Συντάκτης: gourgourini

Η Μυρτώ Ξανθοπούλου παρουσιάζει το βιβλίο της με τίτλο ” Τέρμα Ασκληπιού” την Πέμπτη 27 Νοεμβρίου, 2015 από τις 19:00 στο στούντιο της, Αριανίτου 5, Αθήνα. Tην ίδια ημέρα στις 20:30 θα πραγματοποιηθεί perfomance από την ίδια.

O εικαστικός κόσμος της Μυρτώς Ξανθοπούλου συνίσταται σε έργα μικρών και μεσαίων διαστάσεων, γλυπτικές συνθέσεις και κατασκευές που προκύπτουν από ευτελή, εύθραυστα και αποσυντιθέμενα υλικά, ίχνη της καθημερινής ζωής, όπως χαρτιά συσκευασίας, σακούλες, τετράδια και σελίδες σημειώσεων, μακέτες, ξυλάκια, καλάμια, γύψο, σελοτέιπ, κόλλα, μπογιά, τσιγαρόχαρτο, αλλά και από λέξεις και φράσεις γραμμένες, κολλημένες, πλεγμένες, κομμένες, σβησμένες. Τα έργα της απαιτούν χρόνο και κοπιώδη χειροναξία. Πρόκειται για μια χειρωνακτική διαδικασία κατά την οποία η καλλιτέχνις δοκιμάζει τα όρια της αντοχής της, αλλά και την αντίσταση στη φθορά των υλικών που χρησιμοποιεί, επιδιώκοντας συγχρόνως μια σωματική αλλά και πνευματική σύνδεση με την υλικότητα μέσω της τριβής, της επανάληψης και της εξάντλησης.

Στο έντονα αυτοβιογραφικό, γλωσσοκεντρικό και ιδιοσυγκρασιακό της έργο, η Ξανθοπούλου στρέφει το βλέμμα της στην καθημερινότητα, την ορατή αλλά και την αθέατη, την κρυφή και την φανερή, ενώ με χιούμορ, παιγνιώδη διάθεση και υπαρξιακή αγωνία, δίνει σημασία σε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και βιώνουμε κάθε μέρα, ξανά και ξανά. Μέσα από ένα ιδιαίτερα προσωπικό, εσωτερικό και ειλικρινές έργο, η καλλιτέχνις μεταπλάθει το οικείο, το τετριμμένο και το ταπεινό σε μια ποιητική του καθημερινού. Η Ξανθοπούλου πειραματίζεται με τα νοήματα που προσδίδουν οι λέξεις αλλά και με τον ρυθμό, την αυτό-έκφραση, την ποίηση, την αυτοβιογραφία, την απώλεια, την ταλαιπωρία. Ασχολείται με το συναίσθημα (affect) και την οικειότητα (intimacy) και πραγματεύεται έννοιες όπως η αγάπη, ο έρωτας, η κόπωση, η φροντίδα, η απογοήτευση και η εξουθένωση.

Η γλώσσα αποτελεί την βάση για την καλλιτεχνική της έρευνα και πρακτική. Η Ξανθοπούλου παίζει με την κυριολεξία και τη μεταφορά, την αργκό αλλά και το ακατανόητο, το απαρατήρητο και το παράδοξο, τα ανοιχτά νοήματα και τις εκφραστικές αοριστίες των λέξεων και των φράσεων που φτιάχνει. Πρόκειται για μια γλώσσα όπου το λεκτικό συνυπάρχει με το μη λεκτικό, το οποίο εκφράζεται με τις παύσεις, τα σβησίματα, τα σκισίματα, τις μουτζούρες και τα φθαρμένα υλικά που συγκροτούν τα έργα της. Στην απλή, καθομιλουμένη, ελληνική γλώσσα που χρησιμοποιεί, συναντάμε διάσπαρτες λέξεις με διττή σημασία, φράσεις που προσπαθούν να αρθρώσουν, να νοηματοδοτήσουν αλλά και να ακυρώσουν, να ανατρέψουν και να καταρρίψουν. Η γλώσσα της Ξανθοπούλου είναι σιωπηρή αλλά και ηχηρή, ζωντανή αλλά και υπό κατάρρευση, ωμή αλλά και τρυφερή, ανοιχτή αλλά και άμεση, μια γλώσσα που επαναλαμβάνεται και που αδυνατεί, μια γλώσσα τετριμμένη αλλά και ποιητική, μια γλώσσα που επιθυμεί αλλά και τραυματισμένη.

Το βιβλίο καταγράφει τον κόσμο της καλλιτέχνιδας, τα έργα της αλλά και τις σημειώσεις της, αυτά που συναντάει κανείς στο εργαστήριο της, στο γραφείο της, στα τετράδια της, στους τοίχους όπου κολλάει αυτά που φτιάχνει. Και λέω αυτά που φτιάχνει γιατί αυτός είναι ο τρόπος που δουλεύει η καλλιτέχνις: κολλάει, ξεκολλάει, συνθέτει, αποσυνθέτει, ανασυνθέτει, γκρεμίζει, ισορροπεί, πλέκει και μετά παίρνουν την μορφή έργων, αποφασίζοντας τι από αυτά που φτιάχνει θα εκτεθεί εκτός του εργαστηρίου. Το βιβλίο σκανάρει τα προσχέδια και τις κατασκευές που φτιάχνει καθώς και τα σχόλια και τις σημειώσεις που κρατάει πριν γίνουν Έργα, πριν πάρουν τελική μορφή. Στο βιβλίο, το στοιχείο της επανάληψης των έργων και των μερών των έργων έχει ως σκοπό την μέγιστη δυνατή παρατήρηση, εξέταση και ανάγνωση της δουλειάς.

Οι τίτλοι της Ξανθοπούλου παίζουν κεντρικό ρόλο στη δουλειά της, καθώς συνθέτουν τον ποιητικό πυρήνα των έργων της. Το Τέρμα Ασκληπιού, αναφέρεται σε ό,τι σημαίνουν για την καλλιτέχνιδα οι δυο αυτές λέξεις μαζί αλλά και μεμονωμένα: την Οδό Ασκληπιού όπου είχε για χρόνια το εργαστήριο της, το τέλος αυτού του κύκλου ζωής, το τέρμα του λεωφορείου 026 που συνήθιζε να παίρνει, το υπαρξιακό τέλμα στο οποίο βυθίζεται κανείς, το τέλος μιας αστικής συνθήκης και η νέα αρχή που έχει επέλθει με τον εξευγενισμό της Ασκληπιού αλλά και της ευρύτερης περιοχής των Εξαρχείων. Στον τίτλο αυτό, η προσωπική βιογραφία συναντά τη συλλογικότητα και το προσωπικό συνδιαλέγεται με το πολιτικό. —Δάφνη Βιτάλη, Ιστορικός τέχνης, Επιμελήτρια ΕΜΣΤ

Παρουσίαση βιβλίου
Μυρτώ Ξανθοπούλου
“Τέρμα Ασκληπιού”

Επιμέλεια: Κατερίνα Βαζούρα
Σχεδιασμός: Studio Lialios Vazoura
Φωτογραφίες (σελ. 177-191): Πέτρος Νικόλτσος

Γλώσσα: Ελληνικά
Σελίδες: 192
Διάσταση: 143 × 210mm, μαλακό εξώφυλλο με αυτιά
Εκδόθηκε σε 200 αντίτυπα

Οκτώβριος, 2025

ISBN: 978-618-87122-5-6

*Η Μυρτώ Ξανθοπούλου είναι ARTWORKS Fellow 

H σειρά εκθέσεων Η Ρίζα που Πάλλεται/Τhe Palpitating Root εγκαινιάζεται στις 24/11 στην πόλη της Φλώρινας και στρέφει το ενδιαφέρον στα μαγικά κανάλια που διατρέχουν τις σύνθετες πραγματικότητες, μέσα από έργα σύγχρονων καλλιτεχνών και καλλιτεχνιδών που θα προκύψουν από μια επιτόπια έρευνα στην ακριτική περιοχή, όπου η φύση, η πλούσια ιστορία και η πολλαπλότητα των παραδόσεων συνυπάρχουν σε ένα κινηματογραφικό τοπίο. Στο πρώτο επεισόδιο της έκθεσης, ο Κωνσταντίνος Κωτσής και η Δέσποινα Χαριτωνίδη θα παρουσιάσουν την επιτελεστική γλυπτική παρέμβαση Ο Τελευταίος Χάρτης στη γειτονιά της δημοτικής αγοράς και 24/11 στις 19:00 θα πραγματοποιήσουν περφόρμανς στην οδό Ταγματάρχου Ναούμ.

