Συντάκτης: gourgourini

Έκθεση της εικαστικού και Fellow Ελένη Μπαγάκη στην gallery Ελένη Κορωναίου.

Εγκαίνια: Παρασκευή 4 Ιουνίου, 12-9 μ.μ.
4 Ιουνίου – 17 Ιουλίου 2021

Reclining artist, the artist is reclining

I am taking a break

I stop to think, enjoy, absorb

What is there left to make?

I take it easy, I slow down, I look back

Joy and desire

What can I reclaim?

Στο πλαίσιο του δεύτερου μέρους του προγράμματος F.A.R. (Floor Area Ratio) – Συντελεστής Δόμησης η γυάλινη πρόσοψη του 3 137 φιλοξενεί τη νέα εγκατάσταση της εικαστικού Μυρτώς Ξανθοπούλου.

Το έργο της, με τίτλο Το ανάποδο του πέφτουν, εκτείνεται στην επιφάνεια της «βιτρίνας» του 3 137: μια σύνθεση από χαρτοταινία και σελοτέιπ, στην οποία γεωμετρικά σχήματα και κείμενο αλληλεπιδρούν. Τα υλικά του έργου –οικεία, δευτερεύοντα και βοηθητικά– είναι αδιαφανή αλλά διαπερατά, επιτρέποντας στο φως να τα μεταμορφώσει κατά τη διάρκεια της ημέρας. Οι ταινίες θέτουν τα όρια, γραμμές που ενώνουν και ταυτόχρονα χωρίζουν, πλαισιώνουν και διαγράφουν. Έτσι, το έργο διατυπώνει ένα σχόλιο για το φως, τις βεβαιότητες και τις διαπερατότητες, αλλά και τις νοηματικές περιοχές που φωτίζονται στις υποσημειώσεις.

Η εγκατάσταση της Μυρτώς Ξανθοπούλου παρουσιάζεται δίπλα στις παρεμβάσεις του Κωστή Βελώνη, της Ζωής Γιαμπουλντάκη, της Διοχάντης και του Can Altay, οι οποίες υλοποιήθηκαν στο πλαίσιο του πρώτου μέρους του προγράμματος F.A.R. Μέσω της παρουσίας και της συνύπαρξης αυτών των έργων, ο εξωτερικός χώρος του 3 137 μετατρέπεται άμεσα σ’ έναν άτυπο δημόσιο εκθεσιακό χώρο.

Το πρόγραμμα F.A.R. (Floor Area Ratio) – Συντελεστής Δόμησης χαρτογραφεί τις οικονομικές, πολιτισμικές και οικιστικές αλλαγές που εκτυλίσσονται στην πόλη, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα πολλαπλές αφηγήσεις και εικόνες για το παρόν και το μέλλον της Αθήνας. Πέρα από σημείο αναφοράς και πηγή έμπνευσης, το αστικό τοπίο γίνεται πεδίο δράσης μέσα από μια σειρά εικαστικών παρεμβάσεων στον δημόσιο χώρο της Αθήνας. Οι παρεμβάσεις αυτές έχουν στόχο να διεγείρουν τη φαντασία των περαστικών και να οδηγήσουν σε απρόσμενες συναντήσεις με τους κατοίκους της πόλης. Αποσκοπούν επίσης στο να τονίσουν νοηματικές συνδέσεις μεταξύ του υλικού κόσμου που μας περιβάλλει και των οικονομικών μοντέλων που καθορίζουν τη λειτουργία του.

Το F.A.R. (Floor Area Ratio) – Συντελεστής Δόμησης μέρος ΙΙ, πραγματοποιείται με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, του Outset Contemporary Art Fund Greece, καθώς και με την υποστήριξη από τους Μαικήνες / Μυκήνες (το σχήμα μελών 3 137).

Το ανάποδο του πέφτουν

Ένα έργο της Μυρτώς Ξανθοπούλου

Στη γυάλινη πρόσοψη του 3 137
Μαυρομιχάλη 137, 114 72, Εξάρχεια, Αθήνα
(Ορατό όλο το 24ωρο)

10 Μαΐου – 10 Ιουνίου 2021

H Mυρτώ Ξανθοπούλου είναι SNF ARTWORKS Fellow στο πεδίο των εικαστικών τεχνών.

Πέντε Fellows -οι Sasha Streshna, Σπύρος Κοκκώνης, Ιάσωνας Καμπάνης, Αναστασία Παύλου και Παύλος Τσάκωνας – παίρνουν μέρος στην έκθεση με τίτλο Against the Linear, που ανοίγει στις 15 Μαΐου. Η έκθεση είναι η αισθητική επέκταση μιας συζήτησης μεταξύ καλλιτεχνών για το πώς και πού η αποσπασματική εμπειρία αποκτά υλική ουσία στο έργο τους.

Σε επιμέλεια του Κωνσταντίνου Λιάνου συνοδευόμενη από το κείμενο του Άρη Αναγνωστόπουλου με τίτλο Fictioning – towards a technology of potentiality.

Καλλιτέχνες:

Sasha Streshna
Άννα  Gonzalez Noguchi
Theo Michael
Σπύρος Κοκκώνης
Ιάσωνας Καμπάνης
Αναστασία Παύλου
Κωνσταντίνος Λιανός
Κωστής Βελώνης
Παύλος Τσάκωνας

Με την κινηματογραφική ταινία NORA TETTTIX ο Κωνσταντίνος Σαμαράς, η Δάφνη Χαιρετάκη και οι ΤΕΤΤΤΙΞ συναντιούνται στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Ένα άδειο θέατρο, με φόντο μια άδεια Αθήνα, που γίνεται καταφύγιο μιας ομάδας μουσικών, αλλά και μιας μυστηριώδους γυναίκας με το όνομα Νόρα.

