Ο Απόλλωνας Γλύκας (γεν. Αθήνα) σπούδασε στην Ακαδημία Leica, Τμήμα Δημιουργικής Φωτογραφίας, ελεύθερο σχέδιο και στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (Ε΄ εργαστήριο) όπου αποφοίτησε με άριστα το 2011. Έργα του έχουν παρουσιαστεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό και έχει βραβευτεί από το Τ.Τ. ταχυδρομικό ταμιευτήριο (2009), την Π.Α.Ε. Παναθηναϊκός (2010), το Ινστιτούτο Ι.Ο.Α.Σ. (2010), τον Ο.Σ.Ε. (CODE RAIL ART 2017: έργο που θα τοποθετηθεί μόνιμα σε κεντρικό σταθμό του ΟΣΕ.) Έχει κάνει τρείς ατομικές εκθέσεις: «Μετά την πλασματική όαση», Φυτώριο, Λευκωσία, 2014, «Η Βιτρίνα», The office gallery, Λευκωσία, 2011 και «Buildings», Casa Maccheroni, Μιλάνο, 2004. Συμμετοχές σε ομαδικές εκθέσεις: «ωωω δ ι σ ι ααα», Λουτρό αέρηδων, 2019, «Rarities», Φωταγωγός, 2019, «Pillow Gravity», Γκαλερί Έκφραση, 2018, «Περί-λήψεως», the symptom projects, Άμφισσα, 2017, «[α]γνωστοι προορισμοί, κεφάλαιο Ι & II», Κυψέλη, Αθήνα, «To express the feelings of a chair when we sit on it», The office gallery, Λευκωσία, 2016, «The eye & the finger, Cartabianca Arles», Γαλλία, 2015. Η δουλειά του περιλαμβάνει σχέδιο, φωτογραφία, γλυπτική και εγκαταστάσεις. Είναι ιδρυτικό μέλος της μουσικής κολεκτίβας Petra Luna και έχει συνεργαστεί με αρχιτεκτονικά γραφεία υλοποιώντας εγκαταστάσεις και εικαστικές κατασκευές. Από το 2000 εργάζεται ως φωτογράφος και από το 2010 διδάσκει σχέδιο και ζωγραφική.
Η Θεοδώρα Κανέλλη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1988. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο (2007-2014) και στη συνέχεια Τέχνη στο Institut Supérieur des Arts de Toulouse (2014-2015) και στην Ecole Nationale Supérieure de Beaux-Arts de Paris (2015-2018), στο studio του Jean-Michel Alberola. Το 2017 πραγματοποίησε στο Παρίσι και στην Καραϊβική τη σκηνογραφία της θεατρικής παράστασης «Cette guerre que nous n’avons pas faite» έργο της Gaël Octavia. Η ζωγραφική αποτελεί το βασικό της πεδίο. Τα τελευταία δύο χρόνια ασχολήθηκε και με τη συγγραφή του έργου (flash fiction) «Le journal du voyage en mer du héros X», βασισμένη στη συλλογή θεατρικών έργων με κοινή θεματολογία την έννοια της επιστροφής από μια «προγενέστερη ζωή». Το ενδιαφέρον της εστιάστηκε στη δημιουργία χαρτογραφιών μεταξύ εγκαταλελειμμένων νησιών. Στο τελευταίο της έργο καταφεύγει στην εφεύρεση ενός «νοητικού παιχνιδιού», μέσω του οποίου την ενδιαφέρει να προσεγγίσει έννοιες όπως η «ὕβρις», καθώς και να δημιουργήσει συνδέσεις ανάμεσα σε παρελθοντικούς και παροντικούς χρόνους. Αυτήν την περίοδο συμμετέχει σε ομαδικό project με τίτλο Jeu et Rituel, ένα ακόμα παιχνίδι που πραγματοποιείται σε τρεις χρόνους και τρεις γεωγραφικούς τόπους, ενώ τον Οκτώβριο θα συμμετάσχει σε δυο ομαδικές εκθέσεις στους χώρους La Maison des Ensembles και Le Salon Réalités Nouvelles στο Παρίσι.