Έχοντας ως αφετηρία τον μαγικό ρεαλισμό, όπως αυτός εμφανίστηκε στην λογοτεχνία αλλά και μελετήθηκε από τις φεμινιστικές και μεταποικιακές σπουδές, η έκθεση φωτίζει την αναπόδραστη διαπλοκή των φυσικών και πνευματικών κόσμων, και αναζητά τα στοιχεία που συνιστούν το «μυστήριο που αναπνέει πίσω από τα πράγματα». Αφήνοντας, έτσι, τις ανεπίσημες, τις τοπικές, τις λωξές αφηγήσεις να αναδυθούν, Η Ρίζα που Πάλλεται αμφισβητεί τις μονόπλευρες προσλήψεις της ιστορίας, της φύσης, του φύλου για να επιστρέψουμε σε μια κουήρ οπτική που ανιχνεύει τις αμέτρητες εκφάνσεις όλων των παραπάνω. Ο Κωνσταντίνος Κωτσής, δημιουργώντας πολυμεσικές εγκαταστάσεις με μια γλυπτική αντίληψη, επικεντρώνεται στη φυσική και λαογραφική παρατήρηση μέσα στο ευρύτερο οικονομικό και κοινωνικό συγκείμενο για να εμπλέξει τις προσωπικές με τις ιστορικές αφηγήσεις. Η Δέσποινα Χαριτωνίδη με τη γλυπτική αλλά και την επιτελεστική πρακτική της, διερευνά τις σχέσεις μεταξύ φύσης, ύλης και ανθρώπινων κατασκευών. Στην κοινή τους αυτή έρευνα και στο τελικό έργο «η υλικότητα λειτουργεί ως σημείο εκκίνησης για τον στοχασμό πάνω στη σχέση τόπου με τη συλλογικότητας και την ιστορική συνέχειας, αντλώντας υλικό από την χαραυγή των ανθρώπινων κοινωνιών», όπως σημειώνουν.

Η Ρίζα που Πάλλεται/Τhe Palpitating Root θα είναι το πρώτο κεφάλαιο που θα εγκαινιάσει τη λειτουργία του Προγράμματος Φιλοξενίας ΦΑΝΚΑ Florina Art Residency σε παραγωγή του Α-DASH. Στα επόμενα επεισόδια της χρονιάς θα φιλοξενηθούν οι Μαρια Βαρελά, Catriona Gallagher και το καλλιτεχνικό ντουέτο Phantom Investigations (Iνώ Βαρβαρίτη και Γιάννης Δελαγραμμάτικας). Το Πρόγραμμα Φιλοξενίας σε επιμέλεια της Χριστίνας Πετκοπούλου έχει ως στόχο να προσφέρει σε ετήσια βάση σε καλλιτέχνιδες/-ες/-ά, συγγραφείς και επιμελήτριες/-ές/-ά, μέσα από επισκέψεις τους στην πόλη της Φλώρινας, τη δυνατότητα να διεξάγουν επιτόπια έρευνα να εκθέτουν έργο μέσα από συλλογικές διαδικασίες και ως ανταπόκριση στο επιμελητικό κάλεσμα της κάθε ενότητας. Οι ετήσιοι θεματικοί άξονες θα αντλούν έμπνευση και υλικό από το τοπικό στοιχείο, την μεθοριακότητα και στις ειδικές ποιότητες που μπορεί αυτή να προσφέρει στην καλλιτεχνική συνθήκη, παραγωγή και έρευνα.

Η Ρίζα που Πάλλεται/Τhe Palpitating Root
Επ.:1: Ο Τελευταίος Χάρτης
Κωνσταντίνος Κωτσής/Δέσποινα Χαριτωνίδη
24.11.25, Φλώρινα
Επιμέλεια: Χριστίνα Πετκοπούλου

* Ο Κωνσταντίνος Κωτσής και η Χριστίνα Πετκοπούλου είναι ARTWORKS Fellows

Λέμε “Oops!” απολογητικά. Λέμε “Oops!” υποκριτικά. Έκπληκτοι αναφωνούμε “Oops!” για ένα ατύχημα που προκαλέσαμε. Για κάτι που δήθεν δεν περιμέναμε να γίνει κατ’ αυτόν τον τρόπο, ή να έχει ένα τέτοιο αποτέλεσμα. Για μια μικρή αναποδιά, μια ατυχία, ή μια στραβοτιμονιά. Λέμε “Oops!” κι ανασηκώνουμε τους ώμους αδιάφορα.

Είμαστε καρτούνς σε μια σειρά κινουμένων σχεδίων, δεν έχουμε αισθήματα, δεν έχουμε σώμα, δεν κάνουμε σκέψεις, βάζουμε τρικλοποδιά το ένα στο άλλο, παίζουμε ξύλο, γελάμε μηχανικά, σκοτωνόμαστε και ξαναζωντανεύουμε, ξανά και ξανά. Είμαστε οι παράλογα βίαιοι ήρωες των μικρών ιστοριών του Ρώσου συγγραφέα Δανιήλ Χαρμς, που ζούσε μέσα στο ζόφο της σταλινικής δεκαετίας του 1930. Είμαστε οι μπουρλέσκ κλόουν του αμερικανικού κινηματογράφου στα μαύρα χρόνια της Μεγάλης Ύφεσης του 1929.

Φτιάχνουμε το δικό μας αβαν-γκαρντίστικο καμπαρέ του Μεσοπολέμου. Τα υλικά μας είναι ευτελή, η αισθητική μας DIY, οι μουσικές μας προηχογραφημένες. Στήνουμε τα δικά μας φαρσικά ντουέτα, τα δίδυμα των άσπονδων φίλων που, σαν τους Τομ και Τζέρυ, κυνηγιούνται στο διηνεκές, ή, σαν τους Χοντρό και Λιγνό, πέφτουν, χτυπάνε, σηκώνονται και ξαναπέφτουν δίχως έλεος.

Αντιδρούμε σ’ έναν κόσμο που μοιάζει όλο και πιο παράλογος, όλο και πιο γκροτέσκος. Πόλεμοι, επανεξοπλισμοί, ακροδεξιοί αρχηγοί, μιλιταρισμός, ρατσισμός, κλειστά σύνορα, fake news, αλλοπρόσαλλες πολιτικές και απροκάλυπτα οικονομικά παζάρια, σκάνδαλα, ποδηγετημένη δικαιοσύνη, συγκάλυψη, ατιμωρησία και το αδιανόητο: γενοκτονία και εθνοκάθαρση σε ζωντανή μετάδοση από το αποικιοκρατικό απαρτχάιντ κράτος-παρία που υποστηρίζεται με χρήμα και όπλα από την Ιερή Συμμαχία των προθύμων του Δυτικού κόσμου.

Nova Melancholia
Oops!

M54
Μενάνδρου 54, Αθήνα, 10431

Σύλληψη, οργάνωση : Βασίλης Νούλας και Κώστας Τζημούλης
Σκηνοθεσία & διασκευή κειμένων του Δανιήλ Χαρμς: Βασίλης Νούλας
Σκηνικά, κοστούμια : Κώστας Τζημούλης
Βοηθός σκηνοθέτη : Ελισάβετ Ξανθοπούλου

Περφόρμερς : Χριστίνα Καραγιάννη, Σταύρος Καραμπάτσος, Pierre Magendie, Δέσποινα Χατζηπαυλίδου

Μια παραγωγή των Nova Melancholia © 2025
Η παράσταση πραγματοποιείται με την οικονομική υποστήριξη του ΥΠΠΟ

Ηλεκτρονική Προπώληση: https://www.ticketservices.gr/event/oops/  

*H Χριστίνα Καραγιάννη είναι ARTWORKS Fellow στο πεδίο του χορού. Ο Pierre Magenie κέρδισε το 2025 το ARTWORKS Grant για το έργο του Το Λωλό.

Το Upper Ankyle, ο νέος artist-run χώρος της Αθήνας, παρουσιάζει από 6 Νοεμβρίου 2025 έως 17 Ιανουαρίου 2026 την ομαδική έκθεση Land Attunements, με τη συμμετοχή των καλλιτεχνών Βασίλη Γαλάνη, Κωνσταντίνου Γιώτη, Τάσου Γκαϊντατζή, Χρύσας Γρηγορίου, Παναγιώτη Κεφαλά, Ελένης Οδυσσέως, Stephanie Iris Orati, Μάρθα Παναγιωτοπούλου, Δέσποινας Σανιδά-Κρεζία, Αλέξανδρου Τζάννη, σε επιμέλεια της Ιωάννας Γερακίδη. Τα εγκαίνια θα πραγματοποιηθούν την Πέμπτη 6 Νοεμβρίου στις 20:00.

Μέσα από μια σειρά ζωγραφικών, γλυπτικών, αρχειακών και άλλων καθημερινών χειρονομιών που ανταποκρίνονται σε τόπους κατοικημένους ή φαντασιακούς, η έκθεση Land Attunements ξεδιπλώνεται ως ένας στοχασμός γύρω από τους τρόπους με τους οποίους εμείς, οι άνθρωποι, υπάρχουμε, κατοικούμε, διεκδικούμε ή αγωνιζόμαστε για τους χώρους γύρω μας· όχι για να τους κατακτήσουμε, αλλά για να αισθανθούμε ασφαλείς μέσα σε αυτούς. Η έκθεση συνομιλεί με το ιστορικό και κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο του τόπου που την φιλοξενεί, αναζητώντας εργαλεία αντίστασης απέναντι στην εκμετάλλευση, την ιδιοποίηση και αρπαγή τόπων, πόρων και διαφορετικών μορφών ζωής – ανθρώπινων, μη ανθρώπινων και μετα-ανθρώπινων.

