Συντάκτης: gourgourini

Ο Στυλιανός Τσάτσος (Fellow 2019) χορεύει σε 2 παραστασάσεις της Sasha Waltz – το Tomorrow και το noBody  στο Volksbühne Berlin.

noBody, 02.–05.04.20

To noBody ολοκληρώνει τη σειρά χορογραφιών (3 κύκλοι) για τους ανθρώπους και τα σώματά τους, την οποία η Sasha Waltz δουλεύει από το 1999. Στο κομμάτι της Körper ερευνά την ανατομία και τη φυσική εμφάνιση του ανθρώπου, συνδέοντας τα σώματα των χορευτών με την αρχιτεκτονική και την ιστορία. Το S  διερευνά την προέλευση της ζωής, του Έρωτα και της ευαισθησίας. Το noBody διερωτάται για τη μεταφυσική ύπαρξη της ανθρωπότητας. Μέσω της απουσίας του σώματος, ξυπνάει συναισθήματα που προκαλεί η διαπίστωση ότι είμαστε θνητοί. “Τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος πέρα ​​από το να έχεις ένα σώμα; Ποιο μέρος μας είναι αθάνατο;”

Συμμετέχουν
Blenard Azizaj, Davide Camplani, Edivaldo Ernesto, Peggy Grelat-Dupont, Hwanhee Hwang, Lorena Justribó Manion, Annapaola Leso, Zaratiana Randrianantenaina, Aladino Rivera Blanca, László Sandig, Corey Scott-Gilbert, Stylianos Tsatsos

Director, choreographer: Sasha Waltz

Tomorrow, 10.–13.04.20

Το νέο έργο της Sasha Waltz, σε συμπαραγωγή με το Volksbühne Berlin, ασχολείται με μια κοινωνία η οποία, μέσα στα τοπία των ιδανικών χώρων διαβίωσης, έχει χάσει την πραγματική όψη του κόσμου. Μέσα από καταστάσεις αδικίας, η χορογραφία με 12 χορευτές παρασύρεται σε μια αποκαλυπτική διαδικασία. Ο φωτογράφος David Finn, ο οποίος έχει συνεργαστεί με την Sasha Waltz ειδικότερα για τις μεγάλες παραγωγές όπερας , εισάγει μια εντελώς λευκή σκηνή με ζωντανές φωτεινές σφαίρες. Τα κοστούμια είναι σχεδιασμένα από τον Bernd Skodzig, του οποίου οι δημιουργίες συνοδεύουν τη χορογραφική δουλειά της Sasha Waltz εδώ και πολλά χρόνια.

Μία παραγωγή της Sasha Waltz & Guests σε συμπαραγωγή με το Volksbühne Berlin.

Συμμετέχουν
Blenard Azizaj, Davide Camplani, Edivaldo Ernesto, Peggy Grelat-Dupont, Hwanhee Hwang, Lorena Justribó Manion, Annapaola Leso, Zaratiana Randrianantenaina, Aladino Rivera Blanca, László Sandig, Corey Scott-Gilbert, Stylianos Tsatsos

Η Fellow 2019 Καρολίνα Κρασούλη σε συζήτηση για τη σχέση των εικαστικών με τη λογοτεχνία στις Διασταυρώσεις #2.

Στη σειρά «Διασταυρώσεις» ο ιστορικός τέχνης Χριστόφορος Μαρίνος συζητά κάθε μήνα για το διάστημα Φεβρουάριος – Ιούνιος 2020 με εικαστικούς διαφορετικών γενεών για την καλλιτεχνική τους πρακτική.

Η δεύτερη συζήτηση επικεντρώνεται στη σχέση των εικαστικών τεχνών με τη λογοτεχνία. Ο σκηνοθέτης Βασίλης Νούλας και ο κινηματογραφιστής Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου, αμφότεροι με εικαστική παιδεία και συγγραφικό έργο, συνομιλούν με την Καρολίνα Κρασούλη και την Νίνα Παπακωνσταντίνου, δύο καλλιτέχνιδες οι οποίες έχουν ασχοληθεί επισταμένα με την οπτικοποίηση λογοτεχνικών κειμένων.

