Συντάκτης: gourgourini

To remnants of ongoing activity είναι ένας συλλογικός, εξελισσόμενος χώρος που θυμίζει στούντιο ή γραφείο – μια διαφορετική εκδοχή «χώρου εργασίας», όπου ξεδιπλώνονται οι επισφαλείς και συχνά αόρατες συνθήκες της καλλιτεχνικής παραγωγής μέσα από την αδιάκοπη δραστηριότητα και διαθεσιμότητα.

Εστιάζοντας στα ίχνη της διαδικασίας, αναδεικνύει προσωπικά αντικείμενα που ενσωματώνονται στην καθημερινότητα επαγγελματιών του πεδίου του χορού, διαφορετικών πρακτικών, θέσεων και οπτικών. Αντικείμενα που λειτουργούν ως φορείς μνήμης, κατάλοιπα καθημερινής συνήθειας και υλικότητας – στοιχεία που συνδιαμορφώνουν το τοπίο της δημιουργικής εργασίας, όπως αυτό αρθρώνεται μέσα από σύντομες γραπτές αφηγήσεις και τοποθετημένες εμπειρίες. Το remnants of ongoing activity είναι μέρος μιας σειράς επιμελητικών χειρονομιών της undercurrent γύρω από την έννοια της εργασίας. Συνυπάρχει με την παρουσίαση της έκδοσης working (in) statements*, ενεργοποιώντας έναν κοινό χώρο ερωτημάτων και διαλόγου.

επιμέλεια: undercurrent
με τη συνεργασία των: ΑMR, Αγγελική Μαργέτη, Αγγελική Στελλάτου, Άγγελος Παπαδόπουλος, Αγνή Παπαδέλη Ρωσσέτου, Αναστάσιος Κουκουτάς, Ανδρονίκη Μαραθάκη, Άννα Παγκάλου, Ασπασία-Μαρία Αλεξίου, Βάσια Ζορμπαλή, Βιτόρια Κοτσάλου, Γιάννης Τσιγκρής, Δέσποινα Σανιδά-Κρεζία, Ελευθερία Αράπογλου, Ελίζα Αλεξανδροπούλου, Ελλάδα Δαμιανού, Ελπίδα Ορφανίδου, Έλτον Πέτρη, Ιωάννα Αγγελοπούλου, Ιωάννα Καρατέγου, Ιωάννα Παρασκευοπούλου, Ιωάννα Τουμπακάρη, Κατερίνα Γεβετζή, Κατερίνα Δελακούρα, Κώστας Τσιούκας, Λία Χαμηλοθώρη, Μαρία Κολιοπούλου, Μαρία Παπαδοπούλου, Μαριάννα Πανουργιά, Μαρίνα Τσαπέκου, Μπετίνα Παναγιωτάρα, Νάντη Γώγουλου, Νεφέλη Γιώτη, Παγώνα Μπουλμπασάκου, Pierre Magendie, Πολένα Πέτερσεν, Πωλίνα Κρεμαστά, Ραλλού Καρέλλα, Ροδιά Βόμβολου, Σοφία Πουχτού, Σοφία Δανάη Βορβίλα, Στεριανή Τσιντζιλώνη, Θένια Αντωνιάδου, fart, Φωτεινή Σταματελοπούλου, Χαρά Κότσαλη, Χριστίνα Ράινχαρτ, Χριστίνα Σκουτέλα, Χρύσα Γεωργίου, Ξένια Κογχυλάκη

Ημερομηνίες: 1/11 & 2/11
Ώρες: 18:30-22:30
Xώρος: EIGHT / ΤΟ ΟΧΤΩ, critical institute for arts and politics
Διεύθυνση: : Πολυτεχνείου 8, Αθήνα, 104 33
map: https://maps.app.goo.gl/6C8c1xXTfyx8QaGv6

* Σάββατο 1/11: 19.00-20.00

Παρουσίαση της έκδοσης working (in) statements από την undercurrent – Το working (in) statements ξεκίνησε ως ερευνητικό πρότζεκτ από την undercurrent, γύρω από την έννοια της εργασίας στο πεδίο του χορού, στο ελληνικό πλαίσιο. Η έκδοση αποτυπώνει προσωπικά ίχνη μέσα από ετερόκλητες, υποκειμενικές και αποσπασματικές σκέψεις και τοποθετήσεις. Τον οπτικό σχεδιασμό της έκδοσης επιμελήθηκε ο Κωστής Σωτηρίου (το working (in) statements πραγματοποιήθηκε με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και με την υποστήριξη του Ιδρύματος Ιωάννου Φ. Κωστόπουλου)

****** To remnants of ongoing activity στηρίζεται στη φιλική συνεισφορά όσων συμμετέχουν διότι το πρότζεκτ δεν έχει λάβει οικονομική στήριξη

bio undercurrent
Η undercurrent είναι μια ανεξάρτητη επιμελητική πλατφόρμα για διαλεκτικές, επιτελεστικές και εκπαιδευτικές πρακτικές στο πεδιο του χορού, της χορογραφίας και της περφόρμανς και πέραν αυτών. Αναπτύσσει και υλοποιεί ποικίλα πολιτιστικά έργα μέσα από ατίθασους τρόπους, αποκλίνουσες μορφές και μέσα. Οραματίζεται να διευρύνει τον κριτικό διάλογο στο τοπικό πλαίσιο του τι είναι παραστατικές τέχνες σήμερα, καθώς και να ενισχύσει διάφορα πλέγματα συνεργασίας και επικοινωνίας με το διεθνές πλαίσιο. Η undercurrent ξεκίνησε στην Αθήνα (GR) το 2022 από τη Χριστίνα Καραγιάννη, την Έλενα Νοβάκοβιτς και τη Νάσια Φουρτούνη.

*Η Χριστίνα Καραγιάννη και η Νάσια Φουρτούνη είναι SNF ARTWORKS Fellows στο πεδίο του χορού

Μoulting: η βιολογική διαδικασία κατά την οποία ένα ζώο αποβάλλει το εξωτερικό του περίβλημα, όπως φτερά, τρίχωμα, δέρμα ή εξωσκελετό, ώστε να δημιουργηθεί χώρος για εξέλιξη.

H γκαλερί Crux εγκαινιάζει την ατομική έκθεση της Μαρίας Λουίζου με τίτλο Moulting Season. Η έκθεση παρουσιάζει σειρές νέων γλυπτών που πραγματεύονται το ζήτημα της κατοικίας, από το δέρμα έως το σπίτι, ως μέσα προστασίας αλλά και ως προσωρινούς τόπους απεμπλοκής και ανασύνταξης.

Στην έκθεση περιλαμβάνεται και η σειρά κέρινων γλυπτών Κατοικίες, που δημιουργήθηκε με αφορμή την έκθεση του Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ και του New Museum “In a Bright Green Field”, σε επιμέλεια του Gary Carrion-Murayari και σε συνεργασία με το μουσείο Μπενάκη.

Γλυπτά φτιαγμένα από κερί, πηλό, σίδερο και γύψο υποδέχονται σώματα προσωρινά, και αναδεικνύουν τον χώρο που μένει πίσω όταν η περίοδος μεταμόρφωσής τους ολοκληρωθεί. Η έκθεση Moulting Season οπτικοποιεί ακριβώς αυτή τη διαδικασία μεταμόρφωσης και το κατάλοιπό της. Παράλληλα, οι κεραμικές φόρμες στην κλίμακα του ανθρώπινου σώματος, ενεργοποιούνται με την φωνή και την παρουσία και χρησιμεύουν ως μουσικά όργανα. Το πρόγραμμα των ζωντανών μουσικών περφόρμανς γύρω από και μέσα στα έργα που θα πραγματοποιήσει η καλλιτέχνιδα θα ανακοινωθούν σύντομα.

Πορτραίτο Alex Kat

Η Μαρία Λουίζου ολοκλήρωσε τις προπτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές της στη γλυπτική στην Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και στην ENSAD στο Παρίσι. Σπούδασε θεωρία της μουσικής (κλασική και ηλεκτρονική) στο Ωδείο Αθηνών. Το 2020 της απονεμήθηκε η υποτροφία Stavros Niarchos Foundation Artist Fellowship από το ARTWORKS (2020). Η έρευνά της με τίτλο «Το σώμα στη σύγχρονη γλυπτική, η ελληνική παράδοση και η πολυφωνική σύνθεση» κέρδισε υποτροφία από το Υπουργείο Πολιτισμού της Ελλάδας το 2020. Το έργο της έχει εκτεθεί στη Νέα Υόρκη στο ετήσιο φιλανθρωπικό event Tabula Rasa του Robert Wilson το 2019, καθώς και στο Πεκίνο, όπου της απονεμήθηκε το βραβείο China Taiyuan International Youth Metal Sculpture 2018. Το 2022 συμμετείχε στα προγράμματα φιλοξενείας για καλλιτέχνες των The Watermill Center, Atelier des Arques και Delfina Foundation. To 2023 συμμετείχε στην έκθεση Plasmata της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδύματος Ωνάσση και στον θεσμό European Capital of Culture στην Τιμισοάρα. Το έργο της εκτέθηκε στην έκθεση Θεωρήματα 2018 στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στην Αθήνα και στο Μουσείο Μπενάκη, στο πλαίσιο της έκθεσης «In a Bright Green Field» του Ιδρύματος DESTE και του New Museum, μεταξύ άλλων. Έχει πραγματοποιήσει δύο ατομικές εκθέσεις, στη Ρώμη και στην Αθήνα. Το έργο της περιλαμβάνεται σε διεθνείς ιδιωτικές συλλογές. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

*Η Μαρία Λουίζου είναι SNF ARTWORKS Fellow (2020) στο πεδίο των εικαστικών τεχνών 

Η έκθεση Disappearing act / second life φέρνει κοντά πρακτικές που πειραματίζονται με την υλικότητα της αναλογικής εικόνας, στατικής ή κινούμενης, και τις διαδικασίες με τις οποίες συνδέεται. Δοκιμάζοντας τα όρια του υλικού τους, οι καλλιτέχνες ερευνούν τη διαδικασία και την επιτελεστικότητα της ως απαραίτητο συστατικό της παραγωγής τους. Είτε αφορά ευρεθέν υλικό, είτε πληροφορία που οι ίδιοι καταγράφουν, η έκθεση ισορροπεί ανάμεσα στην σταδιακή “εμφάνιση” και εξαφάνιση της εικόνας και εστιάζει στη δεύτερη ζωή του υλικού στοιχείου που παρεισφρύει στην ψηφιακή μας εποχή.

