Ο Ιώνιαν Μπισάι (1992) είναι εικαστικός καλλιτέχνης και σκηνοθέτης, απόφοιτος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών (2018). Ζει και εργάζεται στην Αθηνά. Η καλλιτεχνική του έρευνα επικεντρώνεται στην ανίχνευση και την ανάδειξη ιστοριών κοινωνικής, πολιτικής και οικολογικής δικαιοσύνης που αγνοούνται από την κυρίαρχη αφήγηση ή αλλοιώνονται από αυτή και περιλαμβάνει τη μελέτη του τρόπου με τον οποίο οι ανωτέρω γίνονται αντιληπτές μέσα σε νέα αφηγηματικά πλαίσια. Τα έργα του συχνά καταλήγουν σε βίντεο-εγκαταστάσεις και υβριδικές ταινίες. Το 2016, στο πλαίσιο της μακροχρόνιας καλλιτεχνικής του συνεργασίας με τον Σωτήρη Τσίγκανο, ίδρυσε το Latent Community project. Πρόκειται για μία εξελισσόμενη καλλιτεχνική υπόθεση εργασίας που αναμειγνύει την επιτόπια ερευνά και το εικαστικό βίντεο με σκοπό να ανταποκριθεί σε σύγχρονα πολιτικά, κοινωνικά και οικολογικά ζητήματα. Μέσα από τα έργα της δημιουργούν εννοιολογικές και συναισθηματικές εμπειρίες που στέκονται κριτικά απέναντι στην εποχή της και θέτουν ερωτήματα για το πως μπορούμε να φανταστούμε ένα πιο δίκαιο και βιώσιμο μέλλον. Η δουλειά τους έχει παρουσιαστεί σε διεθνείς εκθέσεις και φεστιβάλ (Μπιενάλε της Aθήνας, documenta 14 – Πρόγραμμα Δημόσιων Δράσεων, Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, Πρωτοβουλία Σύγχρονης Τέχνης PolyecoPCAI, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Κρήτης και στον πολιτιστικό οργανισμό Recontemporary στο Τορίνο), ένω έχει βραβευτεί από την καλλιτεχνική πλατφόρμα LOOP της Βαρκελώνης και το Ίδρυμα Τέχνης Sharjah με έδρα τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Για τη χρονιά 2020/2021 συμμετέχουν στο πρόγραμμα φιλοξενίας καλλιτεχνών Onassis AiR – School of Infinite Rehearsals.
Η Αλεξάνδρα Νιάκα είναι interactive media artist. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο ΑριστοτέλειοΠανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και είναι κάτοχος του μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών Master of Architecrure in Design for Performance and Interaction (Σχολή Αρχιτεκτονικής Bartlett, University College London). Μέσα από διαδραστικές εγκαταστάσεις, immersive τεχνολογίες και τη συγγραφή, προσπαθεί να απαντήσει δημιουργικά σε ερωτήματα σχετικά με τη σχέση μεταξύ ανθρώπου και τεχνολογίας και να διερευνήσει τον τρόπο μέσω του οποίου αυτή καθορίζει το πώς αντιλαμβανόμαστε και αλληλοεπιδρούμε με την πραγματικότητα που μας περιβάλλει. Εστιάζει στη χρήση τεχνολογίας αιχμής για τη δημιουργία εμπειριών εικονικής, μεικτής και επαυξημένης πραγματικότητας. Διερευνά θεωρίες που σχετίζονται με τη συνείδηση και την αντίληψη, και προσπαθεί να μετατρέψει σε ορατές άυλες έννοιες που αφορούν σε εγκεφαλικές διεργασίες και συμβαίνουν κατά τη διάρκεια αντιληπτικών εμπειριών. Τα έργα της συνομιλούν με την πρακτική της neuroart καθώς βασίζονται στον βρόχο μεταξύ νευροδεδομένων και περιβάλλοντος (neuroart), ενώ χρησιμοποιεί ως κύριο εργαλείο τον εγκεφαλογράφο (EEG headset). Η δουλειά της έχει παρουσιαστεί στην Αγγλία και στην Κίνα. Έχει εργαστεί στα στούντιο παραγωγής The Workers(inc.) και Jason Bruges Studio, στο Λονδίνο.