Πληροφορίες: διασταυρώσεις#2

Με την υποστήριξη:
ΙΔΡΥΜΑ ΙΩΑΝΝΟΥ Φ. ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ, Outset Contemporary Art Fund Greece, Ίδρυμα Παναγιώτη και Έφης Μιχελή, FIX Hellas

H Xριστίνα Δημακογιάννη και οι Βέρα Χοτζόγλου συμμετέχουν στην έκθεση “Ζει και εργάζεται στην Αθήνα”.

Οι χώροι τριώροφης κατοικίας στην καρδιά των Εξαρχείων γίνονται το πεδίο δράσης μιας ομάδας δέκα καλλιτεχνών που επεξεργάζονται φωτο-βιντεο-κινηματο-γραφικά τα περιβάλλοντά τους ως τόπους ψυχοδιανοητικών και συναισθηματικών διεργασιών (διαταραχών, τραυματισμών, ιάσεων, ισορροπήσεων, ταλαντώσεων κ.ο.κ.). Οι εικαστικοί ζουν και εργάζονται στην Αθήνα. Διάγουν βίους πολυϋπόστατους, σε συμφωνία με το κυρίαρχο μοντέλο «πολυδιεργασιακότητας» (multitasking) που επιτάσσει η εποχή. Η καθημερινή δραστηριότητά τους πολυδιασπάται ανάμεσα σε ετερογενείς μορφές παραγωγής. Διαβιούν ως εσωτερικοί «νομάδες» μετακινούμενοι όχι σε ανοικτές εκτάσεις, αλλά εν μέσω μεταβαλλόμενων ταχυτήτων, ολοένα και πιο συρρικνούμενων χρόνων. Κάθε λίγο επιβραδύνουν απρόσμενα. Σταματούν, στήνουν τον εξοπλισμό τους και «γράφουν». Εγκαταλείπουν τη λεία για τη σκιά. Η συγκέντρωση και συνύπαρξη των έργων τους σε μία ενότητα δεν προέκυψε βάσει θεματοκεντρικών κριτηρίων (η πόλη, ο δημόσιος χώρος, η αστεακή κουλτούρα κ.ο.κ.), αλλά εργοκεντρικών. Τα έργα –όλα τους προβολές σε δισδιάστατες επιφάνειες– συνθέτουν ένα ποικιλόμορφο μωσαϊκό, πλούσιο σε μορφολογικές και περιεχομενικές ποιότητες, υφές, εντάσεις, τόνους, ρυθμούς και βαθμούς εσωστρέφειας/εξωστρέφειας, που διαφοροποιούνται σημαντικά ανά περίπτωση.

Συμμετέχουν: Γαβριέλα Γερολέμου, Χριστίνα Δημακογιάννη, Ταξιάρχης Διαμαντόπουλος, Μιχαηλάγγελος Βλάσσης-Ζιάκας, Μαριέττα Καββαδία, Γιάννης Καρπούζης, Βίκη Μπέτσου, Βλαντιμίρ Νετσακόφ, Αλφρέδο Πεχουάν, Bέρα Χοτζόγλου.

Ομάδα εργασίας:
Γιώργος Γεωργακόπουλος, Βίκη Μπέτσου, Γιώργος Χαρβαλιάς, Δημήτρης Γκινοσάτης

Διάρκεια: 28.02 -13.03.2020

Στην έκθεση Works on Paper 1972 – 2020 παρουσιάζονται έργα, πάνω σε χαρτί, παλαιών και νέων καλλιτεχνών που έχουν συνεργαστεί με την γκαλερί Bernier/Eliades από το 1972 έως και σήμερα.

Συμμετέχει ο Αλέξανδρος Τζάννης (Fellow 2019) με μια σειρά έργων με τίτλο ‘Blue Black Layers Over the White Cities’, η οποία ξεκίνησε το 2015 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Αφορά χαρτογραφήσεις περιοχών από πόλεις, λεπτομερειών ή σημείων από αυτές. Είναι σχέδια με μελάνια και στυλό, μαύρου και μπλε χρώματος που καλύπτουν με πολλά στρώματα τη λευκή επιφάνεια του χαρτιού, κάνοντας με τον τρόπο αυτό μία μεταφορά με τα στρώματα μελαγχολίας και σκοταδιού που καλύπτουν τις πόλεις.

