H έκθεση Modern Love εξερευνά την κατάσταση της αγάπης και τις σχέσεις οικειότητας στην εποχή του Διαδικτύου, των social media, του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης. Διερευνά τα κοινωνικά πρότυπα και τις προκλήσεις καθώς και τις δυνατότητες που παρουσιάζει το Διαδίκτυο και τα social media στις διαπροσωπικές μας σχέσεις.
Σε συνεργασία με το Tallinna Kunstihoone (Estonia) και το IMPAKT, Utrecht (Netherlands).
Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Gabriel Abrantes, Hannah Toticki Anbert, Melanie Bonajo, Laura Cemin, Benjamin Crotty, Κυριακή Γονή, David Haines, Juliet Jacques, Mahmoud Khaled, Lauren Lee McCarthy, Μαρία Μαυροπούλου, Kyle McDonald, Marge Monko, Peter Puklus, Marijke De Roover, Margaret Salmon
Η Κυριακή Γονή και η Μαρία Μαυροπούλου είναι SNF ARTWORKS Fellows στο πεδίο των εικαστικών τεχνών (2018 και 2019 αντίστοιχα)
Συζήτηση και ζωντανό reading group με τους Mercedes Azpilicueta, Αγγελική Τζωρτζακάκη, Μαρία Σιδέρη και John Bingham-Hall
Το “Priestess of disgrace, you bring joy into my life”, από τη Mercedes Azpilicueta και την Αγγελική Τζωρτζακάκη, με τη Μαρία Σιδέρη, είναι ένα χαλαρό σενάριο βασισμένο σε ανεπίσημες, τυχαίες συζητήσεις ανάμεσα σε ηλικιωμένες γυναίκες σε αθηναϊκούς δημόσιους χώρους. https://backtalks.city/project/you-bring-joy-into-my-life/
Οι καλλιτέχνες θα μιλήσουν μαζί με τον επιμελητή John Bingham-Hall τα έργα τους, σαν έναν μικρόκοσμο της πολιτικής και των διαδικασιών του να δίνει κανείς και να παίρνει τον λόγο. Ερωτήματα γύρω από το έργο γίνονται έναυσμα για ανοιχτές συζητήσεις γύρω από τον τρόπου που ακούμε, αγνοούμε, επιλέγουμε τα λόγια των άλλων στη δημόσια σφαίρα.
Η συζήτηση είναι μέρος του “The City Talks Back” («Η πόλη ανταπαντάει»), ένα πρόγραμμα που φέρνει κοντά αρχιτέκτονες, πολεοδόμους, ακτιβιστές, καλλιτέχνες και ανθρωπολόγους, ώστε να εξερευνήσουν τις ηχοποιητικές διαστάσεις της σημερινής Αθήνας. Μια συνεργασία της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση και του Theatrum Mundi
Μπορεί μια έκθεση να μοιάζει με σύναξη μαγισσών, επιμελημένη στη βάση της αυτονομίας, του μοιράσματος γνώσεων και ριζοσπαστικής φροντίδας;
Η ιδέα της «έκθεσης ως σύναξη» προέρχεται από την ανάγκη μας ν’ ανοίξουμε έναν διάλογο ανάμεσα στα προσωπικά και πολιτικά βιώματα του παρόντος, θέτοντας έτσι το ερώτημα της σχέσης μεταξύ διαθεματικού φεμινισμού και επιμελητικής πρακτικής. Γι’ αυτό, ως επιμελήτριες ονειρευόμαστε να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για τη συνύπαρξη πολλαπλών φωνών και ταυτοτήτων και την ανάδειξη των συλλογικών σχέσεων στη διαμόρφωση των προκείμενων αναζητήσεών μας. Η μαγεία ως έννοια προσεγγίζεται με διττό τρόπο: από τη μία πλευρά λειτουργεί ως αρχέτυπο ενδυνάμωσης και σημείο αναφοράς φεμινιστικών αγώνων, υπογραμμίζοντας την ιστορική εξέλιξη καπιταλισμού, αποικιοκρατίας και πατριαρχίας (Φεντερίτσι). Από την άλλη, δρα ως μεταφορά για τις έμφυλες και ταξικές διαστάσεις που χαρακτηρίζουν τη σύγχρονη καλλιτεχνική παραγωγή παίζοντας καθοριστικό ρόλο στις αποφάσεις σχετικά με τους τρόπους υλοποίησης της ίδιας της έκθεσης και το ερώτημα της αυτονομίας της. Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος των καλλιτεχνίδων/@/ών βρίσκονται συναισθήματα και ενσώματες εμπειρίες που προέρχονται από συστήματα καταπίεσης. Το πλαίσιο τους είναι διασυνοριακό, ενώ ταυτόχρονα αναδύονται μνήμες και φαντασιακά συλλογικής δράσης, καθώς και δυνατότητες επούλωσης μέσα σε μικρόκοσμους ανοιχτούς προς την αλλαγή.
