Κατηγορία: Νέα των Fellows

Οι ARTWORKS Fellows 2018 Μανώλης Δασκαλάκης-Λεμός, Χρυσάνθη Κουμιανάκη και Βάλια Παπαστάμου, συμμετέχουν στην ομαδική έκθεση Impulses of inalienability που εγκαινιάζει η κυπριακή eins Gallery στις 04.05.2018.

Η έκθεση «Impulses of inalienability» φιλοξενεί μια ευρεία επιλογή καλλιτεχνών με έργα γλυπτικής, ζωγραφικής, τοιχογραφίες, έκτυπα, φωτογραφίες και εγκαταστάσεις in situ, όλα έκθετα στις ρωγμές που προκαλούν οι ισχυρές ρήξεις με ό,τι αντιλαμβανόμαστε ως προσωπική-πολιτική, γεωγραφική και γενεαλογική δόξα.

Συμμετέχουν: Έβελυν Αναστασίου, Πήτερ Εραμιάν, Πέτρος Ευσταθιάδης, Ελίνα Ιωάννου, Στέλιος Καλλινίκου, Χρυσάνθη Κουμιανάκη, Φάνος Κυριάκου, Αλέξανδρος Λάιος, Άννα Λάσκαρη, Μανώλης Λεμός, Μαρία Λιανού, Αναστασία Μηνά, Παναγιώτης Μιχαήλ, Ραλλού Παναγιώτου, Μιχάλης Παπαμιχαήλ, Βάλια Παπαστάμου, Κώστας Ρουσάκης, Λεόντιος Τουμπουρής, Σωκράτης Φατούρος, Παντελής Χανδρής

Profile & Architectural design: Αλέξανδρος Χριστοφίνης, Μαρία Λιανού

Διάρκεια έκθεσης: 4.05.2018 – 04.07.2018.

Οι ARTWORKS Fellows 2018 Δήμητρα Δημοπούλου και Μανώλης Δασκαλάκης-Λεμός διοργανώνουν την έκθεση Standardized Waters που θα εγκαινιαστεί στις 04.05.2018.

Παρακάτω το κείμενο της έκθεσης:

Από την αρχαιότητα οι ωκεανοί υπήρξαν πηγή ευκαιριών αλλά και φόβου. Η κατάκτησή τους υπόσχεται κέρδη αλλά επιφυλάσσει μεγάλους κινδύνους. Κατά καιρούς θεωρούταν σοφό να αποφεύγεται η εγκατάλειψη του στέρεου εδάφους, καθώς ο ωκεανός, το μη-στέρεο, αντιμετωπιζόταν ως ο ανταγωνιστής της ανθρωπότητας.
Αργότερα, στα πλαίσια του μεσαιωνικού ναυτικού εμπορίου, το ρίσκο διαφοροποιήθηκε από τον κίνδυνο. Ενώ οι κίνδυνοι αποδίδονταν στο περιβάλλον, τους θεούς ή την ίδια τη θάλασσα, τα ρίσκα αποδίδονταν σε αποφάσεις. Η έκθεση στο ρίσκο αναζητάται, ενώ οι κίνδυνοι γενικώς αποφεύγονται. Αυτή η βασική διάκριση μπορεί να κατανοηθεί ως η βάση των σημερινών παγκοσμίων εμπορικών δομών, των οποίων η ναυτιλία αποτελεί ακόμα το βασικό συστατικό.

Από την οπτική των γραφείων ναυτιλιακών εταιρειών στον Πειραιά, το Λονδίνο ή τη Σιγκαπούρη, οι ωκεανοί αποτελούν απλή υποδομή. Τα ρίσκα που βρίσκονται κρυμμένα κάτω από την επιφάνεια του νερού υπολογίζονται με προσοχή, εντοπίζονται και αντιμετωπίζονται ως ασφαλίσιμα. Το μη-στέρεο λογικοποιείται και μετατρέπεται σε ανταλλάξιμο είδος. Ενώ οι διαρροές ραδιενέργειας, οι βάρκες προσφύγων, τα επιπλέοντα πλαστικά νησιά και οι μεγάλες πετρελαιοκηλίδες στη διαρκώς υψούμενη στάθμη της θάλασσας έχουν εγγραφεί ως κανονικά και γενικώς κατανοούνται ως status quo, οι ωκεανοί εξακολουθούν να επιφυλάσσουν εκπλήξεις.