Συμμετέχουν: Aλέξης Aκριθάκης, Stephen Antonakos, Delia Brown, Michael Buthe, Paolo Colombo, Διονύσης Kαβαλλιεράτος, Γιάννης Kουνέλλης, William Kentridge, Richard Long, Valérie Mannaerts, Brice Marden, Marisa Merz, Mario Merz, Annette Messager, Juan Muñoz, Nίκος Ναυρίδης, Tony Oursler, Raymond Pettibon, Jon Pylypchuk, Daniel Richter, Jim Shaw, Χριστιάνα Σούλου, Aλέξανδρος Tζάννης, Kara Walker, Lawrence Weiner, Sue Williams, Robert Wilson, Gilberto Zorio.

Είναι το α-τύχημα μία μεταβλητή ικανή να ανατρέψει όλη μας τη ζωή;

Tρεις Fellows – η Εύη Καλογεροπούλου, η Εύα Παπαμαργαρίτη και η Βαλίνια Σβορώνου – συμμετέχουν σε μία έκθεση στο Grace που εξετάζει την άλλη πλευρά του ατυχήματος, μέσα από το πρίσμα της σύγχρονης νεοματιριαλιστικής ατζέντας και της ποπ κουλτούρας. Στην έκθεση Cra(u)sh. Or How You Made Me Kiss The Pavement. παρουσιάζεται η άλλη πλευρά των μοιραίων συστατικών: ο δρόμος, η πορεία, το όχημα, η αναμέτρηση, η μετωπική σύνθλιψη. Με βλέμμα σκοπτικό και σε πλαίσιο συνενοχής, δώδεκα νέοι εικαστικοί περιεργάζονται εκτροχιασμούς και πληγές, απομονώνουν και ανακατασκευάζουν τη συνάντηση υλικού και σάρκας, την καθολική σύνδεση μηχανής, τοπίου και ανθρώπου ως την απόλυτη αναπαραγωγή οργανικού και ανόργανου κόσμου.

Με αναφορά το ομότιτλο λογοτεχνικό έργο του J.G.Ballard της δεκαετίας του ‘70 και την εισαγωγή της σκέψης μιας φετιχιστικής ερωτικής επιθυμίας που εγείρεται από το τροχαίο ατύχημα, στο Cra(u)sh αναμετρώνται το σώμα ως ανατομία και σημείο με το συναίσθημα και τον ανόργανο κόσμο. Το ίχνος του ατυχήματος στο σώμα, η πληγή, μεταμορφώνεται σε στόμα ή κόλπο αποκαλύπτοντας μία αγάπη για το ανόργανο. Την ίδια στιγμή, ο χώρος της έκθεσης αποτυπώνει τη σκηνή του ατυχήματος.

Οι δώδεκα καλλιτέχνες αποκαλύπτουν μία διαφορετική πτυχή του Crash (σύγκρουσης) και Crush (“καψούρας”) μέσα από διαφορετικά mediums και πρακτικές. Τα έργα περιλαμβάνουν “στρεβλώσεις” (bending) εικόνων της αυτοκινηστικής κληρονομιάς, αναγνώσεις της γενεαλογίας των ερωτικών συμβόλων, εξαντλητικές δοκιμές της υλικότητας (hard/soft materiality), επιτελεστικές αναγωγές του συγκρουσιακού, τεχνο-βιο-φιλικές μελέτες στο υβριδικό σώμα και docu-fictive αναδιατυπώσεις αρχειακού υλικού.

Who’s next to cra(u)sh?

Καλλιτέχνες:
Μαρίνα Βελησιώτη, Ίρια Βρεττού, Φαίδων Γιαλής, Κωνσταντίνος Γιώτης, Χρήστος Δεληδήμος, Εύη Καλογεροπούλου, Βύρων Καλομαμάς, Ορέστης Κάραλης, Κωνσταντίνος Λιανός, Εύα Παπαμαργαρίτη, Βαλίνια Σβορώνου, Μάριος Σταμάτης.