To Coven γεννήθηκε το Γενάρη του 2020 μέσα από συζητήσεις για την επιθυμία να έρθουμε κοντά, να ανταλλάξουμε θεραπευτικές και υποστηρικτικές πρακτικές και να χωρέσουμε μαζί σε νέους τρόπους συμβίωσης στα πλαίσια μια έκθεσης. Το πρώτο και το δεύτερο lockdown μας ανάγκασαν να αναβάλουμε την έκθεση δύο φορές βάζοντας μας σε σκέψεις για το πώς μπορούμε να επαναπροσδιορίσουμε μια ιδέα της οποίας ο πυρήνας είναι η εγγύτητα σε φυσικό χώρο. Αποφασίσαμε το Coven να μετατραπεί σε ένα ταξίδι από το online στο offline και να φτιάξουμε μαζί μια κοινότητα φροντίδας πέρα των ορίων του φυσικού χώρου με μια σειρά από διαδικτυακές συνάξεις με τη μορφή workshops, συζητήσεων και ομάδων ανάγνωσης που θα καταλήξουν, covid επιτρέποντος, στην υλοποίηση της έκθεσης στο φιλόξενο χώρο του Φεμινιστικού Αυτόνομου Κέντρου Έρευνας.
“Όσα περισσότερα μοιράζεσαι, τόσα λιγότερα χρειάζεσαι”, έγραφε ο Larry Mitchel στο queer-φεμινιστικό παραμύθι του, The Faggots & Their Friends Between Revolutions, για μια εξεγερμένη ουτοπία.
Έτσι, με το αγκάλιασμα μιας φεμινιστικής οπτικής έξω από το ανταγωνιστικό περιβάλλον των πλέον κυρίαρχων, κερδοσκοπικών και μη, καλλιτεχνικών θεσμών, το Coven ως σύλληψη επιθυμεί να ενσωματώσει τις «πολιτικές αγάπης» που ονειρεύεται.
Το online πρόγραμμα ξεκινά με το “Coven/Care WWW³ (WORLD WIDE WEB/WILD.WO.MEN WITCHES / WORLD WITHOUT WORK)”
ΠΟΤΕ: 28.11.2020 στις 18.00 Αθήνα/ 17.00 Βερολίνο ΠΟΥ: Online ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 2 h ΓΛΩΣΣΑ: Αγγλικά
Ο αριθμός συμμετεχόντνω είναι περιορισμένος. Για όσες/όσους/@ ενδιαφέρονται, μπορούν να στείλουν e-mail με θέμα “Coven/Care” και το όνομά τους στο [email protected] ώστε να λάβουν link με την πρόσκληση για το event.
Επιμέλεια: Βασιλεία Κάγκα και Κατερίνα Στάμου
H Βασιλεία Κάγκα είναι SNF ARTWORKS Fellow 2020 στο πεδίο της επιμέλειας εικαστικών εκθέσεων.
Το έργο της Αιμιλίας Λιόντου Utravel, έλαβε το βραβείο AK Kunstpreis 2020. Το βραβείο απονέμεται από το Arbeiterkammer (Επιμελητήριο Εργαζομένων) της Άνω Αυστρίας σε απόφοιτους του Kunstuniversität Linz των οποίων το έργο σχετίζεται με το εργασιακό περιβάλλον, την τρέχουσα κατάσταση εργασίας, τις τάσεις στον κόσμο της εργασίας.
Η Δάφνη Βιτάλη, ιστορικός τέχνης, επιμελήτρια στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ) και μέλος της επιτροπής αξιολόγησης στο πεδίο των εικαστικών τεχνών, έδωσε μια εκτενή ομιλία για τον πολυσχιδή ρόλο του επιμελητή, ενώ παρουσίασε διάφορες εκθέσεις τις οποίες έχει επιμεληθεί στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό. Είτε μια έκθεση είναι αναδρομική, ατομική, θεματική ή ομαδική με in situ έργα τέχνης, ο σχεδιασμός της μπορεί να πάρει διαφορετικές κατευθύνσεις, ανάλογα με πολλαπλούς παράγοντες τους οποίους όταν ο επιμελητής καλείται να συνυπολογίσει ώστε να οικοδομήσει το αφήγημα της έκθεσης.