Η αδυναμία να συμπεριληφθεί ο ανθρώπινος παράγοντας, ο ίδιος ο εκτιμητής, στην εξίσωση αφήνει χώρο σε άγνωστα πέρα από κάθε προσπάθεια υπολογισμού. Το απροσδόκητο αυτών των αγνώστων είναι ο καθοριστικός παράγοντας μιας σύγχρονης θαλασσογραφίας. Η φύση του νερού δεν θα επιτρέψει τα ναυτιλιακά υδάτινα μονοπάτια να γίνουν τιθασευμένα τοπία.

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Δήμητρα Δημοπούλου, Florian Goldmann, Γιώργος Τίγκας, Jerome Aizpuro Suplemento, Κρήνη Δημοπούλου, Μανώλης Δασκαλάκης-Λεμός, Vincent Grunwald

Διάρκεια: 4.05.2018 – 02.06.2018
Ώρες Λειτουργίας:  Πέμπτη-Παρασκευή 18:00-21:00, Σάββατο 12:00-15:00

Οι ARTWORKS Fellows και μέλη των Campus Novel, Γιάννης Δελαγραμμάτικας και Φωτεινή Παλπάνα, συμμετέχουν στην έκθεση Dark Matters που εγκαινιάζεται στις 26.04.2018.

Απόσπασμα από το κείμενο της έκθεσης:

Η καλλιτεχνική ομάδα Campus Novel στην εγκατάσταση Singularity διαχειρίζεται το ανοίκειο, τις αχαρτογράφητες περιοχές του ασυνείδητου αναφορικά με τα δυστοπικά περιβάλλοντα των μαύρων τρυπών του διαστήματος. Το έργο αποτελείται από μια ξύλινη κατασκευή και ένα βίντεο και επιχειρεί να αναδείξει το ανθρωπολογικό ενδιαφέρον του μύθου και της φαντασιωτικής αφήγησης, που έρχεται σήμερα να καλύψει, αναστοχαστικά, το κενό της επιστημολογικής αμηχανίας που προκάλεσε το νεωτερικό πρόταγμα του προηγούμενου αιώνα περί απομάγευσης του κόσμου.

Συμμετέχουν: Campus Novel, Κωνσταντίνος Λιανός, Παύλος Φυσάκης

Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Αργιανάς

Διάρκεια: 26.04.2018 – 02.05.2018

Οι Fellows της ARTWORKS, Παύλος Τσάκωνας, Ιωάννης Κολιόπουλος και Πάολα Παλαβίδη συμμετέχουν στην ομαδική έκθεση Accidental Encounters που εγκαινιάζεται στις 26.04.2018.

Διαβάστε το κείμενο της έκθεσης παρακάτω:

Ποια η πιθανότητα να βρεθεί κάτι μέσα στο τίποτα; Όπου τίποτα, φαντάσου ένα εκτυφλωτικό κενό. Άδειο και αποπροσανατολιστικό. Φαντάσου, ότι κρατάς μια απομαγνητισμένη πυξίδα. Νιώθεις νευρικά γιατί έχεις ήδη αρχίσει να απομακρύνεσαι. Πόσο μακριά; Τι είδους κινήσεις; Κυκλικές υποθέτω. Η πυξίδα συνεχίζει να δίνει λάθος στοιχεία. Χοροπηδάει, περιστρέφεται σα να βρίσκεται πάνω σε έναν πόλο. Ποια η πιθανότητα να βρεθεί κάτι μέσα στο τίποτα; Μια κίνηση προς τα εμπρός και το κενό μετατρέπεται σε ένα πλήθος σχημάτων που ξεπετάγονται από δω και από κει: σήραγγες, χοάνες, δίοδοι, κώνοι, κυψέλες, πλέγματα και έλικες. Όλα τους αιθέρια και συμπαγή. Ένα σύννεφο έκστασης αιωρείται από πάνω μου. Το κενό χάνει τη λεία όψη του, γίνεται όλο και λιγότερο αποπροσανατολιστικό. Όσο πλησιάζω περισσότερες φόρμες αρχίζουν να εμφανίζονται: άξονες, διαστρωματώσεις, συμμετρίες και ασυμμετρίες. Η όραση μου είναι διευρυμένη ή περιορισμένη; Βρίσκω τον εαυτό μου ανάμεσα σε τόσες πολλές κατευθύνσεις. Να ζουμάρω ή όχι; Πώς διαχειρίζεται αυτή η απεραντότητα; Τι είναι αυτό το κενό που με περιβάλλει: είναι ένα μέρος που περιμένω να δημιουργηθεί, μια ακύρωση, μια ψευδαίσθηση ή απλά η μη ύπαρξη; Η πυξίδα μου συνεχίζει να στροβιλίζεται αλλά δεν πειράζει. Τώρα έχω κάποια σημεία αναφοράς. Το κενό είναι ένα εξαιρετικό σημείο αναφοράς. Μπούμερανγκ!

