Συντάκτης: gourgourini

Η ΔΗΩ σε συνεργασία με την Εφορεία Αρχαιοτήτων της Χίου παρουσιάζει Το Παρελθόν Είναι μια Ξένη Χώρα, μια ομαδική έκθεση μεγάλης κλίμακας που θα στηθεί ανάμεσα σε δύο ιστορικά μνημεία εντός του Κάστρου της Χίου, το Τέμενος Χαμιδιέ και τα Οθωμανικά Λουτρά, και τα δύο κληρονομιά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η έκθεση προσκαλεί δώδεκα καλλιτέχνες από την Ελλάδα, την Τουρκία, τον Λίβανο, το Ιράν και την Κύπρο να αναστοχαστούν πάνω στις παλίμψηστες ιστορίες του νησιού και να εξετάσουν τους διασυνοριακούς πολιτισμούς, τα συλλογικά τραύματα και τις μορφές της ίασης.

Σε οκτώ από τους δώδεκα συμμετέχοντες καλλιτέχνες ανατέθηκε να δημιουργήσουν νέα έργα για την έκθεση, αντλώντας έμπνευση από την ιστορία των χώρων, τη συλλογική μνήμη του νησιού και τη σύνδεση μεταξύ της ιστορίας των λαών της Ανατολικής Μεσογείου και της παγκόσμιας κοινότητας. Μέσα από οκτώ in situ νέα έργα, τέσσερα υπάρχοντα έργα και μια πλειάδα μέσων –όπως γλυπτά, πίνακες, υφάσματα, κεραμικά, εγκαταστάσεις και φωτογραφία– οι προσκεκλημένοι καλλιτέχνες προσεγγίζουν τις συγκρουσιακές ιστορικές φαντασιώσεις και τη μνήμη που αυτές κατασκευάζουν. Αντιστεκόμενοι στις γεωπολιτικές ανησυχίες, οι καλλιτέχνες διαμορφώνουν διαπολιτισμικές οικειότητες και αναδεικνύουν τη συλλογική αλληλεγγύη και συγγένεια, ενώ παράλληλα ενισχύουν μορφές αναπαράστασης και συμμετοχικότητας στον ποικιλόμορφο κοινωνικό ιστό της Χίου.

Η έκθεση αποτελεί φόρο τιμής στη γενεαλογία των μνημείων και διερευνά τις ιστορικές τομές και τις συνδέσεις με τα τρέχοντα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα στις γειτονικές περιοχές της νοτιοανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Το Τέμενος Χαμιδιέ (ή Μπαϊρακλί Τζαμί) ανοικοδομήθηκε προς τιμήν των θυμάτων του σεισμού της Χίου του 1881, και των καταστροφικών συνεπειών του, ο οποίος επηρέασε σε μεγάλο βαθμό ολόκληρο το νησί, συμπεριλαμβανομένων των δύο εκθεσιακών χώρων. Οι πρόσφατοι καταστροφικοί σεισμοί στην Τουρκία και στη Συρία δημιουργούν αναπόφευκτα συνειρμούς με το παρελθόν του νησιού, συνδέοντας αυτές τις φυσικές καταστροφές με τα κοινωνικοπολιτικά τους επακόλουθα. Η έκθεση αναδεικνύει τον διαρκή αντίκτυπο τέτοιων γεγονότων σε ευάλωτες κοινότητες μέσα στον χρόνο και προσφέρει έναν χώρο για το πένθος, τον θρήνο και τον προβληματισμό σχετικά με την ανθρώπινη κατάσταση που μας ενώνει όλους με το παρελθόν, αλλά και με το εδώ και το τώρα, ενώ ταυτόχρονα αναδεικνύει την ανθεκτικότητα του ανθρώπινου είδους και την ισχυρή αφηγηματική ικανότητα των τοπικών κοινοτήτων που εμπλουτίζει το αφήγημα της παγκόσμιας κοινότητας. Από την άλλη πλευρά, τα Λουτρά λειτούργησαν ως τόπος πολιτιστικών και κοινωνικών ανταλλαγών και ως τόπος εξαγνισμού στη ζωή των κατοίκων του Κάστρου της Χίου κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Κατά τον 20ό αιώνα, και οι δύο χώροι, τα Λουτρά και το Τέμενος, χρησιμοποιήθηκαν ως καταφύγιο για τους πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία στο πλαίσιο της ανταλλαγής πληθυσμών. Σήμερα, η κινητικότητα στις οδούς της Ανατολικής Μεσογείου, οδήγησε στην προσωρινή φιλοξενία προσφύγων στην είσοδο του Κάστρου, που βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από τους χώρους διεξαγωγής των εκδηλώσεων, πριν την εγκατάστασή τους στις εγκαταστάσεις hot spot έξω από την πόλη της Χίου.

Η έκθεση δανείζεται τον τίτλο της από την εναρκτήρια φράση: «Το παρελθόν είναι μια ξένη χώρα· εκεί τα πράγματα γίνονται αλλιώς», στο μυθιστόρημα του L.P. Hartley Ο Μεσάζων, που εκδόθηκε το 1953. Η φράση έχει χρησιμοποιηθεί εκτενώς σε άλλες δημοσιεύσεις, προβολές, ταινίες, ομιλίες, μουσικά άλμπουμ, συμπεριλαμβανομένων των απομνημονευμάτων της Zeba Talkhani για το πώς μεγάλωσε στη Σαουδική Αραβία και την πορεία της προς την ελευθερία μέσω της εκπαίδευσης στην Ινδία, στη Γερμανία και στην Αγγλία. Η πολλαπλότητα της προέλευσης του τίτλου, και η συγκεκριμενοποίηση στο πλαίσιο της Χίου, παρέχουν νέα νοήματα για το πώς αντιμετωπίζουμε το παρελθόν, το παραγνωρισμένο και το ξεχασμένο.

Η ΔΗΩ και το Θερινό Πρόγραμμα 2023 έχουν λάβει γενναιόδωρη υποστήριξη από τους:
Μεγάλοι Δωρητές: Στάμος Ι. Φαφαλιός, Θεόδωρος Φατσής & Μαρία Απόδιακου, Γιάννης Σκούφαλος & Μαρία Καλομενίδου, Δωρητές: Κωνσταντίνος & Χριστίνα Λογοθέτη, Υποστηρικτής: Ειρήνη Παναγοπούλου, Νέοι Δωρητές: Τίνα Λιβανού, Κωνσταντίνος Παυλέας και Ευγενία Βανδώρου.
Συνδρομητική υποστήριξη από τον Αλέξη Χαϊδά και το Ίδρυμα Αγγελικούση.
Με την υποστήριξη: OUTSET
Χορηγός: THE FABULOUS GROUP

Τοποθεσία Εκθεσιακών Χώρων: Χαμιδιέ Τζαμί και Οθωμανικά Λουτρά, Κάστρο της Χίου, Χώρα Χίου, 82 100, Ελλάδα
Ωράριο λειτουργίας
Οθωμανικά Λουτρά: καθημερινά 8:30 – 15:30 εκτός Τρίτης
Χαμιδιέ Τζαμί: καθημερινά 10:00 – 15:30 εκτός Τρίτης

Είσοδος ελεύθερη

Εγκαίνια: 8 Ιουλίου, 18:30 – 21:00
Ζωντανή περφόρμανς στις 8 Ιουλίου στις 19:30 στον αύλειο χώρο των Οθωμανικών Λουτρών από την καλλιτέχνιδα της Σειράς Αναθέσεων της ΔΗΩ, Saskia Calderón.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΚΘΕΣΙΑΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ

Τέμενος Χαμιδιέ ή Μπαϊρακλί Τζαμί
Το τέμενος Χαμιδιέ ή Μπαϊρακλί Τζαμί οικοδομήθηκε το 1892 ως φόρος τιμής στα θύματα του καταστροφικού σεισμού της Χίου το 1881. Βρίσκεται στο κέντρο του Κάστρου της Χίου και χτίστηκε στη θέση μιας χριστιανικής εκκλησίας. Ένας μιναρές βρισκόταν στη δυτική γωνία του κτιρίου της πλατείας, αλλά δυστυχώς δεν έχει αποκατασταθεί. Το σημερινό μνημείο είναι ένα μονόχωρο κτίριο, καλυμμένο εξωτερικά με κεραμοσκεπή και εσωτερικά με έναν κλειστό, ξύλινο, γυψοκτιστό θόλο. Στο εσωτερικό του τζαμιού υπάρχει επίσης ένα Μιχράμπ που υποδεικνύει την κατεύθυνση της Κάαμπα στη Μέκκα προς την οποία οι μουσουλμάνοι πρέπει να κοιτούν όταν προσεύχονται. Στην οροφή υπάρχει η ημισέληνος που συμβολίζει το Ισλάμ. Πάνω από την είσοδο υπάρχει μια μαρμάρινη οθωμανική επιγραφή. Το τζαμί έχει κηρυχθεί διατηρητέο μνημείο και έχει αποκατασταθεί από την Εφορεία Αρχαιοτήτων της Χίου προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως πολιτιστικός χώρος και να φιλοξενήσει πολιτιστικές εκδηλώσεις. Η έκθεση της ΔΗΩ είναι η πρώτη εκδήλωση που θα φιλοξενηθεί στο Τζαμί μετά την ολοκλήρωση της αποκατάστασης.

Οθωμανικά Λουτρά
Τα Οθωμανικά Λουτρά, το μεγαλύτερο χαμάμ στο Κάστρο της Χίου, αποτελούν ζωντανή μαρτυρία της οθωμανικής κατοχής, αν και υπάρχουν πηγές που πιστοποιούν την ύπαρξή τους από την εποχή ακόμα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ο μεγάλος σεισμός του 1881, ωστόσο, προκάλεσε μεγάλες ζημιές στο μεγαλύτερο μέρος του νησιού, συμπεριλαμβανομένων των Λουτρών. Στην αριστερή πλευρά του χώρου υπάρχει η είσοδος, ο χώρος υποδοχής και τα «αποδυτήρια». Στη συνέχεια, ο επισκέπτης αντικρίζει τη μεγάλη αίθουσα με τον κεντρικό θόλο, διακοσμημένη με γείσα και άλλα στοιχεία που αποπνέουν τη δόξα της οθωμανικής εποχής. Στον θόλο ανοίγονται οπές από τις οποίες εισέρχεται το φως του ήλιου, ενώ υπάρχει ένα τρίτο δωμάτιο, όπου βρίσκονται οι πηγές του νερού. Η αποκατάσταση έφερε στο φως περίπου 800 χρωματιστά και διακοσμημένα πλακίδια. Μετά την ολοκλήρωση της αποκατάστασης, τα Λουτρά είναι ανοικτά στο κοινό ως μνημείο.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΔΗΩ

Η ΔΗΩ είναι ένας εναλλακτικός φορέας με έδρα τη Χίο. Εξερευνά τη θεσμικότητα ως μια ζωντανή πολυμορφικότητα σε συνεχή ροή. Το πρόγραμμά της αναπτύσσεται σε κυκλικές χρονικές κλίμακες μέσα από παρεμβάσεις που λαμβάνουν τη μορφή αναθέσεων, εκθέσεων ή καλλιτεχνικών φιλοξενιών.

Στηριζόμενη στις αξίες της ενσυναίσθησης, της εμπιστοσύνης και της γενναιοδωρίας, η ΔΗΩ έχει δεσμευτεί να ενθαρρύνει τον διεθνικό διάλογο και να στηρίξει την υπάρχουσα πολιτισμική υποδομή του νησιού. Ως μια μη χωρική πολιτισμική οντότητα, η οργάνωση λειτουργεί σε όλη την έκταση του νησιού, σε συνεργασία με τα τοπικά μουσεία και τους συνεταιρισμούς, με μη θεσμικούς χώρους και τη δημόσια σφαίρα. Ερευνητικές θεματικές ανακύπτουν από τις πολυεπίπεδες ιστορικές, κοινωνικές και πολιτισμικές ρίζες του νησιού και επεκτείνονται πέρα από τα γεωγραφικά του όρια, μέσα από ιστορίες που ταξιδεύουν διά θαλάσσης.