Όπως εξηγεί η δημιουργική ομάδα της ταινίας: «Η Νόρα βρίσκει καταφύγιο στους διαδρόμους, τα θεωρεία και τις σκοτεινές γωνιές του. Μοιάζει φοβισμένη και κυνηγημένη, έτσι όπως περιπλανιέται στους αχανείς χώρους του θεάτρου. Από ποιον κρύβεται; Τι περιμένει;

Την ίδια στιγμή, οι ΤΕΤΤΤΙΞ επιστρέφουν ξανά και ξανά στην κεντρική σκηνή του θεάτρου, για τέσσερις συνεχόμενες νύχτες. Κάθε νύχτα εκτελούν κι ένα διαφορετικό μουσικό έργο, πάντοτε με το ίδιο πάθος, την ίδια εμμονή στη λεπτομέρεια. Απέναντί τους, τα καθίσματα είναι άδεια. Τι έχουν έρθει να κάνουν εκεί; Για ποιον παίζουν;»

Οι ΤΕΤΤΤΙΞ συνεργάζονται με τους σκηνοθέτες Κωνσταντίνο Σαμαρά και Δάφνη Χαιρετάκη, για να δημιουργήσουν ένα εντελώς νέο είδος ταινίας. Ένα είδος όπου η μουσική είναι η κινητήριος δύναμη, αυτή που υποβάλλει και οδηγεί τη δραματουργία. Με οδηγό το ανέβασμα τεσσάρων μουσικών έργων, η ταινία μας προσκαλεί σε έναν χώρο όπου η μυθοπλασία και το ντοκουμέντο ενώνονται αξεδιάλυτα.

Η ανάγκη για ένα τέτοιο είδος συνδέεται με τα νέα δεδομένα της πανδημίας. Παρόλο που οι διαδικτυακές παραστάσεις αυξάνονται ολοένα, σε καμία περίπτωση δε μπορούν να αντικαταστήσουν τη ζωντανή τους εκδοχή. Σε αυτό το πλαίσιο, η δημιουργική ομάδα της ταινίας αποφάσισε να πειραματιστεί με μια νέα γλώσσα, που θα πηγαίνει πέρα από την καταγραφή ενός έργου χωρίς θεατές, για να εφεύρει ένα αυτόνομο καλλιτεχνικό έργο.

Η NORA TETTTIX είναι ο καρπός αυτής της απόφασης, κι αυτής της συνάντησης. Μιας συνάντησης πρωτόγνωρης, σε πρωτόγνωρους καιρούς.

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Σαμαράς και Δάφνη Χαιρετάκη
Ήχος: Γιάννης Καραμήτρος
Μουσική ηχοληψία: Μπράιαν Κουν
Παίζουν: Μαρία Κυρώζη, Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, Ειρήνη Αμανατιάδου, Νίκος Γαλενιανός, Γιώργος Ζιάβρας, Παναγιώτης Ζιάβρας, Νίκος Ιωακείμ, Άνα Κίφου, Έλενα Κρασάκη, Κατερίνα Κωνσταντούρου, Σίσσυ Μακροπούλου, Χάρης Παζαρούλας, Μιχάλης Παρασκάκης, Σταμάτης Πασόπουλος, Ρέα Πικίου, Μίσλαβ Ρέζιτς, Αιμιλιανός Σταματάκης, Γκουΐντο ντε Φλάβιις
Παραγωγή: ΤΕΤΤΤΙΞ και Allonsanfànfilms
Συμπαραγωγός: Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
Μουσικά έργα: Θανάσης Δεληγιάννης, Εμμένη, Γιάννης Χρήστου, 6 Τραγούδια σε ποίηση Τ.Σ. Έλιοτ (ενορχήστρωση/διασκευή: Νίκος Ιωακείμ) Μιχάλης Παρασκάκης, Άμετρο Πρελούδιο Γιάννης Χρήστου, Αναπαράστασις Ι «ο Βαρύτονος» ΑΣΤΡΩΝΚΑΤΟΙΔΑΝΥΚΤΕΡΩΝΟΜΗΓΥΡΙΝ
Σοπράνο: Έλενα Κρασάκη
Βαρύτονος: Μιχάλης Παρασκάκης
Ροκ τραγουδιστής: Αιμιλιανός Σταματάκης
Διεύθυνση: Γιώργος Ζιάβρας, Νίκος Ιωακείμ

Στην Αναπαράσταση Ι λαμβάνουν επίσης μέρος οι: Μπάμπης Καρασαββίδης, Νίκος Καρύδης, Μαρίνα Κολοβού, Καλλιόπη Μητροπούλου, Στέλιος Μίχας, Δανάη Μπλέτσα, Ντάβιντ Ντόκιτς, Στέλιος Παπαναστάσης

Η ταινία πραγματοποιήθηκε χάρη στην ευγενική υποστήριξη του Ιδρύματος Ιωάννου Φ. Κωστοπούλου και του Αναστασίου Αποστόλου, με τη συγκατάθεση και την ενθάρρυνση των κληρονόμων του Γιάννη Χρήστου. Τα τεστ κορωνοϊού για τους συμμετέχοντες ήταν ευγενική χορηγία του διαγνωστικού κέντρου Genotypos Science Labs.

Ημέρες προβολών:
Πέμπτη 13/05
Παρασκευή 14/05
Σάββατο 15/05
Κυριακή 16/05
Τετάρτη 19/05
Πέμπτη 20/05
Παρασκευή 21/05
Σάββατο 22/05
Ώρα έναρξης:
21:00

Ιστοσελίδα: http://tetttix.com/

Η Δάφνη Χαιρετάκη και ο Κωνσταντίνος Σαμαράς είναι SNF ARTWORKS Fellows στο πεδίο της κινούμενης εικόνας.

Στον δεύτερο κύκλο του Hydroexpress Project θα αντιπαρατεθεί το μοντέλο των Kοινών με τον θεσμό της ελληνικής οικογένειας ως προς τους μηχανισμούς που χρησιμοποιούν αυτά τα δύο διαφορετικά πλαίσια για να επιβιώνουν, να συνυπάρχουν και να αλληλοϋποστηρίζονται τα εκάστοτε μέλη που τα απαρτίζουν. Φιλοξενούμενοι καλλιτέχνες, συγγραφείς και αρχιτέκτονες προσεγγίζουν και αναλύουν τους τρεις βασικούς άξονες που χαρακτηρίζουν τα κοινά (αγαθό, κοινότητα, ρυθμιστικό πλαίσιο) οι οποίοι αναπαράγονται και μέσα από τον ελληνικό παραδοσιακό τρόπο διαβίωσης.