Στο κέντρο της έκθεσης τοποθετείται ένα εύθραυστο σύστημα λούπας για φιλμ super8, το οποίο αποτελεί μια υπόσχεση για συνέχεια ενώ βασίζεται σε μια λεπτή ισορροπία, καθιστώντας το ίδιο το σύστημα εκθεσιακό αντικείμενο. Το περιεχόμενο του μας παρουσιάζει ένα μοντάζ από κομμάτια φιλμ του Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου των τελευταίων δύο δεκαετιών που έχουν προηγουμένως “απορριφθεί” από τον ίδιο ή αποτελούν τεστ πριν το γύρισμα, και που δεν βρίσκουν τη θέση τους στο έργο του, είτε επειδή δεν ενσωματώνονται στο σύνολο είτε επειδή δεν θεωρούνται τεχνικά επαρκείς. Το έργο Here’s a scene (2025) που προκύπτει από την τυχαία τοποθέτηση αυτού του απωθημένου υλικού με ημερολογιακό χαρακτήρα επισημοποιείται μέσα από κάθε επανάληψη ενώ ταυτόχρονα ωθείται στη φθορά του μέσα από τη συνεχή χρήση του.Στον απέναντι τοίχο, το έργο της Isabelle Ha Eav Ruiz Looking for the spirit of the river (2025) σκηνοθετεί την εμφάνιση ενός αθέατου ποταμού μέσα από μια τεχνική τυπώματος του 19ου αιώνα που αξιοποιεί ένα φυσικό υλικό, το αραβικό κόμμι (gum bichromate printing). Μέσα από την αναβίωση αυτής της τεχνικής που χρησιμοποιήθηκε στον πικτοριαλισμό, μέρος της οποίας ολοκληρώνεται μέσα σε νερό, η καλλιτέχνις αποτυπώνει το φαντασιακό της για τον ποταμό Ιλισσό, ψάχνοντας τα ίχνη του σε υδάτινες περιοχές στην Αθήνα. Τα μεγεθυμένα αρνητικά που χρησιμοποιεί για αυτή τη μέθοδο γίνονται έργα και τα ίδια, όπως σε αυτό που παρουσιάζεται εδώ (που βρέθηκε στο Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο, Με την ευγενική παραχώρηση του αρχείου οικογένειας Μελά, Φωτογραφικό αρχείο ΕΛΙΑ/ΜΙΕΤ) στο οποίο βλέπουμε δύο μορφές που πιθανολογείται να βρίσκονται στον Ιλισσό το Χ . Τα δύο έργα στέκουν ως συμβολικές διαδικασίες της σταδιακής επανεμφάνισης και του σβησίματος ενός εξαφανισμένου τόπου.

Στο έργο του Σταύρου Κάσση, η φωτογραφία δεν λειτουργεί μόνο ως εικόνα, αλλά και ως αρχείο, χειρονομία και παρέμβαση. Για το έργο του Turista Desaparecido (2024), ο καλλιτέχνης αξιοποιεί ένα ευρεθέν υλικό φωτογραφιών τραβηγμένων κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού όπου παρακολουθούμε την πρωταγωνιστική φιγούρα σε διάφορους δρόμους και μνημεία μιας πόλης. Η φιγούρα έχει διαγραφεί προσεκτικά με τρόπο που αφαιρεί μεν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του απεικονιζόμενου προσώπου, τονίζει όμως ακόμα περισσότερο την παρουσία της στην εικόνα. Η επαναφορά αναμνήσεων και η μετατροπή επιμέρους στοιχείων τους είναι κάτι που και ο καλλιτέχνης ασκεί μέσα από την ερευνά του και την πρακτική του κολάζ, ως έναν τρόπο να εξετάσει τις παραμορφώσεις που επιβάλλονται στον αστικό και ιστορικό χώρο μέσω της τουριστικής ματιάς. Αυτή η ερευνητική πορεία επεκτείνεται και στις τρεις διαστάσεις, με έργα που ενσωματώνουν υλικά από τον δημόσιο χώρο — κομμάτια από έπιπλα, οικοδομικά υλικά κτλ. — δίνοντας τους μια δεύτερη ευκαιρία, όπως και στις φωτογραφίες, να συνυπάρξουν μέσα από νέους συσχετισμούς και δυναμικές.

Τέλος, στις δύο αίθουσες της έκθεσης με τρόπο που επικοινωνούν τοποθετούνται τα έργα του Philip Fleischman, με τίτλο One Meter of White (2025), δύο “αυτοαναφορικά” φωτογράμματα από 16mm φιλμ. Ο καλλιτέχνης — στο έργο του οποίου η επεξεργασία του φιλμ

υπερνικά την πληροφορία που αυτό φέρει και τον οδηγεί συχνά σε μινιμαλιστικά αποτελέσματα — αφαιρεί το περφορέ του φιλμ, στερώντας το πλέον από τη δυνατότητα να λειτουργήσει ως μέσο αναπαραγωγής εικόνας.Τοποθετώντας το φιλμ πάνω στην φωτοευαίσθητη επιφάνεια με διαφορετικούς τρόπους το αντιμετωπίζει ως υλικό απελευθερωμένο από την αντίληψη του ως πηγή σταθερής και επαναλαμβανόμενης πληροφορίας. Η επιτελεστική αυτή προσέγγιση σχετίζεται με τη διεκδίκηση του υλικού για μια ρευστή ταυτότητα που του προσφέρει περισσότερες δυνατότητες ύπαρξης του στον χώρο από ότι η αρχική του χρήση.

Συμμετέχουν: Kωνσταντίνος Χατζηνικολάου,  Philipp Fleischmann, Isabelle Ha Eav Ruiz και Σταύρος Κάσσης; Σε επιμέλεια της Εύας Βασλαματζή

Οκτωβρίου – 15 Νοεμβρίου 2025

Η έκθεση Fire Spirits ξεκινάει με μια ηχώ, κάτι που ο Μαρκ Φίσερ περιέγραψε ως την παρατεταμένη παρουσία μελλοντικών δυνατοτήτων που δεν έφτασαν ποτέ, τον τρόπο με τον οποίο το παρελθόν διαποτίζει αθόρυβα το παρόν και το κρατά μετέωρο. Ο Φίσερ δανείστηκε τον όρο “φαντολογία” (hauntology) από τον Ζακ Ντεριντά, για να περιγράψει πώς οι χαμένες δυνατότητες και τα ανεκπλήρωτα όνειρα συνεχίζουν να περιπλανιούνται, διαμορφώνοντας τις υφές του παρόντος μας.

Αν για τον Φίσερ το στοίχειωμα σηματοδοτεί την εμμονή ανεκπλήρωτων μελλοντικών δυνατοτήτων, για την Έιβερι Γκόρντον τα φαντάσματα εμφανίζονται όταν το ίδιο το παρελθόν έχει ακόμη δουλειά να κάνει. Δεν είναι μόνο κατάλοιπα αλλά σύντροφοι, επίμονα πρόσωπα που γέρνουν προς το παρόν. Το στοίχειωμα, τότε, γίνεται μνήμη και κάλεσμα, αλλά και κατώφλι μέσα από το οποίο ό,τι έμεινε ανολοκλήρωτο επιστρέφει, για να γίνει ορατό ή να επαναπροσδιοριστεί.
Σε αυτό το μεσοδιάστημα, ανάμεσα στα χαμένα μέλλοντα του Φίσερ και τα νολοκλήρωτα παρελθόντα της Γκόρντον, συγκεντρώνεται η παρούσα έκθεση.

Οι καλλιτέχνες δουλεύουν με θραύσματα, αρχειακά ίχνη, άυλες χειρονομίες και μισό-ξεχασμένες ιστορίες, δημιουργώντας ανοίγματα όπου μπορούν να γίνουν αισθητοί άλλου είδους χρόνοι.

Ανάμεσα στο ορατό και το χαμένο, τα έργα τους μας προσκαλούν σε χώρους όπου η μνήμη γίνεται πράξη φροντίδας και η φαντασία τολμά να ξαναχτίσει ό,τι είχε εγκαταλειφθεί.

Ο τίτλος Fire Spirits προέρχεται από ένα τραγούδι του post-punk συγκροτήματος The Gun Club. Το στοίχειωμα δεν είναι μόνο φασματικό αλλά και σωματικό: ένας ήχος, ένας παλμός, μια ορμή ή μια μυρωδιά.

Συμμετέχουν:
Κωνσταντίνος Γιώτης, Sem Lala, Nancy Lupo, Vera Lutz, Χριστόδουλος Παναγιώτου, Εύα Παπαμαργαρίτη, Jeff Wall Production, Γεωργία Σαγρή, Ίρις Τουλιάτου, Θεόδωρος Τζαννετάκης, Αμαλία Βεκρή

Εγκαίνια: 11 Σεπτεμβρίου.

Ώρες λειτουργίας: Τετάρτη-Πέμπτη 17:00-20:00 και με ραντεβού [email protected]

*Ο Κωνσταντίνος Γιώτης, η Έυα Παπαμαργαρίτη, η Ίρις Τουλιάτου και η Αμαλία Βεκρή είναι ARTWORKS Fellows.