Η Δάφνη Βιτάλη είναι ιστορικός τέχνης και επιμελήτρια από την Ελλάδα και την Ιταλία. Εργάζεται ως Επιμελήτρια στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης όπου έχει επιμεληθεί και συν-επιμεληθεί πολυάριθμες ατομικές και ομαδικές εκθέσεις με Έλληνες και διεθνείς καλλιτέχνες καθώς και νέες παραγωγές έργων στο πλαίσιο του προγράμματος EMST Commissions για την Αίθουσα Νέων Έργων. Μερικές από τις εκθέσεις είναι οι εξής: Σε Ενεστώτα Χρόνο. Νέοι Έλληνες Καλλιτέχνες, 2008 / Διευρυμένες Οικολογίες. Προσεγγίσεις σε μια εποχή κρίσης, 2009 / Κωστής Βελώνης. Μοναξιά σε κοινό έδαφος: Πως μπορεί η κοινωνία να πράξει αυτό που ο καθένας ονειρεύεται, 2010 / Απόστολος Γεωργίου. Ζωγραφική, 2011 / Current Pasts: Βαγγέλης Βλάχος & Ivan Grubanov, 2013 /Εκ νέου. Μια νέα γενιά Ελλήνων καλλιτεχνών, 2014 /Ανδρέας Αγγελιδάκης. Κάθε τέλος είναι μια αρχή, 2015. Επίσης, μεταξύ άλλων ιδρυμάτων, έχει επιμεληθεί εκθέσεις στη Galleria Nazionale d’ Αrte Moderna e Contemporanea στη Ρώμη, στο DEPO στην Κωνσταντινούπολη, στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης στη Θεσσαλονίκη και στο QUARTER Centro Produzione Arte στη Φλωρεντία. Πιο πρόσφατα επιμελήθηκε την έκθεση When the Present is History στο DEPO στην Κωνσταντινούπολη στο πλαίσιο της 16ης Μπιενάλε της Κωνσταντινούπολης. Έχει δημοσιεύσει δοκίμια για τη σύγχρονη τέχνη σε ποικίλες εκδόσεις και περιοδικά όπως το Kunstforum International, το περιοδικό Mousse, το Artpulse και έχει συγγράψει και επιμεληθεί πολλούς καταλόγους καλλιτεχνών. Σπούδασε ιστορία της τέχνης στο Camberwell College of Arts και σύγχρονη θεωρία της τέχνης στο Goldsmiths College στο Λονδίνο.
Ο αλγόριθμος Lachesis (μέρος του τρίπτυχου “Οι Μοίρες”) παρουσιάζεται στο Cyber Salon του “PIKSEL20. The future narrow, where you don’t want to go.”
Οι μυθικές οντότητες αποκτούν αλγοριθμική υπόσταση και αντλούν υλικό από τα ανοικτής αδειοδότησης αποθετήρια δυτικού πολιτισμού μέσω του συσσωρευτή Europeana. Τα εναποθετημένα αρχεία γίνονται λειτουργικά μέσω της δομικής τροποποίησης τους.
Οι τρεις μοίρες είναι:
η Κλωθώ, γνέθει το νήμα της ζωής
η Λάχεσις, μοιράζει τους κλήρους, καθορίζοντας τι θα «τύχει» στον καθένα και
η Άτροπος, κόβει χωρίς τον παραμικρό δισταγμό το νήμα της ζωής των ανθρώπων
Ο μύθος καθορίζει τη λειτουργία και το μοντέλο συμπεριφοράς των τριών αλγορίθμων.
Όπως η μυθική Κλωθώ επιλέγει και προετοιμάζει την α ύλη, ο αλγόριθμος Klotho συλλέγει όλες τις εικόνες που θα υποβληθούν σε επεξεργασία.
Η μυθική Λάχεσις δημιουργεί το νήμα. Ο αλγόριθμος Lachesis δημιουργεί ένα συνεχές νήμα που ξετυλίγεται στην οθόνη. Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται το νέο αναδιαμορφωμένο υλικό αντλεί οπτική έμπνευση από την υφαντική. Το νήμα παραμένει συνεχές και περιστρέφεται από δεξιά προς τα αριστερά και από αριστερά προς τα δεξιά δημιουργώντας ένα ατελείωτο υφάδι. Αυτή η ευθυγράμμιση δημιουργεί νέα μοτίβα μέσω των σχέσεων που αναπτύσσουν τα γειτονικά εικονοστοιχεία.
Η μυθική Άτροπος κόβει το νήμα της ζωής και ο αλγόριθμος Atropos κόβει κομμάτια αυτού του νέου ψηφιακού υφαντού και τα μετατρέπει σε αυτόνομα φυσικά αντικείμενα, χαρίζοντας τους μια ανεξάρτητη ύπαρξη.
Οι αλγοριθμικές μοίρες σύμφωνα με τους νόμους της αναγκαιότητας καλούνται να επαναπροσδιορίσουν το πεπρωμένο τoυ αρχειακού υλικού, αναθέτοντας την ιδιότητα της ύλης στην πολιτιστική κληρονομιά για να επαναπροσδιορίζουν τον ψηφιακό μετασχηματισμό της.