Σε αυτό το κεφάλαιο, εξετάζεται η ιδιαιτερότητα της ελληνικής οικογένειας, όπου μέσα από τη φροντίδα του ενός προς τον άλλο, την υποχώρηση του ενός για τις ανάγκες του άλλου δημιουργούνται ρευστά όρια ανάμεσα στο ατομικό και το συλλογικό. Αλλά και το πως στα κοινά, τα μέλη της εκάστοτε κοινότητας εργάζονται συνήθως χωρίς ιεραρχίες προς όφελος της κοινότητας. Διερευνάται επίσης ο «κλειστός» χαρακτήρα της Ελληνικής οικογένειας, που οδηγεί τα μέλη της στο να έρχονται αντιμέτωπα με πατριαρχικά κατάλοιπα, παρεμβατική συμπεριφορά και αλληλεξάρτηση και τα κοινά που ενδυναμώνουν έννοιες και αξίες όπως η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη, η φροντίδα, το δημόσιο κ.α.
Καλεσμένη στο χώρο του Hydroexpress είναι η εικαστικός Μαρία Βαρελά παρουσιάζοντας το έργο «Οικογενειακές Δομές Πεπερασμένης Κατάστασης» ενώ στην φετινή έκδοση γράφουν οι Εύα Βασλαματζή, Δάφνη Δραγώνα και οι αρχιτέκτονες της Φάλαινας, καθώς και υπάρχουν έργα των Θεοδώρα Κανέλλη και Άρτεμις Παπαχρήστου.
*Το Hydroexpress Project είναι μία πρωτοβουλία της εικαστικού Μαρίνας Παπαδάκη. Ξεκίνησε το 2019 με αφορμή τη συστέγαση ενός καταστήματος υδραυλικών (ΥΔΡΟΕΞΠΡΕΣ) και του εργαστηρίου της σε μία οικία του 50’ στα Καμίνια στον Πειραιά.

Οι Μαρίνα Παπαδάκη, Μαρία Βαρελά, Εύα Βασλαματζή και Θεοδώρα Κανέλλη είναι SNF ARTWORKS Fellows.

15 Μαΐου 2021 // 13:30 – 20:00
Παξών 8, Πειραιάς
Διάρκεια Έκθεσης 16/5 – 23/5
Ανοιχτά: Σάββατο & Κυριακή 18:00 – 20:00

Εξαιτίας της επιδημικής κατάστασης από τον ιό Covid 19 η επίσκεψη στο χώρο θα γίνεται ανά δύο άτομα λαμβάνοντας όλα τα αναγκαία μέτρα τήρησης των αποστάσεων και η χρήση μάσκας είναι υποχρεωτική.

Το χιόνι είναι αθόρυβο, ένα ανεπαίσθητο μούδιασμα που μονώνει τον περιβάλλοντα χώρο. Λεπτά κρύσταλλα συσσωρεύονται και μετατρέπουν την ορατότητα σε μία λευκότητα που μας τυφλώνει. Άξαφνα (σαν να) λιώνει, εξαφανίζεται, υποχωρεί από το πεδίο της όρασης και της συνείδησης. Κι εμείς, ανάμεσα σε νιφάδες μνήμης, λαχταρούμε τον επόμενο κύκλο του.

Ο Ανδρέας Ράγκναρ Κασάπης και ο Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου απαντούν σε όμοια ερωτήματα χρησιμοποιώντας διαφορετικά μέσα. Κάθε έργο είναι ένας μικρός θρίαμβος απέναντι στην μοναχική αναζήτηση της φόρμας, την υπόνοια της απουσίας της και την αποσπασματικότητα της δική μας μνήμης. Στην αναμέτρηση με τις αυταπάτες της εικονοποιίας, η έλλειψη μετατρέπεται σε ύλη. Πόσο αντικειμενική είναι η σχέση μας με τα καθημερινά αντικείμενα που μας περιβάλλουν; Πόσο αντικειμενικά βλέπουμε τα σημεία αναφοράς πάνω στα οποία δομείται η αντίληψή μας για τον κόσμο και τη ζωή μας; Οι δύο καλλιτέχνες φωτίζουν αυτή τη λεπτή γραμμή που μας συνδέει με το γνώριμο και την αναπαράστασή του: την ανάδυσή του στην επιφάνεια, τον βυθό που καλεί και την ενδιάμεση ωχρή ρευστότητα.

Στην έκθεση παρακολουθούμε προσωπικές και τεχνικές διαδικασίες διάρθρωσης των εικόνων, το αρνητικό και το θετικό, τις λησμονημένες- από καιρό- προγλωσσικές μας αναμνήσεις, το punctum. Σαν σε ένα παιχνίδι ερωτοαπαντήσεων, ένας ζωγραφικός πίνακας μας οδηγεί σε μία λέξη και μία λέξη σε έναν πνιχτό ήχο τον οποίο ακολουθεί μια έκρηξη χρώματος· από την τονικότητα της σιωπής, στη σκιά και το σκοτάδι και στη συνέχεια πάλι πίσω στην επιφάνεια, στο απλό αίσθημα ευχαρίστησης που προκαλεί η μπογιά πάνω στον καμβά.

Οι Κασάπης και Χατζηνικολάου συλλογίζονται μαζί και χώρια σε έναν εύστοχα χορογραφημένο διάλογο, κατά τη διάρκεια του οποίου η τοποθέτηση του ενός δίνει βήμα στον άλλον. Χωρίς σαφήνεια για το τι λέγεται και τι αποσιωπάται, οι δυο τους, μας ωθούν προς έναν οντολογικό ορίζοντα, δικό τους και όλων μας, κάπου ανάμεσα στο μπλε ενός παιδικού αυτιού και την ευπάθεια μιας υπόλευκης πινελιάς.

