσσώ», σύμφωνα με την κριτικό τέχνης Ρομπέρτα Σμιθ. Στο έργο της, συμπαγείς επιφάνειες κεντημένες σε έντονα χρώματα εναλλάσσονται με αχνή ζωγραφική παστέλ και παραπέμπουν στις αλλαγές της διανοητικής μας κατάστασης: τη διαλογιστική καθαρότητα ενός άδειου μυαλού, σε αντίθεση με μια δίνη σκέψεων και συναισθημάτων. Οι επίμονα γεμάτες επιφάνειες των έργων αποτελούνται από μικρότερα κεντήματα, δημιουργώντας ένα συνονθύλευμα αφηγήσεων.
Βασίλης Παπαγεωργίου, Together we don’t stand (I), 2021. Φωτογραφία © Zακ Βιεμόν
Ο Βασίλης Παπαγεωργίου (γεν. 1991, Αθήνα) δημιουργεί γλυπτά και εγκαταστάσεις εμπνευσμένες από χώρους ψυχαγωγίας και περιβάλλοντα κοινωνικής συναναστροφής: ξενοδοχεία, μπαρ, καζίνο, στάδια και δρόμους. Η απουσία της ανθρώπινης μορφής φορτίζει τα έργα με μια ανοίκεια αίσθηση για τον θεατή. Στον καιρό του κορωνοϊού, τα έργα του Παπαγεωργίου αποκτούν ιδιαίτερη δύναμη λόγω των περιορισμών των συναθροίσεων σε τέτοιους χώρους σε πολλές χώρες του κόσμου. Το φάντασμα αυτής της απουσίας στοιχειώνει τα έργα καθώς ο Παπαγεωργίου επιχειρεί να παρουσιάσει αφηγήματα τόσο μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλασίας όσο και μεταξύ θεατρικής σκηνής και καθημερινής ζωής. Στο αισθητικό επίπεδο, αντιπαραθέτει σύμβολα και αρχιτεκτονικά στοιχεία συνυφασμένα με τις κοινωνικές συναθροίσεις -όπως παγκάκια-, ώστε να προτείνει με μινιμαλιστικές φόρμες έναν νέο τρόπο προσέγγισης του ελεύθερου χρόνου, των συναθροίσεων και της ταυτότητας. Ακόμη και με απούσα την ανθρώπινη μορφή από το έργο του, ο Παπαγεωργίου αφήνει χώρο για τη διερεύνηση της χρήσης του ελεύθερου χρόνου, της ανθρώπινης επαφής, των συναθροίσεων, της ταυτότητας.
Ίρις Τουλιάτου, Untitled (still not over you), 2020. Φωτογραφία © Zακ Βιεμόν
Στο έργο Untitled (still not over you) διάφορες τυπολογίες φωτισμού έργων που συλλέγονται κυρίως από κλειστά γραφεία της Αθήνας, ενορχηστρώνονται και επανατοποθετούνται, με τη διάρκεια της ζωής τους να παραμένει άγνωστη. Ούτε πλήρως λειτουργικά ούτε εντελώς εξαντλημένα, είναι objets – trouvés, συνηθισμένα αντικείμενα, σε μια ιδιόμορφη κατάσταση λειτουργικής αδράνειας. Η αναπόφευκτη εξάντλησή τους, επιτείνεται κατά τις επαναλαμβανόμενες εγκαταστάσεις τους. Γίνονται ένα τοπίο μεταβολικής δραστηριότητας —μια ποσότητα φωτός που εισέρχεται σε ένα δωμάτιο, μια ποσότητα ενέργειας που εγκαταλείπει ένα δωμάτιο, ένας συγκεκριμένος βαθμός πρόθεσης, η μικρότερη δυνατή χειρονομία. Είναι φυσικά ίχνη μιας επιθυμίας ή μιας παρόρμησης, ματιές σε τοποθεσίες και στον περιβάλλοντα χώρο. Αναδεικνύουν προσωπικούς και υλικούς περιορισμούς. Είναι επίσης αρχεία συναισθημάτων, διαλογισμών, μανιφέστων, συναισθηματικών περιγραμμάτων ζωής σε όλο και πιο επισφαλείς περιόδους· δοκίμια για τις δυνάμεις και την αντίσταση.