Την Τρίτη 1ο Νοεμβρίου, είχαμε την χαρά να προσκαλέσουμε την Ελπίδα Καραμπά, ιστορικό τέχνης, ανεξάρτητη επιμελητή και μέλος της επιτροπής αξιολόγησης για την εβδομαδιαία συνάντηση που έχουμε με τους Fellows του 3ου Προγράμματος. Μέσα από την προσωπική της αρχαιολογία, η Ελπίδα μίλησε για την πρακτική της, εστιάζοντας στην σχέση της τέχνης με τα συστήματα γνώσης, την τέχνη του αρχείου, την τέχνη στο δημόσιο χώρο και τις ακτιβιστικές πρακτικές στο πεδίο των εικαστικών. Μεταξύ άλλων, μίλησε για τη θέση της ως επιστημονική υπεύθυνη στο ερευνητικό πρόγραμμα, Κέντρο Νέων Μέσων και Φεμινιστικών Πρακτικών στον Δημόσιο Χώρο και τη συμβολή της στην Προσωρινή Ακαδημία Τεχνών (ΠΑΤ), ένα υβρίδιο καλλιτεχνικής, επιμελητικής και θεωρητικής πρακτικής. Πώς ένας επαγγελματίας διεκδικεί το χώρο δράσης του? Για την Ελπίδα, αυτό είναι θέμα “παρεκβατικής” ανταλλαγής και λήψη θέσης.
Το 61ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης πραγματοποιείται φέτος online, λόγω της πανδημίας, από τις 5 έως τις 15 Νοεμβρίου.
Παρακάτω μπορείτε να δείτε τη συμμετοχή των Fellow μας σε προβολές, συζητήσεις και την έκθεση “Οικειότητα: Μια σύγχρονη τυραννία”.
Kala Azar – Τζάνις Ραφαηλίδου (Fellow 2020, moving image)
Ανθολόγιο μιας Πεταλούδας – Κωστής Χαραμουντάνης (Fellow 2020, moving image)
Μήλα – Χρήστος Νίκου (Fellow 2020, moving image)
Όπως θα συνέβαιναν μέσα στο νερό – Aνθή Δαουτάκη (Fellow 2019, visual arts)
Το τέλος του πόνου (Μια πρόταση) – Ζακλίν Λέντζου (Fellow 2018, moving image)
Το νόημα του Αυγούστου – Μάνος Παπαδάκης (Fellow 2020, moving image)
Στα βήματά της – Αναστασία Κρατίδη (Fellow 2019, moving image)
Έκθεση – “Οικειότητα: μια σύγχρονη τυραννία”
Δώδεκα έργα ελλήνων καλλιτεχνών, εμπνευσμένα από τις ταινίες του Διεθνούς Διαγωνιστικού, εκτίθενται σε αναπάντεχα σημεία στη Θεσσαλονίκη. Μια διαδρομή στο μοναδικό, σύνθετο αστικό τοπίο του σήμερα.
Το Φεστιβάλ ανέθεσε και φέτος σε 12 νέους έλληνες εικαστικούς να δουν ο καθένας από μια ταινία του Διαγωνιστικού και να φιλοτεχνήσουν ένα έργο εμπνευσμένο από αυτήν. Η έκθεση, η οποία πραγματοποιείται σε συνεργασία με τον Μητροπολιτικό Οργανισμό Μουσείων Εικαστικών Τεχνών Θεσσαλονίκης (ΜΟΜus), με την υποστήριξη του Outset Contemporary Art Fund Greece, επρόκειτο να παρουσιαστεί όπως κάθε χρόνο στο MOMus – Πειραματικό Κέντρο Τεχνών (Αποθήκη Β1, Λιμάνι Θεσσαλονίκης). Μετά τις τελευταίες εξελίξεις με την πανδημία, η έκθεση πραγματοποιείται σε ανοιχτούς χώρους της Θεσσαλονίκης, όπως είχε προβλεφθεί.
Το Ειδικό Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής – Αργυρός Αλέξανδρος απονεμήθηκε στο «Digger» του Τζώρτζη Γρηγοράκη στο 61ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για ένα από τα πέντε συνολικά βραβεία που απέσπασε το ντεμπούτο του Έλληνα σκηνοθέτη. Συγκεκριμένα, η ταινία απέσπασε ακόμα το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, το βραβείο του Ιδρύματος Ιωάννου Φ. Κωστόπουλου, το βραβείο καλύτερης ταινίας από την επιτροπή των φοιτητών των πανεπιστημίων Θεσσαλονίκης, αλλά και το βραβείο κοινού.
