Συντάκτης: gourgourini

Φαντάσου έναν αντεστραμμένο κόσμο
όπου η πραγματικότητα είναι σχεδιασμένη
ως μια ατμώδης ροή δόνησης και αντήχησης,
όπου οι λέξεις διαλύονται σε ηχώ που τρεμοπαίζει,
η σωματικότητα γίνεται διάχυτη,
σχεδόν χάνεται σε μια ονειρική κατάσταση ακουστικότητας.
— David Toop, Resonant Frequency

H χορογράφος/χορεύτρια, Βενετσιάνα Καλαμπαλίκη παρουσιάζει την παράσταση χορού Sonic Dances, ένα έργο που αναζητά τα άυλα όρια της χορογραφίας μέσω του ρυθμού, αναπτύσσοντας ταυτόχρονα ένα ηχητικό χορό και έναν χορευτικό ήχο.

Το Sonic Dances θα λάβει χώρα από τις 5 έως τις 8 Μαΐου 2025 στη ΦΙΑΤ (Φαλήρου 97, Κουκάκι).

Περιγραφή έργου:
Στο Sonic Dances τρεις χορεύτριες συναντιούνται μεταξύ φωνής και κίνησης, συνθέτοντας ένα πολυεπίπεδο ηχοσωματικό τοπίο. Το έργο πραγματεύεται την κίνηση και τον ήχο με ίσους όρους. Αμφισβητεί την κυριαρχία του οπτικού στην αναπαράσταση του χορού, διαμορφώνοντας μια πολυαισθητηριακή εμπειρία με διαφορετικά σημεία πρόσβασης. Μέσω των σωμάτων και των φωνών τους, οι χορεύτριες δημιουργούν μία ρυθμική σύνθεση που ισορροπεί μεταξύ του συγχρονισμού και της πολυρυθμίας. Το έργο αναπτύσσεται παράλληλα μέσω της κίνησης, της φωνής, της μουσικής και της γραφής, που συνυπάρχουν και αλληλοσυμπληρώνονται. Μία πρόταση διασπάται σε λέξεις, γράμματα και συλλαβές· γίνεται η αφορμή για τον σχηματισμό ρυθμικών μοτίβων που πάλλονται, μετακινούνται, διασκορπίζονται και ηχούν. Οι χορεύτριες δημιουργούν μία συνθήκη όπου παρακολουθούν η μία τον ρυθμό της άλλης, ως μια πρακτική διευρυμένης παρουσίας. Σταδιακά παραδίδονται στα πολυρυθμικά τοπία που οι ίδιες δημιουργούν. Μια αίσθηση μνήμης υπονοείται, όπου αυτό που έχει ήδη ειπωθεί ή γίνει προδιαγράφει αυτό που ακολουθεί. Το Sonic Dances κινείται ανάμεσα στην όραση και την ακοή, με τη μία αίσθηση να προσκαλεί τη φαντασία της άλλης. 

Σημείωμα χορογράφου:
Το Sonic Dances έρχεται ως συνέχεια των δύο προηγούμενων έργων μου, του ντουέτου Re-call (2020, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση), και του σόλο Phrases (2022, Kampnagel). Στρέφω την προσοχή μου στη δημιουργία παραστάσεων, προσβάσιμων σε κοινό ατόμων με και χωρίς αναπηρία και διερευνώ τις καλλιτεχνικές και αισθητικές προεκτάσεις της προσβασιμότητας στις παραστατικές τέχνες (Aesthetics of Access). Στόχος μου είναι η δημιουργία πολλαπλών τρόπων πρόσληψης του χορού, μέσα από τον συνδυασμό διαφορετικών μέσων. Στο Sonic Dances, εστιάζω στη δημιουργία πρόσβασης στην κίνηση μέσω του ήχου και αντίστροφα, επιτρέποντας την αλληλεπίδραση του κάθε στοιχείου με το άλλο.

Το Sonic Dances δημιουργήθηκε σε στενή συνεργασία με:

Σύλληψη / Χορογραφία / Κείμενο: Βενετσιάνα Καλαμπαλίκη
Μουσική Σύνθεση: Άντης Σκορδής

Ερμηνεία / Συν-δημιουργία υλικού: Χριστίνα Ζαχαρία, Βενετσιάνα Καλαμπαλίκη, Ξένια Κογχυλάκη
Δραματουργία: Ραλλού Καρέλλα
Σύμβουλος Προσβασιμότητας για τυφλά άτομα και άτομα με οπτική αναπηρία: Άννα-Μαρία Φώσκολου
Σύμβουλος Προσβασιμότητας Υποτιτλισμού: Philipp Wacker
Σχεδιασμός Φωτισμού: Μαριέττα Παυλάκη
Σχεδιασμός Υποτίτλων & Αφίσας: Δημοσθένης Μπάρμπας (Barba Dee)
Φωνητική Καθοδήγηση: Σοφία Σαρρή
Ηχοληψία: Γιώργος Κραββαρίτης
Προγραμματισμός Κονσόλας Φωτισμού: Γιώργος Τσιτσίγκος
Χειρισμός Κονσόλας Φωτισμού: Βασιλική Καπετανάκη
Φωτογραφίες και Βίντεο: Γιώργος Αθανασίου
Επικοινωνία: Κατερίνα Π. Τριχιά
Οργάνωση και Εκτέλεση Παραγωγής: Όλγα Τσατσούλη (GR), Σοφία Χιονίδου (DE)
Παραγωγή: in the middle AMKE
Συμπαραγωγή: LICHTHOF Theater

Ευχαριστίες: Φίλιππος Βασιλείου, Karate Απόλλων, Πηνελόπη Ηλιάσκου, Μαρκέλλα Μανωλιάδη.

Πληροφορίες:
Ημερομηνίες: Δευτέρα 5 Μαΐου 2025 έως Πέμπτη 8 Μαΐου 2025
Τοποθεσία: ΦΙΑΤ (Φαλήρου 97, Κουκάκι – 117 41)
Ώρα έναρξης: 21:00
Διάρκεια: 50’
Προπώληση εισιτηρίων: https://www.ticketservices.gr/event/sonic-dances
Τιμές εισιτηρίων: 12€ γενική είσοδος, 8€ μειωμένο (ΑΜΕΑ, φοιτητικό, ανέργων)
Πληροφορίες: 6973921747

Προσβασιμότητα:
Το έργο έχει δημιουργηθεί εξ αρχής με στόχο να απευθύνεται σε άτομα με και χωρίς αναπηρία, σε τυφλά άτομα και άτομα με οπτική αναπηρία, σε κωφά και βαρήκοα άτομα, προτείνοντας μία εξίσου ηχητική και οπτική εμπειρία χωρίς να απαιτεί τη χρήση υπηρεσιών προσβασιμότητας, ως μία καλλιτεχνική προσέγγιση της προσβασιμότητας (Aesthetics of Access).

Χώρος προσβάσιμος σε αμαξίδια.
Προβολή υπέρτιτλων.
Χρήση δυνατού ήχου, παρέχονται ωτοασπίδες.

Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού, το Behörde für Kultur und Medien – Hamburg, το Ίδρυμα Hamburgische Kulturstiftung, το Ίδρυμα Claussen Simon Stiftung και το Scheherazade Stiftung.

Η παράσταση υποστηρίζεται από το Ίδρυμα Ιωάννου Φ. Κωστόπουλου, το Goethe-Institut Athen, το FLUX Laboratory Athens μέσω καλλιτεχνικής φιλοξενίας και την ARTWORKS.