Η ταινία μυθοπλασίας «Αρκάντια» του σκηνοθέτη Γιώργου Ζώη (ARTWORKS Fellow 2019 & ARTWORKS Grantee 2025) επελέγη ως επίσημη υποψηφιότητα της Ελλάδας, για να διαγωνιστεί στα 98α Βραβεία Oscar για τη διεκδίκηση του Βραβείου Διεθνούς Ταινίας Μεγάλου Μήκους.

Η φετινή επιτροπή απαρτίστηκε από 11 μέλη, ένα από τους ακόλουθους φορείς, τα οποία προτείνουν τα αντίστοιχα Διοικητικά Συμβούλια:

Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, Οπτικοακουστικών Μέσων και Δημιουργίας Α.Ε. – Creative Greece (ΕΚΚΟΜΕΔ)
Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Ελληνικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λος Αντζελες
Ενωση Σκηνοθετών – Παραγωγών Ελληνικού Κινηματογράφου (ΕΣΠΕΚ)
Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών
Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών (ΣΕΗ)
Ενωση Τεχνικών Ελληνικού Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ)
Ελληνική Ακαδημίας Κινηματογράφου (ΕΑΚ)
Σύνδεσμος Ανεξάρτητων Παραγωγών Οπτικοακουστικών Εργων (ΣΑΠΟΕ)
Ενωση Παραγωγών Εργων Επικοινωνίας (PACT)
Ενωση Σεναριογράφων Ελλάδας

Το σκεπτικό  ήταν ότι πρόκειται για μια ταινία άρτια, η οποία φέρει διακριτό στίγμα, χωρίς να υστερεί ως προς την παράμετρο της ελληνικότητας. Εκπροσωπεί τον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο και απολαμβάνει διεθνή ορατότητα, λόγω της συμμετοχής της σε σημαντικά διεθνή φεστιβάλ.

Ο Γιώργος Ζώης είναι κινηματογραφιστής. Οι ταινίες του έχουν επιλεγεί από τα σημαντικότερα φεστιβάλ του κόσμου — Κάννες, Βενετία, Βερολίνο, Ρότερνταμ, Telluride, Clermont-Ferrand — και έχουν τιμηθεί με πολυάριθμα βραβεία και διακρίσεις διεθνώς. Στην Ελλάδα, απέσπασε το Βραβείο Καλύτερης Μικρού Μήκους Ταινίας από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου για το Casus Belli, καθώς και επτά βραβεία στο Φεστιβάλ Δράμας, ανάμεσά τους για Καλύτερη Ταινία, Σκηνοθεσία και Σενάριο. Η πρώτη του μεγάλου μήκους, Interruption, έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Βενετίας το 2015 και τιμήθηκε με το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου. Το 2012, η ταινία του Τίτλοι Τέλους κέρδισε το Βραβείο της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου (EFA) στο Φεστιβάλ Βενετίας, ενώ ο ίδιος υπήρξε μέλος της επίσημης κριτικής επιτροπής «Λιοντάρι του Μέλλοντος» στο 74ο Διεθνές Φεστιβάλ Βενετίας. Οι ταινίες του έχουν προβληθεί σε σημαντικούς τηλεοπτικούς σταθμούς, όπως το CANAL+ και το ARTE, ενώ έχουν επιλεγεί και από την καταξιωμένη πλατφόρμα Criterion. Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, Arcadia, έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Βερολίνου 2024, στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα Encounters, όπου απέσπασε το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Σαράγεβο, ανάμεσα σε πολλές ακόμη διεθνείς διακρίσεις. Στην Ελλάδα, το Arcadia κέρδισε τα Βραβεία Ίρις Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Σεναρίου από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου και αποτέλεσε τη μοναδική ελληνική ταινία υποψήφια στην Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου.

Το 2019 o Γιώργος Ζώης βραβεύτηκε από την ARTWORKS και ήταν SNF ARTWORKS Fellow, ενώ το 2025 κέρδισε το ARTWORKS Grant για τη μελλοντική του ταινία «Φρυκτώρια».

H ομαδική έκθεση Sacred or Monsters, μέσα από μια σύνθεση γλυπτικών αναπαραστάσεων, video performances, επιγραφών και ηχητικών ντοκουμέντων, αποτελεί μια εξερεύνηση στην έννοια της ταυτότητας, ως μια εύπλαστη ή μεταβλητή δομή που αποδαιμονοποιεί κάθε «άλλο», αφαιρώντας το σημειολογικό του βάρος ως επικίνδυνο, βρώμικο και αντικανονικό. Μετα-ανθρώπινα όντα, μυθικά πλάσματα, υπάρξεις διαρκώς μεταμορφώσιμες και σώματα εξουθενωμένα μα άτρωτα συνυπάρχουν, διαμορφώνοντας μια αφήγηση που ολοκληρώνεται μέσα από την αποσπασματικότητά της, μια ιστορία που ενίοτε τρομάζει, θαμπώνει, αποπροσανατολίζει, ενώ, παράλληλα, φωτίζει, ενημερώνει και ενδυναμώνει.

Σκοπός της έκθεσης είναι να επανασυστήσει την έννοια του εαυτού και μαζί του της ιστορίας ως συστήματα ρευστά, προσωρινά, οξύμωρα, καθώς και να επαναπλαισιώσει την έννοια του τερατώδους, ως ένα σχήμα που συχνά δημιουργεί και ενισχύει ψυχοκοινωνικές και γεωπολιτικές ιεραρχήσεις. Τα έργα εκκινούν από συνθήκες ανείπωτες, από δομές υπόγειες και αφανείς, από υπάρξεις δύσμορφες ή θεϊκές, από μύθους και μυήσεις, από λέξεις άγραφες και χειρονομίες ανεπαίσθητες. Το δυσανάγνωστο, το κρυφό, το ημιτελές αυτό που συχνά ταυτίζεται με το χθόνιο, το ξένο ή το ανεπιθύμητο αποτελούν τα κύρια όχηματα μέσα από τα οποία οι καλλιτέχνες επαναδιαπραγμάτευονται συγκρουσιακές ή άτακτες δομές και συμπεριφορές που εμείς, τα ανθρώπινα όντα, καθημερινά επιτελούμε.

Η έκθεση επιθυμεί πρώτα να αναγνωρίσει και έπειτα να επιβεβαιώσει τις διαρκείς δυναμικές συγκρούσεις. Εκκινώντας από τα έγκατα του κτιρίου, τοποθετημένο σε μια πύλη που μοιάζει άβατη, το μαρμάρινο δίπτυχο γλυπτό του Πέτρου Μώρη με τίτλο Entropy as Hardship/Entropy as Kinship εξευρευνά την έννοια της εντροπίας ως θέση που νομιμοποιεί την αποσύνθεση και την επανασύνθεση και τις αντιμετωπίζει σαν μηχανισμούς αναθεώρησης του άναρχου, του αντιφατικού ή του αντίθετου. Χρησιμοποιώντας μια αισθητικά ιδιολεκτική γραφή, που στοιχεία της δανείζεται τόσο από την τεκτονική γεωλογία του υπεδάφους όσο και από το αστικό τοπίο, και μαζί με τις διαρκείς μεταλλάξεις τους, η γλυπτική εγκατάσταση του Μώρη μας εισάγει σε μία σειρά ερωτημάτων που αφορούν σε μία γλώσσα άγλωττη, πεισματικά ακατάληπτη. Στο έργο του, ο χρησμός, στην διπολικότητά του, μας ενθαρρύνει να αμφισβητήσουμε την επαφή με το ορατό ή το εύληπτο, να μυηθούμε σε ό,τι συνειδητά επιλέγει το υπέδαφος, να βρούμε στο άγνωστο μια πρακτική αντιστασιακή.

Το τερατώδες, ως παραβολή πλέον, αποκτά νέο νόημα, γίνεται αντιληπτό μέσα από τη δυνατότητα, την αιδώ ή την ιερότητά του. H γλυπτική εγκατάσταση της Μαρίνας Ξενοφώντος, με τα video performances Pinocchio, 2008-2009/2025, To Egon Schiele, 2008-2009/2025 και Am I a puppet, 2008-2009/2025, τα οποία συνδιαλέγονται ετεροχρονισμένα ή αναπάντεχα, έρχεται να ενισχύσει την παράλογη αυτή νέα δύναμή του τερατώδους, διερευνώντας την έννοια του άλλου που ενυπάρχει στον εαυτό. Μεταλλάσσοντας την ίδια της την ταυτότητα, η καλλιτέχνης προσεγγίζει, προβάρει και επιτελεί κάθε της χειρονομία ως εγκυβωτισμένη μίμηση ή αναβίωση μιας πράξης αλλόκοτης. Μέσα από προσθετικά εξαρτήματα που αλλοιώνουν το πρόσωπο, μέσα από νήματα που ορίζουν τις κινήσεις του ή ελέγχουν την όψη του σώματός, τα έργα επιθυμούν να υπάρξουν ως οχήματα εξερεύνησης επιθυμιών, χειραφετήσεων, επιταγών και μεταθέσεων. Η μαριονέτα βρίσκεται πάλι επί σκηνής, πλέον, όμως, παραμορφώνοντας η ίδια τον εαυτό της, εντείνοντας την αυτοδιάθεσή της, εκτείνοντας τα όριά της.