Η Σοφία Ντώνα είναι εικαστικός και αρχιτέκτονας. Το 2018 έλαβε το βραβείο αρχιτεκτονικής της πόλης του Μονάχου (Förderpreis der Landeschauptstadt München) και το 2015 την υποτροφία Fulbrightγια Έλληνες καλλιτέχνες. Έργα της έχουν εκτεθεί σε μουσεία και εκθεσιακούς χώρους όπως το Δημοτικό Ινστιτούτο Τέχνης και Πολιτισμού στην Τιχουάνα (2019), στο ίδρυμα Neue Gesellschaft fürbildende Kunst (nGbK) στο Βερολίνο (2017), το Ίδρυμα Sandretto Re Rebaudengo στο Τορίνο (2016) και το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στην Αθήνα (2013). Τον Ιούλιο του 2020 πραγματοποίησε την έκθεση «Macho Sounds/Gender Noise» στο μουσείο Staatsgalerie της Στουτγκάρδης σε συνεργασία με τη Δάφνη Δραγώνα. Το 2019 πραγματοποίησε την ατομική έκθεση «Voyageurs» στον εκθεσιακό χώρο Kunstpavillon στο Ίνσμπρουκ και την επιτόπια ηχητική εγκατάσταση «Applaus» στα πλαίσια του προγράμματος «Τέχνη στον δημόσιο χώρο» της πόλης του Μονάχου. Το 2018 και 2019 συνεπιμελήθηκε το κουήρ φεμινιστικό φεστιβάλ «Αφροδίτη*» στην Αθήνα, όπως επίσης και τα εικαστικά εγχειρήματα «Enjoy Y(our) State of Emergency» (nGbK, Βερολίνο, 2014)· «New BabylonRevisited» (Ινστιτούτο Γκαίτε, Αθήνα, 2014) και «On Board» (Ινστιτούτο Γκαίτε, Αθήνα, 2013). Ως μέλος της ομάδας Errands έχει συμμετάσχει σε εκθέσεις με έργα όπως το «Epicurean Garden» (Ματέρα Πολιτιστική Πρωτεύουσα, 2019), το «Summer Ladders» (1η Μπιενάλε Ντιζάιν της Κωνσταντινούπολης, 2012) και το «Transporting Utopia» (2η Μπιενάλε της Αθήνας, 2009).
Η Μυρτώ Ξανθοπούλου γεννήθηκε στο Ελσίνκι το 1981. Zει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε καλές τέχνες στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και Ιστορία της τέχνης στο Deree – Αμερικανικό Κολλέγιο της Ελλάδος. Τα έργα της χαρακτηρίζονται από τη χρήση καθημερινών, συχνά ευτελών υλικών, το χειρωνακτικό στοιχείο, και τον γραπτό λόγο. Πρόκειται για εγκαταστάσεις, σχέδια και κατασκευές που επιχειρούν να αρθρώσουν μια ποιητική του ασήμαντου και του οικείου, του ασήκωτου και του ασόβαρου. Το 2020 παρουσίασε την τέταρτη ατομική της έκθεση στην Αθήνα, με τίτλο «Μπουφάν», ενώ έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, σε μουσεία, γκαλερί και ανεξάρτητους καλλιτεχνικούς χώρους.
Ο Κωνσταντίνος Πέττας (γεν.1988 Πάτρα) είναι απόφοιτος του Tμήματος Εικαστικών Τεχνών & Επιστημών της Τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (2011) και έχει ολοκληρώσει μεταπτυχιακές σπουδές στο Royal College of Art του Λονδίνου (MA Sculpture, 2015) με υποτροφία του ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή. Η πρακτική του διερευνά τις δομές ύπαρξης και παραγωγής στο πλαίσιο μίας οικονομίας συνεχούς ρευστότητας. Η ενασχόληση του με τη ψυχολογική, συναισθηματική και πολιτική φόρτιση των υλικών και του χώρου, επιχειρεί τη διατήρηση της καθολικότητας της ανθρώπινης εμπειρίας μέσω της συνύπαρξης γλυπτικής, βίντεο-performance και φωτογραφίας. Τελευταία, σημείο ενδιαφέροντος της έρευνας του αποτελεί η κριτική της ιδέας του ελεύθερου χρόνου, του δίπολου εργασίας-αναψυχής και ιδιαίτερα η ιδέα της εκτόπισης της εργασίας του καλλιτέχνη. Έχει παρουσιάσει τη δουλειά του σε ομαδικές εκθέσεις, μεταξύ άλλων στη 15η Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών της Ευρώπης και της Μεσογείου (Θεσσαλονίκη/ Ρώμη) και σε χώρους όπως είναι το Κέντρο Τεχνών του Κάμντεν (CAC) στο Λονδίνο, ο χώρος 3 137 (Αθήνα), το σύμπλεγμα γκαλερί Alserkal Avenue (Ντουμπάι) και η γκαλερί Chalton (Λονδίνο).