Η ομαδική έκθεση Mutable Cycles εξετάζει τη διάλυση των δημόσιων υποδομών προς όφελος του ιδιωτικού κέρδους. Οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες εστιάζουν σε πρόσφατες ιστορικές στιγμές οικονομικής κατάρρευσης και τις συνέπειές τους – από τους συλλογικούς αγώνες κατά των κατασχέσεων ακινήτων στην Κύπρο από το 2012-2013, έως την άνθηση της ηλιακής ενέργειας το 2019 στον Λίβανο – προκειμένου να σκεφτούν το χρέος, την ιδιοκτησία και το δικαίωμα στην πρόσβαση σε δημόσια αγαθά. Η έκθεση Mutable Cycles περιλαμβάνει έργα των Joyce Joumaa, Iris Touliatou, Natascha Sadr Haghighian, Marina Christodoulidou και Peter Eramian.

*Η Αριάννα Καλλιγά και η Ίρις Τουλιάτου είναι ARTWORKS Fellows

Ο Κωνσταντίνος Καραμαγκιώλης (SNF ARTWORKS Fellow 2022) συμμετέχει με 3 έργα στην έκθεση “Tension” στην Split art projects στη Βιέννη.

Περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ.

Πληροφορίες για τα έργα του Κωνσταντίνου Καραμαγκιώλη:

SPLIT ART PROJECTS  – Radetzkystrasse 4, 1030 Βιέννη

Εγκαίνια: Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου, 19:00 – 22:00

Διάρκεια έκθεσης : 19-28 Φεβρουαρίου, 2025, Δευτέρα – Κυριακή 16:00 – 19:00

Η έκθεση “All the Wrong Places” (Όλα τα λάθος μέρη), που παρουσιάζεται την επόμενη εβδομάδα στην γκαλερί Batagianni, εξετάζει τη σχέση μεταξύ εσωτερικού και εξωτερικού χώρου, αμφισβητώντας παραδοσιακές χωρικές λογικές. Ζωγραφική, γλυπτική και εγκαταστάσεις οδηγούν τους θεατές σε μια εξερεύνηση τοπίων που συνδυάζουν την οικειότητα με το παράδοξο. Οι καλλιτέχνες διερευνούν την εγγύτητα και την απόσταση, την απώλεια και την ενσωμάτωση του εαυτού στον χώρο, καθώς και τις διαδικασίες ελέγχου στις οποίες συχνά υπόκεινται.

Η έκθεση προσεγγίζει την υποχώρηση μέσα από την έννοια του χώρου ως ένα διαρκές πρόβλημα προς διαχείριση και διαπραγμάτευση. Καταλήγει σε “λανθασμένες” κατοικήσεις ως ανοιχτές προσκλήσεις για νέες ανακαλύψεις. Οι καλλιτέχνες σκέφτονται την έννοια της γεωγραφικής τοποθέτησης σε σχέση με τον χρόνο, την ψηφιακή επιτάχυνση, τις μνημονικές λειτουργίες του χώρου και τις συνθήκες κοινωνικής και περιβαλλοντικής καταστροφής του. Εστιάζουν σε “αναπαραστάσεις” τοπίων και μορφών σε μια εποχή, που φαίνεται να μας έχει απομακρύνει από τον τόπο και τον χρόνο, σε ένα ασταθές περιβάλλον, που μοιάζει όλο και πιο ακατοίκητο.

Εξετάζοντας τη σχέση έμβιου, άψυχου και αβίωτου, η έκθεση επιστρέφει στις παραδοσιακές συνθέσεις της νεκρής φύσης και της τοπιογραφίας και ξαναδιαβάζει την υλικότητα, που απεικονίζουν και τη συμβολική διάστασή της. Η φθορά, η ματαιότητα και η ομορφιά του καθημερινού γίνονται εργαλεία αφύπνισης, καθώς οι καλλιτέχνες αναμοχλεύουν την ιστορία της τέχνης και το κοινωνικό πεδίο. Μέσα από την υπέρβαση του προφανούς στην απεικόνιση, αποκαλύπτεται η πολυπλοκότητα των σχέσεων μεταξύ υποκειμένου, αντικειμένου και χώρου. Τα όρια θολώνουν και δημιουργούνται νέες δυνατότητες κατοίκησης, εστιάζοντας στο επισφαλές, το περιθωριακό, το παραγνωρισμένο ή το εγκαταλελειμμένο. Ο θεατής συνδέεται με έναν κόσμο σε αποσύνθεση, όπου το παρελθόν αλληλοεπιδρά και αλληλοτροφοδοτείται με το μέλλον, δημιουργώντας νέες οικολογίες. Αποσυναρμολογημένα τοπία ανασυγκροτούνται και επανανοηματοδοτούνται.

Οι δυνάμεις της εντροπίας και της μεταμόρφωσης είναι κεντρικές στην έκθεση. Οι νεκρές φύσεις αποτυπώνουν το όριο της φθοράς, ενώ εδώ τα έργα επαναπροσεγγίζουν την ευάλωτη μετάβαση και τις αναγκαστικές οικειοποιήσεις καταστροφών, επιμένοντας στις δυνατότητες που βρίσκονται ανάμεσα σε ρωγμές. Οι επισκέπτες καλούνται να αναστοχαστούν πάνω σε προσαρμοστικές στρατηγικές που στέκονται με αβεβαιότητα, αλλά συνεχίζουν να αντιστέκονται και να αναζητούν συνδέσεις και σχεσιακούς χώρους. Στην έκθεση All the Wrong Places το “λάθος” επαναπροσδιορίζεται όχι ως ένα τέλος, αλλά ως αφετηρία για νέες αφηγήσεις και δυνατότητες συνύπαρξης.

Εξετάζοντας τη σχέση έμβιου, άψυχου και αβίωτου, η έκθεση επιστρέφει στις παραδοσιακές συνθέσεις της νεκρής φύσης και της τοπιογραφίας και ξαναδιαβάζει την υλικότητα, που απεικονίζουν και τη συμβολική διάστασή της. Η φθορά, η ματαιότητα και η ομορφιά του καθημερινού γίνονται εργαλεία αφύπνισης, καθώς οι καλλιτέχνες αναμοχλεύουν την ιστορία της τέχνης και το κοινωνικό πεδίο. Μέσα από την υπέρβαση του προφανούς στην απεικόνιση, αποκαλύπτεται η πολυπλοκότητα των σχέσεων μεταξύ υποκειμένου, αντικειμένου και χώρου. Τα όρια θολώνουν και δημιουργούνται νέες δυνατότητες κατοίκησης, εστιάζοντας στο επισφαλές, το περιθωριακό, το παραγνωρισμένο ή το εγκαταλελειμμένο. Ο θεατής συνδέεται με έναν κόσμο σε αποσύνθεση, όπου το παρελθόν αλληλοεπιδρά και αλληλοτροφοδοτείται με το μέλλον, δημιουργώντας νέες οικολογίες. Αποσυναρμολογημένα τοπία ανασυγκροτούνται και επανανοηματοδοτούνται.

Οι δυνάμεις της εντροπίας και της μεταμόρφωσης είναι κεντρικές στην έκθεση. Οι νεκρές φύσεις αποτυπώνουν το όριο της φθοράς, ενώ εδώ τα έργα επαναπροσεγγίζουν την ευάλωτη μετάβαση και τις αναγκαστικές οικειοποιήσεις καταστροφών, επιμένοντας στις δυνατότητες που βρίσκονται ανάμεσα σε ρωγμές. Οι επισκέπτες καλούνται να αναστοχαστούν πάνω σε προσαρμοστικές στρατηγικές που στέκονται με αβεβαιότητα, αλλά συνεχίζουν να αντιστέκονται και να αναζητούν συνδέσεις και σχεσιακούς χώρους. Στην έκθεση All the Wrong Places το “λάθος” επαναπροσδιορίζεται όχι ως ένα τέλος, αλλά ως αφετηρία για νέες αφηγήσεις και δυνατότητες συνύπαρξης.