Συμμετέχουν: Iain Ball, Co-Buddy( Iain Ball & Βαλίνια Σβορώνου), Lea Collet & Mάριος Σταμάτης, Dimitris Gketsis, Hypercomf (Ιωάννης Κολιόπουλος & Πάολα Παλαβίδη), Εύη Καλογηροπούλου, Αλεξάνδρα Κουμαντάκη, Γιώργος Παπαφίγκος, Clifford Sage, Παύλος Τσάκωνας και Γιάννης Βούλγαρης

Επιμέλεια : Hyperlink

Διάρκεια: 26.04.2018 – 14.05.2018

Η νέα ταινία του Γιώργου Ζώη -μέλους της επιτροπής αξιολόγησης για το πεδίο της Κινούμενης Εικόνας- Third Kind θα κάνει παγκόσμια πρεμιέρα, ως ειδική προβολή, στο επίσημο πρόγραμμα της Εβδομάδας Κριτικής.

Σύνοψη ταινίας: η Γη έχει εγκαταλειφθεί και το ανθρώπινο είδος έχει αναζητήσει καταφύγιο στο διάστημα. Τρεις αρχαιολόγοι του μέλλοντος επιστρέφουν, για να αναζητήσουν την πηγή ενός μυστηριώδους πεντάτονου σήματος που εκπέμπεται από τη Γη.

To Third Kind είναι η τέταρτη μικρού μήκους ταινία του Γιώργου Ζώη, μετά το Casus Belli, το Τίτλοι Τέλους και την 8η Ηπειρο και τα οποία, όπως και η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία Interruption, έκαναν την πρεμιέρα τους στο Φεστιβάλ Βενετίας.

Ο Γιώργος Ζώης είναι σκηνοθέτης και παραγωγός. Ταινίες του έχουν αναγνωριστεί σε φεστιβάλ κινηματογράφου παγκοσμίως (Βενετία, Μπερλινάλε, Λοκάρνο, Ρόττερνταμ και Παλμ Σπρίνγκς μεταξύ άλλων). Σπούδασε Εφαρμοσμένα Μαθηματικά και Φυσικές Επιστήμες στο Eθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο και Σκηνοθεσία Κινηματογράφου στη Σχολή Σταυράκου και στο Universitat der Kunste στο Βερολίνο με υποτροφία του Ιδρύματος Γουλανδρή. Η πρώτη του ταινία μικρού μήκους Casus Belli έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο επίσημο διαγωνιστικό του 67ου Φεστιβάλ Βενετίας το 2010, απέσπασε έξι βραβεία στο Φεστιβάλ Δράμας 2010 και το Βραβείο Καλύτερης Μικρού Μήκους Ταινίας της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Η δεύτερη του ταινία Τίτλοι Τέλους έκανε την πρεμιέρα της στο 69ο Φεστιβάλ Βενετίας το 2012 και κέρδισε το Βραβείο EFA Καλύτερης Ευρωπαϊκής Ταινίας, ενώ ο ίδιος ήταν υποψήφιος ως καλύτερος ευρωπαίος σκηνοθέτης για το έτος 2012 από την Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του με τίτλο Interruption, έκανε πρεμιέρα στο 72ο Φεστιβάλ Βενετίας 2015 (Ορίζοντες) και απέσπασε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου. Η τελευταία του ταινία μικρού μήκους προβλήθηκε στο 74ο Φεστιβάλ Βενετίας 2017, όπου ο ίδιος ήταν και μέλος της Κριτικής Επιτροπής για το βραβείο Best Debut Film-Lion of the Future.