Μαρία Μαυροπούλου, Untitled (cloud) & Untitled (waterfall) από τη σειρά “The Desire for Consciousness”, 2016. Φωτογραφία © Zακ Βιεμόν
Στις εικόνες της σειράς «Η επιθυμία για συνειδητότητα» της Μαρίας Μαυροπούλου (γεν. 1989, Αθήνα), οι τίτλοι δεν είναι περιγραφικοί. Με αυτόν τον τρόπο, είναι αδύνατον να προσδιοριστεί ο χρόνος, ο τόπος και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες δημιουργήθηκε η φωτογραφία, ενώ το μαύρο φόντο στερεί κάθε πληροφορία που θα βοηθούσε να εντοπιστεί το θέμα της στο πραγματικό περιβάλλον. Το θέμα που απεικονίζεται μεταφέρεται σε έναν εικονικό χώρο, χάνει την υλική του υπόσταση, μετατρέπεται σε ιδέα και λειτουργεί συμβολικά. Η καλλιτέχνις επιχειρεί να δημιουργήσει νέα σύμβολα, εγείροντας ερωτήματα σχετικά με το πόσο διαφορετικά ερμηνεύει ο καθένας μας το ίδιο ερέθισμα και επομένως πόσες διαφορετικές ερμηνείες μπορούν να προκύψουν σε διαρκώς μεταβαλλόμενες συνθήκες.
Αντώνης Θεοδωρίδης, #4 & #3 Untitled από τη σειρά “From a Museum of Systematic Displacement”, 2019. Φωτογραφία © Zακ Βιεμόν
Η σειρά έργων “From a Museum of Systematic Displacement” του Αντώνη Θεοδωρίδη είναι ένας φόρος τιμής -καθώς και ένας σύνδεσμος μεταξύ- δύο ντανταϊστών καλλιτεχνών που έχουν σημαδέψει το μέσο του κολάζ: τη Hannah Hoch με το διάσημο έργο της From an Ethnographic Museum (1929) και τον Max Ernst με τον εύστοχο ορισμό του κολάζ ως πολιτισμός της συστηματικής μετατόπισης και των επιπτώσεών της. Η σειρά των έντυπων κολάζ παρουσιάζει μια φανταστική συλλογή αντικειμένων, κατασκευασμένη μέσα από το σχολαστικό ταίριασμα και τη συνένωση ετερόκλητων αρχειακών φωτογραφικών εικόνων. Το έργο εξετάζει εξονυχιστικά τα όρια της φωτογραφικής αξιοπιστίας, καθώς και την ικανότητα της φωτογραφίας να παράγει και να μεταφέρει την ψευδαίσθηση ενός αντικειμένου, να δημιουργεί οπτική ομοιότητα και να διαθέτει έναν βαθμό ακρίβειας και ειλικρίνειας. Παρά το γεγονός ότι αναφέρεται σε ένα είδος φουτουριστικής επιστημονικής φαντασίας, δείχνει προς ένα εναλλακτικό παρελθόν, εκμεταλλευόμενη την τυχαία συνάντηση δύο εκτοπισμένων ιστορικών πραγματικοτήτων σε ένα άγνωστο/ασυνήθιστο πεδίο.
Γιώργος Κόντης, Untitled (Ochre, Folds series), 2021 & Untitled (Red, Folds series), 2020. Φωτογραφία © Zακ Βιεμόν
O Γιώργος Κόντης (γεν. 1981, Αθήνα) εστιάζει στην απλότητα της φόρμας και την αφαίρεση, στην αίσθηση του ελάχιστου. Υλικά όπως το κερί, το μετάξι και η τεχνική της εγκαυστικής με την αισθαντικότητα και την απτότητα που διαθέτουν, αποκτούν ιδιαίτερο ρόλο, ενώ σε συνάρτηση με την παρουσίαση του έργου δημιουργούν μια προσωπική σχέση με τον θεατή. Στη σειρά “Folds” ο Κόντης ανατρέχει στον μοντερνισμό και δη την αφαίρεση στη ζωγραφική και στρέφει το ενδιαφέρον του στη λειτουργία της ζωγραφικής χρωματικού πεδίου. Αυτή η σταθερή αναφορά στο έργο του προσεγγίζεται με διάθεση αναστοχασμού, αποδόμησης και συγκρότησης μιας καινούριας γλώσσας που λειτουργεί μέσα από τις αισθήσεις και το βλέμμα.