Το έργο του Βασίλη Βασιλακάκη (Αγγίστα Σερρών, 1968)  εξετάζει την εύθραυστη αλληλεπίδραση μεταξύ χώρου, εαυτού και υλικότητας, προσφέροντας μια στοχαστική προσέγγιση του παραγνωρισμένου και του απροσδόκητου. Οι πίνακές του εστιάζουν στην παύση και την ενδοσκόπηση. Εφιστούν την προσοχή στη σιωπηλή σημασία του συνηθισμένου, προσκαλώντας τους θεατές να διατηρήσουν το βλέμμα τους σε αντικείμενα που διαφορετικά θα μπορούσαν να διαφύγουν της προσοχής τους. Ο Βασιλακάκης διερευνά πώς η εγγύτητα και η απόσταση διαμορφώνουν την αντίληψή μας για τον τόπο και την παρουσία. Τα έργα του δεν είναι στατικές εικόνες, αλλά δυναμικές συναντήσεις, όπου η ένταση μεταξύ μονιμότητας και παροδικότητας δημιουργεί χώρο για εσωτερική διερεύνηση. Ο καλλιτέχνης αγκαλιάζει την απλότητα και την αναγκαία αίσθηση της ισορροπίας. Οι πίνακές του προσφέρουν στιγμές ήρεμης αντίστασης και ευκαιρίες να ανακαλύψουμε εκ νέου την πολυπλοκότητα μέσα στο φαινομενικά καθημερινό.

Το έργο του Βασίλη Γαλάνη (Αθήνα, 1994) εξερευνά τις διασταυρώσεις της ιστορίας, της τεχνολογίας και της πολιτισμικής μνήμης, δημιουργώντας χώρους, όπου το παρελθόν συγκρούεται με το παρόν και η κατάρρευση δίνει τη θέση της στην επανεφεύρεση. Μέσα από μια διεπιστημονική προσέγγιση που εντάσσει γλυπτική, εγκαταστάσεις και ψηφιακά μέσα, ο Γαλάνης αναλύει τις δυνάμεις που διαμορφώνουν τη νεωτερικότητα, την ταχύτητα, τη φιλοδοξία και την ευθραυστότητα της προόδου. Στον πυρήνα του έργου του Γαλάνη βρίσκεται η εξερεύνηση της καταστροφής και της δημιουργίας. Είτε αντλεί από τις θεωρίες του Paul Virilio για την τεχνολογία και την καταστροφή είτε επαναπροσδιορίζει κλασικές μορφές μέσα σε εικονικά τοπία, εξετάζει την αβέβαια ισορροπία μεταξύ φιλοδοξίας και αποτυχίας.

Το έργο της Φιόνας Έλλης Σπαθοπούλου (Αθήνα, 1989) διερωτάται για τη δαιδαλώδη σχέση μεταξύ των τεχνολογικών μέσων και της τρέλας, εξερευνώντας πώς το τεχνολογικό και πολιτισμικό πλαίσιο επηρεάζει τους τρόπους, με τους οποίους αντιλαμβανόμαστε και βιώνουμε την πραγματικότητα. Η πρακτική της ασχολείται με τα ψυχολογικά ρήγματα που αναδύονται σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από την υπερσυνδεσιμότητα και τις διαμεσολαβημένες αναπαραστάσεις. Μαζί, ο Γαλάνης και η Σπαθοπούλου κατασκευάζουν πολυεπίπεδους οπτικούς διαλόγους. Το έργο τους αμφισβητεί τις συμβατικές έννοιες του χρόνου, του χώρου και της πολιτισμικής συνέχειας αντανακλώντας την αστάθεια της εποχής μας και προτείνοντας ταυτόχρονα νέους τρόπους κατοίκησης των θραυσμάτων της. Ενσωματώνοντας αναφορές στην κλασική αρχαιότητα και τη σύγχρονη ψηφιακή κουλτούρα, η πρακτική τους αναπλαισιώνει οικείες αφηγήσεις. Φιγούρες από την αρχαιότητα αλληλεπιδρούν με άβαταρ των σύγχρονων μέσων, ξετυλίγοντας τις εντάσεις μεταξύ της παράδοσης και των αλγορίθμων ενός υπερ-επιταχυνόμενου κόσμου.

Η Γεωργία Δαμοπούλου (Αθήνα, 1969)  οραματίζεται μια πραγματικότητα όπου τα όρια μεταξύ της φύσης και των συνθετικών υλικών θολώνουν, για να παράξουν υβριδικά περιβάλλοντα που προκαλούν την κατανόηση του φυσικού κόσμου. Το έργο της διερευνά την ανθρώπινη ανάγκη αναπαράστασης της φύσης σε έναν ολοένα και πιο αποξενωμένο από αυτήν κόσμο, προτείνοντας μια “μετα-φύση”, όπου το πλαστικό αναδύεται ως μια αινιγματική Εδέμ, ταυτόχρονα γοητευτική και αποπνικτική. Χρησιμοποιώντας ρητίνες, zip ties και βιομηχανικά υλικά, η Δαμοπούλου κατασκευάζει τοπία που θέτουν ερωτήματα για την επιβίωση υπό νέες, επισφαλείς συνθήκες συνύπαρξης. Τα περιβάλλοντα της συνδυάζουν το απτικό και υλικά οικείο με την αίσθηση του αλλόκοτου. Κεντρική θέση στη δουλειά της κατέχει η ιδέα του “vegetative symbiote,” και το παρασιτικό ον που αφομοιώνει και μιμείται τους ξενιστές του, εμπνευσμένο από την ταινία The Thing (1982) του John Carpenter. Αυτή η μορφή λειτουργεί ως μεταφορά για την ένταση μεταξύ συγχώνευσης και μετασχηματισμού, οργανικού και τεχνητού.

Ο Marco Eusepi (Anzio, 1991) προσεγγίζει με μια ανανεωτική διάθεση τη ζωγραφική, με έργα σε καμβά και χαρτί που ισορροπούν ανάμεσα στο πλήρες και το θραυσματικό. Η διαδικασία απεικόνισης φυσικών στοιχείων μοιάζει σαν αντιστροφή της παράδοσης της νεκρής φύσης, ενώ το ίδιο το πεδίο του φυσικού και της ζωής γίνεται πλαίσιο ενδοσκόπησης και διερεύνησης. Τα στοιχεία, που απεικονίζει, συμμετέχουν ενεργά σε έναν διάλογο με την επιφάνεια του πίνακα και τις χειρονομίες διαμεσολάβησης. Οι απαλές αποχρώσεις, οι πολυεπίπεδες διαστρωματώσεις και οι μορφές σε αποδόμηση θα μπορούσαμε να  πούμε ότι ξαναδιαβάζουν και αποσταθεροποιούν τους κανόνες της νεκρής φύσης. Μετατοπίζουν την προσοχή μας στις προθέσεις της ζωγραφικής πράξης, τη στιγμή που η ορολογία της ιστορίας της τέχνης γίνεται κυριολεξία. Τα έργα δημιουργούν με την οικειότητά τους την αίσθηση του διαχρονικού, ενώ ανταποκρίνονται στο παρόν. Ο Eusepi μας καλεί να εξετάσουμε εκ νέου τη σχέση μας με τη φύση, το “τεχνητό” και την ίδια την πράξη της αναπαράστασης.