Αντλώντας στοιχεία από αστικούς μύθους, προφορικές ιστορίες, άρρητες λέξεις, ενσώματες εικόνες, αλλά και έγγραφα ή αρχεία που έχουν ενημερώσει τη σχέση τους με τον χώρο, οι καλλιτέχνες διερευνούν πολυαισθητηριακά τελετουργικά, ίχνη οργανισμών κάποτε ζωντανών και αποτυπώματα μνήμης. Τα έργα τους διανοίγουν νέες οπτικές για τον δημόσιο χώρο ως τόπο εγγραφής και απόδοσης και εξετάζουν πώς το ακατέργαστο ή το κατακερματισμένο μπορεί να λειτουργήσει ως μέθοδος επαναπροσδιορισμού της σχέσης μας με τον χρόνο και τον χρόνο.

Ο τόπος, τόσο στις επιφάνειες όσο και μέσα από τις υπόγειες διεργασίες του, δεν προσεγγίζεται ως ουδέτερος ή στατικός, αλλά ως ένα ανήσυχο πεδίο όπου η περιπλάνηση γίνεται δικαίωμα, η ανάπαυση μορφή αντίστασης, η φθορά διαδικασία διεκδίκησης. Σκοπός της έκθεσης είναι να χαρτογραφήσει μια εναλλακτική σύνταξη του πραγματικού και του φαντασιακού, όπου η παρατήρηση μετατρέπεται σε διάλογο και η μνήμη σε συνάντηση.

Το Land Attunements προσκαλεί τους θεατές να αφουγκραστούν τον χώρο. Εκκινώντας από τις μη γραμμικές αλλά απεριόριστες δυνατότητες συντονισμού με ό,τι μας περιβάλλει και μας υποστηρίζει, η έκθεση λειτουργεί ως μια πρόταση για τους τρόπους με τους οποίους η φροντίδα, η προσοχή και η ενσώματη παρουσία ενισχύονται εκεί όπου διαφορετικοί τόποι, χρόνοι και όντα συνυπάρχουν.

Η Ιωάννα Γερακίδη είναι συγγραφέας, επιμελήτρια και εκπαιδευτικός με έδρα την Αθήνα. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα αναπτύσσονται μέσα από τα θέματα της γλώσσας και της διαταραχής, και αντλούν από τις φεμινιστικές, εκπαιδευτικές και ψυχαναλυτικές σπουδές. Η πρακτική της συχνά περιλαμβάνει την ποίηση και άλλες ημερολογιακές και αρχειακές δομές. Είναι η ιδρύτρια της CHEAT CODE, μιας πλατφόρμας αφιερωμένης στην εναλλακτική παραγωγή γνώσης και στην καλλιτεχνική ανάπτυξη.

Το Upper Ankyle είναι μια καλλιτεχνική πρωτοβουλία που ιδρύθηκε από τους Βαγγέλη Τζολάκη και Τάνια Καπόγλου, η οποία ξεκίνησε τη δραστηριότητά της με εκθέσεις και εκδηλώσεις σε προσωρινό χώρο στο Λονδίνο. Με έδρα πλέον το Κολωνάκι στην Αθήνα, λειτουργεί ως υβριδικό μοντέλο μεταξύ γκαλερί και project space, ενθαρρύνοντας την ενεργή συμμετοχή της κοινότητας. Εστιάζοντας σε όσα συχνά περνούν απαρατήρητα –υπόγειες ροές, κρυφές ιστορίες και ξεχασμένες αφηγήσεις– το Upper Ankyle εξερευνά τη μνήμη των τόπων και τις ψυχοκοινωνικές τους μεταμορφώσεις, αντλώντας το όνομά του από τον αρχαίο αθηναϊκό δήμο Αγκύλη Καθύπερθεν, ο οποίος εκτεινόταν στην περιοχή του Κολωνακίου και πέραν αυτής.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Land Attunements
Ομαδική έκθεση στο Upper Ankyle
6 Νοεμβρίου 2025 – 17 Ιανουαρίου 2026
Εγκαίνια: Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2025, 20:00–23:00
Επιμέλεια: Ιωάννα Γερακίδη
Συμμετέχοντες καλλιτέχνες & συμμετέχουσες καλλιτέχνιδες:
Βασίλης Γαλάνης, Κωνσταντίνος Γιώτης, Τάσος Γκαϊντατζής, Χρύσα Γρηγορίου, Παναγιώτης Κεφαλάς, Ελένη Οδυσσέως, Stephanie Iris Orati, Μάρθα Παναγιωτοπούλου, Δέσποινα Σανιδά-Κρεζία, Αλέξανδρος Τζάννης
Σχεδιασμός οπτικής ταυτότητας: Alex Brouhard
Website: upperankyle.com | Instagram: @upper_ankyle

*H Ιωάννα Γερακίδη είναι ARTWORKS Fellow στο πεδίο της επιμέλειας εικαστικών τεχνών. Οι Βασίλης Γαλάνης, Κωνσταντίνος Γιώτης και Αλέξανδρος Τζάννης είναι ARTWORKS Fellows στο πεδίο των εικαστικών τεχνών

Μέσα σε κύκλο διαμέτρου 10 μέτρων, οι 3  καλλιτέχνες κινούνται αδιάκοπα σε επαναλαμβανόμενες διαδρομές, στο ρυθμό ενός ηλεκτρονικού μετρονόμου που ακούγεται με ενίσχυση στον χώρο. Με το πάτημα 4 κουμπιών, κάθε θεατής μπορεί να αλλάξει την ταχύτητα του ρυθμού ή να τον σταματήσει, αναγκάζοντας τα σώματα να κινηθούν πιο αργά, πολύ πιο γρήγορα ή να ακινητοποιηθούν πλήρως μέχρι την επόμενη παρέμβαση.

Σε ποια όρια θα φτάσουν αυτές οι επιλογές; Και ποια τα κριτήρια που τις ορίζουν;

Ένα πείραμα ισορροπίας, ελέγχου και ανατροπής που εξερευνά την ενσώματη αγωνία της διαχείρισης μιας κατάστασης συλλογικής ευθύνης.

Οι τρεις καλλιτέχνες συναντήθηκαν για πρώτη φορά στην συνεργασία τους με το Marina Abramovic Institute και τον οργανισμό ΝΕΟΝ, στην ομαδική έκθεση (long duration) Performance AS ONE (Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα) το 2016. Έκτοτε, εξερευνούν την περφορμανς μεγάλης διάρκειας και συνεργάζονται μεταξύ τους.

TEMPO
ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ (Λεωφ. Νίκης), Θεσσαλονικη
8 & 9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2025
17:30 – 21:30

Σε κοινή σύλληψη & επιτέλεση των:
Βιργινία Μαστρογιαννάκη (Αθήνα)
Αλέξανδρος Μιχαήλ (Θεσσαλονίκη)
Γιάννης Παππάς (Βερολίνο)

Σύλληψη – επιτέλεση: Βιργινία Μαστρογιαννάκη, Αλέξανδρος Μιχαήλ, Γιάννης Παππάς
Σχεδιασμός ηχητικής εγκατάστασης: Θεόδωρος Κλεισιάρης (Kleissonic)
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Λία Κεσοπούλου
Σχεδιασμός οπτικής επικοινωνίας: Εύα Τεμπονέρα
Τεκμηρίωση: Χρήστος Κυριαζίδης
Παραγωγή: vatiras

Με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού

Με την υποστήριξη των: Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και To Pikap.

*Η Βιργινία Μαστρογιαννάκη είναι ARTWORKS Fellow στο πεδιό των εικαστικών τεχνών

Η έκθεση του Ανδρέα Ράγκναρ Κασάπη αποτελείται από ζωγραφικά έργα και κειμενικά στοιχεία τα οποία έχουν αναφορές σε αστικά τοπία, εσωτερικούς χώρους και αντικείμενα.

Μέσω της ζωγραφικής και της ποίησης, ο καλλιτέχνης ερευνά την απόσταση μεταξύ της πόλης και της αναπαράστασής της, του φυσικού τοπίου και της τεχνητής εικόνας, της πολιτισμικής και της ψυχικής γεωγραφίας. Η εξερεύνηση αυτή δεν έχει στόχο να δημιουργήσει δίπολα, αλλά αντιθέτως προσεγγίζει τις συνθήκες αυτές ως αδιαχώριστες και συμβιωτικές.

Με όχημα τη φόρμα, το χρώμα, τη γραμμή, τον τόνο, την προοπτική και τον γραπτό λόγο, ο Ανδρέας Ράγκναρ Κασάπης προσεγγίζει τη σχέση τοπίου και αντικειμένου στη μετά το διαδίκτυο εποχή και τις αλλαγές που αυτή επιφέρει στην αντίληψη και τους μηχανισμούς της μνήμης μας.

annex M: Ανδρέας Ράγκναρ Κασάπης – Η ντροπή είναι ένα αντικείμενο στο διάστημα
Επιμέλεια: Δανάη Γιαννόγλου

5.11.2025, 19:00

Διάρκεια έκθεσης: 5/11/2025 – 11 / 1 /2026

Ώρες λετουργίας:
Τρίτη, Τετάρτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή 12:00 – 20:00
Πέμπτη 13:00 – 21:00 (είσοδος ελεύθερη)
Δευτέρα κλειστά

Η έκθεση θα παραμείνει κλειστή στις 24, 25, 26 & 31 Δεκεμβρίου και 1, 2, & 6 Ιανουαρίου

* Ο Ανδρέας Ράγκναρ Κασάπης και η Δανάη Γιαννόγλου είναι ARTWORKS Fellows. 