Η Τζάνις Ραφαηλίδου (Janis Rafa) ολοκλήρωσε την εκπαίδευσή της στη Σχολή Καλών Τεχνών του Πανεπιστήμιο του Λιντς (2002-2012) με διδακτορικό στην video art και ήταν μέλος του προγράμματος φιλοξενίας καλλιτεχνών Rijksakademie (2013-2014) με υποτροφία από το Ίδρυμα Ωνάση. Έχει βραβευτεί από την ARTWORKS (2021) και είναι Fellow του Προγράμματος Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Το 2020 της ανατέθηκε η υλοποιηση νέου έργου από το Ίδρυμα In Between Art Film ως μέρος του πρότζεκτ Mascarilla 19: Codes of Domestic Violence. Το 2019 παρουσίασε την πρώτη της μουσειακή ατομική έκθεση στο Μουσείο Centraal της Ουτρέχτης. H μεγάλου μήκους ταινία της, Kala azar (2020), έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Ρότερνταμ (βραβείο KNF), πρεμιέρα στης ΗΠΑ στο φεστιβάλ New Directors/ New Films στο MoMA (Νέα Υόρκη, 2020), ακολουθούμενη από διεθνή φεστιβαλική περιοδεία (25 φεστιβάλ, 5 βραβεύσεις) και ολλανδική διανομή σε κινηματογράφους (2020).
Έργα της Ραφαηλίδου έχουν προβληθεί στους ακόλουθους χώρους: MAXXI (Ρώμη, 2020), State of Concept (Αθήνα, 2020), Manifesta 12 (Palermo, 2018), Palazzo Medici Riccardi (Φλωρεντία, 2017), Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Chanot (Γαλλία, 2017), Kunsthalle Munster (Γερμανία, 2017), Mουσείο Voorlinden (Ολλανδία, 2017), Mουσείο Κινηματογράφου EYE (Άμστερνταμ, 2016), Palazzo Strozzi (Φλωρεντία, 2015), Κρατικό Μουσείο Θεσσαλονίκης (2011) μεταξύ άλλων. Έργα της Ραφαηλίδου ανήκουν στις συλλογές των ολλανδικών μουσείων Stedelijk, Centraal, Voorlinden και Fondazione In Between Art Film (Ιταλία).
Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο στην Αθήνα (έτος αποφοίτησης 2005), Καλές τέχνες στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (έτος αποφοίτησης 2009) και στο Πανεπιστήμιο των Τεχνών του Λονδίνου (Central Saint Martins, UAL), ενώ ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό της στη Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών (KASK) στη Γάνδη του Bελγίου (2014). Έχει λάβει μέρος σε εκθέσεις και φεστιβάλ και έχει παρουσιάσει περφόρμανς και workshop στο Βέλγιο, τη Γερμανία, την Ελλάδα κ.ά. Έχει συμμετάσχει σε προγράμματα φιλοξενίας καλλιτεχνών σε διάφορους χώρους στο Βέλγιο (Workspacebrussels, Kaaistudios, Air Antwerpen, Recyclart Brussels). To 2017 επέστρεψε στην Ελλάδα και τώρα ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Παράλληλα, από το 2009 ασχολείται με τη διδασκαλία. Στο καλλιτεχνικό της έργο χρησιμοποιεί πληθώρα εκφραστικών μέσων, διερευνώντας τους πολλαπλούς τρόπους με τους οποίους αντιλαμβανόμαστε τις έννοιες του τόπου, του χώρου και του χρόνου, οι οποίες διαμορφώνουν την ταυτότητά μας και τη σχέση μας με τον κόσμο.