Το Digger είναι ένα σύγχρονο γουέστερν. Είναι η ιστορία του Νικήτα, που ζει αποτραβηγμένος στην κορυφή ενός ορεινού δάσους. Μια βιομηχανία επεκτείνεται επιθετικά διαταράσσοντας την άγρια φύση και απειλώντας τον πρωταγωνιστή μας. Η μεγαλύτερη απειλή όμως έρχεται με την ξαφνική άφιξη του γιου του, ο οποίος επιστρέφει για να διεκδικήσει το μερίδιο του κτήματος που κληρονόμησε μετά τον θάνατο της μητέρας του. Με φόντο μια κοινωνία σε ατμόσφαιρα εμφυλίου, οι δύο άνδρες συγκρούονται μετωπικά, με τη φύση ως τον μόνο παρατηρητή.
Ο Τζώρτζης Γρηγοράκης είναι SNF ARTWORKS Fellow 2018 στον τομέα της κινούμενης εικόνας.
“Looking back, thinking sideways”
H Ευφροσύνη Πρωτοπαπά μέσα από τα ορόσημα της επαγγελματικής της πορείας, μίλησε στους Fellows του 3ου Προγράμματος για την σχέση μεταξύ σύγχρονου χορού, χορογραφίας και άλλων καλλιτεχνικών πρακτικών (όπως το θέατρο και τις εικαστικές τέχνες), όπως και της φιλοσοφίας. Η Ευφροσύνη είναι χορογράφος και ακαδημαϊκός με έδρα το Λονδίνο και μέλος της επιτροπής αξιολόγησης στο πεδίο του χορού/χορογραφίας.
Προσκεκλημένη μας αυτή την εβδομάδα ήταν η Στεριανή Τσιντζιλώνη επιμελήτρια, ερευνήτρια, θεωρητικός του χορού και μέλος της επιτροπής αξιολόγησης στο πεδίο του χορού, για να μιλήσει για την εκτενή εμπειρία της στο χώρο του χορού. Η Στεργιανή μίλησε για την έννοια του network extender (σε αντίθεση με την έννοια του networker) και για τη φιλοδοξία της να συμβάλει στην ανάπτυξη της πρακτικής του χορού στην Ελλάδα ακολουθώντας τις αξίες της έννοιας αυτής.
H αθηναϊκή φουάρ Art Athina , μία από τις παλαιότερες στην Ευρώπη, μεταφέρεται φέτος σε ψηφιακό περιβάλλον λόγω των πρωτόγνωρων συνθηκών που διαμορφώθηκαν με την έλευση της επιδημίας του κορονοϊού. Οι επισκέπτες έχουν την ευκαιρία μέσω της ψηφιακής πλατφόρμας aavirtual.gr να “περιηγηθούν” από τον υπολογιστή, την ταμπλέτα ή το έξυπνο τηλέφωνό τους δωρεάν σε περισσότερες από 55 γκαλερί από την Ελλάδα και το εξωτερικό και να γνωρίσουν τους καλλιτέχνες και τα έργα που προτείνουν χωρίς κανέναν χρονικό περιορισμό, καθώς η Αrt Athina Virtual θα είναι προσβάσιμη σε 24ώρη βάση .
H Αrt Athina Virtual έχει τεθεί υπό την Αιγίδα της Α.Ε. της Προέδρου της Δημοκρατίας, Κατερίνας Σακελλαροπούλου.
Δείτε παρακάτω τη συμμετοχή των SNF ARTWORKS Fellows:
Ο Σωτήριος Μπαχτσετζής – επιμελητής σύγχρονης τέχνης, τεχνοκρίτης, επίκουρος καθηγητής ιστορίας της μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης στο Deree Αμερικανικό Κολλέγιο της Ελλάδας και το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο και μέλος της επιτροπής αξιολόγησης στο πεδίο των εικαστικών τεχνών για το 3ο Πρόγραμμα Υποστήριξης Καλλιτεχνών ΙΣΝ, μίλησε στους νέους Fellows για την επιμελητική πρακτική. Αναφέρθηκε στην στην πολύπλοκη και πολυφυή σχέση καλλιτέχνη και επιμελητή, στην έννοια της ομάδας ακόμα κι αν δεν συνδέεται με επιμελητικά projects αλλά και στη μεθοδολογία που ο ίδιος ακολουθεί όταν αναλαμβάνει νέα projects. Παρουσίασε διάφορα επιμελητικά του projects όπως το Drawing Screen (2006), Open Plan Art-Athina, (2007), Women Only (2008), Paint-id: Contemporary Painting in Greece (2009) , Homemade Exotica (2019) και άλλα.
Το 3ο Πρόγραμμα Υποστήριξης Καλλιτεχνών ΙΣΝ ξεκίνησε με την ομιλία της Εύας Στεφανή. Εκτός από καλλιτέχνης – δημιουργός ντοκιμαντέρ, εικαστικός και ποιήτρια – η Εύα υπήρξε μέλος της επιτροπής αξιολόγησης στο πεδίο της κινούμενης εικόνας για τους Fellows 2020. Η Εύα μίλησε εκτενώς για τον κινηματογράφο της παρατήρησης και τις βασικές αξίες που τον διέπουν: δυνατές σχέσεις των εμπλεκόμενων, απελευθέρωση των αισθήσεων, ενσυναίσθηση, έκθεση και αποδοχή λαθών, συνάντησης με την υποκειμενική αλήθεια. Η συμβουλή της Εύας : “to risk it all to have it all”!