Ο Αθανάσιος Κανάκης (Αθήνα, 1983) στέκεται στις διασταυρώσεις υλικότητας, μνήμης και χώρου δημιουργώντας συνθέσεις που συνδυάζουν φωτογραφία, γλυπτική και τυπώματα.  Εστιάζει στα ίχνη, φυσικά και εμπρόθετα, που ενσωματώνουν την παρουσία και την απουσία, ανοίγοντας έναν διάλογο για το πώς οι εικόνες μεταμορφώνονται σε αντικείμενα. Μεταφέρει φωτογραφίες σε γύψινα ή τσιμεντένια μπλοκ για να δημιουργήσει γλυπτικά αντικείμενα που μοιάζουν με ευρήματα, αμφισβητώντας έτσι τα όρια μεταξύ φυσικής φθοράς και σκόπιμης παρέμβασης. Αυτή η διαδικασία επιτρέπει στην εικόνα να αποκτήσει υλική υπόσταση και να προσφέρει μια πολυεπίπεδη, απτική εμπειρία. Οι συνθέσεις του Κανάκη αποκαλύπτουν την έννοια της κατοίκησης όχι ως στατική κατάσταση, αλλά ως μια συνεχή διαπραγμάτευση με τον χώρο και τον χρόνο. Ο καλλιτέχνης μάς καλεί να επανεξετάσουμε τη σχέση μεταξύ εικόνας και αντικειμένου, αναπαράστασης και πραγματικότητας. Τα έργα του υπάρχουν ως μορφές που αιωρούνται μεταξύ δημιουργίας και διάβρωσης, σε προβληματισμό για τη φύση των ιχνών που αφήνουμε πίσω μας και τη διαμόρφωση των τοπίων στα οποία κατοικούμε.

Το έργο του Γιάννη Μπουτέα (Καλαμάτα, 1941) εξερευνά τη σχέση μεταξύ υλικού, χώρου και χρόνου, προσκαλώντας τους θεατές σε μια εμπειρία που διαρκώς μεταμορφώνεται. Ο καλλιτέχνης ενσωματώνει την πρακτική του στο περιβάλλον δράσης, δημιουργώντας ζωντανές, εξελισσόμενες σχέσεις. Στη γκαλερί Μπαταγιάννη, μια τυχαία συνάντηση με μια ακρίδα στο παράθυρο γίνεται η αφορμή για συνδέσεις με παλαιότερα έργα, όπου το έντομο είχε εμφανιστεί ως συμβολικό στοιχείο. Από τις Διαστρωματώσεις–Ενεργειακές Εικόνες-XVI (2007) στο μετρό της Αθήνας μέχρι το Ένας Αναπάντεχος Επισκέπτης Βεντούζωσε στο Παράθυρό μου (2024), ο Μπουτέας επανέρχεται και αναπλαισιώνει επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Στο νέο του έργο, το έντομο μεγεθύνεται και παίρνει τη θέση του πάνω σε μια ακολουθία αριθμών που συγκρατούνται από σφιγκτήρες. Οι αριθμοί, τα γράμματα και οι λέξεις αποσυνδέονται από το αρχικό τους πλαίσιο και μεταμορφώνονται σε νοητικά παιχνίδια.

Η σύνθεση αυτή δημιουργεί πολλαπλά επίπεδα και στρώματα πληροφορίας, με το φως να γίνεται κεντρικός διαμεσολαβητής. Το τεχνητό φως προσελκύει τόσο τα έντομα όσο και το ανθρώπινο βλέμμα, θολώνοντας τα όρια μεταξύ έλξης και παγίδευσης. Ο καλλιτέχνης δημιουργεί δυναμικά συστήματα που λαμβάνουν υπόψη τη σχέση φωτός, μορφής και αισθητηριακής αντίληψης.  Μέσα από παιγνιώδη χρήση υλικών και αναφορών στην καθημερινότητα ανταποκρίνεται στις έννοιες του χρόνου και του χώρου.  Ο Μπουτέας ενσωματώνει τη διαδικασία δημιουργίας στο έργο, παραμένει ανοιχτός στο απρόβλεπτο και δίνει χώρο στις στιγμές έκπληξης που μεταθέτουν το βλέμμα στη σημασία της φευγαλέας στιγμής. Η έννοια του παιχνιδιού παραμένει κεντρική στην πρακτική του, δημιουργώντας έναν χώρο συνεχόμενου πειραματισμού.

Τα σχέδια με κάρβουνο του Κώστα Παππά (Αθήνα, 1974) βρίσκονται σε μια κατάσταση έντασης μεταξύ σταθερότητας και ροής. Ο Παππάς δημιουργεί καθηλωτικές συνθέσεις όπου τα στοιχεία αιωρούνται, συγκρούονται και τελικά συνυπάρχουν. Αυτά τα κατακερματισμένα τοπία εδαφών και αρχιτεκτονικών κατασκευών προσφέρουν μια πρόσκληση για εξερεύνηση, επερωτώντας την αίσθηση του χρόνου, του τόπου και της αντίληψης του θεατή. Ο καλλιτέχνης δημιουργεί έναν κόσμο, που ταλαντεύεται μεταξύ δυστοπίας και δυνατότητας. Στο έργο η φύση και οι ανθρώπινες κατασκευές συμπλέκονται σε ασταθείς, αλλά και παράξενα συμβιωτικές σχέσεις. Τα τοπία του Παππά είναι οριακοί χώροι – κατώφλια ανάμεσα στην καταστροφή και την ανάκτηση, αντικατοπτρίζοντας τον ψυχολογικό αποπροσανατολισμό μιας σύγχρονης ύπαρξης, που διαμορφώνεται από την οικολογική ανησυχία και τις μεταβαλλόμενες έννοιες του τόπου. Ωστόσο, μέσα σε αυτή την αίσθηση αστάθειας, υπάρχει επίσης μια υποβόσκουσα πρόσκληση να διεκδικήσουμε και να σκεφτούμε εκ νέου αυτούς τους χώρους.

Το έργο της Roxane Revon (Γαλλία, 1986) μας προσκαλεί σε έναν κόσμο, όπου οι διακρίσεις μεταξύ ανθρώπινου και φυσικού διαλύονται, αποκαλύπτοντας τα περίπλοκα, συχνά αόρατα δίκτυα που συντηρούν την παρουσία μας. Στις σειρές έργων της Mycelium and Roots, η Revon συνεργάζεται με ζωντανά υλικά – μυκήλιο, βακτήρια και ρίζες φυτών -,  για να δημιουργήσει έργα, που είναι ζωντανά, συνεχώς εξελισσόμενα και συνδεδεμένα με τους κύκλους της ανάπτυξης, της αποσύνθεσης και της ανανέωσης. Οι εγκαταστάσεις της Revon, που αποτελούνται από φυσικά στοιχεία, όπως σπόρους, ορυκτά και ζωντανές ρίζες, αποκαλύπτουν τα κρυμμένα συστήματα κάτω από τη συνείδησή μας. Με την αναδιοργάνωση αυτών των υλικών, αποκαλύπτει ζωντανά μοτίβα και δομές, που απηχούν τις αόρατες διαδικασίες, που συντηρούν τα οικοσυστήματα. Μέσα από αυτό το πρίσμα, η τέχνη μετατρέπεται σε ένα δυναμικό δίκτυο, όπου οι ανθρώπινες και μη ανθρώπινες μορφές ζωής είναι άρρηκτα δεδεμένες.

Όλα τα λάθος μέρη | All the Wrong Places
Βασίλης Βασιλακάκης, Βασίλης Γαλάνης & Φιόνα Έλλη Σπαθοπούλου, Γεωργία Δαμοπούλου, Marco Eusepi, Αθανάσιος Κανάκης, Γιάννης Μπουτέας, Κώστας Παππάς, Roxane Revon

Επιμέλεια: Πάνος Γιαννικόπουλος

Eγκαίνια: 25/1 (12-3 μ.μ.)