Η Ελένη Ξυνογαλά είναι κάτοχος Master of Arts στο Interaction Design Communication από το University of the Arts London. Η εικαστική της πρακτική στρέφεται γύρω από τις παραστατικές και ψηφιακές μορφές τέχνης με τη μορφή περφόρμανς, εικαστικού βίντεο, χορογραφικών και διαδραστικών εγκαταστάσεων. Χρησιμοποιώντας δημιουργικές μορφές τεχνολογίας, δημιουργεί φουτουριστικά σενάρια και θέτει ερωτήματα σχετικά με την επίδραση της τεχνολογίας στην ανθρώπινη εμπειρία. Η πρακτική της επιτρέπει τη συνεργασία του ανθρώπου με τη τεχνολογία, δημιουργώντας ενσυναίσθηση για τη μη ανθρώπινη μορφή.
Η Ανθή Δαουτάκη είναι εικαστικός. Συνδυάζει διάφορα μέσα: το βίντεo, τη γραφή και τη συλλογή αντικειμένων. Έχει σπουδάσει στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και της Βουδαπέστης. Στην εικαστική της πρακτική δημιουργεί εγκαταστάσεις που λειτουργούν ως ιδιότυπα ημερολόγια εξερευνώντας τη σχέση παρατηρητή-παρατηρούμενου, την υποκειμενικότητα του χρόνου και την αίσθηση της παρουσίας. Το έργο της προβάλλει την ανάγκη θέασης και την κατανόηση του κόσμου μέσα από γυναικεία σκοπιά. Συχνά, ο γραπτός λόγος αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου την αφήγηση της εκάστοτε ιστορίας και η εικόνα λειτουργεί ως σκηνικός χώρος στον οποίο εκτυλίσσεται. Η Ανθή Δαουτάκη έχει συμμετάσχει στο πρόγραμμα καλλιτεχνικής φιλοξενίας στo Πανεπιστήμιο του Κεμπέκ, καθώς και σε διάφορα workshops. Έπίσης. έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, μεταξύ άλλων στην Gallery R3 του Καναδά, στην αίθουσα Μελίνα Μερκούρη στην Ύδρα, στο Artscape στην Αθήνα, στο Projekt Galeria στη Βουδαπέστη και στο Πεδίο Δράσης Κόδρα στη Θεσσαλονίκη. Ήταν υποψήφια για το βραβείο καλύτερου ξένου βίντεο στα Tent Academy Awards στην Ολλανδία. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Η Βασιλεία Δερελή ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Χρησιμοποιεί ως κύριο μέσο στη δουλειά της το βίντεο, εξερευνώντας πώς οι μεθοριακοί τόποι επηρεάζουν το υποκείμενο που βρίσκεται σε κατάσταση μετάβασης, καθώς και τη χωρική συσχέτιση του εικονικού με τον πραγματικό τόπο. Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή Αθηνών (2010) και από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (2015). Η δουλειά της έχει εκτεθεί σε Αθήνα, Λονδίνο, Μπράουνσβαϊγκ, Θεσσαλονίκη, Μόναχο και Βενετία.
