Φωτογραφία © Jerome Galland
Ως πλατφόρμα προβολής σύγχρονων εικαστικών, το Delta συνεργάζεται με την ARTWORKS για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, με σκοπό την ανάδειξη έργων Ελλήνων εικαστικών στον χώρο του εστιατορίου. Τα έργα, τα οποία εναλλάσσονται ανά χρονιά, έρχονται να προστεθούν στον χώρο οργανικά, ως μέρος της εμπειρίας επίσκεψης.
Ακολουθώντας την ιδέα της αειφορίας μάς προσκαλούν να αναλογιστούμε την τέχνη ως μέρος
ποικιλόμορφων οικοσυστημάτων σε αλληλεξάρτηση. Οι καλλιτέχνες που παρουσιάζουν τη δουλειά τους – Χρυσάνθη Κουμιανάκη, Λυδία Μηλίγκου, Ειρήνη Μπαχλιτζανάκη, Σοφία Στεβή, Δέσποινα Φλέσσα – έχουν βραβευτεί από το Πρόγραμμα Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ) της ARTWORKS χάρη στην ιδρυτική δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ).
Το Μωσαϊκό της Ειρήνης Μπαχλιτζανάκη ανήκει σε ένα σώμα δουλειάς που αντλεί από τις έννοιες του τεχνουργήματος και της διακόσμησης και χρησιμοποιεί αντικείμενα και μοτίβα που προέρχονται από το οικιακό περιβάλλον. Πρόκειται για κεντημένο αντίγραφο τμήματος του δαπέδου του διαμερίσματος της καλλιτέχνιδος στην Αθήνα. Παρά το γεγονός ότι προέρχεται από το συγκεκριμένο σπίτι, θα μπορούσε να αναφέρεται σε ένα οποιοδήποτε διαμέρισμα. Η απεικόνιση υπερβαίνει την προσωπική μνήμη και γίνεται σημείο αναφοράς της αθηναϊκής αρχιτεκτονικής προηγούμενων δεκαετιών. Ενώ ο συγκεκριμένος τύπος δαπέδου απαξιώθηκε σταδιακά, τα τελευταία χρόνια με την άνοδο του ψηφιακού τουρισμού παρατηρείται έντονη αναβίωσή του. Η εικαστικός κάνει αναφορά σε τύπους εργασιών που του ευρύτερου καλλιτεχνικού χώρου και ειδικά σε εκείνους που δεν έχουν βρει την θέση τους στον στενό κανόνα της ιστορίας της τέχνης, ενώ υπογραμμίζει τις περίπλοκες σχέσεις κατοίκησης, οικειοποίησης και αναβίωσης.
Η Δέσποινα Φλέσσα εξετάζει τα χαρακτηριστικά και τις ιδιότητες των υλικών, εστιάζοντας στις διαφορετικές υφές τους αλλά και στην αλληλεπίδραση των επιφανειών με την αρχιτεκτονική του χώρου. Η έννοια του μετασχηματισμού κατέχει κεντρικό ρόλο στη δημιουργική διαδικασία της· υλικά δισδιάστατα μεταμορφώνονται και επεκτείνονται στον χώρο. Στο έργο Crossing Nile, λεπτά στρώματα ξύλινου καπλαμά παίρνουν το σχήμα βάρκας από πάπυρο. Η καλλιτέχνις στρέφεται σε ιστορικές και μυθολογικές αναφορές της Μεσογείου και της Αιγύπτου και στις ηλιακές βάρκες (solar barques), σύμβολο μεταφοράς από το επίγειο στο υπερβατικό. Δημιουργεί κάθετες φόρμες που ακουμπούν στον τοίχο -σαν λέμβοι σε “ανάπαυση”-, με τα ίχνη στην επιφάνειά τους να μαρτυρούν τις διαδρομές που έχουν χαραχθεί πάνω τους. Στην βάση της εγκατάστασης, ανθρωπόμορφα πήλινα αντικείμενα έχουν επικαλυφθεί με γραφίτη και παραπέμπουν σε αγαλματίδια απόκοσμων μορφών.