Info: Batagianni | έως 22/2 | Ώρες λειτουργίας: Τρ.-Παρ. 4-8 μ.μ., Σαβ. 11 π.μ. – 3 μ.μ. | Είσοδος ελεύθερη

*Ο Aθανάσιος Κανάκης και ο Βασίλης Γαλάνης είναι SNF ARTWORKS Fellows στο πεδίο των εικαστικών τεχνών. 

Το An UMBRA Story, το νέο χορογραφικό έργο του Άγγελου Παπαδόπουλου έρχεται ως συνέχεια της έρευνάς του γύρω από τα πιθανά σημεία εγγύτητας και συνάντησης. Το An UMBRA Story είναι μία χορογραφική σύνθεση για δύο περφόρμερ που προσκαλεί προς τη συμφιλίωση ενός ατόμου με τις αναμνήσεις και τις φαντασιώσεις που κατοικούν μέσα του. Στην ποίηση, η λατινογενής λέξη umbra συνδέεται με τη «σκιά» ή το πνεύμα που γίνεται αντιληπτό σαν μια παρατεταμένη παρουσία.
Μία παράδοξη ιστορία αγάπης, το queer ως αφορμή για διάλογο και προβληματισμό, το Brazilian jiu jitsu σαν ένας τόπος έντασης, το βλέμμα ως σημείο επαφής, το Blue Train του John Coltraine μαζί με μια συλλογή ετερόκλητων αντικειμένων, συνθέτουν σταδιακά ένα αλλόκοτο, ονειρικό τοπίο ανοιχτό προς συνάψεις.

Η παράσταση An UMBRA Story πραγματοποιείται υπό την αιγίδα και με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού.

Ιδέα / Χορογραφία: Άγγελος Παπαδόπουλος

Ερμηνεία / Συν-δημιουργία: Δανάη Παζιργιαννίδη & Θάνος Ραγκούσης

Δραματουργική συμβολή: Έλενα Νοβάκοβιτς

Μουσική: Νίκος Αντωνόπουλος

Σχεδιασμός Φωτισμών: Τζάνος Μάζης

Βοηθός Χορογράφου: Στέλλα Σπύρου

Σχεδιασμός κοστουμιών: Ντία Ιωάννου

Σκηνικά: Σοφιαλένα Ξεζωνάκη

Επικοινωνία: Ευαγγελία Σκρομπόλα

Φωτογραφίες: Δήμητρα Τζάνου

Σχεδιασμός Αφίσας και Προωθητικού Υλικού: Ίων Ταλιουρίδης

Οργάνωση & Εκτέλεση Παραγωγής: Cicada’s Call

Διάρκεια: 40’

Ημ/νίες: 31/1 & 1, 2, 7, 8, 9/2

Ώρα Έναρξης: 21.15 Χώρος: M54, Μενάνδρου 54, Aθήνα 104 31 https://g.co/kgs/teyxcGg

Η προπώληση εισιτηρίων γίνεται μόνο ηλεκτρονικά μέσω της ticketservices.

https://www.ticketservices.gr/event/m54-an-umbra-story/

Αν είστε χρήστες/ριες αναπηρικού αμαξιδίου παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας στο 6970576710.

*O Άγγελος Παπαδόπουλος είναι SNF ARTWORKS Fellow στο πεδίο του χορού. 

To CYPHER παρουσιάζει την πρώτη ατομική έκθεση της Ελένης Τωμαδάκη με τίτλο «Ααααα,αα», σε επιμέλεια της Ιωάννας Γερακίδη. Βασισμένη στην πρωτόγονη, ενστικτώδη αλλά και τρυφερή χειρονομία της πινελιάς, το νέο σώμα δουλειάς της Τωμαδάκη κινείται ανάμεσα στο χάος και τον δισταγμό, την καταστροφή και τη γέννα. Μέσα από τα ζωγραφικά της έργα, που εκκινούν από μία ρεαλιστική συνθήκη και καταλήγουν όμως συχνά σε κάτι άμορφο, η καλλιτέχνις θέτει ερωτήματα για τα όρια τόσο της ίδιας της φόρμας, όσο και της ύπαρξης. Καταλαμβάνοντας τον χώρο απόκλισης ανάμεσα στο αληθινό και το φαντασιακό, το απτό και το ονειρικό, η έκθεση «Ααααα,αα» αντιλαμβάνεται την ανάσα ως διάλεκτο και την τάξη ως κάτι διαρκώς μεταβαλλόμενο, καλώντας το κοινό να διερευνήσει τα δικά του νοήματα ή ατέρμονα σχήματα.

Τα εγκαίνια της έκθεσης είναι την Παρασκευή 17 Ιανουαρίου στις 19:00.

Επιμελητικό κείμενο
Μερικές εβδομάδες πριν, σε ένα σημείωμά της και σε διάλογο με την πρακτική ή καλύτερα με τις πράξεις ζωγραφικής της, η Ελένη Τωμαδάκη γράφει πως: «Κάθε πινελιά σηματοδοτεί αποφάσεις που απαντούν σε ερωτήματα. Ερωτήματα που αφορούν το μέσο, τα όρια του μέσου, τα όρια του εαυτού». Το σημείωμα αυτό μού το έστειλε γραμμένο στα αγγλικά και η λέξη stroke, αυτή που τώρα μετέφρασα ως πινελιά, ήταν αυτή που εκείνη τη στιγμή αντιλήφθηκα ως χάδι. Σκέφτηκα, γιατί χάδι; Ποιος στην
ιστορία ονόμασε αυτήν την κατά τα άλλα απότομη και τραχιά ή επιθετική σχεδόν χειρονομία χάδι; Πώς μία κίνηση τόσο ενστικτώδης ή πρωτόγονη μπορεί να ιδωθεί ή να λεκτικοποιηθεί σαν κάτι τρυφερό, αγαπημένο, μητρικό;

Και όμως, σε αυτό το νέο σώμα δουλειάς, που αποτελείται από μια σειρά ζωγραφικών έργων και μαζί τους από λέξεις άναρθρες και ήχους παράλογους, η Τωμαδάκη καταφέρνει να αναπαραστήσει και να θεσπίσει την ουσία αυτής της λέξης μέσα από τις αντιθέσεις της. Υπάρχει κάτι που στα πρόσφατα σχέδιά της, κάποτε ρεαλιστικά, πια θρυμματισμένα, θολά ή πεισματικά ξεθωριασμένα, και έπειτα ακονισμένα, σκοτεινά, σε παύση, γεννήθηκε από αυτό το χάδι. Και μέσα σε αυτό ακριβώς το οξύμωρο άγγιγμα, μέσα στους πόνους, στις επιθυμίες του ή και στα δυο, η Τωμαδάκη μάς συστήνει στη δική της αποσπασματική αφήγηση, παράλληλη με κάθε όριο. Οι ζωγραφικές της χειρονομίες ερευνούν τόσο την έννοια όσο και τα πρόσημα αυτής της φοβισμένης ή ατρόμητης οριακής γραμμής, με πολλαπλούς και σύνθετους τρόπους. Τα έργα της μιλούν για την διστακτικότητα και το χάος, αρπάζουν το κενό, ακολουθούν το χάσμα, ισχυροποιούνται όταν προστατεύονται, ανάβουν και λάμπουν όταν είναι ασφαλή. Τα όρια του μέσου της εκτείνονται, ακολουθώντας τους ρυθμούς του εαυτού της. Η σωματική της χειρονομία μετατρέπεται σε υπόσχεση, σε μια διαλυμένη, επιτελεστική δέσμευση με κάθε είδους ανατροπή, με κάθε είδους σύγκρουση.