Η σιωπή της ζωγραφικής, ο ρυθμός, τα σχολιστικά χειρόγραφα όπου η βιασύνη των λέξεων δημιουργεί έναν κολλώδη ιστό νοημάτων, η εμμονική εγγραφή και επανεγγραφή, το απτό, ο λήθαργος της συσσώρευσης, μία συνεχής ροή οπτικών σηματοδοτήσεων που φαντάζουν να αναδύονται από ένα αχνό εσωτερικό βάθος. Οι Κασάπης και Χατζηνικολάου ανασύρουν στην επιφάνεια εικόνες που γνωρίζουμε, που γνωρίζαμε, που βλέπουμε, που κάπου έχουμε ξαναδεί.

Ο Ανδρέας Ράγκναρ Κασάπης κοιτάζει φωτογραφίες, ζωγραφίζει, συνθέτει και γράφει. Ο Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου είναι εικαστικός, συγγραφέας και κινηματογραφιστής. Αυτή η έκθεση βασίστηκε σε μία φιλία και έναν μακροχρόνιο διάλογο για τις εικόνες και τη διαδικασία παραγωγής τους.

~

Ο Ανδρέας Ράγκναρ Κασάπης (1981) ζει κι εργάζεται στην Αθήνα, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Σχολη Καλων Τεχνών της Αθήνας (1999-2004). Το φάσμα των μέσων που καλύπτουν τα έργα του είναι η ζωγραφική, το σχέδιο, η φωτογραφία, το κείμενο, ο ήχος και η μουσική. Εχει εργαστεί ως σκηνογράφος και ως καθηγητής.

Στο καλλιτεχνικό του έργο επικεντρώνεται σε θεματικές που αφορούν τους μηχανισμούς της αντίληψης, μνήμης και αναπαράστασης μέσα στην πολιτιστική ιστορία. Η θεματικές αυτές εξετάζονται στο έργο του έχοντας ως βασικά μεθοδολογικά εργαλεία την θεωρία της ψυχανάλυσης , την φαινομενολογία και την σύγχρονη πολιτιστική κριτική.

Ατομικές Εκθέσεις: Songs. Αθανάσιος Αργιανάς / Ανδρέας Ράγκναρ Κασάπης (Hero Gallery ‘Αμστερνταμ 2018), Κυματοθραύστης (Ανεξάρτητος χώρος, Αθήνα 2015), Πως μπορεί κανείς να θυμηθεί την δίψα; (Loraini Alimantiri Gallery, Αθήνα 2011), Bones are tight (Loraini Alimantiri Gallery, Αθήνα 2008), Numb (Loraini Alimantiri Gallery, Αθήνα 2006).

Επιλεγμένες Ομαδικές Εκθέσεις: Documenta 14 (καλλιτ. διευθυντής Adam Szymczyk επιμ. Κατερίνα Τσέλου, Αθήνα, Κάσελ 2017), Reverb: new art from Greece (επιμ. Εβίτα Τσοκάντα – Ειρήνη Ευσταθίου, Βοστόνη, 2014), Hell as Pavillion (επιμ. Νάντια Αργυροπούλου, Palais de Tokyo, Παρίσι, 2013), Heaven, Athens Biennale (επιμ. Χριστόφορος Μαρίνος, Αθήνα 2009), Anathena (επιμ. Μαρίνα Φωκίδη – Μαρίνα Γιώτη, Αθήνα 2006).

Επιλεγμένες Σκηνογραφίες: Era Povera, Πατρίσια Απέργη (Αθήνα 2012). Όσα η καρδια μου στην καταιγίδα, Bijoux de Kant (Αθήνα 2012). Blossom, Αγνή Παπαδέλη Ρωσσέτου.

Επιλεγμένα Μουσικά έργα: Rooms in Negative – Lucky Boys έκδοση σε κασέτα (Untitled.1)2019. Rooms in Negative, έκδοση σε δίσκο βινυλίου (2009), Look and the Beast, Μουσική για την παράσταση χορού της Αγνής Παπαδέλη Ρωσσέτου

Ο Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου (1974) γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε τοπογραφία στο Ε.Μ.Π., σινεμά στη Νέα Σορβόννη, ψηφιακές μορφές τέχνης στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα της Α.Σ.Κ.Τ. Η πρακτική του περιλαμβάνει κείμενα, φιλμ, περφόρμανς, φωτογραφία, εγκαταστάσεις.

Το 2013 συμμετείχε στην 4 η Μπιενάλε της Αθήνας, ενώ το 2017 παρουσίασε δύο έργα στην documenta 14. Το 2019 προβλήθηκε η κινηματογραφική του δουλειά σε Σούπερ 8 στο Belvedere 21 της Βιέννης.

Έχει εκδώσει το μυθιστόρημα «Ιάκωβος» (εκδόσεις αντίποδες, βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου πεζογράφου Μένης Κουμανταρέας) και την ποιητική συλλογή «Μίμοι» μαζί με τον Ανδρέα Ράγκναρ Κασάπη. Τακτικός συνεργάτης στις Τέχνες & Γράμματα της Καθημερινής. Κείμενά του έχουν δημοσιευθεί σε συλλογικούς τόμους, καταλόγους και περιοδικά.

Υπήρξε μέλος της κινηματογραφικής ομάδας Κίνε.

~

O Ανδρέας Ράγκναρ Κασάπης είναι Fellow 2020 στο πεδίο των εικαστικών τεχνών.

Η έκθεση “In Standing Waters” του Κωνσταντίνου Κωτσή (Fellow 2019) στον χώρο CLOSING SOON πραγματοποιείται έως τις 9 Απριλίου.