Η καλλιτεχνική πρακτική της Χρυσάνθης Κουμιανάκη εμβαθύνει στην επίδραση της σήμανσης και των πινακίδων, βρίσκοντας έμπνευση στα διάφορα «σήματα-εργαλεία» που είναι ενσωματωμένα στον αστικό ιστό για τη βελτιστοποίηση της συμπεριφοράς σε πολυσύχναστα περιβάλλοντα. Η Αθήνα, μια πόλη γεμάτη με φαινομενικά ασυνήθιστες μεταλλικές ράβδους που καταλαμβάνουν τους δρόμους της -κάποιες με σημάδια βανδαλισμού, κάποιες άθικτες και λειτουργικές- γίνεται καμβάς για τη διαμόρφωση των φυσικών μας εμπειριών και πρόταση ενός ρευστού λεξιλογίου. Στο έργο Blue Dots τα σήματα καθιερώνουν συμβάσεις που γεφυρώνουν τη σφαίρα του ιδιωτικού και του δημόσιου χώρου, συνδυάζοντας διαφορετικά στοιχεία μεταξύ τους. Θυμίζοντας τον ψηφιακό κόσμο, η παρουσία ενός μπλε κύκλου λειτουργεί ως οπτική ένδειξη που συχνά χρησιμοποιείται στη διεπαφή χρήστη και χάρτη, επικεντρώνοντας την προσοχή σε συγκεκριμένες τοποθεσίες ή σημεία ενδιαφέροντος. Επιπλέον, οι συνδέσεις του μπλε με την ηρεμία και τη γαλήνη στο έργο αποπνέουν μια ατμόσφαιρα που δεν πάντα αναμενόμενη στον δημόσιο χώρο. Τα γλυπτά μπορούν ακόμα να ερμηνευθούν ως μια μορφή απρόσμενων σημάνσεων δρόμου, προσθέτοντας περαιτέρω στον πολυδιάστατο χαρακτήρα τους.
Το έργο Πώς να βουτήξετε αν φοβάστε τη Φάλαινα της Λυδίας Μηλίγκου είναι μια σειρά από κεραμικά τα οποία προσιδιάζουν στην υφή με βρεγμένα μαγιό· oι κυματισμοί τους υποδηλώνουν ότι μόλις βγήκαν από το νερό και καθώς στεγνώνουν, περιμένουν την επόμενη χρήση τους. Η υγρή τους μορφή επικαλείται όλους εκείνους τους βυθούς, που σαν μαγιό, σφραγίζουν το σώμα, καλύπτοντάς το εν τέλει και αφήνοντας μόνο την έλλειψή του. Μια αδιόρατη αίσθηση φόβου γεννάται από την ύπαρξη του υγρού στοιχείου. Στις Αρμονίες του Βερκμάιστερ του Μπέλα Ταρ, η φάλαινα σηματοδοτεί την απροσδιόριστη απειλή μιας επικείμενης καταστροφής που διαταράσσει την ηρεμία της κινηματογραφικής τοποθεσίας. Μπροστά σε μια αργή ματαίωση του μέλλοντος, μεταξύ αναμονής και δράσης, μια μετα-αποκάλυψη λαμβάνει χώρα: το μεγαλειώδες σώμα (της Φάλαινας) μπορεί να αποσυντεθεί. Η ιδέα της Φάλαινας -που δεν γίνεται ορατή- εκκινεί συναισθηματικές αντιδράσεις και αναστοχασμό σε σχέση με την ευθραυστότητα της ύπαρξης και την αβεβαιότητα που εκείνη φέρει. Τα έργα υπερβαίνουν την απλή απεικόνιση και επιχειρούν να ανακινήσουν, παρά το μικρό τους μέγεθος, το δέος που προκαλεί μια τέτοια μεγαλειώδης δύναμη.
Το ζωγραφικό έργο της Σοφίας Στεβή εστιάζει στην ερμηνεία της πραγματικότητας σε ένα κόσμο ρευστό, σε ένα σύμπαν όπου το ονειρικό είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας, τα σώματα αιωρούνται, ο χώρος και ο χρόνος συγχωνεύονται και το τυχαίο αποκτά μόνιμη υπόσταση. Το urania is also a star είναι φτιαγμένο με γκουάς σε ακατέργαστο βαμβακερό ύφασμα. Η Στεβή επιλέγει συχνά αντί για καμβά πανιά και άλλα υλικά υφαντουργίας, αξιοποιώντας τις υφές τους, αναδεικνύοντας την εύκολη πρόσβαση σε αυτά μιας και αποτελούν μέρος της καθημερινότητάς της. Το έργο έχει ως αφετηρία τη μυθολογική μορφή της αστρονομίας, που καθορίζει τις ονομασίες των ουράνιων σωμάτων. Οι άμεσες ζωγραφικές χειρονομίες της Στεβή και η χρωματική παλέτα που επιλέγει αποτυπώνουν σε ενιαία φόρμα απαλά περιγράμματα σώματος, αστερισμών αλλά και στοιχείων της φύσης όπως φύλλα και φρούτα. Τα επιμέρους στοιχεία -σημειολογικά φορτισμένα- αποδίδονται με εκφραστικότητα και παιγνιώδη διάθεση. Ο αισθησιασμός συνδέεται με το όνειρο ενώ τα όρια πραγματικότητας και φαντασίας, αναπαράστασης και αφαίρεσης μοιάζουν ασαφή.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ
ΧΡΥΣΑΝΘΗ ΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗ
Η Χρυσάνθη Κουμιανάκη (Ηράκλειο, 1985) είναι καλλιτέχνις που ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Η πρακτική της διερευνά την ιδέα της μετάφρασης, δημιουργώντας συμβολικά συστήματα, κωδικοποιήσεις, αλφάβητα που εστιάζουν σε μία μη λεκτική επικοινωνία. Αναθεωρεί και χειρίζεται κανόνες και μεθόδους μιας παγκόσμιας οπτικής γλώσσας, δημιουργώντας νέες αφηγήσεις που αντικατοπτρίζουν διαφορετικούς χρόνους. Το κύριο έργο της είναι οι εγκαταστάσεις που συνδυάζουν διάφορα μέσα όπως εκτυπώσεις, εφήμερα σχέδια, βίντεο, ήχο και μεταλλικές κατασκευές. Το έργο της έχει παρουσιαστεί σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις σε ιδρύματα, μουσεία και γκαλερί, όπως στα: Netwerk Aalst (2018), Kadist, Παρίσι (2017)· Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα (2016)· Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ, Αθήνα (2016)· Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης (2015)· Μπιενάλε της Αθήνας (2013) και ΕΜΣΤ, Αθήνα (2013). To έργο της έχει παρουσιαστεί σε παραγωγές ιδρυμάτων και μουσείων όπως των: Fondazione Prada (Μιλάνο, 2017) και New Museum (Νέα Υόρκη, 2016). Από το 2012, μαζί με τους Κοσμά Νικολάου και Πάκυ Βλασσοπούλου, είναι συνιδρύτρια του artist-run space 3 137. Έχει βραβευτεί από την ARTWORKS (2018) και είναι Fellow του Προγράμματος Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ).
ΛΥΔΙΑ ΜΗΛΙΓΚΟΥ
Η Λυδία Μηλίγκου (γεν. 1995) είναι εικαστικός με έδρα την Αθήνα. To 2020 ολοκλήρωσε τις σπουδές της στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, στο Tμήμα Eικαστικών Tεχνών. Ένα από τα ερωτήματα που απασχολούν τη δουλειά της είναι κατά πόσο μπορεί κανείς να ξεφύγει από τα κυρίαρχα αφηγήματα που διαμορφώνουν τη σκέψη και τις επιθυμίες μας, στη σφαίρα τόσο της προσωπικής όσο και της πολιτικής ζωής. Δουλεύει κυρίως με εγκαταστάσεις, υφαντά, γραπτό λόγο, γλυπτά και βίντεο που δημιουργούν αυθόρμητες ποιητικές συγκυρίες, προτείνοντας ένα καινούριο ανάχωμα στην απομάγευση του κόσμου. Το έργο της έχει παρουσιαστεί σε εκθέσεις και φεστιβάλ στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου, Αθήνα· Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών, Δελφοί· Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα· Witch Rave festival, Βερολίνο· 11th Sonic Arts Festival, Κέρκυρα, κ.ά.). Ποιήματα της έχουν δημοσιευτεί στο περιοδικό «Τεφλόν» και παρουσιαστεί στο πλαίσιο εικαστικών δράσεων (Atopos CVC). Από το 2018 εργάζεται και στον κινηματογράφο, ως μέλος του σκηνογραφικού department σε ξένες και ελληνικές παραγωγές. Έχει βραβευτεί από την ARTWORKS (2021) και είναι Fellow του Προγράμματος Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ).
ΕΙΡΗΝΗ ΜΠΑΧΛΙΤΖΑΝΑΚΗ
H Ειρήνη Μπαχλιτζανάκη (Αθήνα, 1984) σπούδασε ιστορία της τέχνης στο Κολλέγιο UCL του Πανεπιστημίου του Λονδίνου και καλές τέχνες στο Πανεπιστήμιο Τεχνών του Λονδίνου (Κολλέγιο Τέχνης και Design Central Saint Martins και Chelsea College of Arts) και πιο πρόσφατα στη Βασιλική Ακαδημία Τεχνών (RA Schools) στο Λονδίνο, από όπου αποφοίτησε το 2021. Αντλώντας έμπνευση από τον υλικό πολιτισμό και τις βιογραφίες των αντικειμένων, στην πρακτική της, κατά κύριο λόγο γλυπτική, συνδυάζει διαφορετικές υλικές διαδικασίες εξερευνώντας τη σχέση της γλυπτικής με άλλες μορφές αναπαράστασης αλλά και τη σχέση της δημιουργίας έργων τέχνης με άλλες μορφές παραγωγής. Μέχρι σήμερα έχει πραγματοποιήσει τρεις ατομικές εκθέσεις: «The Combination Show» στο Κολλέγιο Wolfson του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ το φθινόπωρο του 2021· και τις εκθέσεις «just us on a different day» (2018) και «Emergent Qualities» (2015) στην γκαλερί Elika στην Αθήνα. Έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό και αποσπάσει βραβεία, επιχορηγήσεις και υποτροφίες, μεταξύ άλλων: την επιχορήγηση DYCP (Developing Your Creative Practice) από το Συμβούλιο Τεχνών της Αγγλίας (2022), την επιχορήγηση 1:1 του οργανισμού Jerwοod Arts (2021), το βραβείο Dunoyer de Segonzac του προγράμματος RA Schools της Βασιλικής Ακαδημίας Τεχνών στο Λονδίνο (2021), το βραβείο του Κολλεγίου Wolfson του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ (2021), την υποτροφία Gilbert Bayes (Ηνωμένο Βασίλειο, 2020), καθώς και την υποτροφία του Οργανισμού Πολιτισμού και Ανάπτυξης NEON για μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό (2017-2020). Ζει και εργάζεται στο Λονδίνο και την Αθήνα. Έχει βραβευτεί από την ARTWORKS (2022) και είναι Fellow του Προγράμματος Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ).