Φωτογραφία © Zακ Βιεμόν
Βιογραφικά καλλιτεχνών:
Η Ζωή Γαϊτανίδου γεννήθηκε το 1981 στην Αθήνα. Είναι απόφοιτη της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας και έχει σπουδάσει επίσης στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Έχει ως έδρα της την Αθήνα και τη Σίφνο. H Γαϊτανίδου χρησιμοποιεί τη τεχνική του κεντήματος για να δημιουργήσει περίτεχνες ταπετσαρίες που συνδυάζουν αφηρημένα μοτίβα με παραστατικά στοιχεία, με αποτέλεσμα να προκαλείται μια ένταση στις φόρμες που θυμίζει παραδείγματα φυλετικής τέχνης. Το τροπικό φύλλωμα είναι ένα επαναλαμβανόμενο στοιχείο στο έργο της, το οποίο, όπως σχολίασε η κριτικός τέχνης Ρομπέρτα Σμιθ «θυμίζει ένα ναΐφ παράγωγο του νεο-εξπρεσιονισμού που φέρνει στο νου μια σύγχρονη εκδοχή του τροπικού οράματος του Ανρί Ρουσσώ». Στις επιλεγμένες εκθέσεις της περιλαμβάνονται: «Υφάνσεις: Ζωγραφική και Ταπισερί στην Ελλάδα από το 1960 έως σήμερα», 2019, Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα, Ελλάδα, «Clarity», ατομική έκθεση στη γκαλερί The Breeder, 2017, Αθήνα, Ελλάδα, «The Equilibrists/Οι Εξισορροπιστές», 2016, Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα, που διοργανώθηκε από το New Museum, Nέα Υόρκη και το Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ, Αθήνα, σε επιμέλεια των Gary Carrion Murayari, Helga Christophensen και Massimiliano Gioni, «Heaven», 2η Μπιενάλε της Αθήνας, 2009 Ελλάδα. Η Ζωή Γαϊτανίδου εκπροσωπείται από τη γκαλερί The Breeder στην Αθήνα. Έχει βραβευτεί από την ARTWORKS στο πλαίσιο του Προγράμματος Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (SNF ARTWORKS Fellow 2019).
Ο Βασίλης Παπαγεωργίου (γεν. 1991) είναι εικαστικός καλλιτέχνης που ζει και εργάζεται μεταξύ Αθήνας και Άμστερνταμ. Η πρακτική του ερευνά την εμπειρία και την έννοια της μοναχικότητας, της επικοινωνίας και της συνάντησης ανθρώπων και ιδεών, καθώς και την έκφραση του ανταγωνισμού στην καθημερινότητα. To ενδιαφέρον του επικεντρώνεται σε ημι-ιδιωτικούς και ημι-δημόσιους χώρους (όπως είναι τα μπαρ, τα καζίνο μικρής κλίμακας και οι χαρτοπαιχτικές λέσχες, τα τοπικά γήπεδα ποδοσφαίρου και άλλα μέρη), όπου οι άνθρωποι διεκδικούν την ιδέα του ελεύθερου χρόνου καθώς και το δικαίωμα να είναι μόνοι ενώ βρίσκονται με άλλους. Ο Παπαγεωργίου ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και στη Σχολή Καλών Τεχνών LUCA στις Βρυξέλλες. Έχει λάβει τα βραβεία Montani Tesei Under 35 (2020) στo πλαίσιο της διοργάνωσης Art Verona, το βραβείο 3Package Deal από το Amsterdam Fund for the Arts (2019), ενώ έχει βραβευτεί από την ARTWORKS στο πλαίσιο του Προγράμματος Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (SNF ARTWORKS Fellow 2018). To 2016 υπήρξε φιλοξενούμενος καλλιτέχνης στο Rupert residency στη Λιθουανία. Έχει παρουσιάσει τη δουλειά του στο Μουσείο Μπενάκη, στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, στο Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ, στο Εθνικό Μουσείο Τέχνης του 21ου αιώνα ΜΑΧΧΙ (Ρώμη), στην 6η Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών της Μόσχας, στο Κέντρο Καλών Τεχνών BOZAR (Βρυξέλλες), στην γκαλερί σύγχρονης τέχνης UNA Galleria (Πιατσέντσα, Ιταλία), στο Miart (Μιλάνο), στη διεθνή έκθεση Artissima (Τορίνο), στην ετήσια έκθεση Art-O-Rama (Γαλλία) κ.ά. Είναι συνιδρυτής του χώρου Enterprise Projects στην Αθήνα.