Επιμέλεια: Βασιλική-Μαρία Πλαβού.

Διάρκεια Έκθεσης: 14 Φεβρουαρίου – 08 Μαρτίου.
Εγκαίνια: 14 Φεβρουαρίου, 20:00.

H Iωάννα Παρασκευοπούλου και η Ευτυχία Στεφάνου (Fellows 2019) συμμετέχουν στην performance Bodies and Structure της χορογράφου Alexandra Waierstall.

Οργανισμοί και οι δομές ξεδιπλώνονται ακούραστα, επαναστατικά, και ταυτόχρονα με έναν εύθραυστο και φευγαλέο τρόπο σε μια χορογραφική διαδικασία που περιλαμβάνει έναν έως δέκα χορευτές και το Arena (1997) της Rita McBride. Στιγμές της σχέσης και της επικοινωνίας μεταξύ των ταυτοτήτων αναδύονται και διαλύονται, γίνονται ορατές, ενώ άλλες παραμένουν αόρατες, διαπραγματεύοντας έτσι τις πολλαπλές προκλήσεις που είναι εγγενείς σε όλα τα συστήματα και τις ειδικές δομές τους.

Σύλληψη & χορογραφία
Alexandra Waierstall

Ερμηνείες & προσωπικό Dessau 2020
Olivia Ancona, Damien Fournier, Harry Koushos, Bandi Meszerics, Luke Murphy, Ioanna Paraskevopoulou, Eftychia Stefanou, Karolina Szymura, Adonis Vais, Ying Yun Chen

Mε τη χρηματοδότηση των:
Ministry of Culture and Science of the State of North Rhine-Westphalia, Cultural Office of the State Capitol Düsseldorf, Fonds Darstellende Künste from funds of the Federal Government Commissioner for Culture and Media, Kunststiftung NRW. With the support of: Mannheim Art Gallery

Η Εύη Καλογηροπούλου (Fellow 2019) παρουσιάζει έργα γλυπτικής και κινούμενη εικόνας, εξετάζοντας τις σχέσεις ανάμεσα στη μυθολογία, τις πατριαρχικές κοινωνικές δομές και τις έννοιες της θηλυκότητας στην πρώτη της ατομική της έκθεση με τίτλο Delirous Athens στη Γερμανία.

Η Εύη Καλογηροπούλου ασχολείται με τις αρχαίες φεμινιστικές έννοιες και τους μύθους που σχετίζονται με το γυναικείο σώμα. Πώς έχουν γίνει αντιληπτές στο παρελθόν και πώς εκπροσωπούνται στη σημερινή κοινωνία; Μπορούν να προκύψουν νέες πολιτισμικές ταυτότητες μέσα από τη χειραφέτηση του γυναικείου σώματος στο πλαίσιο των τεχνικών εξελίξεων;

Στην εξέταση των μετα-φεμινιστικών θεωριών, η καλλιτέχνης δεν αμφισβητεί μόνο την πατριαρχική ιστοριογραφία, αλλά προτάσσει και την άποψη της απέναντι σε μια κερδοσκοπική και αμφισβητούμενη συνέχεια των αρχαίων μύθων.

Επιμελήτρια: Lotte Puschmann

Ο Τζώρτζης Γρηγοράκης (Fellow 2018) απέσπασε βραβείο για την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία με τίτλο “Digger” από τη Διεθνή Ένωση Κινηματογραφιστών Τέχνης στην 70ή  Berlinale. Η ταινία έκανε  παγκόσμια πρεμιέρα στο 70ό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, στις 24 Φεβρουαρίου 2020.

Το “Digger” είναι ένα σύγχρονο γουέστερν, η ιστορία ενός άντρα που ζει και δουλεύει μόνος σε ένα κτήμα στη μέση ενός ορεινού δάσους. Τα τελευταία χρόνια παλεύει με έναν εχθρό που διαταράσσει την πλούσια άγρια φύση στο βουνό, επεκτείνεται επιθετικά και απειλεί τον ίδιο και την περιουσία του. Η μεγαλύτερη απειλή όμως έρχεται με την ξαφνική επιστροφή του γιου του μετά από 20 χρόνια. Με φόντο μια κοινωνία σε ατμόσφαιρα εμφυλίου, οι δύο άνδρες συγκρούονται μετωπικά, με τη φύση γύρω τους ως τον μόνο παρατηρητή, που τελικά δίνει την πιο απρόσμενη λύση.