Η καλλιτέχνις, perforer και ακαδημαϊκός Δρ. Δέσποινα Ζαχαροπούλου (Royal College of Art, Λονδίνο) θα δώσει ένα τρίωρο master class εστιάζοντας σε πιθανούς τρόπους επαναπροσδιορισμού των ζητημάτων που τίθενται γύρω από τη σύγχρονη performance art, καθώς και στους τρόπους με τους οποίους μπορεί κανείς να αξιοποιήσει μεθοδολογίες βασισμένες στην performance για τη δική του καλλιτεχνική πρακτική.

Το master class περιλαμβάνει διάλεξη, πρακτικό εργαστήριο και συζήτηση (Q&A).

Πότε:
Τρίτη, 11 Νοεμβρίου 2025 | 18:00–21:00

Πού:
Demos Center, Ιππότου 17, Αθήνα, Κτήριο Πλάκα

Διοργάνωση:
Τμήματα Θεάτρου και Εικαστικών Τεχνών, The American College of Greece

Επιμέλεια:
Jennifer Nelson και Θάνος Βοβολής
για την κοινότητα Θεάτρου, Περφόρμανς και Εικαστικών Τεχνών της Αθήνας, φοιτητές και αποφοίτους

Σε συνεργασία με
Δέσποινα Ζαχαροπούλου

Μάθετε περισσότερα

Κάντε εγγραφή

*Η Δέσποινα Ζαχαροπούλου είναι ARTWORKS Fellow (2021) στο πεδίο των εικαστικών τεχνών

To remnants of ongoing activity είναι ένας συλλογικός, εξελισσόμενος χώρος που θυμίζει στούντιο ή γραφείο – μια διαφορετική εκδοχή «χώρου εργασίας», όπου ξεδιπλώνονται οι επισφαλείς και συχνά αόρατες συνθήκες της καλλιτεχνικής παραγωγής μέσα από την αδιάκοπη δραστηριότητα και διαθεσιμότητα.

Εστιάζοντας στα ίχνη της διαδικασίας, αναδεικνύει προσωπικά αντικείμενα που ενσωματώνονται στην καθημερινότητα επαγγελματιών του πεδίου του χορού, διαφορετικών πρακτικών, θέσεων και οπτικών. Αντικείμενα που λειτουργούν ως φορείς μνήμης, κατάλοιπα καθημερινής συνήθειας και υλικότητας – στοιχεία που συνδιαμορφώνουν το τοπίο της δημιουργικής εργασίας, όπως αυτό αρθρώνεται μέσα από σύντομες γραπτές αφηγήσεις και τοποθετημένες εμπειρίες. Το remnants of ongoing activity είναι μέρος μιας σειράς επιμελητικών χειρονομιών της undercurrent γύρω από την έννοια της εργασίας. Συνυπάρχει με την παρουσίαση της έκδοσης working (in) statements*, ενεργοποιώντας έναν κοινό χώρο ερωτημάτων και διαλόγου.

επιμέλεια: undercurrent
με τη συνεργασία των: ΑMR, Αγγελική Μαργέτη, Αγγελική Στελλάτου, Άγγελος Παπαδόπουλος, Αγνή Παπαδέλη Ρωσσέτου, Αναστάσιος Κουκουτάς, Ανδρονίκη Μαραθάκη, Άννα Παγκάλου, Ασπασία-Μαρία Αλεξίου, Βάσια Ζορμπαλή, Βιτόρια Κοτσάλου, Γιάννης Τσιγκρής, Δέσποινα Σανιδά-Κρεζία, Ελευθερία Αράπογλου, Ελίζα Αλεξανδροπούλου, Ελλάδα Δαμιανού, Ελπίδα Ορφανίδου, Έλτον Πέτρη, Ιωάννα Αγγελοπούλου, Ιωάννα Καρατέγου, Ιωάννα Παρασκευοπούλου, Ιωάννα Τουμπακάρη, Κατερίνα Γεβετζή, Κατερίνα Δελακούρα, Κώστας Τσιούκας, Λία Χαμηλοθώρη, Μαρία Κολιοπούλου, Μαρία Παπαδοπούλου, Μαριάννα Πανουργιά, Μαρίνα Τσαπέκου, Μπετίνα Παναγιωτάρα, Νάντη Γώγουλου, Νεφέλη Γιώτη, Παγώνα Μπουλμπασάκου, Pierre Magendie, Πολένα Πέτερσεν, Πωλίνα Κρεμαστά, Ραλλού Καρέλλα, Ροδιά Βόμβολου, Σοφία Πουχτού, Σοφία Δανάη Βορβίλα, Στεριανή Τσιντζιλώνη, Θένια Αντωνιάδου, fart, Φωτεινή Σταματελοπούλου, Χαρά Κότσαλη, Χριστίνα Ράινχαρτ, Χριστίνα Σκουτέλα, Χρύσα Γεωργίου, Ξένια Κογχυλάκη

Ημερομηνίες: 1/11 & 2/11
Ώρες: 18:30-22:30
Xώρος: EIGHT / ΤΟ ΟΧΤΩ, critical institute for arts and politics
Διεύθυνση: : Πολυτεχνείου 8, Αθήνα, 104 33
map: https://maps.app.goo.gl/6C8c1xXTfyx8QaGv6

* Σάββατο 1/11: 19.00-20.00

Παρουσίαση της έκδοσης working (in) statements από την undercurrent – Το working (in) statements ξεκίνησε ως ερευνητικό πρότζεκτ από την undercurrent, γύρω από την έννοια της εργασίας στο πεδίο του χορού, στο ελληνικό πλαίσιο. Η έκδοση αποτυπώνει προσωπικά ίχνη μέσα από ετερόκλητες, υποκειμενικές και αποσπασματικές σκέψεις και τοποθετήσεις. Τον οπτικό σχεδιασμό της έκδοσης επιμελήθηκε ο Κωστής Σωτηρίου (το working (in) statements πραγματοποιήθηκε με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και με την υποστήριξη του Ιδρύματος Ιωάννου Φ. Κωστόπουλου)

****** To remnants of ongoing activity στηρίζεται στη φιλική συνεισφορά όσων συμμετέχουν διότι το πρότζεκτ δεν έχει λάβει οικονομική στήριξη

bio undercurrent
Η undercurrent είναι μια ανεξάρτητη επιμελητική πλατφόρμα για διαλεκτικές, επιτελεστικές και εκπαιδευτικές πρακτικές στο πεδιο του χορού, της χορογραφίας και της περφόρμανς και πέραν αυτών. Αναπτύσσει και υλοποιεί ποικίλα πολιτιστικά έργα μέσα από ατίθασους τρόπους, αποκλίνουσες μορφές και μέσα. Οραματίζεται να διευρύνει τον κριτικό διάλογο στο τοπικό πλαίσιο του τι είναι παραστατικές τέχνες σήμερα, καθώς και να ενισχύσει διάφορα πλέγματα συνεργασίας και επικοινωνίας με το διεθνές πλαίσιο. Η undercurrent ξεκίνησε στην Αθήνα (GR) το 2022 από τη Χριστίνα Καραγιάννη, την Έλενα Νοβάκοβιτς και τη Νάσια Φουρτούνη.

*Η Χριστίνα Καραγιάννη και η Νάσια Φουρτούνη είναι SNF ARTWORKS Fellows στο πεδίο του χορού

Μoulting: η βιολογική διαδικασία κατά την οποία ένα ζώο αποβάλλει το εξωτερικό του περίβλημα, όπως φτερά, τρίχωμα, δέρμα ή εξωσκελετό, ώστε να δημιουργηθεί χώρος για εξέλιξη.

H γκαλερί Crux εγκαινιάζει την ατομική έκθεση της Μαρίας Λουίζου με τίτλο Moulting Season. Η έκθεση παρουσιάζει σειρές νέων γλυπτών που πραγματεύονται το ζήτημα της κατοικίας, από το δέρμα έως το σπίτι, ως μέσα προστασίας αλλά και ως προσωρινούς τόπους απεμπλοκής και ανασύνταξης.

Στην έκθεση περιλαμβάνεται και η σειρά κέρινων γλυπτών Κατοικίες, που δημιουργήθηκε με αφορμή την έκθεση του Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ και του New Museum “In a Bright Green Field”, σε επιμέλεια του Gary Carrion-Murayari και σε συνεργασία με το μουσείο Μπενάκη.

Γλυπτά φτιαγμένα από κερί, πηλό, σίδερο και γύψο υποδέχονται σώματα προσωρινά, και αναδεικνύουν τον χώρο που μένει πίσω όταν η περίοδος μεταμόρφωσής τους ολοκληρωθεί. Η έκθεση Moulting Season οπτικοποιεί ακριβώς αυτή τη διαδικασία μεταμόρφωσης και το κατάλοιπό της. Παράλληλα, οι κεραμικές φόρμες στην κλίμακα του ανθρώπινου σώματος, ενεργοποιούνται με την φωνή και την παρουσία και χρησιμεύουν ως μουσικά όργανα. Το πρόγραμμα των ζωντανών μουσικών περφόρμανς γύρω από και μέσα στα έργα που θα πραγματοποιήσει η καλλιτέχνιδα θα ανακοινωθούν σύντομα.