ΣΟΦΙΑ ΣΤΕΒΗ
Η Σοφία Στεβή (Αθήνα, 1982) είναι απόφοιτος του Central Saint Martin’s School of Art & Design στο Λονδίνο, ενώ ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Το ζωγραφικό της έργο εστιάζει στην ερμηνεία της πραγματικότητας σε ένα κόσμο ρευστό, ανακατεύοντας το χώρο και το χρόνο, σε ένα σύμπαν που το ονειρικό είναι κομμάτι της καθημερινότητας, τα σώματα ρέουν και το τυχαίο αποκτά υπόσταση μόνιμη. Επιλεγμένες εκθέσεις περιλαμβάνουν: When We Start to Understand the World, The Breeder, Αθήνα (2023), The Sky above the roof, ομαδική έκθεση στο Tabula Rasa, Πεκίνο, Song without an ending, ατομική έκθεση στο Le Quai Monte Carlo, The Wave, τοιχογραφία στο δημόσιο χώρο, σε παραγωγή του Ιδρύματος Ωνάση (2022), Touch, 16:9 billboard, Kingsgate Project Space, Λονδίνο (2022), Meeting House, duo show με την Rachel Howard στην Galeria Pelaires, Palma (2021), the somnambulists, ατομική έκθεση στην Alma Zevi Gallery, Βενετία (2021), we don’t have to learn something new, ατομική έκθεση στην Pippy Houldsworth, Λονδίνο (2019), turning forty winks into a new decade, ατομική έκθεση στο BALTIC museum, Gateshead, UK, (2018), lizzie & laura, ατομική έκθεση στην γκαλερί The Breeder, Αθήνα (2017), The Equilibrists – Μουσείο Μπενάκη, Athens, σε συμπαραγωγή με το New Museum στης Νέας Υόρκης και το Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ, σε επιμέλεια Massimiliano Gioni, Gary Carrion-Murayari and Helga Christoffersen (2016). Εκπροσωπείται από την γκαλερί The Breeder. Έχει βραβευτεί από την ARTWORKS (2022) και είναι Fellow του Προγράμματος Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ).
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΦΛΕΣΣΑ
Η Δέσποινα Φλέσσα (γεν. 1986, Αθήνα) ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Αποφοίτησε από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας το 2012. Το 2010 σπούδασε στο Edinburgh College of Art και το 2015 ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό Εικαστικών Τεχνών (ΜΕΤ) στην Αθήνα. Πραγματοποίησε την πρώτη της ατομική έκθεση στη γκαλερί Ζουμπουλάκη με τίτλο ”Substratum” (2016) και ακολούθησε η ατομική έκθεση στην Pop/off/art Gallery της Μόσχας με τίτλο ”Float” (2017). Το 2017 εκπροσώπησε την Ελλάδα στην έκθεση International Women’s Day Exhibition που διοργάνωσε η UNESCO στο Salle des pas perdus & Espaces Miró στο Παρίσι. Έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Εκπροσωπείται από την γκαλερί Ζουμπουλάκη. Έχει βραβευτεί από την ARTWORKS (2018) και είναι Fellow του Προγράμματος Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ).
Φωτογραφίες © Zak Viemon
—
Delta είναι το 4ο κεφαλαίο γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου. Ένα τρίγωνο, δηλαδή, με τις 3 πλευρές του σε απόλυτη αρμονία. Ακριβώς όπως το εστιατόριο Delta. Ένα project που διαμορφώνεται με βάση 3 αρχές: Γαστρονομία, Βιωσιμότητα, Πολιτισμός.
Το Delta δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία και δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ) με στόχο να αποτελέσει έναν πρότυπο γαστρονομικό προορισμό αντάξιο των υψηλών προδιαγραφών του ΚΠΙΣΝ, αναδεικνύοντας συγχρόνως την ελληνική κουζίνα με όλο τον κόσμο.