Μιαρό και ιερό, αμαυρωμένο ιδεατό, το περιθώριο στο επίκεντρο μιας αφήγησης που υφίσταται και ταυτόχρονα διαφεύγει της ετερότητας. Τόσο η ηχητική όσο και η εικαστική εγκατάσταση Doves in the Kitchen της Νίκης Δανάης Χανιά, έρχονται να συμπληρώσουν ή να ολοκληρώσουν την πορεία της έκθεσης στον υπαίθριο χώρο της ταράτσας του Ιδρύματος, μέσα από ημερολογιακές αναπαραστάσεις και ιστορίες, στις οποίες δαίμονες φέρουν την ελευθερία, κτερίσματα συνοδεύουν μια άλλου είδους γέννα, το καθρέφτισμα γίνεται σύμβολο της τρωτότητας. Επιλέγοντας ένα υλικό όπως το μέταλλο, το οποίο παγώνει ή πυρώνει ανάλογα με τις συνθήκες γύρω του, και επαναξιολογώντας τη σημειολογία του χρυσού ως υλικό συνυφασμένο με καθετί εμβληματικό, μέσα από μια σειρά επιτοίχιων και επιδαπέδιων γλυπτών, η καλλιτέχνης διαπραγματεύεται τις σχέσεις του ανόσιου με το άγιο, του μυθικού με το πραγματικό, του ανεπιθύμητου με το αγαπημένο.

Πώς το τερατώδες, ξεφεύγοντας πλέον από μια αφήγηση συνυφασμένη με το απεχθές, το αποκρουστικό, το εξωγενές ή το επικίνδυνο μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα, κίνητρο ή μέσο για την αποδόμηση και την αναμόρφωση μιας ταυτότητας συλλογικής, ενός σώματος ανθεκτικού, μιας πραγματικότητας βασισμένης σε δυνατότητες φαντασιακές; Πώς μπορούν οι δράσεις, οι διαδράσεις και οι αποφάσεις μας να ενημερωθούν από αυτές όντων μυθικών, μικρών, ευάλωτων, άλλων, νομιμοποιώντας τον διαρκή διάλογο της ιστορίας με το μέλλον, του δυσδιάστατου με το πολυδιάστατο, του αποσπασματικού με το ολοκληρωμένο; Η έκθεση Sacred or Monsters επιθυμεί να υπάρξει σαν μια σειρά υποθέσεων και ερωτημάτων, ειπωμένων από όσα υποδεέστερα πήραν τη θέση του επιφανούς, από όσα ανείπωτα δημιούργησαν χώρους να υπάρξουν, από όσα σώματα μεγάλωσαν για να ελευθερωθούν.

Καλλιτέχνες: Πέτρος Μώρης, Μαρίνα Ξενοφώντος, Νίκη Δανάη Χανιά

Επιμέλεια: Ιωάννα Γερακίδη

Διεύθυνση Παραγωγής: Μαρίνα Μήλιου Θεοχαράκη

Συντονισμός Παραγωγής: Νεφέλη Σιαφάκα

Επικοινωνία: Μαρίνα Καμπούρογλου, Χριστίνα Οικονόμου

Διάρκεια έκθεσης: 25 Σεπτεμβρίου–27 Νοεμβρίου 2025

Ωράριο έκθεσης: Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Παρασκευή 13:00 – 17:00

Εισιτήριο: Δωρεάν

*Η Ιωάννα Γερακίδη και ο Πέτρος Μώρης είναι SNF ARTWORKS Fellows.

H Ελεονώρα Σιαράβα ήταν φιλοξενούμενη καλλιτέχνης στο UniArts Helsinki με στόχο την εξέλιξη της χορογραφικής της έρευνας και τον πειραματισμό με μεθοδολογικά εργαλεία σύνθεσης και δημιουργικά μέσα.

Ελεονώρα Σιαράβα είναι χορογράφος, δραστηριοποιείται μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας και έχει παρουσιάσει την δουλειά της διεθνώς. Ως καλλιτέχνης εξερευνά τη σχέση ανάμεσα σε αισθητικές φόρμες, φαντασιακούς και πραγματικούς χώρους, αλληλοεπικαλυπτόμενες χρονικότητες, υβριδικότητα, την έννοια της ατμόσφαιρας. Για τo έργο της The Body and the Other~ που παρουσιάστηκε στο Tanzhaus NRW, ένα από τα σημαντικότερα κέντρα χορού της Ευρώπης, υποστηρίχτηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού NRW της Γερμανίας, την καλλιτεχνική υποτροφία i-Portunus/Creative Europe/Goethe Institut και συνεργάστηκε με το MIREVI Institut για τη χρήση ψηφιακής τεχνολογίας. Από το 2020 υποστηρίζεται από το Υπουργείο Πολιτισμού της Ελλάδας. Δημιούργησε τα έργα BLUE BEYOND (Θέατρο Θησείον, Κ.Θ.Β.Ε., Tanz:digital/ΙΤΙ Germany/Βερολίνο 2023, Frankfurt LAB-Emerging Artists Program 2023, Φρανκφούρτη), Who knows where the time goes #1 (Θέατρο Ροές, residency στο SE.S.TA Centre for Choreographing Development/ Interdisciplinary Incubator, Πράγα), I am Dancing in a Room (MOMus-Stereoma Festival). Επιλέχθηκε για το ευρωπαϊκό καλλιτεχνικό project ‘Moving Digits’/Creative Europe (2018-2020) για Χορό και ψηφιακές τεχνολογίες, Tanzhaus Düsseldorf & STL Tallinn (2018-2020). Έχει βραβευθεί από την ARTWORKS- Πρόγραμμα Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ) 2022-2023 στο πεδίο Χορογραφίας, επιλέχθηκε για το πρόγραμμα START/Robert Bosch Stiftung & Goethe Institut και ήταν resident χορογράφος στο ITI International Theatre Institute/Motion Bank, Βερολίνο, 2024 και στο UniArts Helsinki, Φιλανδία, 2025. Τα έργα της έχουν συμπεριληφθεί στη Media Library for Dance and Theatre – ITI International Theatre Institute Germany, ένα από τα πιο εκτεταμένα αρχεία οπτικοακουστικής τεκμηρίωσης για τις παραστατικές τέχνες στη Γερμανία.Την περίοδο αυτή ετοιμάζει τη νέα της παραγωγή (June July-working title) που θα κάνει πρεμιέρα το 2026.https://www.instagram.com/siaravaeleonora/ www.per-dance.com

instagram.com/siaravaeleonora/

per-dance.com

Η Ιλεάνα Αρναούτου και η Ισμήνη King συμμετέχουν στην έκθεση των φιναλίστ του Ducato Prize στο Palazzo Farnese στην Πιατσέντσα και απέσπασαν το Βραβείο Residency μαζί με την Pascale Birchler και τον Andro Eradze.

Έκθεση
Η έκθεση των φιναλίστ εγκαινιάζεται στο Cappella Ducale – Palazzo Farnese, στην Πιατσέντσα, στις 20 Σεπτεμβρίου 2025 και θα διαρκέσει έως τις 9 Νοεμβρίου 2025. Η έκθεση περιλαμβάνει έργα των Yumna Al-Arashi (ΗΠΑ), Ιλεάνας Αρναούτου & Ισμήνης King (Ελλάδα), Pascale Birchler (Ελβετία), Cao Shu (Κίνα), Andro Eradze (Γεωργία), Evan Ifekoya (Νιγηρία), του συλλογικού TOMBOYS DON’T CRY και της Yuyan Wang (Κίνα) στην κατηγορία Contemporary. Στην κατηγορία Academy θα παρουσιαστούν έργα των Ylenia-Gaia Dotti (Ιταλία), George Hiraoka Cloke (Ηνωμένο Βασίλειο), Joyce Joumaa (Λίβανος), Besnik Lushtaku (Γερμανία) και Yanqing Pan (Κίνα).

Βραβεία Residency
Τρία Βραβεία Residency απονέμονται στους πιο αξιόλογους καλλιτέχνες που επιλέχθηκαν ανάμεσα στους 80 συμμετέχοντες (Contemporary + Academy). Κάθε Βραβείο Residency περιλαμβάνει μια καλλιτεχνική παραμονή διάρκειας τριών έως τεσσάρων εβδομάδων σε διάφορες τοποθεσίες, τόσο στην Ιταλία όσο και στο εξωτερικό.

www.ducatoprize.com

www.ileanaarnaoutou.com

www.ismeneking.com

H Μυρτώ Ξανθοπούλου που εκπροσωπείται από τη Citronne gallery είναι η νικήτρια του βραβείου της Art Athina για νέο καλλιτέχνη, που απονέμεται  για τέταρτη χρονιά και αποσκοπεί ως θεσμός της φουάρ στην ενίσχυση της καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Το βραβείο, που συνίσταται στην ατομική παρουσίαση της δουλειάς του εικαστικού στο MOMus-Μουσείο Άλεξ Μυλωνά εντός του 2026, ανακοίνωσε την Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου μέλος της επιτροπής αξιολόγησης και εκπρόσωπος του MOMus, Γιάννης Μπόλης.

Βάσει των όρων συμμετοχής στο θεσμό, δυνατότητα υποψηφιότητας για το βραβείο της Art Athina είχαν εικαστικοί έως 45 ετών, οι οποίοι ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα και προτείνονται από την γκαλερί που τους εκπροσωπεί, όπου έχουν πραγματοποιήσει μία τουλάχιστον ατομική έκθεση. Ο θεσμός αποτελεί πρωτοβουλία του Πανελληνίου Συνδέσμου Αιθουσών Τέχνης, ενώ η Art Athina συνεργάζεται για τέταρτη φορά με το MOMus-Μουσείο Άλεξ Μυλωνά, ένα από τα πέντε Μουσεία του Μητροπολιτικού Οργανισμού Μουσείων Εικαστικών Τεχνών Θεσσαλονίκης (MOMus).

Μετά από την εξέταση των 14 προτάσεων των υποψηφίων για το βραβείο και των αιθουσών τέχνης που τους εκπροσωπούσαν και, ύστερα από συζήτηση, αποφάσισε ομόφωνα να απονείμει το βραβείο στη Μυρτώ Ξανθοπούλου.