Η Χριστίνα Δημακογιάννη γεννήθηκε το 1992. Σπούδασε Καλές Τέχνες στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (2012-2018), με καθηγητή τον Γεώργιο Χαρβαλιά, από την οποία αποφοίτησε με άριστα. Το 2014-2015 σπούδασε Καλές Τέχνες, με υποτροφία Erasmus, στο Magyar Képzőművészeti Egyetem, της Ουγγαρίας. Το 2019 βραβεύθηκε από την ARTWORKS και είναι Fellow στο Πρόγραμμα Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Το 2019 συμμετέχει στο No Budget Film Festival στην Αθήνα, στη SUBMERGED στη Σαντορίνη, στο GRLL HAUS-Pop Up Video Art Show στο Βερολίνο, στο Platforms project 2019, στην Αθήνα, στο AConversation between material and immaterialστο Παρίσι και στο 5ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου, στην Καλαμάτα. Το 2018 πήρε μέρος στο Inshort film festival στο Λάγος της Νιγηρίας, στο FOCUS LOCUS του Πεδίου Δράσης Κόδρα στη Θεσσαλονίκη και στο 2ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Πειραιά όπου σε συνεργασία με τη Βέρα Χοτζόγλου κέρδισε το βραβείο κοινού για τη μικρού μήκους ταινία «Munich Almost Killed me 1/2». Το 2017 συμμετείχε στο Sotiris Felios Collection στην Αθήνα, στο Jahreaustellung στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου, στο 1ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Πειραιά, στο Video Art Mηδένat TWIXΤlabστην Αθήνα και στο If it was you… στην Καλαμάτα, ενώ το 2016 στο Φεστιβάλ Μηδέν στην Καλαμάτα. Την ίδια χρονιά, η ταινία «Όταν ο λύκος δεν είναι εδώ» σε συνεργασία με τη Βέρα Χοτζόγλου και παραγωγή του ΚΕΘΕΑ, συμμετείχε στο Berlin Student Film Festival και προβλήθηκε στο 1ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Πειραιά, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και στην Ένωση Ελλήνων Αρχαιολόγων στην Αθήνα. Το 2012 εξέθεσε στο Κέντρο Χαρακτικής «Ήλιος» στη Θεσσαλονίκη. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
H Όλγα Ευαγγελίδου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1988. Είναι απόφοιτη του Εικαστικού Τμήματος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών Αθήνας (2006-12). Συνέχισε τις σπουδές της στο Μεταπτυχιακό Εικαστικών Τεχνών (2014-16) με υποτροφία του Ιδρύματος Ωνάση (2015-16). To 2012-2014 φοίτησε στο τμήμα μόδας της Royal Academy of Fine Arts στην Αμβέρσα και το 2011 διακρίθηκε με το Α’ βραβείο στον διαγωνισμό νέων σχεδιαστών μόδας (Next Generation) στο Athens Fashion Week. Από το 2017 είναι υποψήφια διδάκτωρ στο Τμήμα Ιστορίας και Θεωρίας της Τέχνης της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών με θέμα γύρω από την ιστορία της ενδυμασίας. Στα έργα της το ένδυμα κατέχει κεντρική θέση καθώς μοιάζει να στοιχειοθετεί την ύπαρξη των φανταστικών χαρακτήρων που δημιουργεί.
Ο Δημήτρης Εφέογλου (γεν. 1986) σπούδασε στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Είναι απόφοιτος του Μεταπτυχιακού Εικαστικών Τεχνών της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας. Έχει πραγματοποιήσει τρεις ατομικές εκθέσεις, στην γκαλερί Λόλα Νικολάου με τον τίτλο «Latitudes» σε διπλή ατομική έκθεση με τον Δημήτρη Αμελαδιώτη (2019), στη γκαλερί Ζουμπουλάκη με τίτλο «SUBSTRATUM» στη διπλή ατομική έκθεση με τη Δέσποινα Φλέσσα (2016) και στη γκαλερί Λόλα Νικολάου με τον τίτλο «Fascimile» (2016). Η δουλειά του έχει συμπεριληφθεί σε ομαδικές εκθέσεις όπως: «Poisons» σε επιμέλεια Αποστόλη Αρτινού, The Symptom 10, Άμφισσα (2019), «CARITAS ROMANA-15 πράξεις αφοσίωσης» Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης, αποθήκη Β1-Λιμάνι Θεσσαλονίκης, σε επιμέλεια Ορέστη Ανδρεαδάκη (2018), «Η υλικότητα του ζωγραφικού συμβάντος», Κέντρο Τεχνών Δήμου Αθηναίων σε επιμέλεια Ντένη Ζαχαρόπουλου (2018), «Περί Θανάτου και Άλλων Δαιμονίων», γκαλερί CAN Christina Androulidaki Αθηνα (2018) «Ταυτοποιώντας την απώλεια» The Symptom 07, Πρώην Νοσοκομείο Άμφισσας, σε επιμέλεια Νίκης Παπασπύρου-Κώστα Χριστόπουλου (2016), «Agora & Gabe-Gespenster der Gastfreundschaft» σε επιμέλεια Σοφίας Παντελιάδου, Daniela Chailtsl, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης Θεσσαλονίκη, (2014) «Disorder» (WEYA), Lakeside Arts Center, σε επιμέλεια Marco Trulli, Claudio Zecchi, Νότιγχαμ (2012).