H Στεφανία Στρούζα και οι Μανώλης Δασκαλάκης-Λεμός και Δήμητρα Δημοπούλου από τους Serapis Maritime Corporation (ARTWORKS Fellows 2018) συμμετέχoυν στην ομαδική έκθεση Το ημερολόγιο μιας μοδίστρας: Μία φανταστική βιογραφία σε επιμέλεια της Έφης Φαλίδα που εγκαινιάζεται στη γκαλερί a.antonopoulou.art στις 19.04.2018.

Πρόκειται για μια συνάντηση καλλιτεχνικής δημιουργίας και σχεδιαστικής πρακτικής. Εικαστικοί και σχεδιαστές θέτουν ερωτήματα για τον τρόπο που η ελληνική πραγματικότητα αφομοιώνει, επεξεργάζεται και οικειοποιείται το φαινόμενο της μόδας ή απαξιώνει την παραγωγή του.

Στην έκθεση συμμετέχουν οι: Αρχιτέκτονες της Φάλαινας, Κωστής Βελώνης, Bespoke Athens, Angelos Frentzos, Ντέμη Κάια, Γιώργος Καλύβης, Ειρήνη Καραγιαννοπούλου, Ηλίας Καφούρος, Sophia Kokosalaki, Μαρία Μάστορη, Όλγα Μηλιαρέση-Φωκά, Λήδα Παπακωνσταντίνου, Εύα Παπαμαργαρίτη, Νάνα Σαχίνη, Serapis Maritime Corporation, Στεφανία Στρούζα, ΦΙΡΜΑ GYPSY GLOBALES, Αλέξανδρος Ψυχούλης, Zeus & Dione και το Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα.

Διάρκεια: 19.04.2018 – 26.05.2018

Τα μέλη της καλλιτεχνικής ομάδας Arbit City Group και οι ARTWORKS Fellows Δήμητρα Δημοπούλου, Νατάσα Ευσταθιάδη και Μανώλης Δασκαλάκης-Λεμός, καθώς και το εικαστικό δίδυμο Hypercomf (Πάολα Παλαβίδη και Ιωάννης Κολιόπουλος), επίσης Fellows της ARTWORKS, συμμετέχουν στην έκθεση Gold und Liebe, Liebe für Gold στο Haus N Athen που εγκαινιάζεται στις 29.03.2018.

Παρακάτω το κείμενο της έκθεσης:

It’s a Saturday night and I am at a basement club in Athens dancing to Liebe Auf Den Ersten Blick by the German band D. A. F. Everything is so smoky and dark. The dance floor is so crowded that everybody is pushing you around. I try to move but the smoke is so deep that I loose my sense of place. As I try to come out of the smoke I turn around and I see a man with a golden head. I move closer and I see an old inscription on his forehead: ‘You are excrement. You can change yourself into gold’.

According to alchemical thinking body and soul should reach unison. Through gnosis gold finds a canal to a higher state, symbolically creating the philosophers stone. Gold the most precious of materials, its benevolence abide materiality and wealth. Its capital evokes the pursuit of happiness and satisfaction through possession. Love a feeling of lust simulating a higher goal in life, one that in accordance can lead to true happiness or denial. Life without love. Can one go on without it? To love and feel loved is a step closer to spirituality and perfection. Can love exist without gold? Do they feed each other or do they devour each other?

Επιμέλεια: Αμαλία Βεκρή

Συμμετέχουν: Μαργαρίτα Μποφίλιου, The Callas (Λάκης και Άρης Ιωνάς), Arbit City, Δώρα Οικονόμου, Σωκράτης Φατούρος, Hypercomf, Στέλιος Καραμανώλης, Χαράλαμπος Κουρκούλης, Μανώλης Δασκαλάκης-Λεμός, Πάνος Παπαδόπουλος, Ηλίας Παπαηλιάκης, Σοφία Στέβη, Ίρις Τουλιάτου.

Διάρκεια έκθεσης: 30.03.2018 – 21.04.2018

Το διεθνές κέντρο σύγχρονης τέχνης Netwerk στην πόλη Aalst του Βελγίου, φιλοξενεί την ατομική έκθεση THEY KEEP CHEWING WALLS της Χρυσάνθης Κουμιανάκη που βραβεύθηκε φέτος από το Πρόγραμμα Υποστήριξης Καλλιτεχνών ΙΣΝ.