Πορτραίτο Alex Kat

Η Μαρία Λουίζου ολοκλήρωσε τις προπτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές της στη γλυπτική στην Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και στην ENSAD στο Παρίσι. Σπούδασε θεωρία της μουσικής (κλασική και ηλεκτρονική) στο Ωδείο Αθηνών. Το 2020 της απονεμήθηκε η υποτροφία Stavros Niarchos Foundation Artist Fellowship από το ARTWORKS (2020). Η έρευνά της με τίτλο «Το σώμα στη σύγχρονη γλυπτική, η ελληνική παράδοση και η πολυφωνική σύνθεση» κέρδισε υποτροφία από το Υπουργείο Πολιτισμού της Ελλάδας το 2020. Το έργο της έχει εκτεθεί στη Νέα Υόρκη στο ετήσιο φιλανθρωπικό event Tabula Rasa του Robert Wilson το 2019, καθώς και στο Πεκίνο, όπου της απονεμήθηκε το βραβείο China Taiyuan International Youth Metal Sculpture 2018. Το 2022 συμμετείχε στα προγράμματα φιλοξενείας για καλλιτέχνες των The Watermill Center, Atelier des Arques και Delfina Foundation. To 2023 συμμετείχε στην έκθεση Plasmata της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδύματος Ωνάσση και στον θεσμό European Capital of Culture στην Τιμισοάρα. Το έργο της εκτέθηκε στην έκθεση Θεωρήματα 2018 στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στην Αθήνα και στο Μουσείο Μπενάκη, στο πλαίσιο της έκθεσης «In a Bright Green Field» του Ιδρύματος DESTE και του New Museum, μεταξύ άλλων. Έχει πραγματοποιήσει δύο ατομικές εκθέσεις, στη Ρώμη και στην Αθήνα. Το έργο της περιλαμβάνεται σε διεθνείς ιδιωτικές συλλογές. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

*Η Μαρία Λουίζου είναι SNF ARTWORKS Fellow (2020) στο πεδίο των εικαστικών τεχνών 

Η έκθεση Disappearing act / second life φέρνει κοντά πρακτικές που πειραματίζονται με την υλικότητα της αναλογικής εικόνας, στατικής ή κινούμενης, και τις διαδικασίες με τις οποίες συνδέεται. Δοκιμάζοντας τα όρια του υλικού τους, οι καλλιτέχνες ερευνούν τη διαδικασία και την επιτελεστικότητα της ως απαραίτητο συστατικό της παραγωγής τους. Είτε αφορά ευρεθέν υλικό, είτε πληροφορία που οι ίδιοι καταγράφουν, η έκθεση ισορροπεί ανάμεσα στην σταδιακή “εμφάνιση” και εξαφάνιση της εικόνας και εστιάζει στη δεύτερη ζωή του υλικού στοιχείου που παρεισφρύει στην ψηφιακή μας εποχή.

Στο κέντρο της έκθεσης τοποθετείται ένα εύθραυστο σύστημα λούπας για φιλμ super8, το οποίο αποτελεί μια υπόσχεση για συνέχεια ενώ βασίζεται σε μια λεπτή ισορροπία, καθιστώντας το ίδιο το σύστημα εκθεσιακό αντικείμενο. Το περιεχόμενο του μας παρουσιάζει ένα μοντάζ από κομμάτια φιλμ του Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου των τελευταίων δύο δεκαετιών που έχουν προηγουμένως “απορριφθεί” από τον ίδιο ή αποτελούν τεστ πριν το γύρισμα, και που δεν βρίσκουν τη θέση τους στο έργο του, είτε επειδή δεν ενσωματώνονται στο σύνολο είτε επειδή δεν θεωρούνται τεχνικά επαρκείς. Το έργο Here’s a scene (2025) που προκύπτει από την τυχαία τοποθέτηση αυτού του απωθημένου υλικού με ημερολογιακό χαρακτήρα επισημοποιείται μέσα από κάθε επανάληψη ενώ ταυτόχρονα ωθείται στη φθορά του μέσα από τη συνεχή χρήση του.Στον απέναντι τοίχο, το έργο της Isabelle Ha Eav Ruiz Looking for the spirit of the river (2025) σκηνοθετεί την εμφάνιση ενός αθέατου ποταμού μέσα από μια τεχνική τυπώματος του 19ου αιώνα που αξιοποιεί ένα φυσικό υλικό, το αραβικό κόμμι (gum bichromate printing). Μέσα από την αναβίωση αυτής της τεχνικής που χρησιμοποιήθηκε στον πικτοριαλισμό, μέρος της οποίας ολοκληρώνεται μέσα σε νερό, η καλλιτέχνις αποτυπώνει το φαντασιακό της για τον ποταμό Ιλισσό, ψάχνοντας τα ίχνη του σε υδάτινες περιοχές στην Αθήνα. Τα μεγεθυμένα αρνητικά που χρησιμοποιεί για αυτή τη μέθοδο γίνονται έργα και τα ίδια, όπως σε αυτό που παρουσιάζεται εδώ (που βρέθηκε στο Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο, Με την ευγενική παραχώρηση του αρχείου οικογένειας Μελά, Φωτογραφικό αρχείο ΕΛΙΑ/ΜΙΕΤ) στο οποίο βλέπουμε δύο μορφές που πιθανολογείται να βρίσκονται στον Ιλισσό το Χ . Τα δύο έργα στέκουν ως συμβολικές διαδικασίες της σταδιακής επανεμφάνισης και του σβησίματος ενός εξαφανισμένου τόπου.

Στο έργο του Σταύρου Κάσση, η φωτογραφία δεν λειτουργεί μόνο ως εικόνα, αλλά και ως αρχείο, χειρονομία και παρέμβαση. Για το έργο του Turista Desaparecido (2024), ο καλλιτέχνης αξιοποιεί ένα ευρεθέν υλικό φωτογραφιών τραβηγμένων κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού όπου παρακολουθούμε την πρωταγωνιστική φιγούρα σε διάφορους δρόμους και μνημεία μιας πόλης. Η φιγούρα έχει διαγραφεί προσεκτικά με τρόπο που αφαιρεί μεν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του απεικονιζόμενου προσώπου, τονίζει όμως ακόμα περισσότερο την παρουσία της στην εικόνα. Η επαναφορά αναμνήσεων και η μετατροπή επιμέρους στοιχείων τους είναι κάτι που και ο καλλιτέχνης ασκεί μέσα από την ερευνά του και την πρακτική του κολάζ, ως έναν τρόπο να εξετάσει τις παραμορφώσεις που επιβάλλονται στον αστικό και ιστορικό χώρο μέσω της τουριστικής ματιάς. Αυτή η ερευνητική πορεία επεκτείνεται και στις τρεις διαστάσεις, με έργα που ενσωματώνουν υλικά από τον δημόσιο χώρο — κομμάτια από έπιπλα, οικοδομικά υλικά κτλ. — δίνοντας τους μια δεύτερη ευκαιρία, όπως και στις φωτογραφίες, να συνυπάρξουν μέσα από νέους συσχετισμούς και δυναμικές.

Τέλος, στις δύο αίθουσες της έκθεσης με τρόπο που επικοινωνούν τοποθετούνται τα έργα του Philip Fleischman, με τίτλο One Meter of White (2025), δύο “αυτοαναφορικά” φωτογράμματα από 16mm φιλμ. Ο καλλιτέχνης — στο έργο του οποίου η επεξεργασία του φιλμ

υπερνικά την πληροφορία που αυτό φέρει και τον οδηγεί συχνά σε μινιμαλιστικά αποτελέσματα — αφαιρεί το περφορέ του φιλμ, στερώντας το πλέον από τη δυνατότητα να λειτουργήσει ως μέσο αναπαραγωγής εικόνας.Τοποθετώντας το φιλμ πάνω στην φωτοευαίσθητη επιφάνεια με διαφορετικούς τρόπους το αντιμετωπίζει ως υλικό απελευθερωμένο από την αντίληψη του ως πηγή σταθερής και επαναλαμβανόμενης πληροφορίας. Η επιτελεστική αυτή προσέγγιση σχετίζεται με τη διεκδίκηση του υλικού για μια ρευστή ταυτότητα που του προσφέρει περισσότερες δυνατότητες ύπαρξης του στον χώρο από ότι η αρχική του χρήση.

Συμμετέχουν: Kωνσταντίνος Χατζηνικολάου,  Philipp Fleischmann, Isabelle Ha Eav Ruiz και Σταύρος Κάσσης; Σε επιμέλεια της Εύας Βασλαματζή

Οκτωβρίου – 15 Νοεμβρίου 2025

Η έκθεση Fire Spirits ξεκινάει με μια ηχώ, κάτι που ο Μαρκ Φίσερ περιέγραψε ως την παρατεταμένη παρουσία μελλοντικών δυνατοτήτων που δεν έφτασαν ποτέ, τον τρόπο με τον οποίο το παρελθόν διαποτίζει αθόρυβα το παρόν και το κρατά μετέωρο. Ο Φίσερ δανείστηκε τον όρο “φαντολογία” (hauntology) από τον Ζακ Ντεριντά, για να περιγράψει πώς οι χαμένες δυνατότητες και τα ανεκπλήρωτα όνειρα συνεχίζουν να περιπλανιούνται, διαμορφώνοντας τις υφές του παρόντος μας.