Η Χαρά Στεργίου (γεν.1991) είναι διεπιστημονική καλλιτέχνης και ανεξάρτητη ερευνήτρια. Η πρακτική της εντοπίζεται στο σημείο όπου η επιστημολογική έρευνα και η καλλιτεχνική πρακτική συναντώνται. Με καταγωγή από τις σπουδές χώρου, η έρευνα της εστιάζει στην κατασκευή μιας οντολογίας της σύγχρονης θεωρίας αυτού του πεδίου στο πλαίσιο της πλανητικής συνθήκης. Ως μέρος της ίδιας προσπάθειας, αλλά στο καλλιτεχνικό πεδίο, επιχειρεί να μεταφέρει τα ίδια κρίσιμα ερωτήματα αισθητηριακών δίπολων, διαμεσολαβήσεων και δυσανάγνωστων βιο-πολιτικών φαινομένων της θεωρητικής σκέψης ως μια σωματοποιημένη εμπειρία μέσα από την καλλιτεχνική μεθοδολογία της «DJ διάλεξης». Πρόκειται για ένα υβριδικό είδος αφηγηματικής τεχνικής που αφορά κοινωνικοπολιτικά φαινόμενα της θάλασσας, όπου ιστορίες, γεωγραφία και ταυτότητες συνθέτουν ένα ηχητικό, οριακά ραδιοφωνικό αφήγημα προς μετάδοση, σαν ένα είδος διαστρεβλωμένης εθνομουσικολογίας. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Οπτικού Πολιτισμού (MA in Contemporary Art Theory) του Πανεπιστημίου Goldsmiths στο Λονδίνο, όπου φοίτησε με υποτροφία του Schilizzi Foundation και του προγράμματος μεταπτυχιακών υποτροφιών του Πανεπιστημίου (Goldsmiths Masters Scholarship). Έχει ολοκληρώσει το πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών Μετα-βιομηχανικός Σχεδιασμός του τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, από όπου και έλαβε το δίπλωμα του αρχιτέκτονα μηχανικού. Έχει επιλεγεί για τη 19η Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών της Ευρώπης και της Μεσογείου, MEDITARRANEA 19 «School of Waters».
Η Ίρις Τουλιάτου (1981, Αθήνα) αναπτύσσει το εικαστικό της έργο χρησιμοποιώντας ένα ευρύ φάσμα τεχνοτροπιών και υλικών, εξετάζοντας τις συνθήκες και τις διαδικασίες υλοποίησης και απο-υλοποίησης οργανισμών, αντικειμένων και ιδεών. Πρόσφατες ατομικές και ομαδικές εκθέσεις της περιλαμβάνουν συνεργασίες με χώρους τέχνης, ιδρύματα και μουσεία όπως: Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ (Eλλάδα)/Nέο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΗΠΑ)· Radio Athènes (Ελλάδα)· Exile (Αυστρία)· Beton Salon /Villa Vassilieff (Γαλλία)· Manifesta 12· ΥΛΗ[matter]HYLE(Ελλάδα)· Μουσείο Σύγχρονης τέχνης της Λειψίας· Palais de Tokyo, Παρίσι· Κέντρο Τέχνης Alcobendas(Ισπανία)· Στέγη Γραμματων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση (Ελλάδα)· Ίδρυμα Ricard (Γαλλία)· κέντρο τεχνών La Galerie CAC Noisy le Sec (Γαλλία)· Eθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (Αθήνα). Το 2019 επελέγη για το πρόγραμμα φιλοξενίας καλλιτεχνών του Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης του Πανεπιστημίου Nanyang (NTU CCA) στη Σιγκαπούρη, ενώ το 2012 έλαβε το βραβείο Europas Zukunft /Τhe Future of Europe από το μουσείο σύγχρονης τέχνης GFZK της Λειψίας. Ζει και εργάζεται στηνΑθήνα.
Ο Θοδωρής Τράμπας είναι ένας νέος εικαστικός και περφόρμερ το έργο του οποίου έχει διακριθεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Γεννήθηκε το 1991 στο Ντέβονπορτ της Αυστραλίας και κατάγεται από τις Σέρρες. Ασχολείται με τη ζωγραφική, η οποία τον οδήγησε στην σωματική έκφραση μέσω του αυτοσχεδιασμού και την εγκατάσταση στον χώρο, ειδικότερα, την εικαστική performance. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και αποφοίτησε με άριστα το 2015. Κατά τη χρονική περίοδο 2016-18 παρακολούθησε το μεταπτυχιακό πρόγραμμα «Επιστήμες Αγωγής – Ειδική Εκπαίδευση» του Πανεπιστημίου της Λευκωσίας (σε συνεργασία με το πανεπιστήμιο Πατρών), με υποτροφία του Πανεπιστημίου της Λευκωσίας. Eπίσης, συνεργάστηκε με το Ινστιτούτο Marina Abramović (MAI) και τον Οργανισμό Πολιτισμού και Ανάπτυξης ΝΕΟΝ στο πλαίσιο της διοργάνωσης «Performance Μακράς Διάρκειας» που έλαβε χώρα στο Μουσείο Μπενάκη το 2016. Το 2018, η διεθνής ένωση Biennale Νέων Δημιουργών της Ευρώπης και της Μεσογείου (BJCEM) από κοινού με τη Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς και Δια Βίου Μάθησης επέλεξε το έργο του για να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στο πρόγραμμα φιλοξενίας καλλιτεχνών LANDXCAPES στην Ιταλία, καθώς επίσης και στο διεθνές φεστιβάλ UKYA CITY TAKEOVER (κατηγορία κινούμενη εικόνα), το οποίο πραγματοποιήθηκε τον Φεβρουάριο του 2019 στο Νότιγχαμ. Πρόσφατα απέσπασε δύο βραβεία για το ντοκιμαντέρ «Pangea»: πρώτο βραβείο στο όγδοο On Art Film Festival στην Πολωνία, στην κατηγορία Μεσαίου Μήκους Επαγγελματικό Ντοκιμαντέρ· και δεύτερο βραβείο για Καλύτερο Ηθοποιό στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου ORION στην Αυστραλία. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα, όπου διδάσκει performance σε σωματικά εργαστήρια εστιάζοντας στην εξάσκηση πάνω σε βασικά στοιχεία και μηχανικές της εικαστικής performance. Παράλληλα συνεχίζει να παρουσιάζει έργα του σε ομαδικές εκθέσεις και φεστιβάλ, τόσο της Ελλάδας όσο και του εξωτερικού.