Ο Τζώρτζης Γρηγοράκης σπούδασε Κοινωνική Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο του Sussex, στην Αγγλία και στη συνέχεια ολοκλήρωσε ένα ΜΑ στη Σκηνοθεσία Μυθοπλασίας στο National Film and Television School (NFTS) στο Λονδίνο. Έχει γράψει και σκηνοθετήσει 8 μικρού μήκους ταινίες, οι οποίες έχουν προβληθεί και διαγωνιστεί σε πάνω από 100 διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ αποσπώντας τουλάχιστον 20 βραβεία. Έχουν επίσης προβληθεί σε τηλεοπτικά δίκτυα και έχουν βρει διανομή σε κινηματογραφικές αίθουσες και VOD. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του με τίτλο ”Digger” είναι μια παραγωγή της Haos Film, και συμπαραγωγή με τη γαλλική Le Bureau και τη γερμανική Match Factory.

More info:  https://www.berlinale.de/en/programme/programme/detail.html?film_id=202004783

http://www.georgisgrigorakis.com/

Η Fellow 2019 Αγγελική Μπόζου σχεδιάζει παραστάσεις ζωντανού σινεμά και καλλιτεχνικά εργαστήρια για παιδιά με έμπνευση το έργο του Πάμπλο Πικάσο στο Κέντρο Πολιτισμόυ Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ).

Το κινητό σινεμά Vlefaro live cinema παρουσιάζει πρωτότυπες παραγωγές με θέμα τη ζωή και το έργο του Πάμπλο Πικάσο μέσα από μια σειρά παραστάσεων και καλλιτεχνικών εργαστηρίων, που βασίζονται στη λογική της χειροποίητης κινούμενης εικόνας και των χάρτινων μηχανισμών που παράγουν επαναλαμβανόμενη κίνηση.

Στο πρώτο μέρος της συνάντησης, τα παιδιά και οι συνοδοί τους παρακολουθούν προβολές, κατά τις οποίες εικόνες ζωγραφίζονται και συντίθενται μπροστά στα μάτια τους, συνοδεία ζωντανής μουσικής. Έπειτα, συμμετέχουν σε ένα καλλιτεχνικό εργαστήρι εικόνας και ήχου, στο οποίο επεξεργάζονται με δημιουργικό τρόπο το υλικό που παρακολούθησαν στην προβολή.

ΠΑΙΔΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
Σάββατο 08/02, 11.00-12.30
Σημείο συνάντησης: Υποδοχή ΕΒΕ (Μακέτα)
Για παιδιά 7-11 ετών και τους/τις συνοδούς τους
Έως 15 παιδιά και 15 συνοδοί
Ελεύθερη είσοδος με ηλεκτρονική προεγγραφή

ΜΟΥΣΙΚΑ ΚΟΛΑΖ
Σάββατο 15/02, 11.00-12.30
Για παιδιά 3-6 ετών και τους/τις συνοδούς τους
Έως 15 παιδιά και 15 συνοδοί
Ελεύθερη είσοδος με ηλεκτρονική προεγγραφή

Σχεδιασμός-Εικόνες: Αγγελική Μπόζου
Ζωντανή μουσική: Θάνος Κοσμίδης

H βραβευμένη ταινία της Fellow 2019 Ρηνιώς Δραγασάκη προβάλλεται από τις 30 Ιανουαρίου αποκλειστικά στο Άστορ. 

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Ρηνιώς Δραγασάκη με την Μαρία Κίτσου στον πρώτο της πρωταγωνιστικό κινηματογραφικό ρόλο. Μια feel – good ταινία ενηλικίωσης, μια τρυφερή γυναικεία ματιά στη μοναξιά, την ευτυχία και όλα τα ενδιάμεσα. Μια ιστορία για τις «καραμέλες που έσκαγαν στο στόμα αλλά με τα χρόνια έγιναν τερηδόνα»!