Στο νέο αυτό σώμα δουλειάς της που παρουσιάζεται στην ατομική της έκθεση «Ααααα,αα», η Τωμαδάκη δημιουργεί έναν κόσμο, ένα σύμπαν στο οποίο εμμονικά μπορεί να καταστρέφει αυτό που κάποτε έμοιαζε οριοθετημένο και περιφραγμένο, με μόνο της σκοπό να επιτρέψει το μεγάλωμά του. Και στη διαδικασία αυτή, αντιστέκεται στον χρόνο και υπερβαίνει τον χώρο, προδίδει την εικόνα ως ενιαίο σώμα, υποκύπτοντας στις προσταγές των χαλασμάτων της. Χάνεται και επίμονα πάλι βρίσκεται να καταλαμβάνει τον χώρο ανάμεσα στο αληθινό και το φαντασιακό, το απτό και το ονειρικό. Διάλεκτοι και κραυγές και ψιθυρίσματα, αστικά τοπία και άλλα, ημερολογιακά στοιχεία, πνεύματα, ζώα και ξύλα, και οι πληγές τους, πουλιά, οι φωνές τους συριστικές, όλα συμβιώνουν στα έργα της.

Τίποτα δεν είναι τόσο ασήμαντο ώστε να παραμεληθεί, τίποτα όμως και τόσο πολύτιμο που να αξίζει τον έπαινο ή τον ύμνο. Απομεινάρια, βρώμικα πανιά, ροζ και μαύρα, ιστοί αράχνης ή το φως σε όλο του το φάσμα, οι εντάσεις ανάμεσα σε αυτά, απροσδιόριστες ακόμα, στην περιφέρεια της αίσθησης, συντονίζουν αυτό που θα διεκδικήσει να βρεθεί στο επίκεντρο. Στην έκθεση «Ααααα,αα» οι ανάσες αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι ενός εναλλακτικού λεξιλογίου, τα συστήματα υποστήριξης γίνονται μέσα για να αντισταθούμε στους περιορισμούς του σώματος και οι εικόνες διαφεύγουν την δομή μιας εσωτερικής ή εξωτερικής αναπαράστασης, επιτρέποντας σε εμάς, θεατές, ακροατές, παρόντες να βρούμε τα δικά μας νοήματα ή ατέρμονα σχήματα. Και μέσα από τις συνεχώς μεταβαλλόμενες ή ανταγωνιστικές σχέσεις ανάμεσα στο ήμερο και το διαταραγμένο, τα πράγματα βρίσκουν μια τάξη άλλη, κατοικούν στο σημείο αυτό που ποτέ δεν τελειώνει, εκεί όπου το λυρικό υπάρχει μόνο μέσα από τα σπασίματα μιας κακοφωνίας.

Η Ελένη Τωμαδάκη είναι καλλιτέχνιδα με έδρα την Αθήνα. Αποφοίτησε από το Royal College of Art (Λονδίνο, 2019) και της έχει απονεμηθεί το βραβείο του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος από την ARTWORKS (Ελλάδα, 2021). Ήταν μία από τους 30 φιναλίστ του βραβείου CIRCA 2024, με το έργο της να προβάλλεται στο Piccadilly Lights screen του Piccadilly Circus (Λονδίνο, 2024). Συμμετείχε στο πρόγραμμα φιλοξενίας καλλιτεχνών Mountain School of Arts, με διοργανωτή τον Piero Golia (Λος Άντζελες, 2023). Έχει προβάλλει και παρουσιάσει έργα της σε χώρους τέχνης και ιδρύματα σε όλο τον κόσμο, όπως το ICA London, Tate St Ives, Gasworks London, South London Gallery, Horse and Pony Berlin, Institute of Fine Arts Toulouse, Uppsala Konst Museum, The Rencontres Internationales Paris/Berlin, το Oscar-qualifying Cinanima International Animation Festival. Ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα που έχει συμμετάσχει πρόσφατα περιλαμβάνουν το Touching Faultlines σε επιμέλεια τουΠάνου Γιαννικόπουλου και της Αγγελικής Τζωρτζακάκη στο Αρχαίο Θέατρο Γόρτυνας (Κρήτη, 2024) και το Outraged By Pleasure σε επιμέλεια της Νάντιας Αργυροπούλου στο κτίριο Nobel (Αθήνα 2024).

Το CYPHER είναι μια ανεξάρτητη γκαλερί που ιδρύθηκε το 2024 από την Ισαβέλλα Κλαδάκη και είναι αφιερωμένη στην εξερεύνηση της σύγχρονης τέχνης μέσω της προώθησης ανερχόμενων καλλιτεχνών.

«Ααααα,αα»: Ατομική έκθεση της Ελένης Τωμαδάκη στο CYPHER
σε επιμέλεια της Ιωάννας Γερακίδη
17.01 – 28.02.2025
Εγκαίνια:
17.01.2025, 19:00-22:00
Live act Eleni & Jeph Vanger, 20:00
Ώρες λειτουργίας:
Πεμ-Παρ 18:00-21:00, Σαβ-Κυρ 12:00-16:00, και κατόπιν ραντεβού
CYPHER – Λευκάδος 1, Kυψέλη
cypherathens.com

*Η Ιωάννα Γερακίδη είναι SNF ARTWORKS Fellow (2021) στο πεδίο της επιμέλειας και η Ελένη Τομαδάκη SNF ARTWORKS Fellow (2021) στο πεδίο των εικαστικών τεχνών. 

Η τέχνη (δεν) πωλείται / Λευτεριά στην Παλαιστίνη!

Σε μια εποχή πολέμου, γενοκτονίας, φυλοκτονίας, η τέχνη (αν υπάρχει) πωλείται.
Σε μια εποχή αντίστασης, αγώνα, ελευθερίας, η τέχνη (που υπάρχει) δεν πωλείται.
Σε μια εποχή λογοκρισίας, η τέχνη (που αντιστέκεται) δεν πωλείται.
Σε μια εποχή αδιαφορίας, η τέχνη (αν μπορεί να χαρακτηριστεί «τέχνη») πωλείται.
Σε μια εποχή που μάς αφήνει άφωνες, η τέχνη (που ήρθε πριν από τον λόγο) δεν πωλείται.
Σε μια εποχή που το μόνο που έχουμε είναι η μία το άλλο, η τέχνη (που πωλείται και δεν
πωλείται) είναι έμπρακτη αλληλεγγύη.

Το Φεμινιστικό Αυτόνομο Κέντρο έρευνας διοργανώνει μια πώληση έργων τέχνης για την οικονομική ενίσχυση της ομάδας Queers in Palestine και την εκστρατεία Dismantle Damon. Το ΦΑΚ καλεί καλλιτέχνιδες/καλλιτεχνά/καλλιτέχνες να συνεισφέρουν ένα έργο τους στην πώληση, η οποία θα ανοίξει την Πέμπτη 28 Νοεμβρίου και θα διαρκέσει μέχρι την Κυριακή 1 Δεκεμβρίου. Καλούμε όλες/όλα/όλους όσους αγαπάνε την τέχνη και την ελευθερία να επισκεφθούν την έκθεση, να αγοράσουν ένα ή περισσότερα έργα και να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στις Παλαιστίνιες αδελφές, αδέλφια και αδελφούς μας οι οποίοι μάχονται να επιβιώσουν τον γενοκτονικό πόλεμο και να αντισταθούν στην αποίκιση του κατεχόμενου τόπου τους.