Η Ίρις Τουλιάτου (1981, Αθήνα) αναπτύσσει το εικαστικό της έργο χρησιμοποιώντας ένα ευρύ φάσμα τεχνοτροπιών και υλικών, εξετάζοντας τις συνθήκες και τις διαδικασίες υλοποίησης και απο-υλοποίησης οργανισμών, αντικειμένων και ιδεών. Πρόσφατες ατομικές και ομαδικές εκθέσεις της περιλαμβάνουν συνεργασίες με χώρους τέχνης, ιδρύματα και μουσεία όπως: Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ (Eλλάδα)/New Museum (Nέα Υόρκη)· Radio Athènes (Ελλάδα)· Exile (Αυστρία)· Beton Salon/Villa Vassilieff (Γαλλία)· Manifesta 12· ΥΛΗ[matter]HYLE (Ελλάδα)· Μουσείο Σύγχρονης τέχνης της Λειψίας· Palais de Tokyo, Παρίσι· Κέντρο Τέχνης Alcobendas(Ισπανία)· Στέγη Γραμματων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση (Ελλάδα)· Ίδρυμα Ricard (Γαλλία)· κέντρο τεχνών La Galerie CAC Noisy le Sec (Γαλλία)· Eθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (Αθήνα). To 2012 έλαβε το βραβείο Europas Zukunft/Τhe Future of Europe από το μουσείο σύγχρονης τέχνης GFZK της Λειψίας, το 2019 επελέγη για το πρόγραμμα φιλοξενίας καλλιτεχνών του Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης του Πανεπιστημίου Nanyang (NTU CCA) στη Σιγκαπούρη, ενώ το 2020 βραβεύτηκε από την ARTWORKS στο πλαίσιο του Προγράμματος Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (SNF ARTWORKS Fellow 2020). Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Η Μαρία Μαυροπούλου γεννήθηκε το 1989 και ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Είναι εικαστική καλλιτέχνις που χρησιμοποιεί κυρίως το μέσο της φωτογραφίας, ενώ η δουλειά της επεκτείνεται και σε νέες μορφές της φωτογραφικής εικόνας, όπως η εικονική πραγματικότητα και εικόνες που έχουν αντληθεί από την οθόνη και τα ψηφιακά περιβάλλοντα. Το έργο και η έρευνά της επικεντρώνονται στις νέες συνθήκες και τις σχέσεις που προκύπτουν κατά τη διάρκεια της αλληλεπίδρασης μας με τις συσκευές, με τις οποίες έχουμε πρόσβαση στο διαδίκτυο και τις αντιφάσεις μεταξύ των φυσικών και των ψηφιακών χώρων όπου ζούμε. Η δουλειά της χαρακτηρίζεται από εικόνες που βρίσκονται στο όριο μεταξύ της αληθοφάνειας και της απουσίας της, του πιθανού και του μη-πιθανού, του τυχαίου και του κατασκευασμένου. Παίζοντας με την αντίληψη των θεατών θέτει ερωτήματα σχετικά με τον ρόλο και τη δύναμη της φωτογραφίας σε μια εποχή που κυριαρχείται από αυτήν. Για το πρώτο της έργο εικονικής πραγματικότητας Family Portraits (VR) έχει βραβευτεί στο 60 ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (2019), έχει διακριθεί ως μια εκ των 30 Γυναικών Φωτογράφων κάτω των 30 ετών (2018) και ήταν ανάμεσα στους Νέους Έλληνες Φωτογράφους το 2016 από το Athens Photo Festival. Ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές της σπουδές το 2018 στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, από όπου πήρε το πτυχίο της το 2014. Έργα της έχουν εκτεθεί σε ιδρύματα και μουσεία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Εργάζεται ως φωτογράφος που ειδικεύεται στην αρχιτεκτονική φωτογραφία και είναι συνεργάτης της εφημερίδας The New York Times. Έχει βραβευτεί από την ARTWORKS στο πλαίσιο του Προγράμματος Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (SNF ARTWORKS Fellow 2019).