Τα «Μήλα» του Χρήστου Νίκου θα εκπροσωπήσουν την Ελλάδα στις διαδικασίες της 93ης διοργάνωση των Όσκαρ, για τη διεκδίκηση του Βραβείου Διεθνούς Ταινίας Μεγάλου Μήκους (πρώην Βραβείο Ξενόγλωσσης Ταινίας).
Αυτό αποφάσισε η ειδική επιτροπή του Υπουργείου Πολιτισμού που ανάμεσα στις υποψήφιες ταινίες, διάλεξε το ντεμπούτο του Χρήστου Νίκου που συνεχίζει εντυπωσιακά την καριέρα του στο διεθνές προσκήνιο, μετά την παγκόσμια πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ της Βενετίας στο τμήμα Ορίζοντες, τη συμμετοχή του στα Φεστιβάλ του Τορόντο, του Τελιουράιντ, του Σικάγου (όπου και απέσπασε το Βραβείο Σεναρίου για τον Χρήστο Νίκου και το Σταύρο Ράπτη), τη διανομή της σε πάνω από 30 χώρες σε όλον τον κόσμο και τη σφραγίδα που έβαλε η εταιρία της Κέιτ Μπλάνσετ στην παραγωγή της ταινίας, με την ίδια να διατελεί χρέη executive producer.
Ο Χρήστος Νίκου είναι Fellow 2020 στο πεδίο της κινούμενης εικόνας.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ:| ΚΩΣΤΗΣ ΣΤΑΦΥΛΑΚΗΣ, ΤΕΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ ΚΑΙ ΑΛΕΞΗΣ ΦΙΔΕΤΖΗΣ
Οι «Σημειώσεις για την Ετοιμότητα: Βήμα 1» είναι ένα οδηγός για να προετοιμάσετε τους εαυτούς σας και τα ράφια σας.
Αντλώντας έμπνευση από την αντιδραστική κουλτούρα των preppers (άτομα και ομάδες που προετοιμάζονται για την επιβίωσή τους σε περίπτωση καταστροφής ή πολιτειακής εκτροπής), ο Κωστής Σταφυλάκης, ο Τεό Τριανταφυλλίδης και ο Αλέξης Φιδετζής υιοθετούν τη φόρμα του παιχνιδιού ρόλων για να αναπτύξουν μια σειρά από χαρακτήρες για την «Ετοιμότητα», ένα εμβυθιστικό έργο που επιχειρεί να ερευνήσει τις καταστροφικές φαντασιώσεις της κατάστασης επιφυλακής.
Η «Ετοιμότητα» ξεδιπλώνεται online ως μια επική μάχη ανάμεσα σε μια ομάδα από preppers και στη Χρυσή Ορδή, αυτή την ασυγκράτητη μάζα των «απροετοίμαστων», όπως αναφέρονται στην αργκό και την παραφιλολογία των preppers. Χρησιμοποιώντας τη δομή ενός επιτραπέζιου παιχνιδιού, για οικιακά περιβάλλοντα, οι καλλιτέχνες δημιουργούν ένα LIVE STREAM που αλληλεπιδρά με το κοινό του YouTube μέσω του Live Chat. Σε λειτουργία παιχνιδιού, οι χαρακτήρες αυτοί θα μοιραστούν σημειώσεις για την ετοιμότητα, θα προτείνουν στρατηγικές επιβίωσης και θα αναπτύξουν ένα αισθητηριακό γλωσσάρι για τον συνεχιζόμενο εγκλεισμό μας.
Το έργο αυτό δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του project ENTER, που αποτελεί μια πρωτοβουλία του Ιδρύματος Ωνάση. H ΣΤΕΓΗ και το Onassis USA δίνουν 120 ώρες σε καλλιτέχνες από όλον τον κόσμο, ώστε να δημιουργήσουν μέσα στο σπίτι τους μια σειρά από νέα πρωτότυπα έργα τέχνης που θα δώσουν φωνή στο σήμερα. Let’s ENTER.
15 OCT – 18:30 – 22:30 (ATH) Character Creation Workshop
16 OCT – 19:30 – 22:30 (ATH) LARP DAY 1 – STREAM LINK
17 OCT – 18:30 – 22:30 (ATH) LARP DAY 2 – STREAM LINK
18 OCT – 18:30 – 22:30 (ATH) LARP DAY 3 – STREAM LINK
Ο Αλέξης Φιδετζής είναι SNF ARTWORKS Fellow 2018 στο πεδίο των εικαστικών τεχνών.