Ώρες λειτουργίας
18:00-20:00

Closing Soon
Αιγιήδων 31, Αθήνα
E-mail: [email protected]
Instagram: closingsoonart
Website: www.closingsoon.gr

H σειρά “Δες, άκου, σκέψου & φαντάσου” από το Vlefaro live cinema είναι μία σειρά «ντοκιμαντέρ» μικρού μήκους στην οποία πραγματικότητα και μυθοπλασία συναντώνται για να περιγράψουν με δημιουργικό τρόπο, λέξεις και έννοιες που συναντάμε στην καθημερινότητά μας.

Σκοπός των βίντεο, πέρα από την έμπνευση, την ψυχαγωγία και τη μάθηση, είναι η εξοικείωση με τη διαδικασία της καλλιτεχνικής σκέψης, τους συνειρμούς, τα όνειρα και κατ’ επέκταση την ίδια την τέχνη και την ποίηση. Ζωγραφική, φωτογραφίες, κινούμενες εικόνες και πρωτότυπες μελωδίες επιστρατεύονται για να ξεδιπλωθεί μπροστά στα μάτια των θεατών μια ιδιότυπη κινούμενη εγκυκλοπαίδεια, που χρησιμοποιεί την πληροφορία σαν αφορμή για τη δημιουργία μιας νέας επινόησης. Σε κάθε βίντεο παρουσιάζεται, η περιγραφή του θέματος, ένα κομμάτι έρευνας, πραγματικά και φανταστικά στοιχεία, διάσημα εικαστικά έργα και συνειρμοί που σχετίζονται με την κεντρική ιδέα του επεισοδίου. Έπειτα, τα παιδιά καλούνται να επιλέξουν ελευθέρα να επιλέξουν το μέσο που θα χρησιμοποιήσουν για να δημιουργήσουν ένα δικό τους πρωτότυπο έργο, χωρίς να τους έχει παρουσιαστεί το πώς.

Η ιστορία του ανθρώπου, των πολιτισμών, της τέχνης και της επιστήμης είναι γεμάτη απαντήσεις. Ωστόσο, υπάρχουν στοιχεία που αναπαράγονται στην καθημερινότητα και μας δημιουργούν νέα ερωτήματα. Πώς προέκυψε η πρώτη περούκα; Γιατί το μεταφορικό μέσο των μαγισσών είναι η σκούπα και όχι η ομπρέλα;

Τί συμβαίνει με τα όνειρα; Πόσο διαφορετικά σχήματα είχε η Γη πριν καταλήξουν οι επιστήμονες στη σφαιρική της αλήθεια;

Πού σταματάει ο μύθος και πού ξεκινάει η πραγματικότητα;

Ελάτε να εξερευνήσουμε μαζί τον κόσμο με νέα μάτια.

Συντελεστές:
Ιδέα, εικαστικά: Αγγελική Μπόζου
Μουσική, μοντάζ, animation, αφήγηση: Θάνος Κοσμίδης
Κείμενα: Αγγελική Μπόζου, Νέλλη Πουλοπούλου

Σάββατο 03, 10, 17, 24/04 | 11.00
Για παιδιά από 5 ετών

Τα επεισόδια θα είναι διαθέσιμα στη σελίδα του ΚΠΙΣΝ στο Facebook και στο κανάλι του στο YouTube.

Η Αγγελική Μπόζου είναι SNF ARTWORKS Fellow 2019 στο πεδίο των εικαστικών.

Η ομαδική έκθεση Beyond Nostalgia Hijack αναπτύσσει ένα δίκτυο επιδράσεων δημιουργώντας έναν υποθετικό χώρο μέσα από ποιητικά σημεία εκκίνησης. Η κατάσταση μουδιάσματος που συχνά βιώνεται στις στιγμές παύσης μπορεί να αναπτύξει τη δυνατότητα αναστοχασμού ή μετασχηματισμού που είναι εγγενής στην καθημερινή εμπειρία, καθώς και την ανατρεπτική δυναμική του παραλόγου τετριμμένων δραστηριοτήτων και σκέψεων. Θεματικές γύρω από την ευαλωτότητα, το σαρκασμό, τον ρομαντισμό, τον φουτουρισμό αλλά και με μια ερευνητική διάθεση σχετικά με έννοιες όπως η τεχνολογική πρόοδος, η φύση και η ταυτότητα διαπερνούν την έκθεση. Οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες μέσω των συναισθηματικών και πολιτικών σχέσεων που φέρουν τα υλικά και η ιστορικότητα των μέσων που χρησιμοποιούν εξετάζουν την ανθρώπινη συνθήκη και τις δυνατότητες που τους παρέχουν σαν αλληγορικοί μηχανισμοί απεμπλοκής στο συνεχώς μεταβαλλόμενο σύγχρονο περιβάλλον.

Movement I
The grid is suddenly exposed beneath their feet, expanding exponentially along the plane of the abandoned field. They should stand still, as it is probably better to avoid the risk of stumbling and breaking their toes.

Movement II
Her thirst for coffee was immense and the impulse was to keep on moving in search of the nearest café. Her partner offered a detox tea instead, but she argued that nothing compares to the flavour of good coffee. They nodded condescendingly, knowing already the rush of adrenaline she gets by the smell of freshly grounded fair-trade coffee beans.

Movement III
A teenager walked up to him asking if he had a phone charger. He pulled one out of his lapis lazuli case, hidden underneath his oversized gender-neutral hoodie. Primal instinct would neurotically force him to carry one around, always, always, always, as part of the survival kit. He offered the charger with the urgency a real smoker would demonstrate when asked to roll a cigarette for a social smoker outside a crowded bar in the midst of winter. The teenager returned after the windstorm to give it back.

Movement IV
They somehow found themselves on the verge of the paved path at the outskirts of the suburb. Just before the main avenue, the mesmerising glow of the gas station at dusk flickering behind the orange grove and the unruly rustling of leaves in the breeze, created the perfect scenery for the perennial last cigarette.

Movement V
The streets were empty, all the workers were gone and the vaporwave classic “Climbing the Corporate Lader” was blasting from their waterproof 20W bluetooth speaker, thrusting blood in their amygdala. “The years of this economic miracle will always be remembered by the smell in my nostrils of this truly blessed landscape” she mumbled as they slowly drifted away.