Ο Αντώνης Θεοδωρίδης είναι εικαστικός φωτογράφος με έδρα την Αθήνα. Είναι υπότροφος του Ιδρύματος Fulbright και κάτοχος τίτλου Photography MFA από το University of Hartford στις ΗΠΑ. Η πρακτική του συνδυάζει την παραδοσιακή αναλογική φωτογραφία με ψηφιακά μέσα, έρευνα και κολάζ. Χρησιμοποιώντας αναλογικές κάμερες μεγάλου φορμά, απεικονίζει ανθρώπους και τοπία δημιουργώντας υψηλής λεπτομέρειας και πλούσια σε χρώμα τυπώματα ψεκασμού μελάνης. Έπειτα από ένα οδοιπορικό στις Δυτικές Πολιτείες των ΗΠΑ το 2014, η εργασία του, Εφημερίδα από την Αμερικανική Δύση δημοσιεύθηκε από τις Εκδόσεις Άγρα στην Αθήνα. Μέσω της στουντιακής πρακτικής του, εξετάζει το ρόλο των φωτογραφικών αρχείων και της μαζικής εικόνας στη διαμόρφωση και εμπέδωση της δυτικοκεντρικής αντίληψης, στοχεύοντας στην ανακατασκευή, τη σύνθεση και επανερμηνεία του φωτογραφικού υλικού μέσα από τεχνικές κολάζ και εγκαταστάσεις. Το 2018, σε συνεργασία με το Εθνικό Μουσείο Ιστορίας και Τέχνης (NMΗΑ) του Λουξεμβουργου, εργάστηκε στη σειρά Unknown Relics/Relics of the Unknown, ένα still-life έργο που εξετάζει τις τυφλές γωνίες της μουσειακής πρακτικής, αναδεικνύοντας αντικείμενα που διαφεύγουν ιστορικής γνώσης και τεκμηρίωσης. Το έργο του έχει παρουσιαστεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και βρίσκεται στις συλλογές του European Investment Bank Institute, του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, της Δημοτικής Πινακοθήκης Θεσσαλονίκης, καθώς και σε ιδιωτικές συλλογές. Έχει βραβευτεί από την ARTWORKS στο πλαίσιο του Προγράμματος Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (SNF ARTWORKS Fellow 2019).
Το έργο του Γιώργου Κόντη (1981, Αθήνα) εστιάζει στην αφηρημένη ζωγραφική και στη λειτουργία της ως εικόνα. Σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου (AdBK) και στο Πανεπιστήμιο Τεχνών του Βερολίνου (UdK). Απέκτησε μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών (MFA) από την Ακαδημία Τεχνών και Design St. Joost στην Μπρεντά της Ολλανδίας και πρόσφατα ολοκλήρωσε το διδακτορικό του στην ζωγραφική στο Βασιλικό Κολέγιο Τέχνης του Λονδίνου (RCA), στο οποίο εστιάζει στην έννοια της αυθεντικότητας. Ζει και εργάζεται στο Βερολίνο και την Αθήνα. Πρόσφατες εκθέσεις περιλαμβάνουν: «Mother Tongue», Crux Galerie, Αθήνα (ατομική, επιμέλεια Κατερίνα Νίκου)· «fAN Archive», Ίδρυμα Τέχνης της Βιέννης, στο πλαίσιο της ετήσιας διοργάνωσης Parallel Vienna (σχεδιασμός έκθεσης/επιμέλεια Herwig Müller)· «Η Υλικότητα του Ζωγραφικού Συμβάντος», Κέντρο Τεχνών Δήμου Αθηναίων (επιμέλεια Ντένης Ζαχαρόπουλος)· «Close, Closer, Fading», γκαλερί Lychee One, Λονδίνο (επιμέλεια Jonathan Miles)· «Project 1 // On Authorship», Space-Projects, Άμστερνταμ (επιμέλεια Maud Oonk)· «Neither Innocent Nor Guilty», Daily Lazy Projects, Αθήνα (επιμέλεια Γιώργος Κόντης)· Bow Open, Στούντιο Ian Kiaer (ατομική), Λονδίνο· «O», γκαλερί Kunstbuero, Βιέννη (με τον Just Quist)· «The Same Sky», Ίδρυμα Τέχνης Lepsien, Ντύσελντορφ. Έχει εκφωνήσει ομιλίες στο πλαίσιο των ακόλουθων διοργανώσεων: «Cultural Identity, Europe & Authenticity», Βασιλικό Κολέγιο Τέχνης του Λονδίνου, με την Gilane Tawadros και τον Luc Tuymans· Rijksakademie Open Studios, με τον Camiel van Winkel (Άμστερνταμ)· συμπόσιο «Authenticity in the Act of Painting», στο Μουσείο De Pont (Τίλμπουργκ, Ολλανδία)· συνέδριο «TECHNE: Memory and Perception», στον πολυχώρο τέχνης Rich Mix (Λονδίνο). Έχει βραβευτεί από την ARTWORKS στο πλαίσιο του Προγράμματος Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (SNF ARTWORKS Fellow 2021).
—
Delta είναι το 4ο κεφαλαίο γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου. Ένα τρίγωνο, δηλαδή, με τις 3 πλευρές του σε απόλυτη αρμονία. Ακριβώς όπως το εστιατόριο Delta. Ένα project που διαμορφώνεται με βάση 3 αρχές: Γαστρονομία, Βιωσιμότητα, Πολιτισμός.