Την πενταμελή επιτροπή  αξιολόγησης για το βραβείο απετέλεσαν οι:

Πολύνα Κοσμαδάκη (Ιστορικό της Τέχνης και Επιμελήτρια Μοντέρνας και Σύγχρονης Τέχνης του Μουσείου Μπενάκη)
Χριστόφορο Μαρίνο (Ιστορικό της Τέχνης και Επιμελητή)
Θούλη Μισιρλόγλου (Ιστορικό της Τέχνης και Καλλιτεχνική Διευθύντρια του MOMus-Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης-Συλλογές Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης)
Γιάννη Μπόλη (Ιστορικό της Τέχνης και Προϊστάμενο του Τμήματος Σύγχρονης Γλυπτικής του MOMus-Μουσείου Άλεξ Μυλωνά)
Άννα Μυκονιάτη (Ιστορικό της Τέχνης και Επιμελήτρια του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ).

Art Athina – Σκεπτικό της επιτροπής

Σύμφωνα με την κρίση της επιτροπής, το έργο της Μυρτώς Ξανθοπούλου αναπτύσσεται με συνέπεια και συνοχή και χαρακτηρίζεται από την ευρύτητα και την πολλαπλότητα των καλλιτεχνικών του μέσων – εγκαταστάσεις, κατασκευές, σχέδια, βίντεο, performances. Δείχνει ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον για τη χρήση της γλώσσας ως εκφραστικού εργαλείου, ενώ τα κάθε είδους αναλώσιμα υλικά και τα μιας χρήσης καθημερινά αντικείμενα αποτελούν βασικό στοιχείο της δουλειάς της.

Η Art Athina διοργανώνεται από τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αιθουσών Τέχνης, σε παραγωγή της εταιρείας BeBest. Η εκδήλωση έχει ενταχθεί στο Περιφερειακό Πρόγραμμα «Αττική 2021-2027».

art-athina.gr

https://www.myrtoxanthopoulou.com

Ο Νεριτάν Ζιντζιρία απέσπασε τον Χρυσό Διόνυσο στο 48ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας για την ταινία «Noi», που γυρίστηκε στο Μέτσοβο και έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ του Raindance.

Στο «Noi», ο Νεριτάν Ζιντζιρία αφηγείται την ιστορία ενός αγοριού που «ενηλικιώνεται» με φόντο το απόκοσμο σχεδόν ορεινό τοπίο στο οποίο μεγαλώνει, με βάρος στους ώμους του την απώλεια του αδερφού του. Όταν ο μεγαλύτερος αδερφός σκοτώνεται από το αγαπημένο του άλογο, ο μικρότερος πρέπει να αποφασίσει, μέσα από εφιάλτες και οράματα, αν θα σκοτώσει το ζώο ή θα το συγχωρέσει.Η εκδίκηση τον τυφλώνει αλλά αυτός θα ακολουθήσει ένα διαφορετικό δρόμο. Η σχέση του ανθρώπου με τη φύση, το ελληνικό τοπίο και η εφηβεία πρωταγωνιστούν στην ταινία του Νεριτάν Ζιντζιρία.

Ο Νεριτάν Ζιντζιρίααπέσπασε για πρώτη φορά τον Χρυσό Διόνυσο για την ταινία του Χαμομήλι το 2012, ενώ το 2024 κέρδισε το βραβείο ντοκιμαντέρ του DISFF για το Φῶς ἐκ Φωτός, εισδύοντας και πάλι με το φακό του στην ουσία της βαλκανικής ψυχής.

Ο Νεριτάν Ζιντζιρία είναι ARTWORKS Fellow (2018) στο πεδίο της κινούμενης εικόνας.

ΒΡΑΒΕΙΑ ΕΘΝΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ
Κριτική επιτροπή:

Mαρία Καλλιμάνη, ηθοποιός
Έλσα Λεκάκου, ηθοποιός
Δημοσθένης Παπαμάρκος, συγγραφέας, σεναριογράφος
Ανδρέας Σινάνος, διευθυντής φωτογραφίας
Άγγελος Φραντζής, σκηνοθέτης

Επικεφαλής προγράμματος:
Γιώργος Αγγελόπουλος

 Βραβείο Καλύτερης Ταινίας – Χρυσός Διόνυσος
«Noi», Νεριτάν Ζιντζιρία

Σκεπτικό επιτροπής: Για την άγρια και τρυφερή ματιά του, τις λιτές και ταυτόχρονα τολμηρές του επιλογές, που οδηγούν μυσταγωγικά τον θεατή στον πυρήνα της ανθρώπινης εμπειρίας.

*Η βραβευμένη ταινία αποσπά το ένα από τα δύο εισιτήρια του DISFF για τη μακρά λίστα υποψηφιοτήτων του Βραβείου Όσκαρ Μικρού Μήκους Ταινίας.

**Το βραβείο συνοδεύουν δύο έπαθλα: Χρηματικό έπαθλο 10.000 ευρώ, προσφορά των Φίνος Φιλμ, ΕΡΤ και Ε.Κ.Κ.Ο.ΜΕ.Δ. Ο νικητής του Βραβείου επιλέγεται αυτόματα για να συμμετάσχει στο Agora Short Film Lab του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Η Ιρις παρουσιάζει τη δεύτερη ατομική έκθεση του Αλέξανδρου Σιμόπουλου με τίτλο Every beach I have ever slept in. Η σειρά αποτελεί μια προσωπική χαρτογράφηση των παραλιών όπου ο καλλιτέχνης έχει (απο)κοιμηθεί στη διάρκεια της ζωής του. Μερικές από αυτές έχουν ήδη εξαφανιστεί, ενώ άλλες απειλούνται με την ίδια τύχη. Αντλώντας από μνήμες, φαντασιακά θραύσματα και φωτογραφικά αρχεία, ο Σιμόπουλος ζωγραφίζει τοπία που έχουν βιωθεί πολλαπλώς και υπό διαφορετικές συνθήκες. Η δουλειά του συνομιλεί με την παιδική εικονοποιία, τη λαϊκή ζωγραφική και την ιστορία της τοπιογραφίας, όχι για να αποδώσει πιστά τις ακτές, αλλά για να τις επανεγγράψει ως συναισθηματικούς και φαντασιακούς τόπους. Ο ύπνος στην παραλία λειτουργεί ως πράξη ενσώματης μνήμης και αισθητηριακής συμβίωσης με το τοπίο. Η παραλία αναδεικνύεται έτσι σε χώρο σχέσης, θεραπείας και μαγείας – έναν τόπο όπου το σώμα και το περιβάλλον συμπλέκονται, δημιουργώντας νέες μορφές εμπειρίας. Τα έργα λειτουργούν και ως ανοιχτά ερωτήματα για το παρόν και το μέλλον της συλλογικής μας σχέσης με τον παράκτιο χώρο: Πώς μπορούμε να τον κατοικήσουμε χωρίς να τον εξαντλήσουμε; Πώς μπορεί να παραμείνει κοινό αγαθό; Και ποιοι τρόποι επιθυμίας, ανάπαυσης και σχέσης με το περιβάλλον παραμένουν ακόμη δυνατοί;

Ο Αλέξανδρος Σιμόπουλος (γεν. 1990) ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος του Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών και του Camberwell College of Arts του Λονδίνου με υποτροφία από το University of the Arts του Λονδίνου. Έργο του έχει παρουσιαστεί διεθνώς, σε εκθέσεις όπως: Boundary Drawing, Santa Fe Art Institute, Santa Fe, Η.Π.Α/ Hors Pistes, Μουσείο MUDAC, Λωζάνη/ Hors Pistes, CID Grand Hornu, Βέλγιο/ Fresh AIR, Urban Nation Museum, Βερολίνο/ Plantarium, Esplora Science Center-Valletta18 Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, Μάλτα/ Fondation du Château Mercier, Ελβετία/ No Respect, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, Αθήνα/ και Still Here Tomorrow, Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, Αθήνα μεταξύ άλλων. Έχει δημιουργήσει δημόσιες τοιχογραφίες (Το πνεύμα της σκάλας με την υποστήριξη του Ελληνικού Υπουργείου Πολιτισμού 2022/ La Charite sur Loire, με την υποστήριξη του ACCR και του Γαλλικού Υπουργείου Πολιτισμού 2021/ Αναβίωση Βαμβακούς, με την υποστήριξη του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος 2020/ κλπ.) και συμμετείχε σε προγράμματα καλλιτεχνικής φιλοξενίας διεθνώς (Thermia Project 2022/ Odysee, ACCR 2021/ Villa Ruffieux, Fondation du Chateau Mercier 2021/ Urban Nation Museum Berlin 2019/ Santa Fe Art Institute 2019/ κλπ.). Έχει λάβει υποτροφίες από το Ίδρυμα Fulbright, Berliner Leben Stiftung, European Cultural Foundation και SNF ARTWORKS Artist Fellowship Program μεταξύ άλλων. Η δουλειά του έχει δημοσιευτεί στον διεθνή τύπο σε έντυπα όπως η Le Monde και οι International New York Times.

Eγκαίνια
16 Σεπτεμβρίου, 6-10μμ
Γκαλερί Ιρις / Ιris Gallerie
Αντήνορος 12, 11634, Αθήνα
Ώρες λειτουργίας
Τετάρτη – Παρασκευή 12 – 7 μμ
Σαββατο 12 – 3 μμ
Τηλέφωνο Επικοινωνιας +302107241580

Ο Αστερισμός του Αστροβάτη, η νέα περιβαλλοντική νυχτερινή εγκατάσταση land art που φιλοτέχνησε η Κατερίνα Κότσαλα, παρουσιάζεται στο πλαίσιο της φετινής 18ης διοργάνωσης του ANIMASYROS Διεθνούς Φεστιβάλ Κινουμένων Σχεδίων, που θα πραγματοποιηθεί από τις 22 έως τις 28 Σεπτεμβρίου 2025. Η κύρια θεματική της φετινής διοργάνωσης του ANIMASYROS, με τίτλο “Animated Cosmos”, είναι αφιερωμένη στο διάστημα και διατρέχει όλους τους πυλώνες του Φεστιβάλ.