O Κωνσταντίνος Γιώτης με την πρακτική του δημιουργεί εννοιολογικές σχέσεις και ένα δίκτυο πολιτισμικών αναφορών, συμβόλων αλλά και αυτοβιογραφικών αποκλίσεων που θολώνουν τη σχέση συλλογικής και προσωπικής σφαίρας και δομούν ένα σύγχρονο φαντασιακό. Μέσα από ονειρικά σκηνικά και μια ελλειπτική σχέση με την αναπαράσταση, η ζωγραφική του συχνά αντλεί εννοιολογικά από το αναπαραστατικό όραμα των πρωτοποριών του 20ου αιώνα. Σκοπός είναι να δημιουργηθεί μια αναλυτική και συναισθηματική σχέση για τη διερεύνηση ενός ριζωματικού πεδίου σκέψης μέσα από την εικονογραφία και τη ζωγραφική πρακτική. Συχνά, επαναλαμβανόμενα μοτίβα αποτελούν αφηγηματικές αφορμές για να διερευνηθούν ιδεολογικές κατασκευές, τα όρια της αναπαράστασης, ζωγραφικές συμβάσεις και κατασκευές. Στο έργο που παρουσιάζεται διακρίνονται μορφές σε υποθετικά τοπία με μια σαρκαστική διάθεση στοχασμού πάνω στην ζωγραφική διαδικασία και έννοιες παραγωγικότητας.

Το έργο της Εύας Παπαμαργαρίτη επικεντρώνεται στην κινούμενη εικόνα, τον ήχο, σε τυπώματα και γλυπτικές εγκαταστάσεις που διερευνούν τη σχέση και κατάρρευση των ορίων μεταξύ ψηφιακού χώρου και φυσικής πραγματικότητας, εστιάζοντας στη δυναμική διασύνδεση και αλληλεπίδραση των συμβάντων μεταξύ των δύο αυτών συστημάτων. Διερευνά έννοιες όπως η συγκρότηση και η θραυσματοποίηση «χώρων» και ταυτοτήτων στην απο-υλικοποιημένη διαδικτυακή συνθήκη, η συμβιωτική και συμποιητική σχέση ανθρώπου, φύσης και τεχνολογίας, η διαρκής και μεταβαλλόμενη διάδραση υποκειμένου-οθόνης-μηχανής, η ροή, διασπορά και σύνθεση των γεγονότων στη σύγχρονη πραγματικότητα. Χρησιμοποιώντας κυρίως ψηφιακά εργαλεία παράγει υλικότητες, μορφές, φόρμες και αντικείμενα που επεκτείνονται από την οθόνη προς τον φυσικό χώρο. Παράλληλα, δημιουργεί συνθήκες και αφηγήσεις που βρίσκονται στο όριο υπερρεαλιστικών/κατασκευασμένων σεναρίων και πραγματικών καταστάσεων.

Ο Κωνσταντίνος Πέττας στην πρακτική του διερευνά τις δομές ύπαρξης και παραγωγής στο πλαίσιο μίας οικονομίας συνεχούς ρευστότητας. Για το Untitled (Dasein I), το σημείο εκκίνησης είναι ένα τεχνητό κομμάτι γρανίτη διαθέσιμου στο εμπόριο που χυτεύεται σε αλουμίνιο και στην επιφάνεια του προστίθενται βιομηχανικά τυπώματα που μιμούνται φυσικό καμουφλάζ. Με αυτό τον τρόπο επιχειρείται μία γεωλογική μίμηση. Ένας παραλληλισμός μεταξύ της διαμόρφωσης του φυσικού κόσμου μέσω γεωμορφολογικών διεργασιών και του σχηματισμού ενός νέου κόσμου που συντελείται ακατάπαυστα μέσω βιομηχανικών διαδικασιών. Με την επανανοηματοδότηση της διαμόρφωσης ενός οικοσυστήματος, αναδύονται νέοι τρόποι προσαρμογής και επιβίωσης στα πλαίσια της ισχύουσας πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας.

Η Βαλίνια Σβορώνου παρουσιάζει μια σειρά από νέα κεραμικά έργα και παλαιότερα γλυπτά, τα Salvaged Notes 4-8, 2021 και The whirling dress 1-2, 2020. Τα κεραμικά μοιάζουν με σημειώσεις και σκίτσα, κάποια διασωσμένα και κάποια περιβλημένα μέσα σε ένα μυστήριο γυάλωμα. Το περιεχόμενο των σημειώσεων κυμαίνεται από ήδη υπάρχουσα ποίηση έως προσωπικές σημειώσεις και σκίτσα που αποδίδονται σε άλλες γυναίκες καλλιτέχνιδες, που μοιάζουν με ημερολογιακά θραύσματα ή εξομολογήσεις. Το άρωμα αυτών των φανταστικών απομνημονευμάτων παραπέμπει στα γλυπτά που μοιάζουν με τριαντάφυλλα κατασκευασμένα από χαρτόνι και γύψο, ως λουλούδι που σχετίζεται με την μυστικότητα. Σε μια τυχαία συγκυρία, η εύπλαστη μορφή μιας πλαστικής σακούλας, που κυματίζει κυκλικά και αργά αναδιαμορφώνεται από τον άνεμο και βιώνεται σε κατάσταση παύσης. Κάπου ανάμεσα στις κινήσεις του σύγχρονου κόσμου, η στατικότητα της ζωής ησυχάζει, οι ρυθμοί επιβραδύνονται και τo τετριμμένο γίνεται εμφανές.