Η πώληση θα περιλαμβάνει εικαστικά έργα σε διάφορα μέσα και θέματα. Μεταξύ των καλλιτεχνών που έχουν δηλώσει συμμετοχή περιλαμβάνονται οι εξής: Μαντλέν Ανηψητάκη/Simon Riedler, Isabella Eda Baker, mélie boltz nasr/Ανδρομάχη Κοκκινού, Βασίλης Γαλάνης, Catriona Gallagher, Maria F. Dolores/Themis, Anna Gonzalez Noguchi, Alexandra Greene, Maria Zreiq, Richard Hronsky, Rowena Hughes, Δήμητρα Ιωάννου, Φάνης Καφαντάρης, Διονύσης Καβαλλιεράτος, Μάρκελλος Κολοφωτιάς, Κατσαρίδα Πρες, Έλενα Κουμαριανού/Κατερίνα Στάμου, Χρυσάνθη Κουμιανάκη, Άννα Κούρα, Beskida Kraja, Μαρία Λαμπρινίδη, Latent Community (Ιώνιαν Μπισάι, Σωτήρης Τσίγκανος), Μαρία Λάλου, Άννα Λάσκαρη, Μαρία Λουίζου, Νάγια Μαγαλιού, Ειρήνη Μίγα, miss dialectic, Μαρία Μιχαηλίδου, ΜΚΧ, Mochi, Πέτρος Μώρης, Ειρήνη Μπαχλιτζανάκη, eliana otta, Κοσμάς Νικολάου, Βασίλης Παπαγεωργίου, Μαρία Παπαποστόλου, Εβίτα Παρασκευοπούλου, Άννα Μαρία Πινακά, Ανδρέας Ράγκναρ Κασάπης, Ελένη Ρήγα, Μαρία Σιδέρη, Ε Σκούρτη, Φιόνα Σπαθοπούλου, Ηλέκτρα Σταμπούλου, Μυρτώ Σταμπούλου, Sweatmother, ευγενία τζιρτζιλάκη, Naomi Frisson, James Fuller, Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς, Xenokratis, Doreida Xhogu, Στέλλα Χαιρέτη, Βέρα Χοτζόγλου, Γιώργος Ψύχας, 3 137. Σε αυτή τη λίστα προστίθενται καθημερινά άλλα ονόματα.

Τα έργα θα πωλούνται από την Πέμπτη 28 Νοεμβρίου, στις 8:00 μ.μ. σε δημόσια εκδήλωση με τους Queers in Palestine στην οποία προσκαλούμε την κοινότητα, στο ΦΑΚ (Αγίου Παντελεήμονος 7β 104 46 Αθήνα). 8 Παλαιστίνιες και Λιβανέζες ακτιβίστριες/ακτιβιστά, συμπεριλαμβανομένων των Queers in Palestine, θα βρίσκονται στην Αθήνα για μια σειρά εργαστηρίων, δημόσιων συζητήσεων και οργανωτικών συναντήσεων.

Δεν κάνουμε διάκριση μεταξύ «τέχνης» και «χειροτεχνίας». Ο στόχος είναι να συμπεριλάβουμε όλους στο Art Is (Not) For Sale: η χαμηλού κόστους, εφήμερη, DIY, ανεκπαίδευτη, μη πειθαρχημένη τέχνη (που μερικές φορές αναρωτιέται αν όντως είναι τέχνη) θα πωλείται μαζί με έργα “καταξιωμένων” Αθηναίων και διεθνών καλλιτεχν(ιδ)ών.

Όλα τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν από την πώληση της αλληλέγγυας τέχνης θα διατεθούν για την υποστήριξη των Queers in Palestine και της εκστρατείας Dismantle Damon για την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων —και θεωρούμε πως όλοι οι κρατούμενοι είναι πολιτικοί— που είναι γυναίκες/ή που τους αποδόθηκε το φύλο «θήλυ» κατά τη γέννησή και κρατούνται αιχμάλωτες/α στην ισραηλινή φυλακή Damon. Ούτε οι συμμετέχουσες/οντα/οντες καλλιτέχνες, ούτε οι επιμελήτριες, ούτε το ΦΑΚ θα επωφεληθούν οικονομικά από την πώληση. Τα μη πωληθέντα έργα θα επιστραφούν στα άτομα που τα δημιούργησαν.

Την έκθεση επιμελούνται η Πάτι Βαρδάμη και η Κατερίνα Στάμου.

Την πρωτοβουλία υποστηρίζει το 3 137 artist-run space, το EIGHT/Το ΟΚΤΩ και το Athens Museum of Queer Arts (AMOQA).

Ώρες λειτουργίας:
Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 8-11 μ.μ.
Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 8-11 μ.μ.
Σάββατο 30 Νοεμβρίου 4-8 μ.μ.
Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 4-8 μ.μ.

Διεύθυνση:
Φεμινιστικό Αυτόνομο Κέντρο έρευνας
Αγίου Παντελεήμονος 7β 104 46 Αθήνα

Η έκθεση DESMOS: A Dinner Study είναι ένα εγχείρημα της πλατφόρμας του A-DASH σε επιμέλεια της Χριστίνας Πετκοπούλου και διερευνά τη συνθήκη της εγγύτητας, του μοιράσματος και της ενδυνάμωσης της καλλιτεχνικής κοινότητας μέσα από τη μελέτη και την αναβίωση των ιστορικών συνεστιάσεων που διοργανώνονταν από τη γκαλερί Δεσμός και έμειναν γνωστές στην ελληνική ιστορία της τέχνης ως οι «Δευτέρες του Δεσμού». Η εικαστική έκθεση που θα πραγματοποιηθεί στον χώρο του EIGHT/ΤΟ ΟΧΤΩ, Critical Institute for Arts and Politics (Πολυτεχνείου 8, Αθήνα) θα περιλαμβάνει έργα των συμμετεχουσών/-όντων, τα οποία μοιράστηκαν σε μία σειρά από θεματικά δείπνα, καθώς και αρχειακό υλικό. Την ημέρα των εγκαινίων, 7 Δεκεμβρίου Σάββατο, από τις 18:00 θα πραγματοποιηθεί πρόγραμμα περφόρμανς που θα ανακοινωθεί σύντομα.

Από την άνοιξη του 2024 το A-DASH ξεκίνησε να διοργανώνει μια σειρά από δείπνα στον ανεξάρτητο εκθεσιακό χώρο του Work In Progress Studios στο κέντρο της Αθήνας. Πέντε απλά δείπνα μακαρονάδας με διαφορετικές, επιμελημένες συνθέσεις από προσκεκλημένες/-ους συμμετέχουσες/-οντες καλλιτέχνιδες/-ες και επιμελήτριες/-ές, πέντε ξεχωριστές χρονικές και χωρικές συνθήκες όπου οι σχέσεις και η πρακτική προτεραιοποιήθηκαν για να αποτελέσουν πέντε ξεχωριστές δράσεις. Τα αποτυπώματα αυτών των συναντήσεων συνιστούν και το υλικό της παρούσας ομαδικής έκθεσης. Μεταξύ των έργων των συμμετεχουσών/-όντων βρίσκεται υλικό από την έρευνα της επιμελήτριας καθώς και τεκμήρια από προσωπικά αρχεία και από το αρχείο της γκαλερί Δεσμός (μέρος του Αρχείου του ΕΜΣΤ και της Εθνικής Πινακοθήκης-Μουσείου Αλεξάνδρου Σούτσου-ΙΣΕΤ).