Αν για τον Φίσερ το στοίχειωμα σηματοδοτεί την εμμονή ανεκπλήρωτων μελλοντικών δυνατοτήτων, για την Έιβερι Γκόρντον τα φαντάσματα εμφανίζονται όταν το ίδιο το παρελθόν έχει ακόμη δουλειά να κάνει. Δεν είναι μόνο κατάλοιπα αλλά σύντροφοι, επίμονα πρόσωπα που γέρνουν προς το παρόν. Το στοίχειωμα, τότε, γίνεται μνήμη και κάλεσμα, αλλά και κατώφλι μέσα από το οποίο ό,τι έμεινε ανολοκλήρωτο επιστρέφει, για να γίνει ορατό ή να επαναπροσδιοριστεί.
Σε αυτό το μεσοδιάστημα, ανάμεσα στα χαμένα μέλλοντα του Φίσερ και τα νολοκλήρωτα παρελθόντα της Γκόρντον, συγκεντρώνεται η παρούσα έκθεση.

Οι καλλιτέχνες δουλεύουν με θραύσματα, αρχειακά ίχνη, άυλες χειρονομίες και μισό-ξεχασμένες ιστορίες, δημιουργώντας ανοίγματα όπου μπορούν να γίνουν αισθητοί άλλου είδους χρόνοι.

Ανάμεσα στο ορατό και το χαμένο, τα έργα τους μας προσκαλούν σε χώρους όπου η μνήμη γίνεται πράξη φροντίδας και η φαντασία τολμά να ξαναχτίσει ό,τι είχε εγκαταλειφθεί.

Ο τίτλος Fire Spirits προέρχεται από ένα τραγούδι του post-punk συγκροτήματος The Gun Club. Το στοίχειωμα δεν είναι μόνο φασματικό αλλά και σωματικό: ένας ήχος, ένας παλμός, μια ορμή ή μια μυρωδιά.

Συμμετέχουν:
Κωνσταντίνος Γιώτης, Sem Lala, Nancy Lupo, Vera Lutz, Χριστόδουλος Παναγιώτου, Εύα Παπαμαργαρίτη, Jeff Wall Production, Γεωργία Σαγρή, Ίρις Τουλιάτου, Θεόδωρος Τζαννετάκης, Αμαλία Βεκρή

Εγκαίνια: 11 Σεπτεμβρίου.

Ώρες λειτουργίας: Τετάρτη-Πέμπτη 17:00-20:00 και με ραντεβού [email protected]

*Ο Κωνσταντίνος Γιώτης, η Έυα Παπαμαργαρίτη, η Ίρις Τουλιάτου και η Αμαλία Βεκρή είναι ARTWORKS Fellows.

Η ταινία μυθοπλασίας «Αρκάντια» του σκηνοθέτη Γιώργου Ζώη (ARTWORKS Fellow 2019 & ARTWORKS Grantee 2025) επελέγη ως επίσημη υποψηφιότητα της Ελλάδας, για να διαγωνιστεί στα 98α Βραβεία Oscar για τη διεκδίκηση του Βραβείου Διεθνούς Ταινίας Μεγάλου Μήκους.

Η φετινή επιτροπή απαρτίστηκε από 11 μέλη, ένα από τους ακόλουθους φορείς, τα οποία προτείνουν τα αντίστοιχα Διοικητικά Συμβούλια:

Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, Οπτικοακουστικών Μέσων και Δημιουργίας Α.Ε. – Creative Greece (ΕΚΚΟΜΕΔ)
Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Ελληνικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λος Αντζελες
Ενωση Σκηνοθετών – Παραγωγών Ελληνικού Κινηματογράφου (ΕΣΠΕΚ)
Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών
Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών (ΣΕΗ)
Ενωση Τεχνικών Ελληνικού Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ)
Ελληνική Ακαδημίας Κινηματογράφου (ΕΑΚ)
Σύνδεσμος Ανεξάρτητων Παραγωγών Οπτικοακουστικών Εργων (ΣΑΠΟΕ)
Ενωση Παραγωγών Εργων Επικοινωνίας (PACT)
Ενωση Σεναριογράφων Ελλάδας

Το σκεπτικό  ήταν ότι πρόκειται για μια ταινία άρτια, η οποία φέρει διακριτό στίγμα, χωρίς να υστερεί ως προς την παράμετρο της ελληνικότητας. Εκπροσωπεί τον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο και απολαμβάνει διεθνή ορατότητα, λόγω της συμμετοχής της σε σημαντικά διεθνή φεστιβάλ.

Ο Γιώργος Ζώης είναι κινηματογραφιστής. Οι ταινίες του έχουν επιλεγεί από τα σημαντικότερα φεστιβάλ του κόσμου — Κάννες, Βενετία, Βερολίνο, Ρότερνταμ, Telluride, Clermont-Ferrand — και έχουν τιμηθεί με πολυάριθμα βραβεία και διακρίσεις διεθνώς. Στην Ελλάδα, απέσπασε το Βραβείο Καλύτερης Μικρού Μήκους Ταινίας από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου για το Casus Belli, καθώς και επτά βραβεία στο Φεστιβάλ Δράμας, ανάμεσά τους για Καλύτερη Ταινία, Σκηνοθεσία και Σενάριο. Η πρώτη του μεγάλου μήκους, Interruption, έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Βενετίας το 2015 και τιμήθηκε με το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου. Το 2012, η ταινία του Τίτλοι Τέλους κέρδισε το Βραβείο της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου (EFA) στο Φεστιβάλ Βενετίας, ενώ ο ίδιος υπήρξε μέλος της επίσημης κριτικής επιτροπής «Λιοντάρι του Μέλλοντος» στο 74ο Διεθνές Φεστιβάλ Βενετίας. Οι ταινίες του έχουν προβληθεί σε σημαντικούς τηλεοπτικούς σταθμούς, όπως το CANAL+ και το ARTE, ενώ έχουν επιλεγεί και από την καταξιωμένη πλατφόρμα Criterion. Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, Arcadia, έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Βερολίνου 2024, στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα Encounters, όπου απέσπασε το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Σαράγεβο, ανάμεσα σε πολλές ακόμη διεθνείς διακρίσεις. Στην Ελλάδα, το Arcadia κέρδισε τα Βραβεία Ίρις Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Σεναρίου από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου και αποτέλεσε τη μοναδική ελληνική ταινία υποψήφια στην Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου.

Το 2019 o Γιώργος Ζώης βραβεύτηκε από την ARTWORKS και ήταν SNF ARTWORKS Fellow, ενώ το 2025 κέρδισε το ARTWORKS Grant για τη μελλοντική του ταινία «Φρυκτώρια».

H ομαδική έκθεση Sacred or Monsters, μέσα από μια σύνθεση γλυπτικών αναπαραστάσεων, video performances, επιγραφών και ηχητικών ντοκουμέντων, αποτελεί μια εξερεύνηση στην έννοια της ταυτότητας, ως μια εύπλαστη ή μεταβλητή δομή που αποδαιμονοποιεί κάθε «άλλο», αφαιρώντας το σημειολογικό του βάρος ως επικίνδυνο, βρώμικο και αντικανονικό. Μετα-ανθρώπινα όντα, μυθικά πλάσματα, υπάρξεις διαρκώς μεταμορφώσιμες και σώματα εξουθενωμένα μα άτρωτα συνυπάρχουν, διαμορφώνοντας μια αφήγηση που ολοκληρώνεται μέσα από την αποσπασματικότητά της, μια ιστορία που ενίοτε τρομάζει, θαμπώνει, αποπροσανατολίζει, ενώ, παράλληλα, φωτίζει, ενημερώνει και ενδυναμώνει.

Σκοπός της έκθεσης είναι να επανασυστήσει την έννοια του εαυτού και μαζί του της ιστορίας ως συστήματα ρευστά, προσωρινά, οξύμωρα, καθώς και να επαναπλαισιώσει την έννοια του τερατώδους, ως ένα σχήμα που συχνά δημιουργεί και ενισχύει ψυχοκοινωνικές και γεωπολιτικές ιεραρχήσεις. Τα έργα εκκινούν από συνθήκες ανείπωτες, από δομές υπόγειες και αφανείς, από υπάρξεις δύσμορφες ή θεϊκές, από μύθους και μυήσεις, από λέξεις άγραφες και χειρονομίες ανεπαίσθητες. Το δυσανάγνωστο, το κρυφό, το ημιτελές αυτό που συχνά ταυτίζεται με το χθόνιο, το ξένο ή το ανεπιθύμητο αποτελούν τα κύρια όχηματα μέσα από τα οποία οι καλλιτέχνες επαναδιαπραγμάτευονται συγκρουσιακές ή άτακτες δομές και συμπεριφορές που εμείς, τα ανθρώπινα όντα, καθημερινά επιτελούμε.