Απόσπασμα από το κείμενο που συνοδεύει την έκθεση:

Chrysanthi Koumianaki plans, renders, draws and compiles mood boards, much like urban planners and architects do. Rather than projecting into the future, however, she works with the urban architecture we encounter, use and even co-produce in our real-time city.

The artist designs a stage where traffic signs, roadblocks, graffiti tags, gum, and stickers gradually turn into props, or abstract elements of a drawing of a developing city. Construction workers in orange outfits, skaters and strollers become actors in a play we all take part in, rehearsing the future of our urban environment.

Διάρκεια: 03.02.2018 – 29.04.2018

Την Πέμπτη 15 Φεβρουαρίου στις 19:30, εγκαινιάζεται στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα η ατομική έκθεση του εικαστικού δίδυμου Hypercomf που αποτελείται από τους Ιωάννη Κολιόπουλο και Πάολα Παλαβίδη.

Παρακάτω το κείμενο της έκθεσης Soft Spot:

Η Hypercomf είναι ένα νεοϊδρυθέν, πλασματικό εταιρικό προφίλ, που παράγει εγκαταστάσεις υβριδικής, μαλακής και άβολης τέχνης, χρηστικά αντικείμενα και ποίηση.

Η εταιρεία ερευνά τις έννοιες του χρήσιμου και του άχρηστου, της ανάπαυσης και της δυσφορίας, της άνεσης και της αμηχανίας, της προσωπικής και της συλλογικής εμπειρίας και της υλικής και συναισθηματικής κατανάλωσης.

Το Soft Spot είναι το πρώτο pop-up κατάστημα της Hypercomf. Έχει σχεδιαστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να βιώνεται ως εγκατάσταση τέχνης, αλλά συγχρόνως και ως λειτουργικό κατάστημα, που ειδικεύεται σε υπερμεγέθεις ταπισερί που ξεδιπλώνονται από τοίχο σε τοίχο, σκόπιμες τσάντες, βαμβακερή ποίηση με μάλλινες προσθέσεις, καπέλα μαλακών διαλέξεων και βίντεο παπούτσια.

Οι πρώτες ύλες που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή των έργων είναι κυρίως second hand υφάσματα, κουβέρτες, ρούχα και καπέλα, που προέρχονται από δωρεές, αγορές από παζάρια και αναζητήσεις σε κασέλες και ντουλάπες ελληνικών σπιτιών. Το υλικό επιλέγεται για τη σπανιότητα ή την κοινότητα του και για την ικανότητά του να εκφράζει μια προσωπική ιστορία, μια χρονική περίοδο ή κουλτούρα. Κάποια κομμάτια εκφράζουν ένα συγκεκριμένο χαρακτήρα, κάποια αλλά εκφράζουν μια συλλογική κίνηση ή τάση, και όλα ορίζουν ένα πολιτισμικό χρονοδιάγραμμα.
Τα αντικείμενα που παράγονται με αυτή την πρώτη ύλη είναι η υλοποίηση της ένωσης των αποσπασματικών συλλογικών εμπειριών και αναμνήσεων.

Η ποίηση είναι επίσης κομμένη και ραμμένη χρησιμοποιώντας δεύτερο χέρι λέξεις και φράσεις. Στη συνέχεια υφαίνεται σε βιομηχανικό αργαλειό και τυλίγεται γύρω από το λαιμό όταν έχει κρύο.

Τα βίντεο παπούτσια διατίθενται σε οποιοδήποτε μέγεθος.

Η εταιρεία λειτουργεί σε ένα τοπίο υπεραφθονίας και υπερβολής υλικών, δεξιοτήτων, επιπέδων ύπαρξης, τεχνολογικών ευκολιών και ανέσεων.
Συνθέτει ένα νέο ουτοπικό επιχειρηματικό και παραγωγικό μοντέλο, άλλη μια φαντασιακή πραγματικότητα που διερευνά την οικονομία του ατόμου, χρησιμοποιώντας το χιούμορ, την παρατήρηση και τις δυνατότητες της συνεχούς πολιτιστικής επανεφεύρεσης.

Η Hypercomf σας προσκαλεί να επιπλεύσετε άνετα στην υπερβολή λέξεων και ύλης.