Η εικαστική έκθεση DESMOS: A Dinner Study αποτελεί μια σύγχρονη επιμελητική ανάγνωση του γεγονότος «Δευτέρες του Δεσμού», μια συστηματική δράση που πραγματοποιούσε η ιστορική γκαλερί Δεσμός από το 1972 και κατά τα χρόνια της λειτουργίας της, όταν η Έπη Πρωτονοταρίου και ο Μάνος Παυλίδης διοργάνωναν συναντήσεις προσφέροντας μακαρονάδα στον κλειστό για το κοινό χώρο της γκαλερί, με καλεσμένους τους καλλιτέχνες και τις καλλιτέχνιδες της σκηνής που εκπροσωπούσαν, υπό τους ήχους πρωτοποριακής μουσικής, επιλεγμένης από σύγχρονους τους συνθέτες. Μελετώντας τις σχέσεις, τις τολμηρές αποφάσεις και τις εξωσυστημικές πρακτικές που καθόρισαν ιστορικά τις καλλιτεχνικές κοινότητες, στην παρούσα έκθεση αναλογιζόμαστε τέτοιες συνθήκες φροντίδας, ασφαλείς χώρους και ανακουφιστικές συνθήκες. Εστιάζουμε εκεί όπου η καλλιτεχνική κοινότητα ενδυναμώνεται, επενδύει στις -τόσο σημαντικές για τη δημιουργία- εσωτερικές της σχέσεις, και προσηλώνεται στην πρακτική και στο μοίρασμα εκτός του πεδίου του ανταγωνισμού της αγοράς της τέχνης και ταυτόχρονα μακριά από την πίεση της παραγωγής. Καλλιτέχνιδες/-ες και θεωρητικοί θα παρουσιάσουν εικαστικά έργα, εγκαταστάσεις, σημειώσεις, κείμενα, αρχειακό υλικό και περφόρμανς, εμπνεόμενες/-οι από τις συναντήσεις της ιστορικής γκαλερί και σε μια απόπειρα να διακρίνουν τις προϋποθέσεις ανάπτυξης και ενδυνάμωσης των δεσμών μεταξύ των μελών της δημιουργικής κοινότητας, τότε και τώρα.

Η έκθεση πραγματοποιείται με την οικονομική υποστήριξη και την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού.
Ευχαριστούμε την Κάβα Οινότυπο για την προσφορά του κρασιού και την KOPRIA για τις ανθοσυνθέσεις.

DESMOS: A Dinner Study

Εγκαίνια: Σάββατο, 7.12.2024, 18:00

ΤΟ ΟΧΤΩ/ΕΙGHT, Πολυτεχνείου 8, Αθήνα

Διάρκεια Έκθεσης: 7.12.2024-11.01.2025, Πέμπτη-Σάββατο 18:00-21:00 και κατόπιν ραντεβού

Επιμέλεια: Χριστίνα Πετκοπούλου

Συμμετέχουν: Νάντια Αργυροπούλου, Eloise Fornieles, Ιωάννα Γερακίδη, Πάνος Γιαννικόπουλος, Μαρίνα Βελησιώτη, Νικόλας Βεντουράκης, Όλγα Βλάσση, Σύλβια Σαχίνι, Χριστίνα Κοτσιλέλου, Δήμητρα Κονδυλάτου, Κωνσταντίνος Κωτσής, Κοσμάς Νικολάου, Ρένα Παπασπύρου, Phantom Investigations (Ινώ Βαρβαρίτη, Γιάννης Δελαγραμμάτικας), Θοδωρής Προδρομίδης, Νανά Σεφερλή, Στεφανία Στρούζα, Μάρη Σπανουδάκη, Μαριάννα Στεφανίτση, Σταμάτης Σχιζάκης, Χριστόφορος Μαρίνος, Μυρτώ Ξανθοπούλου, Ζωή Χατζηγιαννάκη, Γιάννης Χατζηασλάνης, Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου, Βέρα Χοτζόγλου, VASKOS (Βασίλης Νούλας, Κώστας Τζημούλης)

*Oι Χριστίνα Πετκοπούλου, Ιωάννα Γερακίδη, Μαρίνα Βελησιώτη, Νικόλας Βεντουράκης, Όλγα Βλάσση,  Δήμητρα Κονδυλάτου, Κωνσταντίνος Κωτσής, Κοσμάς Νικολάου, Γιάννης Δελαγραμμάτικας, Θοδωρής Προδρομίδης, Νανά Σεφερλή, Στεφανία Στρούζα, Μάρη Σπανουδάκη, Μυρτώ Ξανθοπούλου και Βέρα Χοτζόγλου είναι SNF ARTWORKS Fellows. 

Την Τετάρτη 20 Νοεμβρίου στις 20:00, εγκαινιάζεται η έκθεση Αδειάζει, γεμίζει, το φως, στο Ίδρυμα Β. & Μ. Θεοχαράκη, φέρνοντας στο προσκήνιο τη σημασία του φωτός στην τέχνη, μέσω ενός διαλόγου εμβληματικών έργων δεκαεπτά διακεκριμένων και νεότερων καλλιτεχνών.

Οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην έκθεση, με μέσο τις εγκαταστάσεις, τη ζωγραφική, τη γλυπτική και τη φωτογραφία διερευνούν τις εννοιολογικές αναφορές του φωτός, από την μεταφυσική του διάσταση μέχρι την πλαστική, αλλά και την καθημερινή του παρουσία, από τη δεκαετία του ’60 έως σήμερα. Η έκθεση προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία να αντιληφθούμε πώς το φως μεταμορφώνεται από φυσικό φαινόμενο σε μέσο καλλιτεχνικής πρακτικής, ενώ, παράλληλα, τιμά την διαχρονική επιρροή καλλιτεχνών όπως οι Τάκης, Αντωνάκος, Χρύσα, Μπουτέας, Λάππας, αλλά και οι Αποστόλου, Γερασίμου, Εφέογλου, Καρακωστάνογλου, Κόντης, Λάσκαρη, Νικολακόπουλος, Πατσουράκης, Σαγώνας, Τουλιάτου, Χαριτωνίδη, Χασάπη.

Η έκθεση Αδειάζει, γεμίζει, το φως αποτελεί ιδέα της Μαρίνας Μήλιου Θεοχαράκη, επιμελήτριας σύγχρονης τέχνης και συμβούλου του Δ.Σ., συν-επιμέλεια του διευθυντή εικαστικού προγράμματος του Ιδρύματος Θεοχαράκη, Τάκη Μαυρωτά, και του επιμελητή του ελληνικού περιπτέρου της φετινής Μπιενάλε της Βενετίας, Πάνου Γιαννικόπουλου. Συνδυάζοντας την βαθιά πείρα του καταξιωμένου Τάκη Μαυρωτά με τη φρέσκια ματιά του Πάνου Γιαννικόπουλου, η συνεργασία τους προσδίδει μια πολυδιάστατη οπτική στην εννοιολογική και πλαστική εξερεύνηση του φωτός.

Αδειάζει, γεμίζει, το φως
Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών & Μουσικής Β&Μ Θεοχαράκη

Επιμέλεια: Τάκης Μαυρωτάς & Πάνος Γιαννικόπουλος

Διεύθυνση Παραγωγής: Μαρίνα Μήλιου Θεοχαράκη

Καλλιτέχνες: Τάκης, Στήβεν Αντωνάκος, Χρύσα, Γιάννης Μπουτέας, Γιώργος Λάππας, Ευγενία Αποστόλου, Πηνελόπη Γερασίμου, Δημήτρης Εφέογλου, Νικομάχη Καρακωστάνογλου, Γιώργος Κόντης, Άννα Λάσκαρη, Παύλος Νικολακόπουλος, Ευτύχης Πατσουράκης, Φώτης Σαγώνας, Ίρις Τουλιάτου, Δέσποινα Χαριτωνίδη, Μαρία Χασάπη

Εγκαίνια & Ομιλίες: Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2024 στις 20:00

Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα-Κυριακή 10:00-18:00, Πέμπτη 10:00-20:00

Περισσότερες πληροροφίες:

 https://thf.gr/el/events/adeiazei-gemizei-to-fos/

*Oι Πηνελόπη Γερασίμου, Δημήτρης Εφέογλου, Γιώργος Κόντης, Φώτης Σαγώνας και Ίρις Τουλιάτου είναι ARTWORKS Fellows.