O Αντώνης Θεοδωρίδης είναι εικαστικός φωτογράφος με έδρα την Αθήνα. Είναι υπότροφος του Ιδρύματος Fulbright και κάτοχος τίτλου Photography MFA από το Πανεπιστήμιο του Hartford (ΗΠΑ). Η πρακτική του συνδυάζει την παραδοσιακή αναλογική φωτογραφία με ψηφιακά μέσα, έρευνα και collage. Χρησιμοποιώντας αναλογικές κάμερες μεγάλου φορμά, απεικονίζει ανθρώπους και τοπία δημιουργώντας τυπώματα ψεκασμού μελάνης υψηλής λεπτομέρειας, πλούσια σε χρώμα. Έπειτα από ένα οδοιπορικό στις Δυτικές Πολιτείες των ΗΠΑ το 2014, η εργασία του «Εφημερίδα από την Αμερικανική Δύση» κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Άγρα (Αθήνα). Μέσω της στουντιακής πρακτικής του, εξετάζει τον ρόλο των φωτογραφικών αρχείων και της μαζικής εικόνας στη διαμόρφωση και εμπέδωση της δυτικοκεντρικής αντίληψης, στοχεύοντας στην ανακατασκευή, τη σύνθεση και επανερμηνεία του φωτογραφικού υλικού μέσω τεχνικών collage και εγκαταστάσεων. Το 2018, σε συνεργασία με το μουσείο ΜΝΗΑ του Λουξεμβούργου, εργάστηκε στη σειρά Unknown Relics / Relics of the Unknown, ένα έργο still-life που εξετάζει τις τυφλές γωνίες της μουσειακής πρακτικής, αναδεικνύοντας αντικείμενα που διαφεύγουν της ιστορικής γνώσης και τεκμηρίωσης. Το έργο του έχει παρουσιαστεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και βρίσκεται στις συλλογές του ΕΙΒ Institute, Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, Δημοτικής Πινακοθήκης Θεσσαλονίκης, καθώς και σε ιδιωτικές συλλογές.
Η Εύη Καλογηροπούλου σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό πρόγραμμα του Royal College of Art, Moving Image Path. Έχει συμμετάσχει σε διάφορες εκθέσεις και προβολές στο Λονδίνο, τη Γερμανία και την Ελλάδα, όπως το Μουσείο Μπενάκη, τη Whitechapel Gallery και την Chisenahale Gallery στο Λονδίνο. Προσφάτως, συμμετείχε στην έκθεση «The Same River Twice» στο Μουσείο Μπενάκη, που διοργάνωσαν το ίδρυμα ΔΕΣΤΕ και το New Museum NY. Επίσης χρηματοδοτήθηκε από την Ελευσίνα – Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 2021 για την πραγματοποίηση του έργου της «Motorway6» με την υποστήριξη του ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ. Το 2018, η ταινία της «Neighbours» προβλήθηκε στη Whitechapel Gallery και στο BFI στον διαγωνισμό Tenderflix, που διοργάνωσαν το British Film Institute και η Tenderpixel Gallery. Έχει συμμετάσχει σε residency όπως στο Somerset House Studios. Στην πρακτική της χρησιμοποιεί εγκαταστάσεις, έργα κινούμενης εικόνας, πειραματικές ταινίες και γλυπτά. Τα έργα της διερευνούν ιδέες όπως η ένταξη και ο αποκλεισμός, η διαπολιτισμική ταυτότητα, οι γυναικείες μορφές στο πλαίσιο της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας και τα sci-fi περιβάλλοντα.
Η Αλεξία Καραβέλα γεννήθηκε το 1985 στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών Τέχνης (Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, 2002-2008) και του Μεταπτυχιακού Εικαστικών Τεχνών της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών (Αθήνα, 2013- 2015). Έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις ως εικαστικός και σε performances με σκηνικά αντικείμενα ή ως σκηνικό αντικείμενο η ίδια. Το σώμα της δουλειάς της παρουσιάζει τη χρήση ποικίλων μέσων και αναφορών αλλά αποτελείται από 70% ζωγραφική.
Το 2013-2018 σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, στα εργαστήρια του Γιώργου Λάππα και του Νίκου Ναυρίδη. Το 2008-2011, σπούδασε Σχεδιασμό εσωτερικών χώρων στο Τμήμα Τέχνης & Σχεδίου στη Σχολή Βακαλό.