Η ΔΗΩ έχει σκοπό να δημιουργήσει έναν γόνιμο και συμπεριληπτικό χώρο για να επανεξετάσει με ριζοσπαστικό τρόπο τα συμπτώματα του παρελθόντος, τις χρόνιες πληγές, τα στερεοτυπικά μοτίβα σκέψης και να αποδομήσει ιδεολογήματα και συνυποδηλώσεις. Αναπτύσσοντας ένα πολυθεματικό ήθος μέσα από πολλαπλούς τύπους γνώσης, σωματικής εμπειρίας και τοπικής σοφίας, η ΔΗΩ δίνει χώρο στις παραγκωνισμένες φωνές και φωνή στους τόπους που έχουν σιωπήσει. Η ΔΗΩ φιλοδοξεί να αποτελέσει μια πλατφόρμα διαλόγου που προσκαλεί διεθνείς και ντόπιους καλλιτέχνες, επιμελητές, στοχαστές, συλλέκτες, μαζί με οικολόγους, θεραπευτές, επιστήμονες, χειροτέχνες, επισκέπτες, δημοσιογράφους και θεατές να ερευνήσουν συλλογικά εκδοχές πολιτισμικής, κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής.

Το Παρελθόν Είναι μια Ξένη Χώρα
Ομαδική έκθεση
8 Ιουλίου – 28 Αυγούστου
Κάστρο Χίου, Χίος (Χώρα), 82 100
Χώροι έκθεσης: Χαμιδιέ Τζαμί & Οθωμανικά Λουτρά

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες:
Hera Büyüktaşcıyan (Τουρκία), Στέλιος Φαϊτάκης (Ελλάδα), Νικομάχη Καρακωστάνογλου (Ελλάδα), Avish Khebrehzadeh (Ιράν/ΗΠΑ), Μάρω Μιχαλακάκου (Ελλάδα), Πέτρος Μώρης (Ελλάδα), Dala Nasser (Λίβανος), Yorgos Petrou (Κύπρος), Aykan Safoğlu (Τουρκία/Γερμανία), Mounira al Solh (Λίβανος), Μαρία Τσάγκαρη (Ελλάδα), Abbas Zahedi (Ηνωμένο Βασίλειο/Ιράν)

Επιμέλεια: Άκης Κόκκινος, Ιδρυτής της ΔΗΩ.

Περισσότερες πληροφορίες για τη ΔΗΩ και το Θερινό Πρόγραμμα 2023
www.deoprojects.com

*Ο Πέτρος Μώρης και η Μαρία Τσάγκαρη είναι SNF ARTWORKS Fellows στο πεδίο των εικαστικών τεχνών. Ο Άκης Κόκκινος είναι SNF ARTWORKS Fellow στο πεδίο της επιμέλειας εκθέσεων τέχνης.

Να ζητάς από κάποιον να αφήσει κάτι που κάποτε αγάπησε. Μια διαδραστική εγκατάσταση προσφοράς αντικειμένων που μεταμορφώνονται σε έργα τέχνης, σαν να αιωρούνται μπροστά από το τοπίο της Ελευσίνας, μετατρέποντας την προσωπική μνήμη σε συλλογική.

Το “Άσε κάτι που κάποτε αγάπησες” είναι μια διαδραστική εγκατάσταση όπου το κοινό καλείται να
προσφέρει αγαπημένα του αντικείμενα που δεν θέλει πια. Στη συνέχεια αυτά τοποθετούνται μέσα σε
μια διάφανη κατασκευή, ενώ τα ίδια, δίνοντας την αίσθηση ότι αιωρούνται με φόντο το τοπίο της
Ελευσίνας, μετατρέπονται σε έργα τέχνης.

Το να ζητάς από κάποιον να εγκαταλείψει κάτι που κάποτε αγαπούσε, οδηγεί σε μια συμβολική πράξη που φέρει ποικίλα νοήματα. Τα αντικείμενα απαθανατίζονται κατά τη μετάβασή τους από λειτουργικά και ιδιόκτητα -σε οικείους εσωτερικούς χώρους- σε δημόσια και αποτρέπεται έτσι η απόρριψη και η διασπορά τους στο γύρω περιβάλλον. Η ολοένα αυξανόμενη συλλογή προσωπικών αντικειμένων γίνεται μνημείο που φιλοξενεί τα υλικά υπολείμματα της κοινωνίας και σύμβολο συνύπαρξης μεταξύ διαφορετικών οντοτήτων. Οι κάτοικοι και οι επισκέπτες ενθαρρύνονται να συμμετάσχουν σε μια συλλογική δράση, δημιουργώντας ένα μελάνζ πραγμάτων που προέρχονται από απόσταση “μηδέν χιλιόμετρα” αλλά και από πιο μακριά.

Το «Άσε κάτι που κάποτε αγάπησες» φιλοδοξεί να θίξει κρίσιμα ζητήματα όπως η ιδιοκτησία, η
παραγωγή αγαθών, ο καταναλωτισμός, η δημοκρατία, τα μεταβαλλόμενα μεσογειακά τοπία, τα
ιστορικά και σύγχρονα ερείπια και η τρέχουσα περιβαλλοντική και ανθρωπιστική κρίση. Αποτελεί μια
έκκληση για συνεργασία και συμπερίληψη, που ωθεί τους συμμετέχοντες και τους θεατές να
συλλογιστούν και να επανεξετάσουν τη σχέση με τον υλικό και συγχρόνως τον πνευματικό κόσμο,
καλώντας μας να αναγνωρίσουμε τις δυνατότητες για νέες ιστορίες και αφηγήσεις μέσα από τα
αντικείμενα που αφήνουμε πίσω.

Πέμπτη 13 Ιουλίου, 19:00
Προαύλιος χώρος Παλαιού Δημαρχείου Ελευσίνας, Πεζόδρομος Νικολαΐδου
Τοποθεσία στο google maps: https://goo.gl/maps/RQ4aXn9cDu8BNaFQ9

Καλλιτέχνις: Έλενα Δήμητρα Χαντζή
Παραγωγή: Wild Reeds (Πάνος Γιαννικόπουλος)
Είσοδος ελεύθερη

*Η Έλενα Δήμητρα Χαντζή είναι SNF ARTWORKS Fellow 2020 στο πεδίο των εικαστικών τεχνών.

Η γλυπτική ως μορφή τέχνης και ένας μύθος-προφορική παράδοση λειτουργούν ως κοινή βάση και δημιουργική αφετηρία για τις προσωπικές, ιδιαίτερες, ευαίσθητες και συγχρόνως δυναμικές, εικαστικές χειρονομίες 14 σύγχρονων γυναικών καλλιτέχνιδων στην έκθεση με τίτλο «Contemporary Womanhood 1.0: σύγχρονες θηλυκότητες» στο MOMus-Μουσείο Άλεξ Μυλωνά στην Αθήνα, από τις 06 Ιουλίου έως τις 08 Οκτωβρίου 2023.

Στην έκθεση, η οποία φιλοξενείται απόλυτα στοχευμένα στο τμήμα σύγχρονης γλυπτικής του MOMus, ένα μουσείο που ιδρύθηκε από τη γλύπτρια Άλεξ Μυλωνά και αφιερώθηκε στην τέχνη της γλυπτικής, επιχειρείται ένα άυλο γεφύρωμα της μετάβασης από το μοντέρνο στο σύγχρονο, όχι μόνο στο μέσο της γλυπτικής αλλά και στην ίδια την εικαστική δημιουργία και ζωή.

Βασικός πυλώνας της έρευνας της έκθεσης αποτελεί το έργο της ψυχαναλύτριας και ακτιβίστριας Κλαρίσα Πίνκολα Εστές και πιο συγκεκριμένα το βιβλίο της με τίτλο «Οι γυναίκες που τρέχουν με τους λύκους». Από τους διαισθητικούς, διερευνητικούς και καθαρτικούς μύθους που σχετίζονται με την αδάμαστη φύση της γυναίκας και αποτυπώνονται στο εν λόγω βιβλίο, η παρούσα έκθεση εστιάζει σε αυτή για τη Γυναίκα Σκελετό, την πιο γνωστή ιστορία από την προφορική παράδοση των Εσκιμώων. Σύμφωνα με τον μύθο, μια γυναίκα που βιώνει την απόλυτη απόγνωση και ζει ως ένα τερατόμορφο πλάσμα κάτω από το νερό, καταφέρνει να διατηρήσει ανέπαφη την ουσία της ύπαρξής της και τελικά να αναγεννηθεί, μέσα από την δύναμη της μεταμόρφωσης.

Το τρίπτυχο ζωής – θανάτου – ζωής που περιγράφεται στον μύθο καθιστώντας τον θάνατο ως ένα μεταβατικό μονοπάτι μεταστοιχείωσης, μετατροπής και μετάλλαξης, λειτουργεί ως κοινό νήμα για τους άξονες που διατρέχουν όλη την έκθεση: το ίδιο το μέσο της γλυπτικής, την εικαστική χειρονομία, τη θέση της γυναίκας καλλιτέχνη, και τη μετάλλαξη όλων αυτών από εδραιωμένες ιδέες και παγιωμένα, μη προσβάσιμα και στιβαρά πρότυπα σε κάτι πιο ρέον, νέο και τελικά ξανά ζωντανό.

Καλλιτέχνιδες: Μυρσίνη Αρτακιανού, Μαρίνα Βελησιώτη, Δήμητρα Ζερβού, Νικομάχη Καρακωστάνογλου, Ναταλία Μαντά, Mariandrie, Εσμεράλδα Μομφερράτου, Νικόλ Οικονομίδου, Ναταλία Παπαδοπούλου, Χαρίκλεια Παπαποστόλου, Σοφία Σαράντη, Νάνα Σαχίνη, Τζόνα Σαχπάζης, Δέσποινα Χαριτωνίδη

Επιμέλεια: Φαίδρα Βασιλειάδου, μουσειολόγος – επιμελήτρια τέχνης

Έκθεση «Contemporary Womanhood 1.0: σύγχρονες θηλυκότητες»
MOMus-Μουσείο Άλεξ Μυλωνά (Πλ. Αγίων Ασωμάτων 5, Θησείο, Αθήνα)
06 Ιουλίου – 08 Οκτωβρίου 2023
Εγκαίνια: Πέμπτη 06 Ιουλίου 2023, 20:00

*Oι Μυρσίνη Αρτακιανού, Μαρίνα Βελησιώτη, Ναταλία Μαντά, Νικόλ Οικονομίδου, Ναταλία Παπαδοπούλου, Τζόνα Σαχπάζης είναι SNF ARTWORKS Fellows

Η νέα έκθεση Lise του Adam Christensen εγκαινιάζεται στο Haus N Αthen Off-Site στην οδό Βατσαξή 6 την Τετάρτη 12 Ιουλίου, 7:30—9:30 μ.μ. Ο καλλιτέχνης θα παρουσιάσει μια περφόρμανς τη βραδιά των εγκαινίων.

Είτε δουλεύει με κινούμενες εικόνες, είτε με περφόρμανς, είτε με μουσική, είτε με υφάσματα, ο Christensen έχει μια μοναδική ικανότητα να δημιουργεί καινούργιους κόσμους μέσω της αφήγησης. Προσκαλεί τους παρευρισκόμενους σε περιβάλλοντα όπου προσωπικές ιστορίες για την αγάπη, την απώλεια, τη βία, το σεξ και τα τραύματα του παρελθόντος μπλέκονται με τα όνειρα και τη φαντασία. Άλλοτε εξομολογητικός και μελαγχολικός, άλλοτε κωμικός και δραματικός, ο Christensen σκηνοθετεί το οικιακό και το καθημερινό μετατρέποντάς το σε συναρπαστικό θέαμα.