Η πρακτική του Μάριου Σταμάτη εξετάζει τις σχέσεις ανάμεσα στον άνθρωπο, την φύση και την τεχνολογία, τους τεχνολογικούς περιορισμούς της σωματοποίησης τους (embodiment), και την αξία του συναισθήματος στην σύγχρονη ψηφιακή καπιταλιστική εποχή. Στη συγκεκριμένη εγκατάσταση συνθέτει μια μετα-αφήγηση κατά την οποία η οργανική ύλη έχει υποστεί διεργασίες εξελικτικής μετάλλαξης. Μέσα από βίντεο και γλυπτά ερευνά την ολοένα αυξανόμενη επιρροή των νέων μορφών νοημοσύνης στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, διανόηση και τελικά στο σώμα. Σαν μελλοντικά ευρήματα ανασκαφής όπου τα μορφολογικά τους στοιχεία προκύπτουν από την σύμπραξη της φύσης με την τεχνολογία και της ανθρώπινης με την τεχνητή νοημοσύνη, μέσω των άρρηκτων συνδέσεων οργανικής και μη ύπαρξης, οι συναισθηματικές επενδύσεις (affect) γίνονται όχημα για την διερεύνηση αυτών των μεταμορφωτικών συμβιώσεων.

O Kωνσταντίνος Γιώτης, η Εύα Παπαμαργαρίτη, ο Κωνσταντίνος Πέττας και η Βαλίνια Σβορώνου είναι SNF ARTWORKS Fellow στο πεδίο των εικαστικών τεχνών. 

*

Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα μέτρα ασφαλείας για την υγεία των επισκεπτών
σας παρακαλούμε να φοράτε μάσκα κατά την είσοδο στον χώρο.

Επιτρέπονται να επισκεφθούν την έκθεση ταυτόχρονα έως 4 άτομα.

ΩΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ:
Τρίτη – Παρασκευή: 12μ. – 3μ.μ. / 5 – 8μ.μ.
Σάββατο: 12μ. – 4μ.μ.

Η MEDITERRANEA 19 School of Waters, από τις 15 Μαΐου έως τις 31 Οκτωβρίου 2021, θα παρουσιάσει για πρώτη φορά στο Σαν Μαρίνο τα έργα 70 καλλιτεχνών από 21 χώρες της Μεσογείου. Η MEDITERRANEA 19 School of Waters φαντάζεται τη Μπιενάλε ως ένα συλλογικό εργαλείο για την αποδόμηση των στερεοτύπων που προέρχονται από την ευρωκεντρική ερμηνεία της περιοχής της Μεσογείου, εστιάζοντας στην υλική και συμβολική φύση του νερού, από γεωπολιτική αλλά και οικολογική οπτική. Πρόκειται για μια πρόσκληση να ανακαλύψουμε εκ νέου τη ρευστότητα που κατέστησε τη Μεσόγειο έναν πολύμορφο τόπο συνύπαρξης μορφών ζωής και διαδικασιών παραγωγής γνώσης.

Η Μπιενάλε Νέων Δημιουργών – MEDITERRANEA 19 School of Waters διοργανώνεται με τη συνεργασία του Διεθνούς Οργανισμού BJCEM-Biennale des jeunes créateurs de l’Europe et de la Méditerranée (Biennale Νέων Δημιουργών Ευρώπης και Μεσογείου) και της Δημοκρατίας του Σαν Μαρίνο (Κρατική Γραμματεία για την Εκπαίδευση και τον Πολιτισμό της Δημοκρατίας του Σαν Μαρίνο, Πολιτιστικές Υπηρεσίες και Πανεπιστήμιο της Δημοκρατίας του Σαν Μαρίνο). Θα φιλοξενηθεί στο Σαν Μαρίνο από τις 15 Μαΐου μέχρι και τις 31 Οκτωβρίου 2021 και θα φέρει κοντά νέους καλλιτέχνες της Ευρώπης και της ευρύτερης περιοχής της Μεσογείου.

Επικεφαλής επιμελητές: Alessandro Castiglioni, Simone Frangi
Επιμελητική ομάδα: Ντενίζ Αραούζου, Giulia Colletti, Πάνος Γιαννικόπουλος, Giulia Gregnanin, Θεόδουλος Πολυβίου, Αγγελική Τζωρτζακάκη, Νικόλας Βαμβουκλής

-.-.-

MEDITERRANEA 19 YOUNG ARTISTS BIENNALE
Σαν Μαρίνο, διάφορες τοποθεσίες
15 Mαϊου – 31 Οκτωβρίου 2021
Εγκαίνια: Παρασκευή 14 Μαϊου, 5.00 μ.μ.

FB @BjcemNetwork
IG @school_of_waters
bjcem.org | mediterraneabiennial.org
#schoolofwaters
#mediterranea19biennale
[email protected]

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: 

Noor Abed (PS), Adrian Abela (MT), Noor Abuarafeh (EG), ALTALENA (IT), Marco Antelmi (IT), Panos Aprahamian (LB), Bora Baboci (AL), Riccardo Badano & Hannah Rullman (IT), Hanan Benammar (NO), Yesmine Benkhelil (TN), Maeve Brennan (UK), Johanna Bruckner (AT), Dante Buu (ME), Madison Bycroft (FR), Annalisa Cannito (IT) in collaboration with, Wendimagegn Belete (ETH-NO), Valerio Conti (SM), Selin Davasse (TR), Binta Diaw (IT), Adji Dieye (IT), Enar de Dios Rodríguez (AT), Caterina De Nicola (IT), Marianne Fahmy (EG), Alessandra Ferrini (IT), Enrico Floriddia (IT), Victor Fotso Nyie (IT), Haris Giannouras (GR), Marco Giordano (IT), Adrijana Gvozdenović (ME), Bianca Hisse (NO), Areej Huniti & Eliza Goldox (JO), KABUL MAGAZINE (IT), Valentina Karga (GR), Dalia Khalife (LB), Ru Kim (FR), Gašper Kunšič (SI), Sotiris Tsiganos & Ionian Bisai (GR), Vesna Liponik (SI), DDC | Design di Comunità (SM), Filippo Marzocchi (IT), Corinne Mazzoli (IT), Dina Mimi (PS), Tawfik Naas (UK), Eleni Odysseos (CY), Francis Offman (IT), Mila Panić (BA), Eva Papamargariti (GR), GianMarco Porru (IT), Gabriele Rendina Cattani (IT), Jacopo Rinaldi (IT), Virginia Russolo (IT), Pablo Sandoval (ES), Michele Seffino (IT), Selma Selman (BA), Vanja Smiljanić (RS), Alcaeus Spyrou (AL), Chara Stergiou (GR), Valinia Svoronou (GR), Theo Triantafyllidis (GR), Endi Tupja (AL), Sophie Utikal (AT), Marina Xenofontos (CY)