Ολοκληρώνοντας τις αρχιτεκτονικές της σπουδές στην Ελλάδα, η Μαρία Τσιλογιάννη παρακολούθησε το μεταπτυχιακό πρόγραμμα MA Design: Critical Practice του Κολλεγίου Goldsmiths, Πανεπιστήμιο του Λονδίνου (2017). Η δουλειά της κινείται μεταξύ κριτικού σχεδιασμού χώρων, αντικειμένων και εμπειριών, speculative design και κριτικής θεωρίας. Πειραματίζεται με κατασκευές που παρεμβάλλονται σε χώρους κατοίκησης προκειμένου να διαταράξουν την καθημερινή επιτελεστικότητα και να διαμορφώσουν νέες πρακτικές και σενάρια διάδρασης του χρήστη με το περιβάλλον του. Έχει συμμετάσχει στο πρόγραμμα φιλοξενίας Affect-Agora στο Βερολίνο (2015) και η δουλειά της έχει παρουσιαστεί σε συνέδρια και ομαδικές εκθέσεις, μεταξύ των οποίων: «Cook 8», Μουσείο Μπενάκη (Αθήνα, 2018)· Φεστιβάλ Ντιζάιν του Λονδίνου (Λονδίνο, 2017)· «Mittelweg» (Βερολίνο, 2015)· «Default 5//Long time no sea», Μουσείο Τσαλαπάτα (Βόλος, 2015)· 1η Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής Θεσσαλονίκης (2012). Είναι, επίσης, συνιδρύτρια του studio MIWI –speculative designstudio, το οποίο εξερευνά εναλλακτικά σενάρια επικείμενων μορφών του μέλλοντος μέσα από ψηφιακές και χωρικές αφηγήσεις και σχεδιασμό εμπειριών. Έργα του studio MIWI έχουν βραβευτεί, δημοσιευτεί και παρουσιαστεί στις ακόλουθες ομαδικές εκθέσεις και διοργανώσεις: 1ο βραβείο και Vitra Design Museum Award «Dancing. Alternative Designs for Clubs» στο πλαίσιο του διαγωνισμού NonArchitecture Competitions 2018· στον διαγωνισμό «Fairy Tales» της διαδικτυακής πλατφόρμας BlankSpace Project (τιμητική διάκρισης, 2020)· παρουσίαση στην έκθεση «Aesthetics of Prosthetics», Ινστιτούτο Pratt (Νέα Υόρκη 2019). Αυτή την περίοδο δραστηριοποιείται στο χώρο του CollectibleDesign, με έμφαση στην παραγωγή avant-garde χρηστικών αντικειμένων και χωρικών κατασκευών.