Η έκθεση επιθυμεί πρώτα να αναγνωρίσει και έπειτα να επιβεβαιώσει τις διαρκείς δυναμικές συγκρούσεις. Εκκινώντας από τα έγκατα του κτιρίου, τοποθετημένο σε μια πύλη που μοιάζει άβατη, το μαρμάρινο δίπτυχο γλυπτό του Πέτρου Μώρη με τίτλο Entropy as Hardship/Entropy as Kinship εξευρευνά την έννοια της εντροπίας ως θέση που νομιμοποιεί την αποσύνθεση και την επανασύνθεση και τις αντιμετωπίζει σαν μηχανισμούς αναθεώρησης του άναρχου, του αντιφατικού ή του αντίθετου. Χρησιμοποιώντας μια αισθητικά ιδιολεκτική γραφή, που στοιχεία της δανείζεται τόσο από την τεκτονική γεωλογία του υπεδάφους όσο και από το αστικό τοπίο, και μαζί με τις διαρκείς μεταλλάξεις τους, η γλυπτική εγκατάσταση του Μώρη μας εισάγει σε μία σειρά ερωτημάτων που αφορούν σε μία γλώσσα άγλωττη, πεισματικά ακατάληπτη. Στο έργο του, ο χρησμός, στην διπολικότητά του, μας ενθαρρύνει να αμφισβητήσουμε την επαφή με το ορατό ή το εύληπτο, να μυηθούμε σε ό,τι συνειδητά επιλέγει το υπέδαφος, να βρούμε στο άγνωστο μια πρακτική αντιστασιακή.

Το τερατώδες, ως παραβολή πλέον, αποκτά νέο νόημα, γίνεται αντιληπτό μέσα από τη δυνατότητα, την αιδώ ή την ιερότητά του. H γλυπτική εγκατάσταση της Μαρίνας Ξενοφώντος, με τα video performances Pinocchio, 2008-2009/2025, To Egon Schiele, 2008-2009/2025 και Am I a puppet, 2008-2009/2025, τα οποία συνδιαλέγονται ετεροχρονισμένα ή αναπάντεχα, έρχεται να ενισχύσει την παράλογη αυτή νέα δύναμή του τερατώδους, διερευνώντας την έννοια του άλλου που ενυπάρχει στον εαυτό. Μεταλλάσσοντας την ίδια της την ταυτότητα, η καλλιτέχνης προσεγγίζει, προβάρει και επιτελεί κάθε της χειρονομία ως εγκυβωτισμένη μίμηση ή αναβίωση μιας πράξης αλλόκοτης. Μέσα από προσθετικά εξαρτήματα που αλλοιώνουν το πρόσωπο, μέσα από νήματα που ορίζουν τις κινήσεις του ή ελέγχουν την όψη του σώματός, τα έργα επιθυμούν να υπάρξουν ως οχήματα εξερεύνησης επιθυμιών, χειραφετήσεων, επιταγών και μεταθέσεων. Η μαριονέτα βρίσκεται πάλι επί σκηνής, πλέον, όμως, παραμορφώνοντας η ίδια τον εαυτό της, εντείνοντας την αυτοδιάθεσή της, εκτείνοντας τα όριά της.

Μιαρό και ιερό, αμαυρωμένο ιδεατό, το περιθώριο στο επίκεντρο μιας αφήγησης που υφίσταται και ταυτόχρονα διαφεύγει της ετερότητας. Τόσο η ηχητική όσο και η εικαστική εγκατάσταση Doves in the Kitchen της Νίκης Δανάης Χανιά, έρχονται να συμπληρώσουν ή να ολοκληρώσουν την πορεία της έκθεσης στον υπαίθριο χώρο της ταράτσας του Ιδρύματος, μέσα από ημερολογιακές αναπαραστάσεις και ιστορίες, στις οποίες δαίμονες φέρουν την ελευθερία, κτερίσματα συνοδεύουν μια άλλου είδους γέννα, το καθρέφτισμα γίνεται σύμβολο της τρωτότητας. Επιλέγοντας ένα υλικό όπως το μέταλλο, το οποίο παγώνει ή πυρώνει ανάλογα με τις συνθήκες γύρω του, και επαναξιολογώντας τη σημειολογία του χρυσού ως υλικό συνυφασμένο με καθετί εμβληματικό, μέσα από μια σειρά επιτοίχιων και επιδαπέδιων γλυπτών, η καλλιτέχνης διαπραγματεύεται τις σχέσεις του ανόσιου με το άγιο, του μυθικού με το πραγματικό, του ανεπιθύμητου με το αγαπημένο.

Πώς το τερατώδες, ξεφεύγοντας πλέον από μια αφήγηση συνυφασμένη με το απεχθές, το αποκρουστικό, το εξωγενές ή το επικίνδυνο μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα, κίνητρο ή μέσο για την αποδόμηση και την αναμόρφωση μιας ταυτότητας συλλογικής, ενός σώματος ανθεκτικού, μιας πραγματικότητας βασισμένης σε δυνατότητες φαντασιακές; Πώς μπορούν οι δράσεις, οι διαδράσεις και οι αποφάσεις μας να ενημερωθούν από αυτές όντων μυθικών, μικρών, ευάλωτων, άλλων, νομιμοποιώντας τον διαρκή διάλογο της ιστορίας με το μέλλον, του δυσδιάστατου με το πολυδιάστατο, του αποσπασματικού με το ολοκληρωμένο; Η έκθεση Sacred or Monsters επιθυμεί να υπάρξει σαν μια σειρά υποθέσεων και ερωτημάτων, ειπωμένων από όσα υποδεέστερα πήραν τη θέση του επιφανούς, από όσα ανείπωτα δημιούργησαν χώρους να υπάρξουν, από όσα σώματα μεγάλωσαν για να ελευθερωθούν.

Καλλιτέχνες: Πέτρος Μώρης, Μαρίνα Ξενοφώντος, Νίκη Δανάη Χανιά

Επιμέλεια: Ιωάννα Γερακίδη

Διεύθυνση Παραγωγής: Μαρίνα Μήλιου Θεοχαράκη

Συντονισμός Παραγωγής: Νεφέλη Σιαφάκα

Επικοινωνία: Μαρίνα Καμπούρογλου, Χριστίνα Οικονόμου

Διάρκεια έκθεσης: 25 Σεπτεμβρίου–27 Νοεμβρίου 2025

Ωράριο έκθεσης: Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Παρασκευή 13:00 – 17:00

Εισιτήριο: Δωρεάν

*Η Ιωάννα Γερακίδη και ο Πέτρος Μώρης είναι SNF ARTWORKS Fellows.

H Ελεονώρα Σιαράβα ήταν φιλοξενούμενη καλλιτέχνης στο UniArts Helsinki με στόχο την εξέλιξη της χορογραφικής της έρευνας και τον πειραματισμό με μεθοδολογικά εργαλεία σύνθεσης και δημιουργικά μέσα.

Ελεονώρα Σιαράβα είναι χορογράφος, δραστηριοποιείται μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας και έχει παρουσιάσει την δουλειά της διεθνώς. Ως καλλιτέχνης εξερευνά τη σχέση ανάμεσα σε αισθητικές φόρμες, φαντασιακούς και πραγματικούς χώρους, αλληλοεπικαλυπτόμενες χρονικότητες, υβριδικότητα, την έννοια της ατμόσφαιρας. Για τo έργο της The Body and the Other~ που παρουσιάστηκε στο Tanzhaus NRW, ένα από τα σημαντικότερα κέντρα χορού της Ευρώπης, υποστηρίχτηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού NRW της Γερμανίας, την καλλιτεχνική υποτροφία i-Portunus/Creative Europe/Goethe Institut και συνεργάστηκε με το MIREVI Institut για τη χρήση ψηφιακής τεχνολογίας. Από το 2020 υποστηρίζεται από το Υπουργείο Πολιτισμού της Ελλάδας. Δημιούργησε τα έργα BLUE BEYOND (Θέατρο Θησείον, Κ.Θ.Β.Ε., Tanz:digital/ΙΤΙ Germany/Βερολίνο 2023, Frankfurt LAB-Emerging Artists Program 2023, Φρανκφούρτη), Who knows where the time goes #1 (Θέατρο Ροές, residency στο SE.S.TA Centre for Choreographing Development/ Interdisciplinary Incubator, Πράγα), I am Dancing in a Room (MOMus-Stereoma Festival). Επιλέχθηκε για το ευρωπαϊκό καλλιτεχνικό project ‘Moving Digits’/Creative Europe (2018-2020) για Χορό και ψηφιακές τεχνολογίες, Tanzhaus Düsseldorf & STL Tallinn (2018-2020). Έχει βραβευθεί από την ARTWORKS- Πρόγραμμα Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ) 2022-2023 στο πεδίο Χορογραφίας, επιλέχθηκε για το πρόγραμμα START/Robert Bosch Stiftung & Goethe Institut και ήταν resident χορογράφος στο ITI International Theatre Institute/Motion Bank, Βερολίνο, 2024 και στο UniArts Helsinki, Φιλανδία, 2025. Τα έργα της έχουν συμπεριληφθεί στη Media Library for Dance and Theatre – ITI International Theatre Institute Germany, ένα από τα πιο εκτεταμένα αρχεία οπτικοακουστικής τεκμηρίωσης για τις παραστατικές τέχνες στη Γερμανία.Την περίοδο αυτή ετοιμάζει τη νέα της παραγωγή (June July-working title) που θα κάνει πρεμιέρα το 2026.https://www.instagram.com/siaravaeleonora/ www.per-dance.com

instagram.com/siaravaeleonora/

per-dance.com

Η Ιλεάνα Αρναούτου και η Ισμήνη King συμμετέχουν στην έκθεση των φιναλίστ του Ducato Prize στο Palazzo Farnese στην Πιατσέντσα και απέσπασαν το Βραβείο Residency μαζί με την Pascale Birchler και τον Andro Eradze.