Βρήκατε το Soft Spot μας!

Διάρκεια έκθεσης: 15.02.2018 – 31.03.2018

Την Πέμπτη 15 Φεβρουαρίου στις 19:30, εγκαινιάζεται στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα η ατομική έκθεση της Κατερίνας Κότσαλα (ARTWORKS Fellow 2018) με τίτλο Sisyphus.

Τo κείμενο της έκθεσης υπογράφει ο Αλέξιος Παπαζαχαρίας, 2018:

Η ζωγραφική της Κατερίνας Κότσαλα τοποθετείται και τοποθετεί μεταξύ διαφάνειας και επιφάνειας. Την ενδιαφέρει ένα φως που αποκαλύπτει και αποκαλύπτεται, περνώντας μέσα από διαθλαστικά υλικά, μέσα που λειτουργούν συγχρόνως σαν συμπαγείς εικόνες και σαν θολές αντανακλάσεις. Ταυτόχρονα, την ενδιαφέρει η αντανάκλαση όπως αποτυπώνεται στην επιφάνεια. Το σημείο εκείνο που η όποια θολή αντανάκλαση σταθεροποιείται σαν μια φωτογραφία και αυτό που -τόσο συγκεκριμένα όσο και αφηρημένα- αποκαλούμε φως υλοποιείται σε χρώματα και σε σχήματα, σε μπογιές και σε χειρονομίες.

Τα έργα της μοιάζουν να αποτελούν δύο μορφές συνόρων. Αυτά τα οποία αποτελούν ένα τέρμα, το σημείο που μετά από αυτό δεν υπάρχει τίποτα και είναι οι μεγάλων γενικά διαστάσεων καμβάδες της, που πάνω τους αποτυπώνεται το τέλος της διαδρομής του φωτός. Καθώς και αυτά που το σύνορο είναι ημιδιαπερατό. Μπορείς να δεις από μέσα, το φως συνεχίζει να ταξιδεύει έστω και αν έχει αλλοιωθεί αρκετά ή μερικές φορές ίσα-ίσα τόσο ώστε η μία και η άλλη πλευρά του συνόρου να διαφοροποιούνται ριζικά. Τόσο ριζικά όσο ο πάνω και ο κάτω κόσμος στο μύθο του Σισύφου. Ο συγκεκριμένος μυθολογικός ήρωας και το φως στην καλλιτεχνική εργασία της Κατερίνας Κότσαλα μοιάζουν να μοιράζονται δύο κοινά σημεία. Από τη μία τη διαδρομή που ξεκινάει από την ίδια την πηγή (του φωτός) για να τελειώσει με την αποτύπωσή του πάνω στους καμβάδες -σε αντιστοίχιση με την κορυφή του ψηλού βουνού του Σισύφου, όπου ο βράχος ανεβαίνει με κόπο μόνο και μόνο για να κατρακυλήσει στον βυθό του Άδη- και από την άλλη τα ψυχρά χρώματα, που παρά τη γοητεία τους, υπονομεύουν συνεχώς την έννοια της “ευτυχίας”. Η ζωγραφική της ωστόσο δεν προσπαθεί να υπαγορεύσει συναισθηματισμούς, αλλά προτιμά να δημιουργεί μια ατμόσφαιρα δυναμική και όχι δραματική. Δεν μας εστιάζει στην τιμωρία, αλλά στο λόγο της μάταιης ποινής, στο ότι ο Σίσυφος όντως κατάφερε με τεχνάσματα να ξεφύγει από το θέλημα τον θεών και μάλιστα δύο φορές. Άρα γίνεται.

Τα έργα της Κατερίνας Κότσαλα είναι σαν αυτά τα τεχνάσματα. Προσπάθειες να καταφέρει κάτι άπιαστο, στην περίπτωση της να δώσει μορφή σε κάτι που δεν έχει, στο φως. Και αυτές οι προσπάθειες δεν αξιολογούνται σαν επιτυχημένες ή μη -έτσι και αλλιώς η πέτρα ξανακυλάει στην αρχή-, αλλά σαν περιπτώσεις. Και η κάθε περίπτωση δίνει συνεχώς μια ακόμα απάντηση στην ερώτηση της τέχνης: Πώς αλλιώς;

Διάρκεια έκθεσης: 15.02.2018 – 31.03.2018