Το δοκίμιο της Δέσποινας Ζαχαροπούλου “Συμβόλαια ως Πρωτόκολλα Διακυβέρνησης στην Επιτελεστική Τέχνη” στο περιοδικό Performance Research.

Το δοκίμιο της Δέσποινας Ζαχαροπούλου (SNF ARTWORKS Fellow 2021) “Συμβόλαια ως Πρωτόκολλα Διακυβέρνησης στην Επιτελεστική Τέχνη” μόλις δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Performance Research ‘On Meeting’ Vol. 28, Issue 2 (2023), σε επιμέλεια Simon Bayly και Johanna Linslay. Εικόνα εξωφύλλου: Mark Robson.

Σύνοψη
Το παρόν δοκίμιο εγείρει ερωτήματα σχετικά με τα πρωτόκολλα συνάντησης ως μορφή εικαστικής πρακτικής. Χρησιμοποιώντας παραδείγματα από την επιτελεστική πρακτική μου, στόχος μου είναι να ξεκινήσει μια συζήτηση για τους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσαν τα συμβόλαια να λειτουργήσουν ως πρωτόκολλα διακυβέρνησης στην performance art, προσφέροντας μορφογενετικές δομές προς άλλους τρόπους συνάντησης. Ο όρος ‘διακυβέρνηση’ (governmentality) χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει όλους εκείνους τους ρυθμιστικούς μηχανισμούς (dispositives) που ασκούν εξουσία μέσω πρωτοκόλλων οικονομίας και κυκλοφορίας, για να δημιουργήσουν νέες υποκειμενικότητες (Foucault 2007), ενώ ο όρος ‘μορφογένεση’ χρησιμοποιείται για να περιγράψει διαδικασίες όπου η γένεση των μορφών ακολουθεί μια μη εγκεφαλική λογική δομής ή τάσης οργανώνοντας περιοχές ανάδυσης πιθανών συμβάντων. Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι στη δεκαετία του 1970, αρκετοί καλλιτέχνες της performance art υιοθέτησαν συμβατικές μεθόδους διαπραγμάτευσης της συνάντησής τους με το κοινό, προκειμένου να εκθέσουν κριτικά τη δυναμική εξουσίας που υπάρχει στις καθημερινές σχέσεις ιεραρχίας (O’Dell 1998). Με αυτόν τον τρόπο, τα συμβόλαια συχνά οριοθετούσαν τους ρόλους του καλλιτέχνη και του κοινού από την αρχή του ζωντανού έργου, ως ήδη καθορισμένες, ξεχωριστές υποκειμενικότητες, διατηρώντας έτσι δυαδικές ουσιοκρατικές κατηγορίες (π.χ. υποκείμενο έναντι αντικειμένου κ.λπ.) που συναντά κανείς εντός της διαλεκτικής φιλοσοφικής παράδοσης (Golding 2021). Ωστόσο, στα παραδείγματα των επιτελεστικών έργων που παρουσιάζονται από την εικαστική μου πρακτική, τα συμβόλαια λειτουργούν ως πρωτόκολλα διακυβέρνησης, προσφέροντας μορφογενετικές δομές που διαχειρίζονται το εύρος και το πορώδες των ορίων εντός των τρόπων με τους οποίους οι άνθρωποι έρχονται να συναντηθούν μεταξύ τους, χωρίς να προκαθορίζουν κάποιο τελικό αποτέλεσμα ή να αναθέτουν συγκεκριμένους ρόλους στα εμπλεκόμενα μέρη. Τα συμβόλαια σε αυτή την περίπτωση εγκαθιδρύουν ένα σύνολο πρωτοκόλλων συνάντησης, που παράγουν και διανέμουν εντάσεις μέσω της οργάνωσης περιοχών πιθανοτήτων για την εμφάνιση πιθανών συμβάντων. Και μέσα σε αυτή τη μεταβαλλόμενη τοπογραφία συμβάντων είναι που αναδύονται υποκειμενικότητες, δια μέσου των τρόπων που τα σώματα επηρεάζουν και επηρεάζονται από άλλα σώματα μέσω διαδικασιών χρήσης.

Για μια πλήρη εκδοχή του κειμένου της Δέσποινας Ζαχαροπούλου σε μορφή PDF ελεύθερης πρόσβασης, παρακαλώ, επισκευθείτε τον σύνδεσμο: https://www.tandfonline.com/doi/epdf/10.1080/13528165.2023.2260705?needAccess=true&fbclid=IwAR2acYHFiB-oWwzIMMv5OJtS35xA-vC9a_oyOJgGXmFdBHR_a21dEt3ICCw

Για ολόκληρο το τεύχος Performance Research ‘On Meeting’, παρακαλώ επισκευθείτε τον σύνδεσμο:
https://www.tandfonline.com/toc/rprs20/28/2