Μετά την παγκόσμια  πρεμιέρα της στο Fantastic Fest του Τέξας και τις διακρίσεις στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης – Βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη και Βραβείο του ελληνικού τμήματος του WIFT (Women in Film & Television) – το Cosmic Candy  έρχεται από 30 Ιανουαρίου αποκλειστικά στον κινηματογράφο Άστορ για μια εβδομάδα γεμάτη events & εκπλήξεις.

Την Παρασκευή 31/1 στις 20:00 θα γίνει παρουσιάση και συζήτηση της ταινίας με την σκηνοθλετη Ρηνιώ Δραγασάκη και τις δύο πρωταγωνίστριες Μαρία Κίτσου & Μάγια Πιπερά.

Το Σάββατο 1/2 μετά την βραδυνή προβολή θα ακολουθήσει ΠΑΡΤΥ με DJs τον BLUE LAGOON (Κορμοράνος) & FELIZOL.

Σύνοψη: Η Άννα, μια μοναχική και ιδιόρρυθμη ταμίας σουπερμάρκετ αναγκάζεται να πάρει υπό την προστασία της το δεκάχρονο κορίτσι του διπλανού διαμερίσματος, ύστερα από την μυστηριώδη εξαφάνιση του πατέρα του. Την ίδια στιγμή διαπραγματεύεται την πιθανή της απόλυση και ένα ρομαντικό ειδύλλιο για πρώτη φορά στη ζωή της. Και όλα αυτά υπό την επήρεια υπερβολικής ποσότητας Κόσμικ Κάντυ, της καραμέλας που σκάει στο στόμα.

Σημείωμα σκηνοθέτη: To Cosmic Candy είναι μια ταινία για τις καραμέλες που έσκαγαν στο στόμα αλλά με τα χρόνια έγιναν τερηδόνα, για τα ξεχασμένα κάπου παιδιά και τους μόνιμα χαλασμένους ενήλικες. Για όλα αυτά δηλαδή που δεν μας αφήνουν να προχωρήσουμε. Για την κάθε εμμονή, την κάθε αλλαγή, την κάθε απώλεια.  Για τον Τζον Χιουζ όταν και όπου συναντάει τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ. 

Γι’ αυτήν την κοσμική μάζα που ενώνει το παρελθόν με το μέλλον.

Trailer : https://vimeo.com/360078196

Μια παραγωγή των: Βlonde, Εx Νihilo, Faliro House, ΕΚΚ, ΕΡΤ
Διανομή: Weirdwave 

Η Καρολίνα Κρασούλη (Fellow 2019)  δημιούργησε μια νέα παραγωγή για τη βιτρίνα του frac île-de-france, εμπνευσμένη από αντικείμενα που συσχετίζονται με τη διάδοση ενός μηνύματος. Φύλλα από χαρτί, φάκελοι και λέξεις δημιουργούν διαφορετικούς χώρους, κάνοντας ένα παιχνίδι γύρω από την εμφάνιση διαφορετικών μηνυμάτων προορισμένων τόσο σε έναν παραλήπτη όσο και περισσότερους. Η πρόθεση του ξεδιπλώματος συσχετίζεται με την πράξη της απόκρυψης.

Κάθε μήνα, το “Window Display” του frac île-de-france φιλοξενεί ένα νέα εικαστικό project που συσχετίζεται με την τρέχουσα έκθεση, τις συλλογές και τα εκπαδευτικά προγράμματά του.

https://www.fraciledefrance.com/karolina-krasouli/?lang=en

H Fellow 2019 Βαλίνια Σβορώνου παρουσιάζει το νέο της έργο – ENDYMION / Κεφάλαιο 1: Μερική Έκλειψη Σελήνης . Το έργο αποτελεί την πρώτη αφηγηματική ενότητα της εφαρμογής επαυξημένης πραγματικότητας, σχεδιασμένης από την καλλιτέχνιδα. Μία εφαρμογή αστρονομίας-stargazing, πλατφόρμα για την αφήγηση μιας ιστορίας που αποκαλύπτεται παράλληλα με ουράνια γεγονότα του νέου έτους, ξεκινώντας με τη μερική σεληνιακή έκλειψη στις 10 Ιανουαρίου 2020. Η εφαρμογή ενημερώνεται από διάφορες έννοιες γύρω από την κατασκευή μύθων που περιβάλλουν το ζωδιακό κύκλο, τους αστερισμούς και τη χρησιμότητά τους ως μέσο πλοήγησης κατά τη διάρκεια των αιώνων.