Έκθεση
Η έκθεση των φιναλίστ εγκαινιάζεται στο Cappella Ducale – Palazzo Farnese, στην Πιατσέντσα, στις 20 Σεπτεμβρίου 2025 και θα διαρκέσει έως τις 9 Νοεμβρίου 2025. Η έκθεση περιλαμβάνει έργα των Yumna Al-Arashi (ΗΠΑ), Ιλεάνας Αρναούτου & Ισμήνης King (Ελλάδα), Pascale Birchler (Ελβετία), Cao Shu (Κίνα), Andro Eradze (Γεωργία), Evan Ifekoya (Νιγηρία), του συλλογικού TOMBOYS DON’T CRY και της Yuyan Wang (Κίνα) στην κατηγορία Contemporary. Στην κατηγορία Academy θα παρουσιαστούν έργα των Ylenia-Gaia Dotti (Ιταλία), George Hiraoka Cloke (Ηνωμένο Βασίλειο), Joyce Joumaa (Λίβανος), Besnik Lushtaku (Γερμανία) και Yanqing Pan (Κίνα).

Βραβεία Residency
Τρία Βραβεία Residency απονέμονται στους πιο αξιόλογους καλλιτέχνες που επιλέχθηκαν ανάμεσα στους 80 συμμετέχοντες (Contemporary + Academy). Κάθε Βραβείο Residency περιλαμβάνει μια καλλιτεχνική παραμονή διάρκειας τριών έως τεσσάρων εβδομάδων σε διάφορες τοποθεσίες, τόσο στην Ιταλία όσο και στο εξωτερικό.

www.ducatoprize.com

www.ileanaarnaoutou.com

www.ismeneking.com

H Μυρτώ Ξανθοπούλου που εκπροσωπείται από τη Citronne gallery είναι η νικήτρια του βραβείου της Art Athina για νέο καλλιτέχνη, που απονέμεται  για τέταρτη χρονιά και αποσκοπεί ως θεσμός της φουάρ στην ενίσχυση της καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Το βραβείο, που συνίσταται στην ατομική παρουσίαση της δουλειάς του εικαστικού στο MOMus-Μουσείο Άλεξ Μυλωνά εντός του 2026, ανακοίνωσε την Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου μέλος της επιτροπής αξιολόγησης και εκπρόσωπος του MOMus, Γιάννης Μπόλης.

Βάσει των όρων συμμετοχής στο θεσμό, δυνατότητα υποψηφιότητας για το βραβείο της Art Athina είχαν εικαστικοί έως 45 ετών, οι οποίοι ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα και προτείνονται από την γκαλερί που τους εκπροσωπεί, όπου έχουν πραγματοποιήσει μία τουλάχιστον ατομική έκθεση. Ο θεσμός αποτελεί πρωτοβουλία του Πανελληνίου Συνδέσμου Αιθουσών Τέχνης, ενώ η Art Athina συνεργάζεται για τέταρτη φορά με το MOMus-Μουσείο Άλεξ Μυλωνά, ένα από τα πέντε Μουσεία του Μητροπολιτικού Οργανισμού Μουσείων Εικαστικών Τεχνών Θεσσαλονίκης (MOMus).

Μετά από την εξέταση των 14 προτάσεων των υποψηφίων για το βραβείο και των αιθουσών τέχνης που τους εκπροσωπούσαν και, ύστερα από συζήτηση, αποφάσισε ομόφωνα να απονείμει το βραβείο στη Μυρτώ Ξανθοπούλου.

Την πενταμελή επιτροπή  αξιολόγησης για το βραβείο απετέλεσαν οι:

Πολύνα Κοσμαδάκη (Ιστορικό της Τέχνης και Επιμελήτρια Μοντέρνας και Σύγχρονης Τέχνης του Μουσείου Μπενάκη)
Χριστόφορο Μαρίνο (Ιστορικό της Τέχνης και Επιμελητή)
Θούλη Μισιρλόγλου (Ιστορικό της Τέχνης και Καλλιτεχνική Διευθύντρια του MOMus-Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης-Συλλογές Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης)
Γιάννη Μπόλη (Ιστορικό της Τέχνης και Προϊστάμενο του Τμήματος Σύγχρονης Γλυπτικής του MOMus-Μουσείου Άλεξ Μυλωνά)
Άννα Μυκονιάτη (Ιστορικό της Τέχνης και Επιμελήτρια του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ).

Art Athina – Σκεπτικό της επιτροπής

Σύμφωνα με την κρίση της επιτροπής, το έργο της Μυρτώς Ξανθοπούλου αναπτύσσεται με συνέπεια και συνοχή και χαρακτηρίζεται από την ευρύτητα και την πολλαπλότητα των καλλιτεχνικών του μέσων – εγκαταστάσεις, κατασκευές, σχέδια, βίντεο, performances. Δείχνει ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον για τη χρήση της γλώσσας ως εκφραστικού εργαλείου, ενώ τα κάθε είδους αναλώσιμα υλικά και τα μιας χρήσης καθημερινά αντικείμενα αποτελούν βασικό στοιχείο της δουλειάς της.

Η Art Athina διοργανώνεται από τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αιθουσών Τέχνης, σε παραγωγή της εταιρείας BeBest. Η εκδήλωση έχει ενταχθεί στο Περιφερειακό Πρόγραμμα «Αττική 2021-2027».

art-athina.gr

https://www.myrtoxanthopoulou.com

Ο Νεριτάν Ζιντζιρία απέσπασε τον Χρυσό Διόνυσο στο 48ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας για την ταινία «Noi», που γυρίστηκε στο Μέτσοβο και έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ του Raindance.

Στο «Noi», ο Νεριτάν Ζιντζιρία αφηγείται την ιστορία ενός αγοριού που «ενηλικιώνεται» με φόντο το απόκοσμο σχεδόν ορεινό τοπίο στο οποίο μεγαλώνει, με βάρος στους ώμους του την απώλεια του αδερφού του. Όταν ο μεγαλύτερος αδερφός σκοτώνεται από το αγαπημένο του άλογο, ο μικρότερος πρέπει να αποφασίσει, μέσα από εφιάλτες και οράματα, αν θα σκοτώσει το ζώο ή θα το συγχωρέσει.Η εκδίκηση τον τυφλώνει αλλά αυτός θα ακολουθήσει ένα διαφορετικό δρόμο. Η σχέση του ανθρώπου με τη φύση, το ελληνικό τοπίο και η εφηβεία πρωταγωνιστούν στην ταινία του Νεριτάν Ζιντζιρία.

Ο Νεριτάν Ζιντζιρίααπέσπασε για πρώτη φορά τον Χρυσό Διόνυσο για την ταινία του Χαμομήλι το 2012, ενώ το 2024 κέρδισε το βραβείο ντοκιμαντέρ του DISFF για το Φῶς ἐκ Φωτός, εισδύοντας και πάλι με το φακό του στην ουσία της βαλκανικής ψυχής.

Ο Νεριτάν Ζιντζιρία είναι ARTWORKS Fellow (2018) στο πεδίο της κινούμενης εικόνας.

ΒΡΑΒΕΙΑ ΕΘΝΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ
Κριτική επιτροπή:

Mαρία Καλλιμάνη, ηθοποιός
Έλσα Λεκάκου, ηθοποιός
Δημοσθένης Παπαμάρκος, συγγραφέας, σεναριογράφος
Ανδρέας Σινάνος, διευθυντής φωτογραφίας
Άγγελος Φραντζής, σκηνοθέτης

Επικεφαλής προγράμματος:
Γιώργος Αγγελόπουλος

 Βραβείο Καλύτερης Ταινίας – Χρυσός Διόνυσος
«Noi», Νεριτάν Ζιντζιρία

Σκεπτικό επιτροπής: Για την άγρια και τρυφερή ματιά του, τις λιτές και ταυτόχρονα τολμηρές του επιλογές, που οδηγούν μυσταγωγικά τον θεατή στον πυρήνα της ανθρώπινης εμπειρίας.

*Η βραβευμένη ταινία αποσπά το ένα από τα δύο εισιτήρια του DISFF για τη μακρά λίστα υποψηφιοτήτων του Βραβείου Όσκαρ Μικρού Μήκους Ταινίας.

**Το βραβείο συνοδεύουν δύο έπαθλα: Χρηματικό έπαθλο 10.000 ευρώ, προσφορά των Φίνος Φιλμ, ΕΡΤ και Ε.Κ.Κ.Ο.ΜΕ.Δ. Ο νικητής του Βραβείου επιλέγεται αυτόματα για να συμμετάσχει στο Agora Short Film Lab του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.