Ο Αστερισμός του Αστροβάτη αποτελείται από 11 ηλιακά φώτα, με διαστάσεις 357×158 μέτρα. Είναι μια προσομοίωση επίγειου αστερισμού που σχηματίζει αφαιρετικά έναν άνθρωπο-πουλί, τον Αστροβάτη, εγκατεστημένο στη νησίδα Δίδυμη, απέναντι από την Ερμούπολη, στην Σύρο.

“Ο Αστερισμός του Αστροβάτη είναι μια ποιητική καλλιτεχνική χειρονομία στη φύση. Πρόκειται για μια πρόταση σύγχρονης μυθολογίας, μια αλληγορία, όπου ο Αστροβάτης, ως μετατοπιζόμενος αστερισμός, εμφανίζεται ξανά και ξανά σε σκοτεινά, μυστηριώδη, δυσπρόσιτα μέρη. Μόνο εκεί μπορεί να αναδιπλώσει τα φτερά του, να φανεί. Σε βουνά, σε νησιά, σε τοπία μακριά από τη φωτορύπανση, ο Αστροβάτης προσπαθεί να ενοποιηθεί με τα υπόλοιπα αστέρια του ουρανού. Αν και αυτό είναι μάταιο λόγω της διαφορετικότητας του, αυτός επιμένει να προσπαθεί, κινούμενος από την παρόρμηση του για έναν ιδεατό κόσμο. Το έργο παύει λοιπόν να αναφέρεται στο ατομικό φαντασιακό του καλλιτέχνη και αποκτά συλλογική απήχηση, ως προέκταση σκέψεων και ερωτημάτων που εγείρει η εποχή μας, όπως το αν όντως έχει επέλθει η οριστική εξαφάνιση των αστεριών/πυγολαμπίδων (βλ. George Didi-Huberman, Η Επιβίωση των Πυγολαμπίδων, 2009) ή αν ξεκινά μια σιωπηλή επανάσταση από τα βουνά και τα νησιά.Ο Αστερισμός του Αστροβάτη αποτελείται από 11 ηλιακά φώτα, με διαστάσεις 357×158 μέτρα. Είναι μια προσομοίωση επίγειου αστερισμού που σχηματίζει αφαιρετικά έναν άνθρωπο-πουλί, τον Αστροβάτη, εγκατεστημένο στη νησίδα Δίδυμη, απέναντι από την Ερμούπολη, στην Σύρο.

Η πρώτη συνάντηση μου με τον άνθρωπο-πουλί ήταν το 2010, στο πλαίσιο ενός ερευνητικού προγράμματος βασισμένου στην μελέτη των προϊστορικών βραχογραφιών στη φύση, σε συνεργασία με αρχαιολόγους. Εκεί, εντόπισα μια βραχογραφία που αναπαριστούσε γραμμικά τον άνθρωπο-πουλί: ήταν δύο ορθογώνια, κάθετα μεταξύ τους, που σχημάτιζαν αφαιρετικά έναν άνθρωπο και δημιουργούσαν την αίσθηση ότι η μορφή ίπταται. Αυτή η αίσθηση εντεινόταν από την πλάγια τοποθέτηση του σχεδίου πάνω στον βράχο, ως προς τις υπόλοιπες βραχογραφίες αλλά και ως προς τη γη, έχοντας φόντο την ανατολή. Από την εμπειρία αυτή γεννήθηκε η περσόνα του Αστροβάτη, η οποία εμφανίζεται τακτικά στα έργα land art των αστερισμών από το 2012. Οι «επίγειοι αστερισμοί» του Αστροβάτη εμφανίζονται σε διαφορετικά μέρη κάθε φορά, ενσαρκώνοντας το δίπολο μορφής-ιδέας, ενώ προσπαθούν να συλλάβουν την ουσία των πραγμάτων πέρα από το ορατό, μέσα σε απειλούμενα οικοσυστήματα.

Το 2025, το περιβαλλοντικό έργο Αστερισμός του Αστροβάτη επανεμφανίζεται, αυτή τη φορά στη νησίδα Δίδυμη, απέναντι από την Ερμούπολη της Σύρου, στο πλαίσιο του ANIMASYROS. Στη Δίδυμη υπάρχει ο πρώτος φάρος στην Ελλάδα, ο οποίος κατασκευάστηκε το 1835. Ο φάρος συμβολίζει την αλλαγή εποχής, τη μετάβαση από την ιστορική στην τεχνολογική περίοδο, ενώ είναι επίσης ένα σημείο προσανατολισμού αντίστοιχο με τους αστερισμούς, τους οποίους οι ταξιδευτές χρησιμοποιούν από την προϊστορία μέχρι και σήμερα. Επιχειρώντας τη διάσπαση της εικόνας μέσω της ενοποίησης του ουρανού με τη γη, και εξερευνώντας τις ποιητικές δυνατότητες των υλικών, ο Αστερισμός του Αστροβάτη εμφανίζεται με τη χρήση ηλιακών φωτιστικών, και με την ελάχιστη φωταύγεια, προσπαθεί να φανεί από τη νησίδα Δίδυμη στην Ερμούπολη. Υπάρχει ένα μυστήριο, ο Αστερισμός του Αστροβάτη όμως φανερώνεται, μέσω της αναζήτησης και της εστιασμένης παρατήρησης, είναι εκεί, μπορείς να τον δεις.

Προκειμένου ο Αστροβάτης να πετύχει τη φαινομενική του αιώρηση, τοποθετούνται με την ελάχιστη παρέμβαση 11 «αστέρια» σε σχηματισμό πουλιού, με πλάγια κλίση στην επιφάνεια της νησίδας και με κατεύθυνση προς τον ουρανό. Περιμένουν να δύσει ο ήλιος και η γη να γίνει ουρανός, δημιουργώντας την επίγεια συνέχεια των άστρων. Τα ηλιακά φωτιστικά έχουν ένταση 3,5 lumen, η οποία είναι αρκετή για να φαίνονται στο φυσικό περιβάλλον χωρίς να προκαλούν φωτορύπανση. Δεν επηρεάζουν το περιβάλλον, λειτουργούν με ηλιακή ενέργεια και δεν θα αφήσουν κάποιο αποτύπωμα αφότου αφαιρεθούν αμέσως μετά την ολοκλήρωση του ANIMASYROS 2025. Ενδεικτικά σημεία ορατότητας του έργου είναι η περιοχή Μάννα, στο Αεροδρόμιο της Σύρου και ο Άγιος Δημήτριος. Είναι ένα έργο βασισμένο στη βιωσιμότητα.”

Κατερίνα Κότσαλα Ιούλιος 2025, Αθήνα

katerinakotsala.com

Ομάδα έργου: Κατερίνα Κότσαλα & Πυθαγόρας Χατζηανδρέου, Διεύθυνση Παραγωγής: Ορέστης Ρούσκας, Φωτογράφος: Αλέξανδρος Πετράκης, Φωτογράφος ντοκουμέντων: Νικολέτα Γιαλόγλου

Η έκθεση Radio Free Europe παρουσιάζει μια επιλογή έργων του καλλιτέχνη Κοσμά Νικολάου, που αναπτύχθηκαν το καλοκαίρι του 2025 στο πλαίσιο της φιλοξενίας του στη Cité internationale des arts στο Παρίσι. Η πρακτική του Νικολάου μπορεί να ιδωθεί ως μια μορφή καλλιτεχνικής αρχαιολογίας, η οποία ανασύρει μύθους και κρυφές ιστορίες για να συνθέσει αφηγήσεις ταυτόχρονα προσωπικές και γεωπολιτικές.

Ο τίτλος Radio Free Europe παραπέμπει τόσο στον ραδιοφωνικό σταθμό που ιδρύθηκε το 1949, στην αρχή του Ψυχρού Πολέμου, με έδρα το Μόναχο, όσο και στο ομώνυμο τραγούδι των R.E.M. (1981), υπογραμμίζοντας την αλληλεπίδραση ανάμεσα στην πολιτική και την ποπ κουλτούρα. Η έκθεση ξεδιπλώνεται σαν προοίμιο, με κάθε στοιχείο να εμφανίζεται σαν απόσπασμα από μια ταινία που βρίσκεται υπό δημιουργία.

Ξεκινώντας από τη μάχη για την πολιτιστική επιρροή κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, τα έργα ανιχνεύουν τον τρόπο με τον οποίο η δυτική ιδεολογία μεταδόθηκε μέσα από τα μέσα ενημέρωσης και την τέχνη, και πώς αυτές οι στρατηγικές διαμόρφωσαν τόσο τους θεσμούς όσο και την προσωπική μνήμη. Μέσα από έργα που αντηχούν αρχειακά υλικά—ηχητικά έργα, φωτογραφίες, χάρτες, επιστολές—αναδύεται μια πολυεπίπεδη αφήγηση, όπου οι ατομικές ιστορίες συμβάλλουν σε μια συλλογική φωνή.

Το φόντο είναι η πόλη του Παρισιού: η αρχιτεκτονική, οι δημόσιοι χώροι και η ιστορία του. Το Παρίσι λειτουργεί ταυτόχρονα ως σκηνικό και ως σιωπηλός πρωταγωνιστής, ανακαλώντας τις πολλαπλές εμφανίσεις του στον κινηματογράφο και την ποπ κουλτούρα, όπως στην ταινία Diva (1981) του Jean-Jacques Beineix. Με αυτόν τον τρόπο, τα «αρχεία» και η πόλη συγχωνεύονται με την προσωπική μνήμη, μεταμορφώνοντας τον χώρο σε μια σκηνή όπου ιστορικά θραύσματα αντηχούν με σύγχρονα ερωτήματα γύρω από την πολιτική, τον δημόσιο χώρο και τον πολιτισμό.