Συμμετείχε σε ομαδικές εκθέσεις:
2017: «Gestalt Hydra school projects», σε επιμέλεια Δημήτριου Αντωνίτση
2017: «integral II», Ileana Tounta Contemporary Art Center, σε επιμέλεια Δημήτριου Αντωνίτση, Ιλεάνας Τούντα, Γαλήνης Λαζάνη2018: Έκθεση Πτυχιακών Εργασιών ΑΣΚΤ
2019 «The Same River Twice: Contemporary Art in Athens», μουσείο Μπενάκη, με επιμέλεια Natalie Bell, Margot Norton (οργάνωση ΔΕΣΤΕ και Νew Μuseum)
Η Δήμητρα Κονδυλάτου ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε στο Dutch Art Institute και στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Ενδιαφέρεται για τη σχέση της τέχνης με τον τουρισμό, την οικονομία και την καθημερινή ζωή, καθώς και για χειρονομίες, πρακτικές και ανταποκρίσεις σε πλαίσια φιλοξενίας και ανταλλαγής. Στην καλλιτεχνική ερευνητική διαδικασία πειραματίζεται με διάφορα μέσα και φόρμες όπως αφηγηματικά βίντεο, video essays, ψηφιακά σχέδια και προγράμματα φιλοξενίας καλλιτεχνών. Από το 2015 έως το 2017 διοργάνωσε, επιμελήθηκε και διαχειρίστηκε το πρόγραμμα φιλοξενίας The island-resignified, στον ξενώνα Νήιον, ενώ εργαζόταν στον κλάδο του τουρισμού (2012-2018). Το 2017-2018 υπήρξε μέλος της οργανωτικής και καλλιτεχνικής ομάδας του TWIXTlab στην Αθήνα. Από το 2008 έχει συμμετάσχει και διοργανώσει ομαδικές εκθέσεις, εργαστήρια και συνέδρια εντός και εκτός Ελλάδας.
Ενδεικτικά: «Mountain Fringes» (Greveniti Residency, GR, 2019), «Dishmapping» (ΑΣΚΤ, Πάντειο Πανεπιστήμιο, GR, 2018, 2019), «Weasel Dance» (Goethe Institut, Athens, GR, 2019), «Ideology Meets Implementation» (W139, Άμστερνταμ, NL, 2017), «Learning from Documenta» (Αθήνα, GR, 2016-2017), «Dialoghi di video-arte tra memoria e archivi» (Ρώμη, IT, 2013), «Rooms 2013 and Rooms +» (Αθήνα, GR, 2013), Action Field KODRA, (Θεσσαλονίκη, 2011, 2012), «Canon HT6» (International Test Site (ITS)- Z1 Ρίτοπεκ, SRB, 2011).
Η Αλεξάνδρα Κουμαντάκη ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Είναι συνιδρύτρια του Hyperlink Athens (2017), μιας ανεξάρτητης κολεκτίβας η οποία εστιάζει στον επαναπροσδιορισμό των εγκαταστάσεων και στην ιδέα του καλλιτέχνη ως επιμελητή. Το κύριο σώμα του έργου της χαρακτηρίζεται από πληθώρα αντιφατικών σημείων ενδιαφέροντος τα οποία συμπτύσσονται και διαμορφώνουν μια συμπαγή δομή. Εδώ μπορεί κανείς να παρατηρήσει την ένωση/αφομοίωση του πανανθρώπινου αρχαίου παρελθόντος με ένα όραμα του μακρινού μέλλοντος: μια χίμαιρα με φλέβες φτιαγμένες από καλώδια, ένα μυστικιστικό μνημείο βασισμένο σε υπολογιστικές θεωρίες και στη μεταφορά πληροφοριών μεταξύ αυτού που κάποτε «ήταν» και σε αυτό που «θα είναι». Από εξωγήινους κόσμους και μυστικούς χώρους μέχρι άγνωστα φώτα στον ουρανό, ο κόσμος της Κουμαντάκη είναι ένας τόπος όπου ο θεατής μπορεί να χάσει τον εαυτό του σε μια in-situ ουτοπία. Εδώ είναι το σημείο συνάντησης της αθέλητης μνήμης του παρελθόντος και του παρόντος με το άμεσο μέλλον.