Η Lise, η πρώτη έκθεση του καλλιτέχνη στην Ελλάδα, επικεντρώνεται γύρω από το τρίτο και τελευταίο κεφάλαιο της σειράς Death by Mystery, ένα νέο έργο κινούμενης εικόνας που αναπτύχθηκε για την έκθεση. Το νέο αυτό έργο είναι ένα γράμμα αγάπης προς τη Lise, τη “δεύτερη μητέρα” του Christensen – τη σύντροφο της μητέρας του, η οποία απεβίωσε πρόσφατα.

Γραμμένο ενώ γυρίζεται, κάθε κεφάλαιο της σειράς κινηματογραφείται σε μια μέρα και αποτυπώνει τον καλλιτέχνη να δημιουργεί και να αποδομεί το alter ego του, τη Madame de Dangé Laïm, ενώ η κάμερα τον ακολουθεί μετατρέποντας το χώρο διαβίωσής του σε μπαρόκ θεατρική σκηνή. Κάθε κεφάλαιο αγγίζει ταυτόχρονα ζητήματα ταυτότητας, διαφορετικών τρόπων ζωής στις πόλεις, καθώς και τις υπαρξιακές ανησυχίες σχετικά με τις επιπτώσεις των αστικών αναπλάσεων στις κοινότητες και στη ζωή των κατοίκων τους. Το Death by Mystery είναι αποτέλεσμα μιας στενής συνεργασίας με την κοινότητα των καλλιτεχνών με τους οποίους ζει ο Christensen και μέρος της συνεχιζόμενης συνεργασίας του με τον Πάνο Φουρτουλάκη, ο οποίος ανέθεσε και τα δύο πρώτα επεισόδια, που αρχικά παρήχθησαν για το Nottingham Contemporary, μέσα στους περιορισμούς της πανδημίας το 2020.

Παράλληλα με το Death by Mystery Chapter III, η έκθεση παρουσιάζει νέα χειροποίητα ραμμένα υφάσματα και εγκαταστάσεις που δημιουργήθηκαν ειδικά για το χώρο.

Με την υποστήριξη του Ηaus N και του Danish Art Foundation.

Ο Adam Christensen (ζει και εργάζεται στο Λονδίνο), oι εκθέσεις και οι περφόρμανς του έχουν παρουσιαστεί διεθνώς, μεταξύ άλλων: Hunt kastner, Πράγα (2022), Rønnebæksholm, Νάστβεντ (2022), Kunstverein Harburger Bahnhof, Αμβούργο (2021), Den Frie, Κοπεγχάγη (2020), Futura, Πράγα (2020), Glasgow International, Γλασκώβη (2020), Galeria Municipal do Porto, Πόρτο (2020), Kunsthal Aarhus, Ώρχους (2019), Goldsmiths CCA, Λονδίνο (2019), Camden Arts Centre, Λονδίνο (2019), Overgaden, Κοπεγχάγη (2018), Hayward Gallery, Λονδίνο (2018), Baltic Triennial 13, Βίλνιους/Τάλιν/Ρίγα, (2018), KW, Βερολίνο (2018), Raven Row, Λονδίνο (2017), The Roberts Institute of Art, Λονδίνο (2017), Hollybush Gardens, Λονδίνο (2017), OUTPOST Gallery, Νόριτς (2016), South London Gallery, Λονδίνο (2015), New Museum, Νέα Υόρκη (2011). Είναι αποδέκτης των βραβείων Inger Goldmanns Fond (2023), Aage og Yelva Nimbs Fond (2023), Statens Kunstfonds treårige arbejdslegat (2021), Paul Hamlyn Award for Artists (2019).

12 Ιουλίου—8 Σεπτεμβρίου
Εγκαίνια: Tετάρτη 12 Ιουλίου, 7:30—9:30 μ.μ.
Τετάρτη—Παρασκευή 4—7 μ.μ. και με ραντεβού

Ηaus N Athen Off-Site
Bατσαξή 6, Αθήνα

Eπιμέλεια: Πάνος Φουρτουλάκης

*O Πάνος

Με αμείωτο ενδιαφέρον στο εννοιολογικό περιεχόμενο καταστάσεων του σώματος, η χορογράφος Αναστασία Βαλσαμάκη (SNF ARTWORKS Fellow 2020) μας παρουσιάζει το νέο της έργο θέτοντας στο επίκεντρο τους διαφορετικούς τρόπους να εννοήσει κανείς την πάλη.

«Από το μαχητικό άθλημα στην ανταγωνιστικότητα δύο ή και περισσότερων αντίπαλων δυνάμεων».

Το ενδιαφέρον, κινησιολογικά, εντοπίζεται στον τρόπο ταξινόμησης των επιτελούμενων δράσεων. Αν με την πάλη συνήθως επικαλούμαστε την κλιμακούμενη σύγκρουση και επακόλουθα την εκτόνωση μιας δράσης, η χορογράφος Αναστασία Βαλσαμάκη μας προτρέπει να δούμε τη μετάβαση από την εντατικότητα της κίνησης στην καταστολή και την εκ νέου ανατροπή της σε έναν «αγώνα» που δεν διαχωρίζει νικητές από ηττημένους. Η αναφορά, επομένως, στην πάλη είναι ένας τρόπος να ερευνήσουμε την κίνηση πέρα από τη σωματικότητα των παλαιστών και τη θεατρικότητα του δρώμενου, συναιρώντας ενδεχομένως τη «σοβαρότητα» του χορογραφικού εγχειρήματος με τη διασκέδαση και την υπερβολή της.

Σ’ αυτή την ιδιότυπη πάλη, πέντε χορευτές ―ως ομάδα αλλά και ως ακανόνιστο σύνολο― δοκιμάζουν να φέρουν κοντά στοιχεία εξαρχής αποκλίνοντα: την εκρηκτικότητα της σκηνικής εισόδου με την αμηχανία της παύσης, την ανανέωση του σωματικού παροξυσμού με το αδιέξοδο της εκτόνωσης, την ολοκλήρωση ενός χορογραφικού μοτίβου που διαρκώς ανασυντίθεται αλλάζοντας τους όρους συναρμολόγησής του. Τελικά αν το ζητούμενο είναι να παραμείνουμε «εντός παιχνιδιού» εφευρίσκοντας διαρκώς νέους κανόνες, τότε η πάλη έρχεται ως υπόσχεση ανανέωσης αυτού που μας κρατά ενεργούς στο παιχνίδι, ακόμη και αν, προς στιγμήν, κάθε ορατός στόχος φαίνεται να έχει αποτύχει.

Ιδέα & Χορογραφία: Αναστασία Βαλσαμάκη
Μουσική & Ηχητική Σύνθεση: Jeph Vanger
Χορεύουν: Γαβριέλα Αντωνοπούλου, Τάσος Νίκας (αντικατάσταση Νίκου Γρηγοριάδη), Σωτηρία Κουτσοπέτρου, Θάνος Ραγκούσης, Ξένια Σταθούλη (αντικατάσταση Νεφέλης Αστεριού)
Δραματουργία: Αναστάσιος Κουκουτάς
Φωτιστικός σχεδιασμός: Απόστολος Στράντζαλης
Στυλιστικός σχεδιασμός: Νεφέλη Αστερίου, Αναστασία Βαλσαμάκη
Κείμενο: Αναστάσιος Κουκουτάς σε συνεργασία με την MINDTHELOOP
Διεύθυνση Παραγωγής: Ελένη Βαλσαμάκη
Παραγωγή: MIND THE LOOP

Αναστασία Βαλσαμάκη
29.07 | 21:30 | Θέατρο “Μίκης Θεοδωράκης”
Εισιτήρια: 12€ (κανονικό), 9€ (φοιτητικό, ανεργίας, πολυτέκνων)

Το έργο δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια συμμετοχής της Αναστασίας Βαλσαμάκη στο Πρόγραμμα Υποστήριξης Καλλιτεχνών 2020 που υποστηρίζεται από την ARTWORKS και το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ).

Με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.

*Η Aναστασία Βαλσαμάκη είναι SNF ARTWORKS Fellow 2020 στο πεδίο του χορού.

Ο φόβος, είναι μια εμπειρία που μας θυμίζει ότι τελικά είμαστε ζώα.

Η αδρεναλίνη ρέει στο σώμα μας, οι καρδιές μας χτυπούν και ο ιδρώτας ξεχύνεται από το μέτωπο όταν αισθανόμαστε απειλή για την ευημερία μας. Η νευρωνική επιστήμη και η βιοχημεία πίσω από όλα αυτά είναι περίπλοκη, αλλά το καθαρό αποτέλεσμα είναι πολύ απλό: ο φόβος μας βοηθά να επιβιώσουμε.

Ο Zygmunt Bauman στο βιβλίο του ‘Ρευστός Φόβος’ αναλύει την ευρεία διείσδυση του φόβου στη σύγχρονη δυτική ζωή και τις συνέπειές της. Στο ίδιο μοτίβο τάσσονται και οι θεωρίες του Ulrich Beck σχετικά με τον κινδυνο και τις ανασφάλειες που γεννούν οι επιταχυνόμενες κοινωνικές και τεχνολογικές αλλαγές. Σε μια τέτοια εποχή, που χαρακτηρίζεται από αβεβαιότητα και έλλειψη εμπιστοσύνης στις κοινωνικές δομές και σχέσεις το ατομο βρίσκεται πλέον μόνο απεναντι σε πολυπλοκα ζητηματα τα οποια αδυνατεί να κατανοήσει πόσο μάλλον να διαχειριστεί.

Ανίκανοι πια να επιβραδύνουν το ρυθμο των αλλαγών, ακόμα και να προβλέψουν την κατεύθυνσή τους, τα άτομα εστιάζουν την προσοχή τους σε πράγματα που νιώθουν ότι μπορούν να ελέγξουν. Η αποφυγή της έκθεσης στον ήλιο, της επαφής με βακτήρια, της κατανάλωσης λιπαρών τροφών, η χρήση biometrics, η ‘προστασία’ με τη χρήση καμερών, η οχύρωση σε περιφραγμένες κοινότητες αποτελούν ενδεικτικά παραδείγματα. Με άλλα λόγια, ο φόβος έχει μετατεθεί από την περιοχή της υπαρξιακής ασφάλειας στην περιοχή της προστασίας του εαυτού.

Η έκθεση ‘Beyond Fear’ εξετάζει τις συνθήκες και τους τρόπους με τους οποίους πραγματοποιείται η παραπάνω μεταθεση, την οποία θα προσπαθήσουν να αποτυπώσουν δεκαοκτώ 18 καλλιτέχνες που ζουν και παράγουν έργο στην Αθηνα και στη Τήνο.

H Τήνος, είναι ένας τόπος που φαινομενικά προστατεύει τους κατοίκους του από τους κινδύνους της αστικής ζωής. Η ζωή εδώ υπολείπεται της αγωνίας που διατρέχει ένα αστικο τοπίο και ο ‘άλλος’ άνθρωπος δεν είναι απαραίτητα απειλή. Η μήπως όχι; Μήπως ο φόβος υπάρχει και εδώ, ενώ το ανθρώπινο σώμα, οι κοινωνικοί δεσμοί, η ασφάλεια και η τεχνολογία γίνονται απλώς αντιληπτά με διαφορετικό τρόπο;

Σκοπός της έκθεσης είναι να αποτελέσει μια συνάντηση μεταξύ γεωγραφικά διαφοροποιημένων βιωμάτων της ίδιας εμπειρίας και να αποτελέσει την βάση για εναν διάλογο μεταξύ της καλλιτεχνικής σκηνής της Αθήνας και της Τήνου.