Η Έλενα Δήμητρα Χαντζή (Αθήνα, 1986) είναι Eλληνο-Iταλίδα εικαστικός και αρχιτέκτονας. Τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης Sapienza και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πολυτεχνείο του Μιλάνο και στο πρόγραμμα Instead (parapoesis) της Αρχιτεκτονικής σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, όπου ασχολήθηκε επικουρικά με τη διδασκαλία. Η δουλειά της πηγάζει από την εξερεύνηση αντικειμένων της καθημερινότητας τα οποία καταγράφει μέσω φωτογραφικών αναπαραστάσεων, γραπτού λόγου, σχεδίων, βίντεο ή ήχου, ανασυνθέτοντας νέες εικόνες που σχολιάζουν τον σύγχρονο τρόπο ζωής. Έχει παρουσιάσει δουλειά της στις ακόλουθες εκθέσεις και διοργανώσεις: «The Orbit» στον εκθεσιακό χώρο Kalanea στην Αθήνα· «Walking the dog on the salt» στο πλαίσιο του φεστιβάλ της Μάρπησσας στην Πάρο· «Γεωμετρίες» στη Γεωπονική Σχολή Αθηνών, συγκεκριμένα στο έργο «A kneeon the ground»· «Heatwave», στην γκαλερί State of Concept· και «Staging of Objects» στον χώρο Circuitsand Currents. Έχει συνεργαστεί με τις αρχιτεκτονικές πρωτοβουλίες Kassandras, Diplomates και Antonas Οffice για το σχεδιασμό εγκαταστάσεων και την παραγωγή εκθέσεων όπως η documenta 14 και η Μπιενάλε της Βενετίας και έχει εργαστεί σε χώρους τέχνης όπως το Leefwerk και η γκαλερί Dino Morra, στo πλαίσιο της διοργάνωσης Art Athina. Επιπλέον, έχει διατελέσει βοηθός καλλιτεχνών όπως η Μαίρη Ζυγούρη (Φεστιβάλ Αισχύλεια) και ο Rainer Oldendorf (documenta14).
Η Λιλή Χασιώτη (1994) είναι εικαστικός μέσων που ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Με βάση το δίπολο hardware/software, η δουλειά της Λιλής διερευνά τη σχέση του απτού με το άυλο, δημιουργώντας εφήμερες καταστάσεις και διαδραστικές εγκαταστάσεις στον χώρο. Η δομή, η οργάνωση και η συνδεσιμότητα σε φυσικά, τεχνολογικά και κοινωνικά δίκτυα καθώς και η ενέργεια, το ρεύμα και η πληροφορία που τα διαπερνούν απαρτίζουν την εικαστική της γλώσσα που παράλληλα λειτουργεί και ως μέσο πλοήγησης. Είναι συν-ιδρύτρια του Athens Open Studio, ενός χώρου που εστιάζει στην έρευνα και την εκπαίδευση με βάση την εικαστική πρακτική. Το 2016 ολοκλήρωσε το πτυχίο της στις καλές τέχνες στο Κολλέγιο Τεχνών και Σχεδίου Duncan of Jordanstone (DJCAD) του Πανεπιστημίου του Νταντί στη Σκωτία, το oποίο και της απένειμε την υποτροφία RSA John Kinross για να πραγματοποιήσει ανεξάρτητες σπουδές στη Φλωρεντία. Επιλεγμένες εκθέσεις: Athens Digital Arts Festival, 2019 και 2017· Coast, στο κέντρο εικαστικών τεχνών An Talla Solais (Ηνωμένο Βασίλειο, 2019)· New Contemporaries στη Βασιλική Ακαδημία της Σκωτίας (2017)· και στην έκθεση Paradigm Electronic Arts που πραγματοποιήθηκε στο κέντρο τέχνης Summerhallτου Εδιμβούργου (2016). Το έργο της αποτελεί μέρος της συλλογής της Βασιλικής Ακαδημίας της Σκωτίας και έχει εκτεθεί στον διεθνή αερολιμένα Ελευθέριος Βενιζέλος. Ιn-situ έργα σε δημόσιους χώρους: «Αυλή» στο χωριό Βώλακας της Τήνου, στο πλαίσιο του φεστιβάλ «Κοινωνώ» (2018)· και «Garden of Evolution» στους βοτανικούς κήπους του Νταντί, στη Σκωτία (2016).