Ο Κοσμάς Νικολάου (Ελλάδα) βρίσκεται αυτήν την περίοδο σε φιλοξενία μέσω του προγράμματος ΕΜΣΤ | Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Αθήνα × Cité internationale des arts.

27 Αυγούστου – 25 Οκτωβρίου 2025
Εγκαίνια: Τετάρτη 27 Αυγούστου, 16:00–19:00
Ανοιχτό, παρουσία του καλλιτέχνη, κάθε Τετάρτη, 16:00–19:00, ή κατόπιν ραντεβού
➜ Petite galerie
Marais site | Cité internationale des arts

Η K-Gold Temporary Gallery παρουσιάζει την έκθεση Blue Moon του Γιώργου Μαραζιώτη, σε
επιμέλεια του Νικόλα Βαμβουκλή. Μια in-situ εγκατάσταση που εστιάζει στην κατοίκηση και τις
ανθρώπινες σχέσεις, μέσα από μια νέα σειρά γλυπτών και παρεμβάσεων.

Ο Μαραζιώτης συνεχίζει την εικαστική του έρευνα γύρω από τις ταυτότητες του ιδιωτικού χώρου,
δημιουργώντας έργα που κινούνται μεταξύ πραγματικού και φαντασιακού. Εμβαθύνει στην ιδέα
της εκτόπισης και στην ένταση που γεννιέται, όταν αντικείμενα αποσπώνται από το αρχικό τους
πλαίσιο και επανεμφανίζονται φορτισμένα με καινούρια νοήματα. Αυτή η μετατόπιση δεν αφορά
μόνο την ύλη, αλλά και την ίδια την εμπειρία της μετακίνησης από έναν τόπο σε έναν άλλον.
Αφετηρία της έκθεσης αποτελεί η καταγραφή προφορικών ιστοριών από πρώην ενοίκους της
νεοκλασικής κατοικίας, όπου σήμερα στεγάζεται η K-Gold Temporary Gallery, στην Αγία
Παρασκευή Λέσβου. Οι φωνές τους μετατρέπονται σε δυναμικά έργα από νέον, μάρμαρο,
μέταλλο και καθρέφτη. Παράλληλα, ο καλλιτέχνης επαναφέρει στον χώρο αρχιτεκτονικά στοιχεία
που είχαν αφαιρεθεί κατά την ανακαίνιση του κτιρίου, ως φορείς μνήμης και σύνδεσης με το
παρελθόν. Το αποτέλεσμα είναι ένα υβριδικό τοπίο – οικείο και, ταυτόχρονα, αναπάντεχο. Ένα σκηνικό, όπου προσωπικές και συλλογικές μαρτυρίες πλέκονται σε μια διαδρομή ανάμεσα σε θραύσματα
ιστοριών και συναισθημάτων.

Η έκθεση συνοδεύεται από μια έκδοση σε ελληνικά/αγγλικά, που περιλαμβάνει μια συζήτηση του
καλλιτέχνη με τον Sam Steverlynck (επιμελητής, SMAK Ghent), σε σχεδιασμό της Marlon Tate.
Ο Γιώργος Μαραζιώτης (γεν. 1984, Αθήνα) είναι εικαστικός με έδρα την Αμβέρσα. Σπούδασε
καλές τέχνες στο Βέλγιο, τις ΗΠΑ και το Hνωμένο Βασίλειο. To έργο του έχει παρουσιαστεί σε
εκθέσεις διεθνώς, σε γκαλερί, ιδρύματα τέχνης και μουσεία, μεταξύ των οποίων, ο χώρος
σύγχρονης τέχνης Marres (Μάαστριχτ), ο εκθεσιακός χώρος του Ινστιτούτου AC (Νέα Υόρκη), η 7η
Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, η Σχολή Εικαστικών Τεχνών (SVA) της Νέας Υόρκης, η
Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών της Αμβέρσας, η γκαλερί Box Freiraum (Βερολίνο), καθώς και τα Μουσεία CICA (Νότιος Κορέα), Μπενάκη, Matadero (Μαδρίτη) και Tinguely (Βασιλεία). Υπήρξε
προσκεκλημένος καλλιτέχνης του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης της Μασαχουσέτης (MASS MoCA).

ΔΡΑΣΕΙΣ RE-COLLECTION: Μια παράλληλη έκθεση που συνδυάζει έργα από τη συλλογή της K-Gold
Temporary Gallery με άλλα που δημιουργήθηκαν ειδικά για πρότζεκτς στη Λέσβο. Επαναφέρει στο
προσκήνιο καλλιτέχνες με τους οποίους έχει συνεργαστεί η γκαλερί από το 2014 έως σήμερα,
συστήνοντάς τους εκ νέου στο κοινό του νησιού. Συμμετέχουν, μεταξύ άλλων, η φωτογράφος
Harley Weir, η σχεδιάστρια μόδας Grace Wales Bonner και ο γλύπτης Erwin Wurm.

RESIDENCY: Τον Αύγουστο, υλοποιείται πρόγραμμα φιλοξενίας με την Ελλάδα Δαμιανού, η οποία
θα πραγματοποιήσει έρευνα γύρω από την έννοια των performative scenographies, με την
υποστήριξη της Περιφέρειας Φλάνδρας. Η καλλιτέχνιδα δραστηριοποιείται στον χώρο της
περφόρμανς, καθώς και στον ενδυματολογικό και σκηνογραφικό σχεδιασμό. Αυτή την περίοδο
συνεργάζεται με τους χορογράφους Anne Teresa De Keersmaeker και Radouan Mriziga.

Γιώργος Μαραζιώτης

Γιώργος Μαραζιώτης
Blue Moon
12 Ιουλίου – 31 Αυγούστου 2025

Ωράριο λειτουργίας έκθεσης: Παρασκευή έως Κυριακή, 11:00-14:00 και 19:00-22:00
Είσοδος ελεύθερη
Εγκαίνια έκθεσης: Σάββατο 12 Ιουλίου στις 20:00.
K-Gold Temporary Gallery
Αγία Παρασκευή, 81102 Λέσβος
6942202222
kgoldtemporarygallery.tumblr.com
[email protected]
@kgoldtemporarygallery

H K-Gold Temporary Gallery ιδρύθηκε το 2014 στη Λέσβο με σκοπό να φέρει τη σύγχρονη τέχνη
κοντά στο ευρύ κοινό μέσα από καινοτόμες πολιτιστικές και εκπαιδευτικές δράσεις. Έχει
συνιδρύσει τo δίκτυο MIRAMAR για την επαγγελματική ανάπτυξη και την κινητικότητα
καλλιτεχνών στην ευρύτερη περιοχή της Ευρώπης και της Μεσογείου. Πρόσφατες συνεργασίες
περιλαμβάνουν το Ωδείο Αθηνών, το Γαλλικό Ινστιτούτο, το Υπουργείο Κοινωνικής Συνοχής &
Οικογένειας, το Δήμο Μιλάνου και τη Mediterranea Biennale.

*O Γιώργος Μαραζιώτης και η Ελλάδα Δαμιανού είναι ARTWORKS Fellows.

Η έκθεση IN A BRIGHT GREEN FIELD περιλαμβάνει έργα είκοσι επτά δημιουργών κάτω των 40 ετών που διερευνούν πιθανές εκδοχές του μέλλοντος στις οποίες θα μπορούσαν να αναδυθούν ανανεωμένες σχέσεις με τον φυσικό κόσμο και ανοιχτές προσεγγίσεις της κοινότητας.

Η έκθεση παρουσιάζει καλλιτέχνες που χρησιμοποιούν ποικίλα μέσα, και εξετάζει μερικές από τις πιο συναρπαστικές αναδυόμενες καλλιτεχνικές πρακτικές στην Αθήνα, τη Λευκωσία και την Ευρώπη. Φέρνει στο προσκήνιο μια γενιά καλλιτεχνών που δίνουν ιδιαίτερη προσοχή στις τοπικές ιστορίες της Ελλάδας και της Κύπρου και πώς αυτές είναι χρήσιμες για την ανάλυση ευρύτερων προκλήσεων του κόσμου. Οι καλλιτέχνες αυτοί καταγράφουν τις καταιγιστικές αλλαγές στην εργασία και το φυσικό τοπίο τις οποίες επιταχύνει η τεχνολογία, ενώ παράλληλα επισημαίνουν τις νέες μορφές συλλογικότητας που εμφανίζονται τόσο στην αστική όσο και στην αγροτική ζωή. Τα έργα τους διερευνούν την ποιητική των υποδομών, τις βουκολικές μορφές επιστημονικής φαντασίας, τον αστικό ανιμισμό και τις παραγωγικές συνεργασίες που έχουν αντίκτυπο πολύ πέρα από τον χώρο του μουσείου.
Καλύπτοντας ένα ευρύ φάσμα από τη λυρική ζωγραφική και γλυπτική ως το πειραματικό ντοκιμαντέρ και την κοινοτική performance, η έκθεση αφορά μια τέχνη που μπορεί να αποτελέσει πρότυπο για μυριάδες πιθανές εκδοχές του μέλλοντος.

Η έκθεση θα συνοδεύεται από πλήρως εικονογραφημένο κατάλογο που θα εκδοθεί από το Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ με νέα κείμενα από τον Gary Carrion-Murayari, την επιμελήτρια και συγγραφέα Δανάη Γιαννόγλου που εργάζεται στη Αθήνα και την επιμελήτρια και συγγραφέα Ιουλίτα Τουμαζή με έδρα τη Λευκωσία.

Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες:

Ραΐσσα Αγγελή (γ. 1986, Λευκωσία) – Ζει και εργάζεται στη Λευκωσία
Νίκη Αναλύτη (γ. 1994, Κέρκυρα) – Ζει και εργάζεται στην Αθήνα
Ιλεάνα Αρναούτου (γ. 1994, Αθήνα) και Ισμήνη Κινγκ (γ. 1993, Αθήνα) – Ζουν και εργάζονται στην Αθήνα
Δαμιανός Ζησίμου (γ. 1994, Λευκωσία) – Ζει και εργάζεται στο Ρότερνταμ
Δανάη Ηώ (γ. 1993, Αθήνα) – Ζει και εργάζεται μεταξύ Αθήνας και Άμστερνταμ
Μπάυρον Καλομαμάς (γ. 1993, Αθήνα) – Ζει και εργάζεται στο Λονδίνο
Κωνστάντζα Καψάλη (γ. 1989, Θεσσαλονίκη) – Ζει και εργάζεται στην Αθήνα
Κυριάκος Μπόμπι Κυριακίδης (γ. 1996, Λευκωσία) – Ζει και εργάζεται στη Λευκωσία
Ιωάννα Λημνιού (γ. 1987, Αλεξανδρούπολη) – Ζει και εργάζεται στην Αθήνα
Μαρία Λουίζου (γ. 1988, Αθήνα) – Ζει και εργάζεται στην Αθήνα
Μαριέττα Μαυροκορδάτου (γ. 1996, Λευκωσία) – Ζει και εργάζεται στην Λονδίνο
Πολίνα Μήλιου (γ. 1990, Αθήνα) – Ζει και εργάζεται στην Αθήνα
Μαρίνα Ξενοφώντος (γ. 1988, Λεμεσός) – Ζει και εργάζεται στην Αθήνα
Ελένη Οδυσσέως (γ. 1991, Αμμόχωστος) – Ζει και εργάζεται στη Λευκωσία
Νεφέλη Παπαδημούλη (γ. 1988, Αθήνα) – Ζει και εργάζεται στο Παρίσι
Θεόδουλος Πολυβίου (γ. 1989, Λευκωσία) – Ζει και εργάζεται στο Βερολίνο
Σοφία Ροζάκη (γ. 1990, Αθήνα) – Ζει και εργάζεται στην Αθήνα
Δαυίδ Σαμπεθάι (γ. 1989, Αθήνα) – Ζει και εργάζεται στην Αθήνα
Δέσποινα Σανιδά-Κρεζία (γ. 1998, Αθήνα) – Ζει και εργάζεται στην Αθήνα
Μάριος Σταμάτης (γ. 1986, Λάρισα) – Ζει και εργάζεται στην Αθήνα
Θεόκλητος Τριανταφυλλίδης (γ. 1988, Αθήνα) – Ζει και εργάζεται στην Αθήνα
Μαρία Τουμάζου (γ. 1989, Λευκωσία) – Ζει και εργάζεται στην Λευκωσία
Bέρα Χοτζόγλου (γ. 1992, Αθήνα) – Ζει και εργάζεται στην Αθήνα
Άννα Χουσιάδα (γ. 1990, Αθήνα) – Ζει και εργάζεται στην Αθήνα
Latent Community (καλλιτεχνικό δίδυμο από το 2017 με έδρα την Αθήνα):
Ιώνιαν Μπισάι (γ. 1992, Άγιοι Σαράντα) – Ζει και εργάζεται στην Αθήνα
Σωτήρης Τσίγκανος (γ. 1992, Αθήνα) – Ζει και εργάζεται στην Αθήνα
The Post Collective (est. 2018 Βρυξέλες, Βέλγιο):
Mirra Markhaëva (γεν. 1992, Ivolginsk, Buryatia) – Ζει και εργάζεται στις Βρυξέλες, Βέλγιο
Έλλη Βασσάλου (γεν. 1983,Αθήνα) – Ζει και εργάζεται στις Βρυξέλες, Βέλγιο

Η έκθεση “In a Bright Green Field” ακολουθεί τις “The Same River Twice” του 2019 και “The Equilibrists” του 2016 και απηχεί προγενέστερα εγχειρήματα τόσο του New Museum όσο και του Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες, τα οποία στρέφονταν στη σύγχρονη τέχνη για απαντήσεις στα πιο πιεστικά ζητήματα της εποχής, και αντικατοπτρίζει την αποστολή του Μουσείου Μπενάκη ως ενός ιστορικού μουσείου που επενδύει στη γεφύρωση του παρελθόντος με το παρόν.

Tι σηματοδοτεί αν έχουμε φτάσει στο τέλος του φυσικού τοπίου όπως το γνωρίζαμε; Αν εισερχόμαστε σε μια μετα-εδαφική πραγματικότητα, όπου τα ψηφιακά, εικονικά ή αλγοριθμικά τοπία υπερβαίνουν το φυσικό; Συνιστά το google maps μία νέα μορφή γεωλογικού στρώματος; Πώς ανασκάπτει κανείς μια μορφή διαμεσολάβησης ή άλλα υπολείμματα, που φαινομενικά δεν έχουν φυσική υπόσταση; Τι σημαίνει αυτό για την αρχαιολογική στρωματογραφία;

Η έκθεση This way, the traces never die είναι αποτέλεσμα μιας καλλιτεχνικής εξερεύνησης που εστιάζει στο τοπίο ως έννοια αλλά και ως υλικό αντικείμενο μνήμης, μεταβολής και απουσίας.

Μέσα από μία σειρά έργων που λειτουργούν ως  μάρτυρες ή υβριδικά απομεινάρια, η Αθηνά Κουμπαρούλη συγκροτεί μια αφήγηση με ανοιχτά ερωτήματα γύρω από το τοπίο και την απώλεια του, σε μια περίοδο κλιματικής κρίσης. Η ύλη αναδεικνύεται σε φορέα μνήμης, ως δοχείο απόθεσης ιστοριών, σαν μια χρονοκάψουλα που μπορεί να μας δώσει πληροφορίες για παρελθοντικές χρήσεις τοπίου που οδηγούν στην απώλεια του. ­­­­

Τα έργα της έκθεσης αποτυπώνουν χειρονομίες που δεν επιδιώκουν τη διατήρηση αυτού που έχει απομείνει, αλλά στρέφονται προς την εκσκαφή αυτού που έχει εξαφανιστεί. Η εμπειρία της ως συντηρήτρια αρχαιοτήτων, και συγκεκριμένα η συντήρηση ενός αντικειμένου από φυτική πίσσα, είναι το σημείο εκκίνησης για την έκθεση. Η χρονική σύμπτωση με την έξαρση των πυρκαγιών την περίοδο 2021–2024 οδήγησε την ερευνητική διαδικασία προς μια νέα κατεύθυνση, με τα κατεστραμμένα τοπία να λειτουργούν ως case studies.  Υιοθετώντας την αρχαιολογική μεθοδολογία, αλλά μετασχηματίζοντάς την σε καλλιτεχνικό εργαλείο, η καλλιτέχνης παρουσιάζει μια νέα μορφή ανασκαφής που περιλαμβάνει θραύσματα των τοπίων που ερευνά. Ανάμεσά τους, εκμαγεία από καμένες ρίζες δέντρων, λειτουργούν ως φυσικά αρχεία και αποτυπώματα μίας καταστροφής. Παράλληλα, τρισδιάστατα μοντέλα-θραύσματα δέντρων που έχουν πλέον χαθεί, συντίθενται μέσω της φωτογραμμετρίας, χρησιμοποιώντας ψηφιακό υλικό από το Google Street View. Αναζητώντας την παρουσία μέσα από την απουσία, η έκθεση χαρτογραφεί ένα τοπίο φαντασιακό αλλά και απόλυτα πραγματικό.

Στην έκθεση περιλαμβάνονται επίσης αρχειακό και φωτογραφικό υλικό της καλλιτεχνικής έρευνας που συνδέεται άρρηκτα με την πρακτική της καλλιτέχνιδος.

Η έννοια της απουσίας λειτουργεί ως κεντρικός άξονας της έκθεσης, όχι ως κάτι στατικό, ούτε μέσα από τη θλίψη της απώλειας, αλλά ως πεδίο εξερεύνησης για το πώς μπορούμε να συναντήσουμε ξανά το τοπίο, ακόμη κι όταν δεν το βλέπουμε πια. Για την αναζήτηση, τελικά, μιας νέας σχέσης με το ανεπανόρθωτα μετασχηματισμένο τοπίο.

*Το κείμενο για την έκθεση γράφει η Κυβέλη Μαυροκορδοπούλου. Η έκθεση συνοδεύεται από μία έντυπη έκδοση και ένα βίντεο, τα οποία περιλαμβάνουν κειμενικές και οπτικές παρεμβάσεις άλλων καλλιτεχνών και ερευνητών. Λειτουργούν σαν ένα σύνολο συνομιλιών μεταξύ φίλων όπου προσωπικές αντανακλάσεις συνθέτουν ένα συλλογικό σχόλιο πάνω στο έργο. (Στην έκδοση συμμετέχουν οι:  Κατερίνα Στάμου, Αλέξανδρος Ψυχούλης, Βασίλης Γαλάνης. Φωτογραφίες τεκμηρίωσης Romane Bourgeois. Βίντεο Κωνστάντζα Καψάλη)

Αθηνά Κουμπαρούλη
This way the traces never die
a.antonopoulou.art
Αριστοφάνους 20, Ψυρρή, 4ος όροφος
Εγκαίνια: Πέμπτη 12/06/2025, 7-10 μ.μ.
Διάρκεια έως 18/07/2025