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1984. Αποφοίτησε από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Λιόν το 2014. Τα μέσα με τα οποία δουλεύει είναι η ζωγραφική, η φωτογραφία και το φιλμ. Το 2013 συνεργάστηκε για έξι μήνες με τη Moyra Davey, όπου συμμετείχε στη μικρού μήκους ταινία της «Les Goddesses», βασισμένη στο έργο του Ζαν Ζενέ. Το 2015 μαζί με άλλα μέλη ίδρυσαν την ομάδα Alfabeto, με σκοπό τη θεωρητική και πρακτική έρευνα της έννοιας της μετάδοσης στην τέχνη, μέσα από διαλέξεις και εκθέσεις στη Γαλλική Ακαδημία της Ρώμης, Villa Medicis. Το 2014-2016 έμεινε ως υπότροφος στη Cité Internationale des Arts στο Παρίσι, όπου είχε την ευκαιρία να συμμετάσχει σε εκθέσεις όπως 60ème Salon Montrouge, Sens Dedans Dehors, Raw Material κ.α. Το 2017 συμμετείχε στην Mπιενάλε της Rennes, Incorporated!, με την προσωπική έκθεση «A Thousand Hours». Αυτή τη στιγμή προετοιμάζει μια έκθεση στην Frac Ile-de-France-Antenne Culturelle, καθώς και ένα έργο σε συνεργασία με τo Orange Rouge στο Παρίσι.
Ο Κωνσταντίνος Κωτσής (γεν. 1989, Αθήνα) είναι απόφοιτος του προπτυχιακού και μεταπτυχιακού κύκλου σπουδών του Τμήματος Εικαστικών Τεχνών & Επιστημών της Τέχνης στη Σχολή Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Έχει επίσης παρακολουθήσει μαθήματα στο UFR Arts, Philosophie, Esthétique στο πανεπιστήμιο Paris 8. Ως εικαστικός ο Κωνσταντίνος Κωτσής έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις χειροποίητες κατασκευές. Τέτοια έργα του έχουν εκτεθεί σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, με πιο σημαντικές τις εξής: «Αστερισμοί στο χώμα» (2018, NEON, Κτίριο Αρχαιολογικής Συλλογής Κουφονησίου, Άνω Κουφονήσι), «Η Ακρόπολη στον βυθό» (2018, Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών-Αίθουσα «Νίκος Κεσσανλής», Αθήνα), «Notes On Division», «The Kids Want Communism Third Installment» (2017, Μουσείο Bat Yam, Τελ Αβίβ), «Στο στόμα του λύκου να πεθάνει να πεθάνει» (2014, Σπίτι της Κύπρου, Πρεσβεία της Κυπριακής Δημοκρατίας, Αθήνα).
Η Αναστασία Λάμπρου είναι σκηνογράφος και εικαστικός. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1989 και σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Πανεπιστήμιο του Bath (BSc in Architecture). Συνέχισε τις σπουδές της στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, στο εργαστήριο του Ζ. Ξαγοράρη, όπου ασχολήθηκε κυρίως με την performance και το βίντεο, καθώς και τη σκηνογραφία στο εργαστήριο της Λ. Πεζανού. Έχει πάρει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό όπως το φεστιβάλ «Excentricités VI»στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Besançon (2015), στην ομαδική παρουσίαση performance «Be/Be/Be» στο Beton7 Arts (2015), στην έκθεση OUT[TOP/AS]: «Περφόρμανς και υπαίθριος/δημόσιος χώρος» στο Μουσείο Μπενάκη Πειραιώς (2016), καθώς και στην ομαδική έκθεση «Hermenaughtics» στο NOTUS Studio (2018). Παράλληλα εργάζεται ως σκηνογράφος και ζωγράφος σκηνικών στον κινηματογράφο, στο θέατρο και στη διαφήμιση, ενώ ασχολείται με τον εσωτερικό σχεδιασμό και την ανακαίνιση χώρων.