Η ομαδική έκθεση Ammophila Vol. 4 Hopes and Promises επιχειρεί να εκκινήσει ένα διάλογο για το πως δημιουργείται μέσα μας η ελπίδα, η προσμονή, η ανάγκη των μελλοντικών φαντασιώσεων καθώς και για την μηχανική δημιουργίας υποσχέσεων. Ακόμα αναφέρεται στη σχέση μεταξύ ελπίδας και υπόσχεσης σαν δύο δοχεία προβολών και αντιπαραβολών των αναγκών μας τα οποία τροφοδοτούν συνεχώς το ένα το άλλο. Ανάμεσα στους κοσμολογικούς μύθους που αναφέρονται στην Ελαφόνησο συναντάμε το καταφύγιο του Πάρη και της ωραίας Ελένης στο ιερό της Αθηνάς που υπήρχε στο νησί, ως ενδιάμεσο σταθμό μέχρι την αναχώρηση τους για την Τροία. Μετά την καταστροφή της Τροίας, ο Οδυσσέας προσπάθησε να εισχωρήσει στο στενό της Ελαφονήσου αλλά ο άνεμος(σταλμένος από τον Δία) το απαγόρευσε. Οι ελπίδες του Οδυσσέα να αποπλεύσει και οι υποσχέσεις του ερωτευμένου ζευγαριού συνδέονται με ένα κοινό τόπο-σημείο αναφοράς για τα δύο ομηρικά έπη. Ένας επίγειος παράδεισος που σήμερα χρειάζεται συλλογική φροντίδα για να παραμείνει εκεί. Το ειδυλλιακό τοπίο της Ελαφονήσου την καλοκαιρινή περίοδο μπορεί να αποτελέσει τον ιδανικό τόπο δημιουργίας προσδοκιών και υιοθέτησης μεγάλων στόχων εν μέσω της αισιοδοξίας των καλοκαιρινών διακοπών αλλά και της εγγύτητας μας με τη φύση. Επιπρόσθετα, η έκθεση λαμβάνει χώρα για τέταρτη χρονιά στο μοναδικό σχολείο του νησιού, χώρο που αποτελεί παράγοντα διαμόρφωσης για το μέλλον των παιδιών. Οι συλλογικοί μας οραματισμοί και τα σχέδια για ένα μέλλον με περισσότερο έρωτα προς τη γη, προς τον άλλο και προς αυτό που μας περιμένει μετά την επόμενη ανατολή μπορούν να συγκροτήσουν τους πιο προσωπικούς μας μηχανισμούς αντιμετώπισης. Η αποβλεπτικότητα της τρυφερότητας και της φροντίδας μπορεί να λειτουργήσει ως νέο παράδειγμα οικοδόμησης ενός μέλλοντος χωρίς κρίση. Οι ελπίδες και οι υποσχέσεις που λαμβάνουμε και προσφέρουμε συνδέονται με ιδεολογίες, επιστημονικές ανακαλύψεις, συναισθήματα, συλλογικούς και ατομικούς σκοπούς. Συνηθίζουν να είναι εύπλαστες και να καθορίζουν τα μεταβλητά στοιχεία τους ανάλογα με την ιστορική εποχή, το περιβάλλον και τις δυνατότητες μας.

Τι σημαίνει να ελπίζεις και να οραματίζεσαι; Τι σημαίνει να υπόσχεσαι ή να χτίζεις τις ελπίδες σου πάνω σε ένα οικοδόμημα υποσχέσεων; Πόσο ενδυναμωτικός είναι ο περιφερειακός χαρακτήρας της καλλιτεχνικής παραγωγής σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, σε μια περιφέρεια της χώρας, μακριά από τις υποσχέσεις μιας αστικής κοσμοπολίτικης ζωής; Με ποιες υποσχέσεις ερωτευόμαστε ελπίζοντας πως η δική μας αγάπη θα αποτελέσει το μνημείο του μέλλοντος; Πως αγαπάμε τη γη που πάνω σε αυτήν ελπίζουμε και τι της υποσχόμαστε για να επιβιώσει για αυτούς που αγαπάμε;

Η έκθεση Ammophila Volume 4 Hopes and Promises επικεντρώνεται σε μια οργανωμένη προσπάθεια ανάδειξης μορφών γλυπτικής που περιέχουν το στοιχείο του ευμετάβλητου, την συμπαράθεση φυσικών και τεχνικών υλικών και την απομάκρυνση από τις κλασσικές προτεινόμενες δομές χωρίς να αρνείται όμως τις δυνατότητες επικοινωνίας μαζί τους. Τα «μνημεία» που οραματιζόμαστε είναι εύθραυστα, εφήμερα, και ευφάνταστα όπως οι ελπίδες και οι υποσχέσεις μας.

Συμμετέχοντες Εικαστικοί καλλιτέχνες: Νίκος Αρβανίτης, Πέτρος Ευσταθιάδης, Γιώργος Καζάζης, Δανάη Κωτσάκη, Μαργαρίτα Μποφιλίου, Φωτεινή Παλπάνα, Μαλβίνα Παναγιωτίδη, Ραλλού Παναγιώτου, Στεφανία Στρούζα, Δημήτρης Χαλάτσης, Emmyleah Liaros Συμμετέχοντες

Συγγραφείς: Εύα Βασλαματζή, Χάρις Κανελλοπούλου, Εμμανουέλα Κυριακοπούλου, Μιχάλης Λυκούρης, Γιάννης Μανιάτης, Παναγιώτης Μπαρμπαγιάννης, Ντάνα Παπαχρήστου, Λευτέρης Σπύρου, Θεόφιλος Τραμπούλης, Sophie Charlotte Bombeck. Παράλληλα με την έκθεση από τις 23/7 θα πραγματοποιηθεί το εκπαιδευτικό εργαστήριο με τίτλο Waste-d Hopes: Ένας ‘Τόπος’ Αναδόμησης με εισηγητή τον Παναγιώτη Μπαρμπαγιάννη.

Waste-d Hopes: Ένας ‘Τόπος’ Αναδόμησης
Workshop – Εργαστήριο για Παιδιά και Νέους Άμμος.

Νερό. Αμμοθίνες. Κοχύλια. Αέρας. Απορρίμματα. Και άνθρωποι.

Μικροί/ές άνθρωποι που ως εκ φύσεως καλλιτέχνες/ιδες θα αξιοποιήσουν υλικά της φύσης και θα συν-διαμορφώσουν έναν τόπο έργων τέχνης. Έναν τόπο όπου τα έργα αυτά δεν θα βρίσκονται απλώς μέσα σε αυτόν, αλλά ο ίδιος ο τόπος θα αποτελεί το μέσο δημιουργίας τους.

Με κύριο άξονα τη Land Art θεματική ‘Μονιμότητα και Φθορά γύρω μας’ αλλά και την επαναχρησιμοποίηση και αξιοποίηση των απορριμμάτων που θα προκύπτουν από την έκθεση, οι συμμετέχοντες/ουσες θα εμπλακούν σε βιωματικές δράσεις δόμησης- αποδόμησης-αναδόμησης μίας διαρκώς μεταβαλλόμενης σκηνικής εγκατάστασης με τίτλο «Wasted Hopes».

Πώς αλλάζει ο τόπος γύρω μου όταν το γύρω μου αλλάζει αυτόν τον τόπο;

Ammophila Volume 4 Hopes and Promises
Τοποθεσίες: Σχολείο Ελαφονήσου, Ελαφόνησος, Λακωνία
Εγκαίνια 22 Ιουλίου, 19.30
Διάρκεια έκθεσης: 22-31 Ιουλίου 2023, 18.30-21.00
Διάρκεια εκπαιδευτικού εργαστηρίου: 23 & 24 Ιουλίου 19.30-21.00
Επιμέλεια: ammophila

Διοργάνωση: Ammophila Αστική μη Κερδοσκοπική Εταιρεία σε συνεργασία με το Δήμο Ελαφονήσου και την Περιφέρεια Πελοποννήσου

About Ammophila
Η έκθεση σύγχρονης τέχνης Ammophila είναι ένα ετήσιο εικαστικό γεγονός στο νησί της Ελαφονήσου. Η έκθεση στοχεύει να λειτουργήσει ως ένας ζωντανός οργανισμός που διαρκώς επεκτείνεται και ταυτόχρονα προωθεί τη σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία. Η έκθεση είναι ανοιχτή σε κάθε καλλιτεχνική πρακτική (ζωγραφική, γλυπτική, εγκατάσταση, video art, performance, διαλέξεις κ.λπ.) και ενθαρρύνει πειραματικές προσεγγίσεις στο ευρύτερο πλαίσιο της δημιουργικής διαδικασίας. Το project “Ammophila” αποτελεί μια πρόσκληση για γνωριμία, διάλογο και σκέψη μεταξύ καλλιτεχνών, συγγραφέων και κοινού σε μια ειδυλλιακή τοποθεσία αναπλάθοντας το χαρακτήρα της.

* ammophila: Πρόκειται για μια οικογένεια φυτών με πιο σύνηθες την αμμόφιλα (Ammophila arenaria), ένα πολυετές φυτό που αναπτύσσει μεγάλου μήκους και βάθους ρίζωμα. Αυτό το κάνει ικανό να ακολουθεί τις μεταβολές σε μέγεθος και σχήμα των αμμοθινών και να δικτυώνει εσωτερικά τους αμμώδεις λοφίσκους, πετυχαίνοντας το πρώτο σημαντικό βήμα στη διαδικασία σταθεροποίησης τους. Ταυτόχρονα προετοιμάζουν το έδαφος για τον εποικισμό του από άλλα είδη.

Η Ammophila Αστική μη Κερδοσκοπική Εταιρεία αποτελείται από τους εικαστικούς καλλιτέχνες: Ευη Ρουμάνη, Παναγιώτης Κεφαλάς και Περσεφόνη Νικολακοπούλου και είναι μια μη κερδοσκοπική εταιρεία πολιτιστικού χαρακτήρα με σκοπό την προώθηση της καλλιτεχνικής έρευνας, τη διενέργεια εκπαιδευτικών προγραμμάτων που υποστηρίζουν τη δημιουργικότητα, τη δημιουργία ενός ευρέος φάσματος δικτύου καλλιτεχνών, επιμελητών, θεωρητικών και πολιτιστικών επαγγελματιών, επιτρέποντας έτσι στο κοινό να συσχετιστεί με τη σύγχρονη τέχνη και τους καλλιτέχνες σε ένα κλίμα εγγύτητας και ενεργούς συμμετοχής. Επίσης υποστηρίζει την παραγωγή εκθέσεων και δράσεων: εικαστικών, επιτελεστικών και παραστατικών τεχνών, δημόσιων ομιλιών και διαλέξεων, δραματουργίας, δημοσιεύσεων και εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων. Τέλος υποστηρίζει την καλλιτεχνική παραγωγή και έρευνα στο επίπεδο της περιφέρειας με σκοπό τη δημιουργία νέων νησίδων πολιτισμικής παραγωγής και παρουσίασης.

**Οι Πέτρος Ευσταθιάδης, Μαργαρίτα Μποφιλίου, Φωτεινή Παλπάνα, Μαλβίνα Παναγιωτίδη,  Στεφανία Στρούζα και Εύα Βασλαματζή είναι SNF ARTWORKS Fellows.

Την Παρασκευή 1 Σεπτεμβρίου 2023 στις 21:00 ο Spyros Rennt (SNF ARTWORS Fellow 2021) παρουσιάζει το νέο του βιβλίο με τίτλο ῾Corporeal῾.

Στo πλαίσιo της παρουσίασης θα πραγματοποιηθεί συζήτηση του Spyros Rennt με την Βασιλεία Κάγκα (Curatorial SNF ARTWORKS Fellow 2020).