Η αφήγηση της εφαρμογής παίρνει τον αρχαίο ελληνικό μύθο του Ενδυμίωνα ως σημείο εκκίνησης για να διερευνήσει τον αντίκτυπο των ιδεών του ρομαντισμού για τη σχέση ανατολής και δύσης στην κατασκευή αντιλήψεων για το σύγχρονο κόσμο. Η εικαστικός χρησιμοποιεί τα εργαλεία της αστρονομίας δημιουργώντας ένα κόμβο όπου μυθολογίες πέρα από χρονικά και γεωγραφικά όρια συνομιλούν με την επιστημονική παρατήρηση. Στη σταδιακή αποκάλυψη της ιστορίας μέσω της ψηφιακής εφαρμογής, ο μύθος του Ενδυμίωνα αφομοιώνει τις ανατροπές πλοκής των ρωμαϊκών χρόνων, τις ρομαντικές αναγνώσεις του αλλά και τις οικειοποιήσεις της pop κουλτούρας.

Η Σβορώνου δανείζεται φόρμες, αισθητικές αναφορές, μεθόδους αφήγησης και παρουσιάζει διάφορα στρώματα δράσης. Το έργο αποκτά υπόσταση τόσο ψηφιακή όσο και υλική με τη μορφή γλυπτικών εγκαταστάσεων και τυπωμάτων. Ως πορώδης μεμβράνη, μεταξύ υλικού, ψηφιακού και ενσώματου, επιτρέπει τη ροή διάφορων ιστοριών, εξερευνώντας τα όριά τους, τροφοδοτώντας με νέα στοιχεία, ανατρέποντας την κατάληξή τους. Οι μύθοι που εκκινούν από το ζωδιακό κύκλο γίνονται κατανοητοί εδώ ως σχέδια διαφυγής, περισπασμοί και περιπλανήσεις μέσα και πέρα από το μουσείο, την καταγραφή, παρατήρηση, τη φαντασία και την ονειροπόληση. Η Σβορώνου συνδέει αντιφατικά περιεχόμενα σε κάτι νέο, προτείνοντας ένα είδος διαισθητικής ανάγνωσης-πλοήγησης.

Θέτει μια σειρά ερωτημάτων για τις ορθόδοξες αναγνώσεις της επιστήμης, της ιστορίας και του κόσμου της τέχνης. Μέσω της μυθολογικής σύνδεσης Ενδυμίωνα – Σελήνης επικεντρώνεται στις σχέσεις εξουσίας παρατηρητή και παρατηρούμενου, υποκειμένου και αντικειμένου, στην έμφυλη διάσταση του βλέμματος, θέλοντας να διαπραγματευτεί τη σταθερότητα των τελευταίων.

Η Σβορώνου, προσπαθεί να ξανασκεφτεί τις πολιτικές δυνατότητες της καλλιτεχνικής οικειοποίησης στα όρια του μουσείου. Πως μπορεί κανείς να θέσει υπο αμφισβήτηση τις κυρίαρχες αφηγήσεις, να αναδείξει την προβληματική φυσικοποίηση τους και να δώσει χώρο σε πολλαπλές φωνές να ακουστούν; Η γλώσσα, η αναπαράσταση και ο χώρος δράσης γίνονται εργαλείο και στόχος – μέσο αναστοχασμού στους τρόπους που οι ιστορίες κατασκευάζονται, εκτίθενται και καταναλώνονται.

Εγκαίνια: 10 Ιανουαρίου, 19:30-22:00
Διάρκεια: 10-17 Ιανουαρίου 2020
Digital Production: Αίας Κόκκαλης
Επιμέλεια: Πάνος Γιαννικόπουλος

KYPSELIAN SALON, μια ομαδική έκθεση με Έλληνες και διεθνείς καλλιτέχνες στο Snehta λίγο πριν το κλείσιμο της χρονιάς.