Οι χαρακτήρες στα νέα έργα του Αριστείδη Λάππα είναι βασισμένοι σε μυθολογικές αναφορές από την Ελλάδα, τη Μεσοποταμία, την Αίγυπτο. Η Θεά Αθηνά και η Ishtar, η Μεσοποτάμια θεά της γονιμότητας και του πολέμου είναι οι κύριες πρωταγωνίστριες, ενώ το Angra Mainyu, το δαιμονικό, καταστροφικό πνεύμα του Ζωροαστρισμού και η δρακοντοκτονία του Αγίου Γεωργίου συμβάλλουν επίσης στη αφήγηση. Folk διακοσμιτικά μοτίβα διανθίζουν τη μελωδία της φόρμας και του χρώματος ενώ παράλληλα εμπλέκονται σε ένα διαπολιτισμικό διάλογο.
Στο έργο του Λάππα, παρουσιάζονται δυο συγκρουόμενοι κόσμοι, του φωτός και του σκότους. Παρά την φαινομενικά απόλυτη φύση αυτών των διττών εννοιών, καλούμαστε να τις προσεγγίσουμε ως εύπλαστες κατασκευές ικανές να υιοθετούν ποιότητες διαφορετικές από τις προκαθορισμένες. Με αυτόν τρόπο, κάτι το οποίο μπορεί να θεωρηθεί ευαίσθητο και εύθραυστο μπορεί στην ουσία να είναι ανθεκτικό και δυνατό.
Στο έργο Athina and Her Girl Kill the Beast και Death by Fair Hands, αναγνωρίζουμε τη σύγκρουση αυτών των δυο κόσμων που οδηγεί στην εξόντωση του Τέρατος. Εδώ το στοιχείο του θανάτου θα μπορούσε να ειδωθεί όχι σαν αιφνίδιο τέλος αλλά ως μέσο απελευθέρωσης, ως μεταμόρφωση. Πρόκειται για μια προσπάθεια να εκλάβουμε τον θάνατο σαν μια απόλυτη πράξη αποδοχής ή ακόμα και σαν μια έκφραση αγάπης.
Το έργο του Αριστείδη Λάππα βρίθει ιστορικών και μυθολογικών αναφορών που του προσθέτουν μια πνευματική διάσταση. Στους πίνακές του, η φόρμα αποτελεί το μέσο για να οδηγηθούμε στο νόημα. Χρησιμοποιείται είτε ως εργαλείο αφήγησης είτε ως αντιπροσωπευτικό στοιχείο για τη δημιουργία ενός χαρακτήρα. Την ίδια στιγμή λειτουργεί σαν θεμέλιο στο οποίο ενσωματώνεται η πληροφορία με τη μορφή χρώματος, υφής ή μοτίβου. Με αυτό τον τρόπο, στο έργο του Λάππα ένας πίνακας αποτελεί ταυτόχρονα μια παραστατική και μια αφαιρετική σύνθεση.
Έχοντας εγκαθιδρύσει μια αισθητική γλώσσα σε συνέχεια της προηγούμενης δουλειάς του που αφορούσε την αστικότητα και τα σύμβολα της ελληνικής ταυτότητας, ο Λάππας έχει στόχο να κατασκευάσει μια ποιητική αφήγηση εστιάζοντας σε πιο εσωτερικά ζητήματα. Αντί να ακολουθήσει μια γραμμική πορεία σκέψης, η δουλειά του παρουσιάζει ένα χώρο στον οποίο διαφορετικές ιδέες ανακατασκευάζουν νέες ερμηνείες και προσελκύουν νέες επαφές. Μέσω της χρήσης της φόρμας, των πολυεπίπεδων συνθέσεων και των χρωματικών παλετών, ο καλλιτέχνης συνεχίζει την ερευνά του στην γλώσσα της ζωγραφικής.
O Αριστείδης Λάππας είναι Fellow 2020 στο πεδίο των εικαστικών τεχνών.
ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΛΑΠΠΑΣ
TENDERNESS OF A CUTTING SWORD
12 Νοεμβρίου, 2020 – 9 Ιανουαρίου, 2021
The Breeder, Αθήνα
Η performance SJ αφηγείται μία αληθινή ιστορία. Το 1905 στην Orléans της Γαλλίας, ο κατάδικος Henri Languille έχασε τη ζωή του στη λαιμητόμο. Λίγα δευτερόλεπτα μετά την εκτέλεση ο γιατρός Beaurieux, παρών στο γεγονός, φώναξε το όνομα του εκτελεσθέντα. Τα μάτια της κομμένης κεφαλής ανταποκρίθηκαν ανοίγοντας ζωηρά. Το κάλεσμα του γιατρού επαναλήφθηκε άλλες δύο φορές. Την τρίτη φορά το βλέμμα του Henri έσβησε για πάντα. Το περιστατικό καταγράφηκε σε ένα κείμενο έκτασης 6 σελίδων από τον Dr Beaurieux ως ιατρικό πείραμα, στο αρχείο “les Archives d’Anthropologie Criminelle”. Το όλο συμβάν διήρκησε 30 δευτερόλεπτα. Το 1996 ο Douglas Gordon εκθέτει τις τελευταίες στιγμές του Henri Languille στο έργο 30 seconds text καταγράφοντας το περιστατικό της θανάτωσης του Henri σε ένα νέο κείμενο μικρότερης έκτασης, όπου για την ανάγνωσή του χρειάζονται 30 δευτερόλεπτα. Το 2020 η περφορμανς “SJ” επεκτείνει τη διάρκεια ανάγνωσης του “30 seconds text” μέσω της φώνησης. Πραγματοποιείται μια αποδομητική απόδοση του νέου αυτού κειμένου, προφέροντας κάθε ένα γράμμα του στη διάρκεια των 30 δευτερολέπτων. Χρειάζονται περίπου 8 ώρες για να διαβαστεί ολόκληρο το κείμενο στην τουρκική γλώσσα.
Το έργο SJ παρουσιάζεται στο Sakıp Sabancı Müzesi στην Κωνσταντινούπολη, σε επιμέλεια του Marina Abramovic Institute από τις 30/10 έως τις 15/11 καθημερινά 12:00-18:00, εκτός Δευτέρας, στην έκθεση Akış/Flux. Η προγραμματισμένη του διάρκεια ήταν 6 συνεχείς εβδομάδες. Μέρος της περφορμανς παρουσιάστηκε την άνοιξη του 2020 όπου διεκόπη εσπευσμένα λόγω της έξαρσης του covid 19. Η συνέχεια και ολοκλήρωσή της έκθεσης θα λάβει χώρα από αύριο, Παρασκευή 30/10/2020.
Λόγω έκτακτων υγειονομικών μέτρων η φυσική μου παρουσία στην έκθεση καθίσταται αδύνατη, αφού όλες οι μετακινήσεις μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας είναι επ’ αόριστον σε αναστολή. Στο πλαίσιο αυτό το “SJ” θα παρουσιάζεται σε μορφή βιντεο/ηχητικής εγκατάστασης καθ’ όλη την παραπάνω διάρκεια.
30″ για το κεφάλι του Henri
30″ για το κείμενο του Gordon
30″ για κάθε γράμμα
Eπιμέλεια: Marina Abramovic Institute
Sakıp Sabancı Müzesi, Κωνσταντινούπολη
Διάρκεια: 30/10 έως τις 15/11, καθημερινά, 12:00-18:00
Η Μαλβίνα Παναγιωτίδη και ο Βασίλης Παπαγεωργίου, και οι δύο τους Fellows 2018 στο πεδίο των εικαστικών, συμμετέχουν στην ομαδική έκθεση “On Heavy Rotation” στον χώρο Callirrhoë.
Το σημείο εκκίνησης της έκθεσης είναι μια κίνηση, η οποία επιταχύνεται συνεχώς φέτος: η περιστροφή γύρω από τον ίδιο τον άξονα. Με την πανδημία και τους περιορισμούς που συνδέονται με αυτήν, η περιστροφή έγινε μια συλλογική εμπειρία. Μεταξύ μιας σταθερά επαναλαμβανόμενης διανοητικής περιστροφής και μιας φυσικής αποτυχίας επαναλαμβανόμενων διαδικασιών, προκύπτει μια δυναμική, που μοιάζει με την εμπειρία μιας αίθουσας καθρεφτών. Η ενδοσκόπηση και η αυτογνωσία δημιουργούν ένα σημείο καμπής, το οποίο επηρεάζει το άτομο και – όπως ο χορός ενός άγχους – οδηγεί σε διακυμάνσεις μεταξύ ιλίγγου και στοχαστικής έκστασης. Η έκθεση ακολουθεί αυτές τις περιστροφικές κινήσεις με βάση διάφορα έργα και προσπαθεί να δημιουργήσει διασταυρώσεις μεταξύ των θεματικών ακτίνων τους.
H έκθεση Urban Antibodies εξετάζει την ταυτότητα των πόλεων και των μεταλλάξεων. Στις τρέχουσες συνθήκες, η σχέση μας με το αστικό περιβάλλον μεταμορφώνεται δραστικά, καθώς βλέπουμε τη διακοπή της μέχρι τώρα καθημερινότητάς μας. Το να φανταστούμε το μέλλον φαίνεται ολοένα και πιο δύσκολο. Η έκθεση σκοπεύει να επαναπροσδιορίσει τις πόλεις ως ζωντανούς οργανισμούς, εξετάζοντας μεταφορικά και κυριολεκτικά τοποθεσίες τοξικότητας και ευπάθειας, αποκατάστασης και φροντίδας.