Spyros Rennt
Παρουσίαση βιβλίου Corporeal῾
Hyper Hypo (Βορέου 10, Αθήνα)
Παρασκευή 1 Σεπτεμβρίου 2023, 19:30

Ο Αθανάσιος Κανάκης (SNF ARTWORKS Fellow 2022) εκθέτει στο πλαίσιο της 2023 Ελευσίς Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης από τις 8 Σεπτεμβρίου 2023 σε ένα παλιό μηχανουργείο (Φιλομήλα 3, Καραϊσκάκη και Κανελλοπούλου, Ελευσίνα) την εγκατάσταση με τίτλο State of Emergency (2023), ένα έργο που αναφέρεται στο καταστροφικό γεγονός της ιστορικής πλημμύρας των δυτικών προαστίων της Αττικής το 2017 μέσα από τα αποτυπώματα της προσωπικής εμπειρίας του καλλιτέχνη και της οικογένειας του στη γενέτειρά του και πληγείσα περιοχή, Μάνδρα.

To έργο συνιστά μια εύθραυστη μνημειακή τοπογραφία, υποκείμενη σε διαρκείς, απειλητικές δονήσεις, ευαίσθητη στις εξωτερικές δυνάμεις που αλλάζει καθημερινά, φθείρεται, αποκτά ρωγμές, τμήματά του καταστρέφονται. Τι θα απομείνει μετά την καταστροφή-έκθεση; Πώς γεμίζει ο χώρος μεταξύ αυτού που πασχίζουμε να διασώσουμε και αυτού που τελικά κατορθώνει να επιβιώσει; Στην κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, τα πάντα επιστρέφουν σε μια ενιαία οργανική ύλη: το έμβιο, το ανθρώπινο υλικό, όλα ένας όγκος που διεκδικεί την επιβράδυνση του κύκλου της ύπαρξής του.

Στο State of Emergency σκηνογραφείται η κορύφωση ενός εν εξελίξει δράματος: το ξέσπασμα της φυσικής καταστροφής, εκείνη ακριβώς η στιγμή της κήρυξης εκτάκτου ανάγκης, όταν τα υπόλοιπα φυσικά στοιχεία αποτελούν απειλή για το ανθρώπινο, όταν ο οικείος χώρος μεταμορφώνεται σε πεδίο απειλής. Η τραγική συνειδητοποίηση μιας προαποφασισμένης μαζικής υποχώρησης: της επώδυνης διχοτόμησης ενός ολιστικού οικοσυστήματος στο αφόρητα απλουστευμένο αντιθετικό ζεύγος «άνθρωπος-φύση». Η ανάμνηση του τραύματος ενός βίαιου αποχωρισμού, της αίσθησης ότι πραγματικά μας λείπει όταν ήμαστε «ένα».

Κείμενο: Χριστίνα Πετκοπούλου

Πληροφορίες:
Ημερομηνίες: 8 Σεπτεμβρίου έως 1 Οκτωβρίου, 2023
Εγκαίνια: 8 Σεπτεμβρίου, 19:00
Επίσημα Εγκαίνια: 13 Σεπτεμβρίου, 19:00
Χώρος: Παλαιό Μηχανουργείο / Φιλομήλα 3 (Καραϊσκάκη και Κανελλοπούλου)

Ωράριο λειτουργίας:
Τετάρτη έως Παρασκευή, 17.00 – 21.00
Σάββατο & Κυριακή, 11:00 – 14:00 και 17.00 – 21.00

Είσοδος ελεύθερη

Συντελεστές:
Κείμενο: Χριστίνα Πετκοπούλου
Εκτέλεση Παραγωγής: WILD REEDS
Συντονισμός έργου: Ζωή Μoυτσώκου – Διεύθυνση Σύγχρονης Τέχνης 2023 Ελευσίς

Μία διοργάνωση της 2023 Ελευσίς Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης

Η Αμαλία Βεκρή παρουσιάζει τη νέα της έκδοση Midnight Daughter Memoirs σε ένα στο Hyper Hypo σε συνεργασία με την gallery The Breeder την Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου στις 19:00.

Έπειτα από την πρόσφατη έκθεσή της στην gallery The Breeder, η Αμαλία διεισδύει στην ανεξερεύνητη παράδοση των θηλυκών βαμπίρ μέσω των δικών της κειμένων, των εικόνων και των πιο πρόσφατων έργων της, στο νέο zine που εκδίδεται από τo Hyper Hypo.

ΑΜΑΛΙΑ ΒΕΚΡΗ
MIDNIGHT DAUGHTER MEMOIRS

Κυκλοφορία zine, ομιλία και reading στο HYPER HYPO
Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου 2023, 19:00 – 22:00

HYPER HYPO
Βορέου 10
Αθήνα, 105 51
21 1735 9628

Η Τζόνα Σαχπάζης αντλεί από τα βιώματά της ως μια τρανς θηλυκότητα και επιδιώκει να εξερευνήσει την υλικότητα και το γίγνεσθαι του queer και τρανς σώματος, μέσα από έννοιες όπως το τραύμα, η ενσωματωμένη μνήμη, το συναίσθημα, το τερατώδες και το μετα-ανθρώπινο μέλλον. Επικεντρώνεται σε οπτικές και αισθητηριακές εξερευνήσεις μεταξύ φωτογραφίας, γλυπτικής και ζωγραφικής, δημιουργώντας μετα-Φρανκενσταϊνικές μορφές, εμπνευσμένες από το έργο της Susan Stryker (γεν. 1961, Αμερικανίδα θεωρητικός, συγγραφέας, καθηγήτρια ιστορικός, της οποίας το έργο εστιάζει σε ζητήματα φύλου και ανθρώπινης σεξουαλικότητας).

Η συζήτηση θα επικεντρωθεί γύρω από το έργο της Σαχπάζης, το βίωμα της τρανς θηλυκότητας στην εικαστική παραγωγή, επαναπροσδιορίζοντας ζητήματα ορατότητας και ενσωμάτωσης στο καλλιτεχνικό και θεσμικό πλαίσιο.

Βιογραφικό: H Τζόνα Σαχπάζης είναι εικαστικός καλλιτέχνης από την Αθήνα (γεν. 1996). Αποφοίτησε με άριστα από το μεταπτυχιακό πρόγραμμα «ΜΑ Fine Art» του Camberwell College of Arts του Πανεπιστημίου Τεχνών του Λονδίνου και έχει σπουδάσει φωτογραφία στο Middlesex University. Το έργο της Σαχπάζης έχει παρουσιαστεί πρόσφατα σε ομαδικές εκθέσεις στο Λονδίνο, σε γκαλερί όπως: Oneroom Gallery, Saatchi Gallery, South London Gallery, Webber Gallery και Copeland Gallery. Στην Ελλάδα, έχει εκθέσει τη δουλειά της στο Space52 (διαδικτυακή παρουσίαση, 2020), στην γκαλερί a.antonopoulou.art (Αθήνα, 2019) και στο MOMus – Πειραματικό Κέντρο Τεχνών (Θεσσαλονίκη, 2019). Toν Απρίλιο του 2021, το περιοδικό «Culture» της εφημερίδας «The Sunday Times» του Λονδίνου την περιέλαβε στη λίστα που συνέταξε με τα «12 μελλοντικά αστέρια από τον κόσμο της τέχνης που πρέπει να γνωρίζετε». Έχει βραβευτεί από την ARTWORKS (2022) και είναι Fellow του Προγράμματος Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ).

Artist talk με την Τζόνα Σαχπάζης
Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου 2023, 20:00
MOMus-Μουσείο Άλεξ Μυλωνά (Πλ. Αγίων Ασωμάτων 5, Θησείο, Αθήνα)
Στο πλαίσιο της έκθεσης «Contemporary Womanhood 1.0: σύγχρονες θηλυκότητες»

Το opbo studio παρουσιάζει την Παρασκευή 15 Σεπτεμβρίου στις 19:00 την πρώτη ατομική έκθεση της ΑνναΜαρίας Πινακά στην Ελλάδα με τίτλο «stay with me, I’ll give you jewls», σε επιμέλεια της Ιωάννας Γερακίδη. Μέσα από μία σειρά νέων ζωγραφικών έργων, γλυπτών και επιτελεστικών πράξεων, η έκθεση διερευνά ζητήματα σχετικά με την παιδικότητα και τη μητρότητα, το φύλο, τη θηλυκότητα και το τραύμα: Πώς μπορεί μια ταυτότητα να αλλάζει αδιαπραγμάτευτα, χωρίς δισταγμό, χωρίς μετάνοια, χωρίς να απολογείται; Πώς μπορεί να ενδυναμώνεται στην απραξία, αρνούμενη την επιτάχυνση της όποιας δράσης;

Το «stay with me, I’ll give you jewls» θα διαρκέσει έως τις 14 Οκτωβρίου. Στο πλαίσιο της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν μία σειρά από παράλληλες δράσεις, το πρόγραμμα των οποίων θα ανακοινωθεί σύντομα.

Επιμελητικό κείμενο της Ιωάννας Γερακίδη:

H ατομική έκθεση της ΑνναΜαρίας Πινακά stay with me, I’ll give you jewls διερευνά εσωτερικές πολυπλοκότητες, απολαύσεις, ενοχές και επιθυμίες, που συχνά επιβάλλονται ή αντανακλώνται από τις κοινωνικές και πολιτικές κανονικότητες. Μέσα από μία νέα σειρά ζωγραφικών έργων που συνομιλούν στον χώρο με άλλες – ορατές και αόρατες – εικαστικές χειρονομίες, από έργα γλυπτικά έως επιτελεστικές πράξεις, η Πινακά επιδιώκει να μιλήσει για ζητήματα σχετικά με την παιδικότητα και τη μητρότητα, το φύλο και τη θηλυκότητα, το τραύμα και την αέναη προσπάθεια διαχείρισης και επανοικειοποίησής του.

Χρησιμοποιώντας κομμάτια ενδυμάτων και απλών υλικών, όπως τα παιδικά της σεντόνια, ρέλια από τούλι νυφικών και κοστουμιών μπαλέτου ή κομμάτια φελιζόλ, σμιλευμένα και ντυμένα με χνούδι και ψεύτικες γούνες, το έργο της Πινακά επιθυμεί να λειτουργήσει ως σχόλιο πάνω σε αυτό που πεισματικά παραμένει ασήμαντο και ελαφρύ, προσκολλημένο στην αθωότητά του ή στην απροθυμία του να προσποιηθεί μία μεγαλοπρέπεια, μία αξία που ποτέ δεν είχε. Πώς μπορούν το κοριτσίστικο, το θηλυκό ή το σαγηνευτικό να συνυπάρξουν με το ατίθασο ή το αγορίστικο; Πώς μπορεί μια ταυτότητα να αλλάζει διαρκώς, αδιαπραγμάτευτα, χωρίς δισταγμό, χωρίς μετάνοια, χωρίς να απολογείται; Πώς μπορεί να ενδυναμώνεται στην απραξία, αρνούμενη την επιτάχυνση της όποιας δράσης;

Τα έργα της Πινακά φέρουν συμβολισμούς συνδεδεμένους με χαρακτήρες ή πλάσματα άγνωστα. Από γοργόνες, πριγκίπισσες και μπαλαρίνες – σύμβολα δυτικών προτύπων ομορφιάς που τις δεκαετίες του ‘80 και του ‘90 εξιδανικεύτηκαν για αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά τους – έως γουρούνια και άλλα ζώα, που φέρουν το σημειολογικό φορτίο της βρωμιάς και της ακαθαρσίας. Αυτό το παιχνίδι ανάμεσα σε φαινομενικά αντίθετες δυνάμεις αντανακλάται και στις επιτελεστικές διαδικασίες που ακολούθησε η Πινακά κατά τη διάρκεια της παραγωγής των έργων, δημιουργώντας ένα ανοίκειο, άχρονο, στατικό αρχείο. Γραπωμένη από αυτήν την αβέβαιη, ανασταλτική κατάσταση, η επιτελεστικότητα του έργου της Πινακά επιδιώκει να νομιμοποιήσει την αμφισημία και μαζί την ευχαρίστηση που απελευθερώνει η αβεβαιότητα, όταν επιλέγεται, όταν δεν επιβάλλεται, όταν δεν καταλήγει σε νιχιλισμό.