Ο Βασίλης Ψαρράς (1985) είναι εικαστικός, ακαδημαϊκός και μουσικός. Είναι διδάσκων στο Τμήμα Παραστατικών και Ψηφιακών Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Έχει διδάξει ως λέκτορας επί συμβάσει στο Τμήμα Τεχνών Ήχου & Εικόνας του Ιονίου Πανεπιστημίου (2016-2019). Έχει εργαστεί ως Μεταδιδακτορικός ερευνητής ερευνώντας τις συνδέσεις περιπατητικής performance, τόπου και τεχνολογίας (Υπότροφος Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών). Είναι Δρ. Τέχνης και Τεχνολογίας από το Goldsmiths, Πανεπιστήμιο του Λονδίνου (Υπότροφος του Βρετανικού ιδρύματος υποτροφιών Arts and Humanities Research Council) με μεταπτυχιακές σπουδές στις Ψηφιακές Τέχνες (Πανεπιστήμιο των Τεχνών του Λονδίνου) και πτυχίο της Οπτικοακουστικές τέχνες (Ιόνιο Πανεπιστήμιο). Η εικαστική του πράξη συνδυάζει περιπατητικές/τοποειδικές performance, εγκαταστάσεις μικτής τεχνικής, βίντεο/ψηφιακή τέχνη και την ποίηση. Εμπνέεται από την (γεω)ποιητική και πολιττης της αστικής εμπειρίας, εστιάζοντας σε θέματα τόπου και συναισθήματος. Τα έργα του έχουν συμμετάσχει σε διεθνή φεστιβάλ τέχνης, ομαδικές εκθέσεις σε πολιτιστικά ιδρύματα στην Ευρώπη και Αμερική (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, φεστιβάλ FILE, WPA Experimental Media). H έρευνά του έχει παρουσιαστεί σε διεθνή περιοδικά (Leonardo Electronic Almanac/MIT Press, Technoetic Arts, IJART: International Journalof Arts and Technology), συνέδρια (Διεθνές Συμπόσιο Ηλεκτρονικής Τέχνης ISEA, 2013) και κεφάλαια βιβλίων στην σύνδεση σύγχρονης τέχνης και αστικών-πολιτισμικών σπουδών. Έχει συνθέσει μουσική για ντοκιμαντέρ και κυκλοφορήσει ψηφιακά άλμπουμ στο φάσμα της rock και της ambient. Το 2017 κυκλοφόρησε την ποιητική συλλογή «Τούνδρα» από τις Εκδόσεις Πηγή. Έχει την καλλιτεχνικήδιεύθυνση του Φεστιβάλ Πριμαρόλια.
H Ναταλία Παπαδοπούλου (Αθήνα 1989), είναι σκηνοθέτις και εικαστική
καλλιτέχνις. Ασχολείται με το video art, τα νέα μέσα και την
performance. To 2014 αποφοίτησε από το μεταπτυχιακό πρόγραμμα
σκηνοθεσίας και ντοκιμαντέρ Doc Nomads που προσφέρεται από κοινού από το Luca School of Arts στις Βρυξέλλες, την Ακαδημία Θεάτρου και Κινηματογράφου (SZFE) στη Βουδαπέστη και το Πανεπιστήμιο Lusofona της Λισαβόνας. Έκτοτε ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Τα έργα της αποτελούν ένα είδος βιωματικής διερεύνησης του πώς η τέχνη μπορεί να γίνει καταλύτης για την ενεργοποίηση του «ποιητικού εαυτού» του ατόμου.
Ο Αριστείδης Λάππας (1993) γεννήθηκε και δουλεύει στην Αθήνα. Είναι κάτοχος τίτλου Bachelor of Arts από το πανεπιστήμιο University of West England στο Μπρίστολ του Ηνωμένου Βασιλείου, ενώ παρακολούθησε μαθήματα στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Μπολόνια (Ιταλία) μέσω της υποτροφίας του προγράμματος Erasmus. Έχει παρουσιάσει τη δουλειά του σε διάφορες εκθέσεις, όπως η «Polymorphic Entrancing Topos», P.E.T Projects (Αθήνα, 2019)· «Hot on, Hop off», γκαλερί Aetopoulos (Αθήνα, 2019)· «Part II», γκαλερί The Breeder (Αθήνα, 2019)· «Break Time Contemplations», γκαλερί Transformer (Ουάσιγκτον, 2018)· «Athens and its Periphery in Regards to Contemporary Painting», σε επιμέλεια του Hugo Wheeler, γκαλερί The Breeder (Αθήνα, 2017). Eπροσωπείται από τη γκαλερί The Breeder στην Αθήνα.