Η Μαρία Μαυροπούλου γεννήθηκε το 1989. Zει και εργάζεται στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος του Εικαστικού Μεταπτυχιακού της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας (2018). Έχει ολοκληρώσει και τις προπτυχιακές σπουδές της στην ίδια σχολή (2014). Έργα της έχουν παρουσιαστεί σε εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό και δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα. Η Μαρία Μαυροπούλου εργάζεται ως φωτογράφος με ειδίκευση στην αρχιτεκτονική φωτογραφία. Είναι συνεργάτις των The New York Times.
Η Νικόλ Μπαϊρακτάρη σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας στον τομέα της ζωγραφικής και στη συνέχεια στον τομέα γλυπτικής με καθηγητή τον Γ. Λάππα. Το ακαδημαϊκό έτος 2015-2016 έγινε δεκτή στο Διατμηματικό Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών της Αρχιτεκτονικής (Σχεδιασμός–Χώρος–Πολιτισμός) του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου απ’ όπου αποφοίτησε με άριστα. Από το 2018 είναι υποψήφια διδάκτωρ στο Τμήμα Εικαστικών Τεχνών της ΑΣΚΤ. Κεντρικά ζητήματα στη δουλειά της είναι η δημιουργία ενός πεδίου σύνθεσης, στο οποίο η γλυπτική διαχείριση του χώρου διασταυρώνεται με την πρακτική της βιντεογραφικής εγκατάστασης με χωρο-εξαρτώμενα ψηφιακά μέσα. Στόχος της είναι η δημιουργία παρα-θεατρικών σκηνών μεγάλης κλίμακας οι οποίες ενυλώνονται κινηματογραφικά, γλυπτικά ή σχεδιαστικά υπό μορφή tableaux vivants. Η γλυπτική αποτύπωση μιας σκηνικής απόδοσης στον χώρο (με την έννοια της δράσης), έγκειται στη δημιουργία ενός εικονοπλαστικού σύμπαντος με τη χρήση της «ανεπίκαιρης» τέχνης του tableau-vivant. Εδώ το «σώμα» ορίζεται ως φαινόμενο οπτικο-ηχητικό, ως στάση, κάμψη, εκκρεμότητα, ελάσσων κίνηση. Από το 2008 έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις, workshops, συνέδρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Η Μαρίνα Παπαδάκη, γεννήθηκε το 1991, και ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Είναι εικαστικός, απόφοιτη της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ (2015) και κάτοχος Μεταπτυχιακού τίτλου από το Luca School of Arts στις Βρυξέλλες (2018). Είναι ιδρύτρια του Hydroexpress Project το οποίο λαμβάνει χώρα στα Καμίνια του Πειραιά και εκδότρια του Hydroexpress Publication. Είναι fellow της ARTWORKS (Πρόγραμμα Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος).Έχει λάβει μέρος σε εκθέσεις και σε προγράμματα φιλοξενίας σε Ελλάδα, Κύπρο, Ουκρανία, Πολωνία, Βέλγιο, Σερβία και Ρουμανία. Κάτι που αντανακλάται έντονα στο σώμα της δουλειάς της είναι η εννοιολογική απεικόνιση των κοινωνικών μηχανισμών και των ανισοτήτων. Με αναφορές στο κοινωνικοπολιτικό σύστημα, μέσα από την δουλειά της επιδιώκει την αφύπνιση της κριτικής σκέψης και την υπενθύμιση της θέσης που παίρνουμε ως άτομα-με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Βασικές έννοιες όπως ο κοινωνικός χώρος, η ιδρυματοποίηση, τα (κοινωνικά) όρια, η ανθρώπινη παραγωγή και αναπαραγωγή, η διαφορετικότητα, η ταυτότητα, ο αποκλεισμός κλπ., είναι στο επίκεντρο της έρευνάς της και αναδύονται ως επαναλαμβανόμενα μοτίβα στα έργα της μέσα από τη χρήση διαφορετικών εικαστικών μέσων όπως ζωγραφική, εγκατάσταση, σχέδιο, ψηφιακή εκτύπωση κ.α. Προέκταση της έρευνάς της αποτελεί η εργασιακή της εμπειρία στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής. H δουλειά της έχει επίσης παρουσιαστεί σε συνέδρια σχετικά με την «κοινωνικά εμπλεκόμενη τέχνη» στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και στη Βουλή των εκπροσώπων της Κύπρου.