Στην έκθεση της ΑνναΜαρίας Πινακά «stay with me, I’ll give you jewls» μυθικές δομές, αλλόκοτες θεότητες της ενοχής και της επιθυμίας γίνονται το μέσο για να διερευνήσουμε το queerness ως «το ζεστό φως ενός ορίζοντα γεμάτου δυνατότητες, ως μια δομημένη και εκπαιδευμένη μορφή επιθυμίας που μας επιτρέπει να βλέπουμε και να νιώθουμε πέρα ​​από τον βούρκο του παρόντος», χρησιμοποιώντας τα λόγια του José Esteban Muñoz.*

«Ζωγραφίζω σαν να είμαι 7, επειδή τότε μου είπαν ότι η ζωγραφική μου είναι άθλια».
— ΑνναΜαρία Πινακά

*Muñoz, José Esteban. “Introduction: Feeling Utopia.” Cruising Utopia: The Then and There of Queer Futurity, NYU Press, 2009, σσ. 1–18.

Η ΑνναΜαρία Πινακά (γεν. 1983, Ελλάδα) ζει και εργάζεται μεταξύ Ολλανδίας και Ελλάδας. Εστιάζοντας την πρακτική της στο βίντεο, το σχέδιο και την περφόρμανς, εξετάζει πώς οι (κοσμικές) εμπειρίες της σεξουαλικότητας μεταφράζονται μέσα από το πρίσμα της αυτο-εθνογραφίας και της μεταμφίεσης ενώ χρησιμοποιεί τη χαμηλή τεχνολογία, το ακατέργαστο και το υπερβολικά παιδικό. Στην εφαρμοσμένη διδακτορική της έρευνα «Πορνο-γραφώντας: ‘βρώμικες’ σεξουαλικές υποκειμενικότητες και αυτο-αντικειμενοποίηση στην oπτική τέχνη» (2017, Roehampton University), εξέτασε τη μεθοδολογική χρήση του ‘βρώμικου’ και των μη κυρίαρχων σεξουαλικών και καλλιτεχνικών υποκειμενικοτήτων στην παραγωγή εικόνων. Το έργο της Πινακά έχει παρουσιαστεί, μεταξύ άλλων, στην 6η Μπιενάλε της Αθήνας, το Kunstraumllc, την The Project Gallery, τπ WETFILM και το Mimosa House και υποστηρίζεται από το Mondriaan Fonds.

Πληροφορίες
opbo studio, Φίλωνος 86, Πειραιάς, 18536
Εγκαίνια έκθεσης: Παρασκευή 15 Σεπτεμβρίου, 19:00
Διάρκεια έκθεσης: 15 Σεπτεμβρίου – 14 Οκτωβρίου
Ωράριο λειτουργίας: Τετάρτη – Σάββατο, 12:00 – 20:00
Είσοδος Ελεύθερη
opbostudio.com

Με αφορμή την συνεχιζόμενη καλλιτεχνική έρευνα IN-QUARRY που ξεκίνησε το 2021, στο πεδίο του δημόσιου χώρου και της διευρυμένης χορογραφικής πρακτικής, η νέα δουλειά της ομάδας arisandmartha με τίτλο “they returned regularly, each time for more”, προτείνει μια ηχητική εγκατάσταση, η οποία ενεργοποιεί με τρόπο διαφορετικό τη χρήση του δημόσιου ή κοινόχρηστου χώρου, τοποθετώντας το κοινό σε ρόλο ενεργού περφόρμερ, σκιαγραφώντας μια ακούσια χορογραφική συνθήκη. Η ομάδα δουλεύοντας με το αρχείο της έρευνας και τις διαδοχικές προεκτάσεις του, αποπειράται να φανταστεί και να διηγηθεί αφηγήσεις για τον χώρο των πρώην λατομείων Γαλατσίου – Ψυχικού.

Το έργο προτείνει μια ανεστραμμένη ενεργοποίηση του τι σημαίνει εξασκώ τον δημόσιο χώρο, που πυροδοτείται από την ηχητική εγκατάσταση, όχι στον χώρο των λατομείων, αλλά σε μια απομακρυσμένη τοποθεσία μέσα στον πυκνό αστικό ιστό. Το λατομείο ή αλλιώς νταμάρι, λειτουργεί εδώ ως δοχείο ή ως φλέβα και ταυτόχρονα ως γεννήτρια ιδεών, σκέψεων και δράσεων. Το ανόργανο υλικό, η πέτρα και ο ασβεστόλιθος, μεταφέρθηκαν και έχτισαν την πόλη. Αντίστροφα στην εποχή που η ενεργός σχέση του λατομείου με την πόλη έχει διακοπεί, πως επανακατοικούμε ή διεκδικούμε αυτόν τον χώρο, με τα σώματά μας και τη σκέψη μας; Ηχογραφήσεις, ανάγνωση κειμένων και επιτελεστικές δράσεις μοιράζονται μεταξύ κοινού και συντελεστών σε μια υπο κλίμακα χωρική προσομοίωση ενός συλλογικά ανα-συγκροτημένου χώρου.

arisandmartha
‘they returned regularly, each time for more’
Ηχητική εγκατάσταση / Performance
ΔΙΑΡΚΕΙΑ 15-24 Σεπτεμβρίου 2023
Καθημερινά 19:00-22:00
Haus N Athen
Καΐρη 6, 2ος όροφος, Μοναστηράκι

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Καλλιτεχνική Έρευνα / Σύλληψη: arisandmartha | Άρης Παπαδόπουλος & Μάρθα Πασακοπούλου
Ανάπτυξη υλικού / Συνδημιουργία: Χριστίνα Καραγιάννη, Αναστάσιος Κουκουτάς, Jeph Vanger, Μάρθα Πασακοπούλου, Άρης Παπαδόπουλος
Καλλιτεχνικός σύμβουλος: Αναστάσιος Κουκουτάς
Ηχογράφηση/ μίξη ηχητικού υλικού: Jeph Vanger
Παραγωγή: arisandmartha
Το έργο ‘they returned regularly, each time for more’ πραγματοποιείται με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού (2022-23).
Με την ευγενική υποστήριξη του Κέντρου Μελέτης Χορού Ι. & Ρ. Ντάνκαν – Αθήνα.
Η έρευνα έγινε με την υποστήριξη του Οnassis AiR.

H Mάρθα Πασακοπούλου και ο Άρης Παπαδόπουλος είναι SNF ARTWORKS Fellows (2019 και 2021 αντίστοιχα).

Το νέο χορογραφικό έργο της Μαριέλας Νέστορα / YELP danceco. εστιάζει στην αναπνοή ως τη πρωταρχική σχέση του σώματος με τον κόσμο. Τα φυτά είναι -και ήταν πάντα- οι σημαντικότεροι συγκάτοικοι μας στον πλανήτη. Βρισκόμαστε σε μια σχέση αμοιβαιότητας μαζί τους. Εισπνέουμε το οξυγόνο που εκπνέουν και εισπνέουν το διοξείδιο που εκπνέουμε.

Πώς μπορούμε να ανακινήσουμε τις οικολογικές συγγένειες που μας συνδέουν σε εναν ταχέως κλιματικά μεταβαλλόμενο κόσμο;

Χορευτές και μουσικοί συνθέτουν τον εφήμερο οργανισμό της παράστασης, ο οποίος γίνεται αντιληπτός ως μέρος ενός άλλου μεγαλύτερου οικοσυστήματος. Η χορογραφία διερευνά την λειτουργία της αναπνοής ως κόμβο βιολογικό, ψυχολογικό και πνευματικό που συνδέει διαφορετικά είδη και πολιτισμούς. Η ανάσα του κόσμου ενεργοποιεί την ενσυναίσθηση και προτείνει την εμπειρία μας παράστασης ως σύναξη διαφορετικών ειδών.

Ο αέρας που αναπνέουμε δεν είναι τόσο μια αμιγώς γεωλογική ή ορυκτή πραγματικότητα όσο το
αποτέλεσμα της αναπνοής άλλων ζωντανών όντων. Για την αναπνοή εξαρτόμαστε από
τις ζωές των άλλων.

Emanuele Coccia

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Χορογραφία: Μαριέλα Νέστορα
Συν-δημιουργία/ Ερμηνεία: Ιωάννα Τουμπακάρη, Γιάννης Τσιγκρής, Παγώνα Μπουλμπασάκου
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Ανάργυρος Δενιόζος
Μουσικοί: Λεωνίδας Παλαμιώτης, Ρενάτο Κούσης
Κοστούμια: Ελευθερία Αράπογλου-DIGITARIA
Καλλιτεχνικοί συνεργάτες; Mårten Spångberg, Έλενα Νοβάκοβιτς
Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου
Σχεδιασμός αφίσας: Μαρία Έλενα Μύρκα
Επικοινωνία: Ευαγγελία Σκρομπόλα
Εκτέλεση Παραγωγής: KART productions, Μαρία Ξανθοπουλίδου, Αναστασία Καβαλλάρη

Η παραγωγή πραγματοποιείται στο πλαίσιο του προγράμματος 2023 του θεσμού «Όλη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός» του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Η εκδήλωση προσφέρεται δωρεάν από το Υπουργείο Πολιτισμού. Καταβάλλεται μόνο το αντίτιμο
εισόδου του αρχαιολογικού χώρου. Είναι υποχρεωτική η προκράτηση θέσης.

Έναρξη προκρατήσεων 7 Αυγούστου.

Για περισσότερες πληροφορίες και προκρατήσεις θέσεων στις
ιστοσελίδες: digitalculture.gov.gr, nationalopera.gr

Κρατήσεις από 7 Αυγούστου

https://www.ticketservices.gr/event/oli-i-ellada-enas-politismos/

YELP danceco./ Μαριέλα Νέστορα

Η ομάδα χορού YELP danceco. ιδρύθηκε το 2000 με έδρα την Αθήνα. Με χορογράφο τη
Μαριέλα Νέστορα έχει στο ιστορικό της πάνω από 22 παραγωγές, και συνεργασίες: Φεστιβάλ
Αθηνών (Das (ist) ein…, Αυτό είναι, όχι άλλο, μόνο αυτό, Rapidly becoming), Στέγη Γραμμάτων
και Τεχνών (Lebenswelt), Διεθνές φεστιβάλ χορού Καλαμάτας (Α-Μ Ι), MIR festival (Erosions).
Με σταθερή παρουσία στην Ελλάδα (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Καβάλα, Βόλο, Χανιά, Ύδρα)
και στο εξωτερικό (Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο, Δανία, Ιταλία, Εστονία, Ρουμανία,
Σλοβενία, Κροατία), έργα της επιλέχθηκαν από τις Πλατφόρμες Σύγχρονου Χορού στο Μέγαρο
Μουσικής Αθηνών και από το Σύστημα Αθήνα. Έχει υποστηριχθεί με επιχορηγήσεις από το
Υπουργείο Πολιτισμού (2002- 5, 2008, 2019, 2020, 2021) και αναθέσεις από ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας,
Πάτρα Πολιτιστική Πρωτεύουσα, Στέγη Γραμμάτων και τεχνών. Η ομάδα σύγχρονου χορού
YELP danceco. εξελίσσει το καλλιτεχνικό της έργο μέσα από συνομιλία θεωρίας και πράξης.
Εξερευνά την συνάντηση του χορού και της χορογραφίας με διαφορετικά πεδία γνώσης κυρίως
φιλοσοφία, βιολογία, θεωρία παραστατικών τεχνών, φυσικές επιστήμες. Διαμορφώνει τις
ανάλογες πρακτικές και χορογραφικά εργαλεία για κάθε διαδικασία δημιουργίας, προσεγγίζοντας
πάντα το σώμα ως όλον – κίνηση, αντίληψη, παρουσία και ενεργή σκέψη. Πειραματίζεται συχνά
με την συνθήκη θέασης: ανανεώνοντας την προκαθορισμένη μετωπική σχέση με το κοινό,
επιλέγοντας μη θεατρικούς χώρους ή το δημόσιο χώρο για τις παραστάσεις της και
προσκαλώντας τη συμμετοχή των θεατών. Πρόθεση είναι η δημιουργία εμπειρίας που θέτει
ερωτήματα, μετατοπίζει οπτικές και ευαισθητοποιεί την αντίληψη του σώματος.