Διακεκριμένοι εικαστικοί θα παρουσιάσουν το έργο τους σε μια έκθεση που παίρνει τη μορφή ενός συλλογικού project, μιας αποτύπωσης και ενός διαλόγου της καλλιτεχνικής δημιουργίας και πρακτικής στην πόλη. Το Snehta γίνεται για δέκα ημέρες ένα σύγχρονο salon με ζωγραφικά έργα, κολάζ, γλυπτά, κατασκευές, μικρογλυπτά, εκδόσεις και αντικείμενα 60 σύγχρονων καλλιτεχνών. Τα εγκαίνια της έκθεσης θα είναι μια ευκαιρία συνεύρεσης αλλά και συνύπαρξης διαφορετικών εγχειρημάτων και καλλιτεχνικών τοποθετήσεων.

Συμμετέχουν οι Fellows: Αύγουστος Βεϊνόγλου, Εριφύλη Βενέρη, Πάνος Προφήτης, Στεφανία Στρούζα.

Η θρυλική Rebound ανοίγει τις πόρτες της στην Πλατεία Αμερικής σε εννιά σύγχρονους καλλιτέχνες, έξι από τους οποίους είναι SNF ARTWORKS Fellows. Απογυμνωμένος από μουσική, ο ατμοσφαιρικός υπόγειος χώρος της μετατρέπεται για μια μόνο βραδιά σε σκηνικό δράσης για εικαστικές παρεμβάσεις με τη μορφή performance, βίντεο, γλυπτικής και εγκατάστασης.

It moves and it shouts. In my head. Shhhhhhhhh, γράφει ο Guillaume Dustan [1965 – 2005], ο οποίος εξερεύνησε λογοτεχνικά και παράλληλα βιωματικά τον ηδονισμό και τη νυχτερινή διασκέδαση, πολιτικοποιώντας την επιθυμία και την έκσταση, προτείνοντας την ατελείωτη επανάληψη μιας κατάστασης εορταστικής έντασης.

Η έκθεση IT MOVES AND IT SHOUTS θέλει να μιλήσει για την εν-συναίσθηση, τη διάχυση πέρα από τον εαυτό, το να γίνεσαι ένας χορός σκέψεων/σωμάτων προς ένα πολιτικό σώμα. Εξερευνά νέους τρόπους να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο στο συγκείμενο της γνώσης που είναι κοινωνικά τοποθετημένη, θέτοντας παράλληλα σε μόνιμη κίνηση τις ιδέες που ορίζουν την προοπτική μας: ένα παιχνίδι διάλυσης των οριοθετημένων σωματικών-γεωγραφικών συνόρων και του διαχωρισμού μεταξύ ψηφιακού – υλικού και ενσώματου. Περιηγούμαστε σε αυτό τον κόσμο μέσα από την επιθυμία και την ευχαρίστηση, αμφισβητώντας συγχρόνως τις διάφορες ιεραρχίες τους. Οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν σκέφτονται μαζί την τάξη, τη φυλή, το φύλο και τη σεξουαλικότητα, την ικανότητα και την ασθένεια, και προτείνουν νέες οικολογίες ύπαρξης.

Η έκθεση συγκεντρώνει έργα από τους Δημήτρη Ντοκατζή, Βιργινία Μαστρογιαννάκη (Fellow 2019), Μαρίνα Μήλιου-Θεοχαράκη, Μαρίνα Ξενοφώντος, Εύα Παπαμαργαρίτη (Fellow 2019), Θεόδουλο Πολυβίου & Kiss the Architect, Κοραλία Στεργίδη, Λεόντιο Τουμπούρη, Kyle Dunn και Spyros Rennt.

Επιμέλεια: Πάνος Γιαννικόπουλος

Haus N Athen, Καΐρη 6, Μοναστηράκι
Εγκαίνια: 5 Δεκεμβρίου 20:00
Διάρκεια: 5 Δεκεμβρίου 2019 – 5 Ιανουαρίου 2020
Παρασκευή-Σάββατο: 16:00-20:00