Ο Νικόλας Βεντουράκης είναι εικαστικός με εξειδίκευση στο μέσο της φωτογραφίας. Στο καλλιτεχνικό του έργο επιχειρείται η ανάλυση των παρανοήσεων και των υποθέσεων που δημιουργούνται κατά την διάδραση μεταξύ έργου και θεατή. Ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές του στις καλές τέχνες (Φωτογραφία) αποφοιτώντας με έπαινο από τη σχολή Central Saint Martins, Πανεπιστήμιο των Τεχνών του Λονδίνου (UAL). Το 2013 απέσπασε το βραβείο που απονέμει η Deutsche Bank (κατηγορία Φωτογραφία) σε έναν τελειόφοιτο φοιτητή του UAL. H δουλειά του επελέγη στο πλαίσιο των ακόλουθων πρωτοβουλιών προώθησης πολλά υποσχόμενων καλλιτεχνών που αποφοίτησαν πρόσφατα από σχολές καλών τεχνών του Ηνωμένου Βασιλείου: έκθεση «Future Map» (Λονδίνο, 2013)· ετήσια έκδοση Catlin Guide (2014)· και έκθεση «Fresh Faced Wild Eyed» (Phοtographers Gallery, Λονδίνο, 2014) . Το 2015 συνεργάστηκε με το Ινστιτούτο Τεχνών της Καλιφόρνιας (CalArts) ως υπότροφος του προγράμματος Fulbright, ενώ το 2016 επελέγη για να συμμετάσχει στην πρωτοβουλία Νέου Μουσείου της Νέας Υόρκης με τίτλο IdeasCity Athens. Το 2016, ήταν στη βραχεία λίστα για το Ιρλανδικό βραβείο MAC International και το 2015 προτάθηκε για το βραβείο Bar-Tur Photobook Award. Έργα του έχουν παρουσιαστεί, μεταξύ άλλων, στην Ελλάδα, την Ιταλία, την Πορτογαλία, τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία, τη Γερμανία, τη Κροατία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Επιλογή από πρόσφατες εκθέσεις: «The Same River Twice» (Μουσείο Μπενάκη, 2019)· «Hors Pistes 14» (Κέντρο Ζωρζ Πομπιντού, 2019)· «Perfect Storm» στο πλαίσιο του NRW Forum (Ντίσελντορφ, 2017). Έχει, επίσης, συμμετάσχει στη Thessaloniki PhotoBiennale (2018), στη Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών της Eυρώπης και της Μεσογείου (Τίρανα, 2017) και στο παράλληλο πρόγραμμα της Μπιενάλε της Κωνσταντινούπολης (2017). Είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του Lucy Art Residency και συν-επιμελητής του «A Hollow Place» στην Αθήνα.
Ο Δημήτρης Ζαμπόπουλος (1992, Αθήνα) σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (2017) και στην Ανώτατη Σχολή Αρχιτεκτονικής Paris La Villete (ENSAPLV, 2015). Στο έργο του τον απασχολούν ζητήματα μνημειοποίησης, αρχειοθέτησης, διαχείρισης συμβόλων και τεκμηρίων του παρελθόντος και η σχέση της παραγωγής μνήμης με την πολιτική, οικονομική και κοινωνική θέσμιση. Το έργο του περιλαμβάνει από αρχιτεκτονικές κατασκευές μέχρι εικαστικά σχέδια και εγκαταστάσεις, στοχεύοντας στη δημιουργία σεναρίων και χώρων που προκαλούν αφηγήσεις για νέα μοντέλα ζωής. Η δουλειά του έχει παρουσιαστεί στο πλαίσιο ομαδικών εκθέσεων σε χώρους όπως το Παλαιό Ελαιουργείο Ελευσίνας, το Enterprise Projects, το Ρομάντσο καθώς και στη documenta 14. Ταυτόχρονα, τα τελευταία χρόνια έχει συνεργαστεί με σημαντικά γραφεία design, καλλιτεχνικούς φορείς και δημιουργικές ομάδες (αρχιτεκτονικό γραφείο BLP, G Design Studio, Μπιενάλε της Αθήνας, ΚΟΡΡΕΣ φυσικά προϊόντα κ.ά.) δουλεύοντας στο διεπιστημονικό πεδίο μεταξύ της τέχνης και της αρχιτεκτονικής.
Η Σοφία Σφυρή γεννήθηκε το 1990 στην Αθήνα. Ξεκίνησε να σπουδάζει Αρχιτεκτονική, αλλά, όντας αναποφάσιστη, άλλαξε γνώμη και τελικά σπούδασε κινηματογράφο στο Πανεπιστήμιο του Westminster(BA of Arts, 2013) και Performance Design and Practice στο Central Saint Martins, Πανεπιστήμιο Τεχνών του Λονδίνου (MA of Arts, 2016). Η πρακτική της περιλαμβάνει έργα κινούμενης εικόνας, έντονο πειραματισμό, αλλά και ταινίες μικρού μήκους, ενώ ασχολείται με το devised performance και κάποιες φορές με object-based work. Xρησιμοποιεί συχνά το live στοιχείο, camp αισθητική, καθώς και μια κινηματογραφική οπτική στις περφόρμανς της. Θεματικές που την απασχολούν είναι η έννοια της ταυτότητας, η αποτυχία, η αυτολογοκρισία κ.ά. Έχει παρουσιάσει τη δουλειά της στην Αγγλία, την Ιταλία, την Ισπανία και την Ελλάδα. Εργάζεται ως εικονολήπτρια και, αυτή την περίοδο, ετοιμάζει μια θεατρική περφόρμανς καθώς και το σενάριο για μια μικρού μήκους ταινία.