“Η ανάσα του κόσμου” θα παρουσιαστεί για μία παράσταση στην Αθήνα, στο Θέατρο Ρεματιάς στο Χαλάνδρι στις 2 Οκτωβρίου στις 21:00

Οι Kalfayan Galleries παρουσιάζουν την ατομική έκθεση τoυ Αντρέα Τζούροβιτς (γεν. 1987, Σερβία Μαυροβούνιο – Danilovgrad) με τίτλο “Counting Rests”, στην οποία ο καλλιτέχνης πραγματοποιεί ένα καθαρά προσωπικό ταξίδι ενδοσκόπησης, εξερευνώντας την περίπλοκη αλληλεπίδραση μεταξύ μνήμης, ήχου και σιωπής. Όπως υποδηλώνει ο τίτλος της έκθεσης, τα έργα αντανακλούν τις παύσεις (rests) στη μουσική σημειογραφία αντικατοπτρίζοντας την πρόθεση του καλλιτέχνη να ενορχηστρώσει μια «συμφωνία της σιωπής».

Για το project που παρουσιάζεται στην γκαλερί Kalfayan, ο καλλιτέχνης αντλεί έμπνευση από της μνήμες της παιδικής του ηλικίας προτού μεταβεί από τη Σερβία Μαυροβούνιο (Πρώην Γιουγκοσλαβία) στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης το 1999. Καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της θεματικής και της εικαστικής αφήγησης της νέας σειράς έργων διαδραματίζει επίσης η εμπειρία των ξέφρενων πανηγυρισμών για την νίκη της Πρώην Γιουγκοσλαβίας στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της FIBA το 1998, τους οποίους διαδέχτηκαν μόλις λίγους μήνες αργότερα τα τραγικά γεγονότα λόγω των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ.

Η έκθεση «Counting Rests» εκφράζει τη γοητεία που ασκούν στον καλλιτέχνη οι διάφοροι μηχανισμοί της ανθρώπινης μνήμης -όπως περιγράφονται στο «The Third Memory» του Pierre Huyghe- και οι οποίοι επηρεάζουν την προσωπική και συλλογική μνήμη καθώς επίσης και το πώς αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα. Ο «ήχος» είναι ένας ισχυρός μηχανισμός μνήμης. Τα έργα του Τζούροβιτς ρίχνουν φως στη σωματική μνήμη μέσα από τις προσωπικές του γνώσεις παραδοσιακών τεχνικών οργανοποιίας που βασίζονται στην προφορική παράδοση που μεταδίδεται από γενιά σε γενιά. Ως εκ τούτου, ο καλλιτέχνης μεταφράζει την εμπειρία του ως κατασκευαστής μουσικών οργάνων, σε περίτεχνα και συναρπαστικά νέα έργα από ξύλο: ζωγραφικά έργα, γλυπτά και γλυπτικές εγκαταστάσεις. Επιπλέον, στην έκθεση θα παρουσιαστούν μια συλλογή προπολεμικών καλουπιών ιστορικής αξίας, σε διάλογο με ένα καλούπι που κατασκεύασε και χρησιμοποίησε ο καλλιτέχνης για τη δημιουργία μερικών από τα έργα του. Αυτή η εικαστική αντιδιαστολή όχι μόνο φωτίζει την καλλιτεχνική διαδικασία και την έρευνα πάνω στην οποία βασίζεται το project του Τζούροβιτς, αλλά ενθαρρύνει επίσης τον διάλογο μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, δημιουργώντας μια βαθιά σύνδεση μέσα στο χρόνο.

Ταυτόχρονα, τα έργα που παρουσιάζονται στην έκθεση εξετάζουν τη σχέση μεταξύ «παιχνιδιού» και «σύγκρουσης» και πώς αυτές οι έννοιες μπορούν να γίνουν πηγή χιούμορ αλλά και να εγείρουν αισθήματα αβεβαιότητας. Στον πυρήνα της εικαστικής πρακτικής του Τζούροβιτς βρίσκεται επίσης η αφαιρετική οντολογία του 21ου αιώνα («αντικειμενοστρεφής οντολογία» ή «OOO») επηρεασμένη από τον Χάιντεγκερ και η πεποίθηση ότι όλα τα υλικά είναι φορείς μνήμης. Έτσι, επέλεξε, για παράδειγμα, επαναχρησιμοποιημένο παρκέ γηπέδου μπάσκετ για τη δημιουργία ορισμένων γλυπτών, τα οποία αναφέρονται σε αποδομημένα σχήματα από μπάλες του μπάσκετ, υβρίδια μεταξύ μπάλας μπάσκετ και μουσικού οργάνου. Παράλληλα, τα επιτοίχια γλυπτά με σχήμα που μοιάζει με το σύμβολο του απείρου, αποτελούν στην πραγματικότητα διασδιάστατα αναπτύγματα του σχεδίου μιας μπάλας μπάσκετ.

Η έκθεση «Counting Rests» αντανακλά το ενδιαφέρον του καλλιτέχνη για τον δυναμικό ρόλο της ‘σιωπής’ όπως αυτή εκφράζεται στη θεωρία του Jacques Lacan για τη «Συμβολική Τάξη», έναν όρο με τον οποίο ο Γάλλος Ψυχαναλυτής περιέγραψε το σύστημα γλώσσας και πολιτισμού που διαμορφώνει την ανθρώπινη εμπειρία και την κατασκευή της υποκειμενικότητας. Η σιωπή, μέσα σε αυτό το πλαίσιο, μπορεί να θεωρηθεί ως διακοπή ή διατάραξη της «Συμβολικής Τάξης». Μπορεί να αντιπροσωπεύει στιγμές που η γλώσσα αποτυγχάνει να συλλάβει πλήρως την πολυπλοκότητα των σκέψεων και των συναισθημάτων ενός ατόμου. Ταυτόχρονα, συνδέεται με το Πραγματικό, τον τομέα του μη-αναπαραστάσιμου και του άρρητου. Τα έργα τέχνης – πιθανά μουσικά όργανα του Τζούροβιτς, παραπέμπουν επίσης στη φιλοσοφία του Walter Benjamin ο οποίος ορίζει τη σιωπή ως χώρο δεκτικότητας και περισυλλογής. Έτσι, τα ‘άηχα’ έργα τέχνης που παρουσιάζονται στην έκθεση στην Kalfayan Galleries αποτελούν υλική αποτύπωση της πεποίθησης ότι η σιωπή παρακινεί τον θεατή να σταματήσει, να προβληματιστεί και να ασχοληθεί σε βάθος με την πρόσληψη-εμπειρία του έργου τέχνης.

Όπως αναφέρει ο καλλιτέχνης:

«Κατασκευάζω γλυπτά και εγκαταστάσεις με ιδιαίτερη σχολαστικότητα, εμπλουτισμένα με παραδοσιακές τεχνικές, τα οποία έχουν εν δυνάμει την ικανότητα να παράγουν ήχους που θυμίζουν μουσικά όργανα. Ωστόσο, αντί να γεμίζω το χώρο με ηχητικές δονήσεις, αγκαλιάζω τη δύναμη της σιωπής, προσκαλώντας τους θεατές να βυθιστούν στη σκέψη και τη φαντασία, ενισχύοντας με αυτόν τον τρόπο τις εγγενείς δυνατότητες που έχουν αυτά τα σιωπηλά αντικείμενα.

Μέσω αυτής της έκθεσης, επιχειρώ να ενορχηστρώσω μια «συμφωνία σιωπής», ενθαρρύνοντας τους θεατές να οραματιστούν τους ήχους που θα μπορούσαν να παράγουν αυτά τα σιωπηλά αντικείμενα εάν η σιωπή υποχωρούσε. Στόχος μου είναι να πυροδοτήσω τον στοχασμό και την ενδοσκόπηση, ωθώντας κάθε θεατή να αναλογιστεί, στα πλαίσια της δικής του ζωής και εμπειρίας, την ενδιαφέρουσα αλληλεπίδραση μεταξύ σιωπής και μνήμης»

Αντρέα Τζούροβιτς: “Counting Rests” στην Kalfayan Galleries
Aπό 21/09/2023 έως 21/10/2023
Κάθε Δευτέρα, Σάββατο 11:00-15:00

Από 21/09/2023 έως 21/10/2023
Κάθε Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή 11:00-19:00

Η γκαλερί The Breeder παρουσιάζει την νέα ατομική έκθεση του Αριστείδη Λάππα με τίτλο “Seven Days in New Crete”.

Δανειζόμενη τον τίτλο της από το ουτοπικό στοχαστικό μυθιστόρημα φαντασίας του ποιητή και κριτικού Robert Graves, η έκθεση Seven Days in New Crete, όπως το βιβλίο, εξερευνά τον τρόπο που μυθολογικά πλάσματα και προσωπικές μυθολογίες συμπλέκονται στην αφήγηση και επεκτείνονται από το παρελθόν στο παρόν και το μέλλον.

H έκθεση εμπνέεται από το συγκεκριμένο έργο του Graves αλλά και τα ευρύτερα συγγράμματά του σχετικά με την ελληνική μυθολογία. Στο ισόγειο της γκαλερί παρουσιάζεται μια σειρά από πίνακες μεγάλου μεγέθους στους οποίους ο Αριστείδης Λάππας ξανασυναντά μυθολογικές φιγούρες που έχουν εμφανιστεί στο έργο του και στο παρελθόν.

Συγκεκριμένα ο Μινώταυρος πρωταγωνιστεί στον Ιερό Κήπο που έχει δημιουργήσει ο καλλιτέχνης, όπου από τα έργα ξεχειλίζει πλούσια βλάστηση η οποία περιβάλλει τις μορφές. Mε τον ίδιο τρόπο που ο Graves χρησιμοποιεί την λογοτεχνία ως ένα μέσο για να εξερευνήσει τρόπους ώστε να τοποθετήσει τον εαυτό του βιωματικά στα πιο κριτικά του γραπτά, ο Λάππας διερωτάται ποιά είναι η σχέση του με τον ελληνικό πολιτισμό, την ιστορία και τις έννοιες του ανήκειν – ζωγραφίζοντάς αυτούς τους προβληματισμούς.

H έκθεση συνεχίζεται στον πιο ιδιωτικό χώρο του The Breeder Feeder. Η αφήγηση μετακινείται ανατολικότερα, πιο πίσω στο χρόνο, πιο βαθιά στην ανθρώπινη ψυχή και στα ερωτήματα του πολιτισμού. Στο έπος του Γκιλγκαμές, που αποτελεί μια από τις αρχαιότερες και πλουσιότερες ποιητικές παραδόσεις της Μεσοποταμίας, συναντάμε έναν από τους πιο θρυλικούς ήρωες – που έχει δώσει το όνομά του στο ποίημα- αλλά και έναν πολύ σημαντικό δευτερεύοντα χαρακτήρα, τον αγαπημένο του φίλο Enkidu.

Όπως ο Μινώταυρος, ο Enkidu αποπνέει μια ζωική ενέργεια που απαιτεί εξημέρωση. Έτσι το ιερό στέλνει την ιέρεια και πόρνη Shamhat για να τον δαμάσει. Μέσα από αυτή την αλχημική διαδικασία, μετά από επτά μέρες και επτά νύχτες έρωτα, ο Enkidu αποσχίζεται από την ζωώδη φύση του και γίνεται εξολοκλήρου άνθρωπος. Αλλά, όπως πολλά αρχαία κείμενα που σώζονται μόνο αποσπασματικά, έτσι και στο έπος του Γκιλγκαμές δεν είναι γνωστό τι συνέβη εκείνες τις επτά ημέρες και νύχτες. Ο Λάππας αξιοποιεί το κενό που άφησε η ιστορία και συμπληρώνει με την φαντασία του αυτή τη συσχέτιση, αυτή την μαθητεία, το ιερό αλχημικό ταξίδι του Enkidu από θηρίο σε ηρωική φιγούρα, αντάξια του Γκιλγκαμές.

Στον πιο ιδιωτικό χώρο του Breeder Feeder μια σειρά ερωτικών σκηνών περιβάλει τον θεατή, δημιουργώντας μια κυκλική αφήγηση που θυμίζει τον ίδιο τον κύκλο ζωής και θανάτου για τον οποίο μιλά συχνά η επική μυθολογία. Εδώ, ο κύκλος ολοκληρώνεται καθώς ο θεατής οδηγείται ξανά στον Ιερό Κήπο στο ισόγειο. Και ο ίδιος ο Λάππας βρίσκεται σε αυτό το ταξίδι αναζήτησης του εαυτού, την οποία εξωτερικεύει επιστρατεύοντας τη φόρμα, το χρώμα και το φως.

Αριστειδης Λαππας, “Seven Days in New Crete”

Ημερομηνία: Από: 15/9 Εως: 14/10
Εγκαίνια: Παρασκευή 15 Σεπτεμβρίου 2023, 17:00 – 22:00
Ώρες λειτουργίας: Τρίτη – Παρασκευή, 11:00-19:00 | Σάββατο, 11:00-17:00

Τοποθεσία:
Γκαλερί The Breeder, Ιάσονος 45, Aθήνα

Πληροφορίες / Κρατήσεις:
Τηλ.: 210 3317527 | thebreedersystem.com

H γκαλερί The Breeder παρουσιάζει την πρώτη ατομική έκθεση του Πάνου Προφήτη με τίτλο “Κωμωδία/Comoedia”.

H έκθεση Κωμωδία/Comoedia αποτελεί οργανική συνέχεια της in situ εγκατάστασης την οποία παρουσίασε ο Πάνος Προφήτης στο αίθριο της γκαλερί κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Τόσο ο τίτλος όσο και η δομή της έκθεσης αντλεί έμπνευση από το σύμπαν του θεάτρου και της αφηγηματικής ποίησης, τη Θεία Κωμωδία του Δάντη, το Αριστοφανικό έργο, αλλά και από τα χαρακτικά του Gustave Dore, τη θρησκευτική τέχνη, την ουτοπική φιλοσοφία (Tomas More, Lewis Mumford, Adorno) και τους κωμικούς υπαινιγμούς του Μπρέχτ.

Με αφετηρία το υπόγειο της γκαλερί, η έκθεση αναπτύσσεται σε τρία νοητά και εννοιολογικά επίπεδα αξιοποιώντας την αρχιτεκτονική του κτιρίου ως μια παραβολή για την μεταφυσική θέαση με σκηνογραφικό τρόπο. Η εικαστική αφήγηση ξεκινά με μια εγκατάσταση που παραπέμπει στο χθόνιο στοιχείο, τον Κάτω Κόσμο για να εξερευνήσει έπειτα τα επίγεια σε παρόντα χρόνο, επίπεδο που στην προσέγγιση του Δάντη αποτελεί επίσης το καθαρτήριο. Στο τρίτο επίπεδο της δράσης, πρωταγωνιστούν έργα που γειτονεύουν με το υπερφυσικό στοιχείο. Αυτά τα πλάσματα ανήκουν σε μια ουτοπική σφαίρα η οποία έχει ραγίσει και τα θραύσματα της παρεισφρέουν στον αστικό ιστό που αγκαλιάζει την γκαλερί, ένα αντιφατικό περιβάλλον που έρχεται σε ρήξη και με τα ίδια τα έργα. Στην έκθεση και τα τρία επίπεδα συγχωνεύονται μεταξύ τους, επιτρέποντας σε κάθε μεμονωμένο έργο να μετέχει όλων των καταστάσεων ταυτόχρονα και σε κάθε θεατή να δημιουργήσει το προσωπικό του ταξίδι προς τη θέωση.

Tα έργα του Προφήτη, μεταξύ άλλων, πραγματεύονται ζητήματα γύρω από τον ρόλο του δημιουργού, της εσωτερικής διαμάχης, της υποκριτικής στάσης (θεσμικής ή ατομικής) που μπορεί να ξεπερνάει τα όρια της μυητικής τέχνης και να υπεισέρχεται στο φάσμα του λόγου, του τραγελαφικού, του σαρκασμού και της λυτρωτικής φύσης του. Αν ο ρους της ιστορίας και η ίδια η ζωή είναι ένα νόμισμα, τότε οι δύο όψεις του φέρουν αντίστοιχα την τραγωδία και την κωμωδία. Αυτή η διττότητα στο παιχνίδι των όψεων χαρακτηρίζει το συγκεκριμένο σώμα δουλειάς, όπου αγγελικές μορφές διαθέτουν αιχμηρά μέλη κοφτερά σαν λεπίδες και επιθετικά σαν όπλα, ενώ η υλικότητα των γλυπτών υπογραμμίζεται από την ψυχρότητα και την μνημειακή/αντιμνημειακή ιδιότητα του αλουμινίου.

Έτσι οι μπροστινές ανάγλυφες όψεις των γλυπτών είναι επιμελώς δουλεμένες ενώ οι πίσω είναι πιο τραχιές, φανερώνοντας τον τρόπο που έχει δουλευτεί το γύψινο πρόπλασμα πριν χυτευτεί και αποκαλύπτοντας κινήσεις των χεριών και υφές των υλικών. Και οι δύο πλευρές, εμφανείς στον θεατή, εξερευνούν τα δίπολα της σκηνής και του παρασκηνίου, του προσώπου και του προσωπείου.

Που θα μπορούσαν να κατοικούν αυτές οι δαιμονικές/αγγελικές μορφές; Μήπως περιφέρονται στους δρόμους των μητροπόλεων; Πως ακούγεται το φτερούγισμα ή το σατυρικό γέλιο τους; Πάντως, η σύγχρονη πόλη αποτελεί ένα αφιλόξενο οικοσύστημα, γιατί τέτοιες μορφές θα μπορούσαν να ανατρέψουν την φαινομενική ισορροπία της και την ίδια την δομή της- ένα καπιταλιστικό κατασκεύασμα που φιλοξενεί στα σπλάχνα του ψυχές παγιδευμένες, αποστασιοποιημένες, όπου εργάζονται σαν γρανάζια, προς όφελος μιας πλασματικής «προόδου».

Το έργο Κωμωδία/ Comoedia εξετάζει το αστικό τοπίο που απλώνεται μπροστά μας με ένα ερώτημα: θα καταφέρει ο ποιητής να σώσει την πόλιν, όπως στους Βατράχους, ή μόνο μας παρατηρεί αμέτοχα πάνω από τον ουράνιο θόλο, όπως ο Δάντης όταν μετέβη στον Παράδεισο;

“Κωμωδία/Comoedia”, Πάνος Προφήτης
The Breeder
Εγκαίνια: Παρασκευή 15 Σεπτεμβρίου 2023, 17:00 – 22:00
Ώρες λειτουργίας: Τρίτη – Παρασκευή, 11:00-19:00 | Σάββατο, 11:00-17:00

*Ο Πάνος Προφήτης είναι SNF ARTWORKS Fellow (2018) στο πεδίο των εικαστικών τεχνών

Οι “Παιδαγωγικές του κοινού / των κοινών” αποτελούνται από μια ομαδική εικαστική έκθεση, καθώς και από ένα δημόσιο πρόγραμμα που θα πραγματοποιηθεί την τελευταία εβδομάδα της έκθεσης (19-20-21 Οκτωβρίου). Η έκθεση συγκεντρώνει καλλιτεχνικά έργα, πρακτικές και αρχεία και προτείνει μια έννοια παιδαγωγικής του κοινωνικού μέσα από στιγμές δημιουργικής συνύπαρξης, επίμονες αναζήτησεις και χειρονομίες αντίστασης, απόπειρες μελέτης του “πώς στεκόμαστε μαζί”. Συνδυάζοντας καλλιτεχνικές και κοινωνικές μεθοδολογίες, πρακτικές των κοινών αλλά και τρόπους λειτουργίας του κοινού, η έκθεση και το δημόσιο πρόγραμμα που θα ακολουθήσει επιχειρούν να λειτουργήσουν σαν ένα εργαστήρι για παιδαγωγικές κοινωνικές πρακτικές, εγγενείς αντιστάσεις και συλλογικά αποτυπώματα, που μπορούν να συμβάλλουν σε νέα εργαλεία του κοινωνικού και του πολιτικού.

Ομαδική έκθεση και δημόσιο πρόγραμμα σε επιμέλεια: 
Γκίγκη Αργυροπούλου, Βασίλης Νούλας, Κώστας Τζημούλης

Δημόσιο πρόγραμμα (19-20-21 Οκτωβρίου):
Δήμητρα Ιωάννου (εργαστήριο πειραματικής δημιουργικής γραφής), Eliana Otta (εργαστήριο),
Εργαστήριο Τέχνη και Κοινωνικές Πρακτικές στο Τμήμα Πολιτισμού Δημιουργικών Μέσων
και Βιομηχανιών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας (ανοιχτό εργαστήριο σφραγίδας),
Θεοδώρα Μαλάμου (παρουσίαση) Χριστίνα Πετκοπούλου* (παρουσίαση), Γιάννης
Χατζηασλάνης (παρουσίαση),Forensic Architecture (προβολή ταινίας), Jeremy Deller (προβολή ταινίας),
Jumana Manna (προβολή της ταινίας)

* Θα ακολουθήσει στη συνέχεια αναλυτικό πρόγραμμα και περιγραφή του δημόσιου προγράμματος

Καλλιτέχνες: Forensic Architecture, Μαρία Γεωργούλα, Jeremy Deller, Simon Ferdinando,
Ζήσης Κοτιώνης, Μαρία Λιανού & Αλέξανδρος Χριστοφίνης, Ειρήνη Λιναρδάκη, Jumana Manna,
Χριστίνα Μίτρενσε, Vincent Parisot, Renee Ridgway, Εύη Ρουμάνη, Andrea Sitara Gran, Εύα Στεφανή,
Γιάννης Χατζηασλάνης, VASKOS (Βασίλης Νούλας & Κώστας Τζημούλης) και το Εργαστήριο Τέχνη και
Κοινωνικές Πρακτικές στο Τμήμα Πολιτισμού Δημιουργικών Μέσων και Βιομηχανιών του
Πανεπιστημίου Θεσσαλίας (συμμετέχουν: Ζωή-Δανάη Αστερατάκη, Ελισάβετ-Αγάπη Παντελαίου,
Άννα Καραγιάννη, Έφη Καραγιαννάκη)
Εγκαίνια: Πέμπτη 28 Σεπτεμβρίου 2023, ώρα: 20:00

ΤΟ ΟΧΤΩ (Πολυτεχνείου 8, Αθήνα)
Διάρκεια έκθεσης 28 Σεπτεμβρίου έως 21 Οκτωβρίου 2023
Πεμ-Παρ-Σαβ 18:00 με 21:00

Η έκθεση και το δημόσιο πρόγραμμα πραγματοποιείται με την στήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού

*H Χριστίνα Πετκοπούλου είναι SNF ARTWORKS Fellow (2019) στο πεδίο της επιμέλειας των εκθέσεων