H ARTWORKS, με την υποστήριξη του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ), συνεργάζεται με την Μπιενάλε Νέων Δημιουργών – MEDITERRANEA 19 School of Waters, υποστηρίζοντας και αναδεικνύοντας τους 4 καλλιτέχνες και SNF ARTWORKS Fellows που έχουν επιλεχθεί να λάβουν μέρος στη Μπιενάλε (Ιώνιαν Μπισάι, Εύα Παπαμαργαρίτη, Βαλίνια Σβορώνου και Χαρά Στεργίου). 

Περισσότερες πληροφορίες:

https://mediterraneabiennial.org/

http://www.bjcem.org/mediterranea19/

Με τίτλο “Bodies of Water”, η 13η Μπιενάλε της Σαγκάης υποστηρίζει τις διαδικασίες της πλανητικής επανένωσης που βασίζονται στη συλλογικότητα των ειδών. Εξερευνώντας τις μορφές ρευστής αλληλεγγύης, η Μπιενάλε καλεί τους καλλιτέχνες να σκέφτονται πέρα ​​από αφηγήσεις που βασίζονται στον άνθρωπο και σε έθνη, συνδέοντας τις συζητήσεις των σωμάτων με αυτές του περιβάλλοντος.

Shanghai Biennale 水体 Bodies of Water: The 13th Shanghai Biennale

Τρίτη, November 10, 2020 – Sunday, June 27, 2021

Chief Curator: Andrés Jaque

Curators: YOU Mi, Marina Otero Verzier, Lucia Pietroiusti

Head of Research and Publications: Filipa Ramos

Participating artists:
Alberto Baraya; Ana Mendieta; Antoni Muntadas*; Astrida Neimanis*; Aunty Rhonda Dixon-Grovenor; Clare Britton*; Ayesha Tan Jones*; Cao Minghao and Chen Jianjun*; Carlos Casas*; Carlos Irijalba*; Cecilia Vicuña; Cheng Xinyi; Cooking Sections (Daniel Fernández Pascual and Alon Schwabe); Dai Chenlian*; Debajo del Sombrero (participating artists: Andrés Fernández, José Manuel Egea, Miguel García, María Lapastora and Belén Sánchez); Diakron and Emil Rønn Andersen*; Diane Severin Nguyen*; Feliciano Centurión; Guo Fengyi; Heather Phillipson*; Ibiye Camp*; Itziar Okariz*; Jenna Sutela; Joan Jonas*; Karrabing Film Collective; Kyriaki Goni*; Liam Young; Michael Wang*; Nerea Calvillo (C+arquitectas)*; P Staff in collaboration with Basse Stittgen*; Pepe Espaliú; Pu Yingwei*; ReUnion X DMAS*; Revital Cohen and Tuur Van Balen; Sun Xiaoxing, Qiu Zhen, Zhao Kunfang and Huang Siyao*; Tabita Rézaire; Torkwase Dyson*; Vera Frenkel; WORKac (Amale Andraos and Daniel Edward Wood); Zadie Xa and Benito Mayor Vallejo*; Zheng Mahler (Royce Ng and Daisy Bisenieks)

* Τα ονόματα με αστερίσκο αφορούν σε νέες παραγωγές, αναθέσεις.

Η Κυριακή Γονή είναι SNF ARTWORKS Fellow 2018.

Το εργαστήριο ΤΟ ΠΑΡΑΒΑΝ είναι ένα συλλογικό γλυπτικό έργο μέσω ατομικών εκφράσεων για τις έννοιες του ταξιδιού, της μετακίνησης, της διαδρομής, του ίχνους και της μετάβασης. Τα ξεχωριστά ατομικά έργα θα συλλεγχθούν και θα συνθέσουν ένα συλλογικό έργο, ένα ΠΑΡΑΒΑΝ, που θα εγκατασταθεί στο καθιστικό του Victoria Square Project.
Με την καθοδήγηση της Σεβαστιάνας Κωνστάκη (Fellow 2020) και της Μαρίας Φωκά θα ιχνηλατήσουμε με νήματα το προσωπικό μας ταξίδι προς τη Βικτώρια, το οποίο αρμονικά θα μπλεχτεί με αυτό του διπλανού μας.

Το εργαστήριο ΤΟ ΠΑΡΑΒΑΝ υλοποιείται συνεργασία με το Victoria Square Project και είναι μέρος του co-Living Room.

Δηλώστε συμμετοχή στο εργαστήριο και γίνετε μέλη της κοινότητας co-Living Room: https://forms.gle/f4qmted1iXfEfNGZ7

Η δράση αποτελεί μέρος του co-Athens που υλοποιείται από το ευρωπαϊκό πιλοτικό πρόγραμμα του Δήμου Αθηναίων Curing the Limbo.

Η Ίρις Τουλιάτου πρόκειται να συμμετέχει στην 5η Τριενάλε του New Museum της Νέας Υόρκης με τίτλο “Soft Water Hard Stone”

Η έκθεση “Soft Water Hard Stone” είναι σε επιμέλεια της Margot Norton, Allen and Lola Goldring (επιμελήτριες στο New Museum) και της Jamillah James, Senior Curator στο The Institute of Contemporary Art του Λος Άντζελες (ICA LA). Curatorial Fellow: Jeanette Bisschops.

Η Ίρις Τουλιάτου είναι Fellow 2020 στο πεδίο των εικαστικών τεχνών

Περισσότερες πληροφορίες: https://www.newmuseum.org/exhibitions/view/2021-triennial-soft-water-hard-stone

Η έκθεση θα ανοίξει στις 28 Οκτωβρίου 2021 και θα διαρκέσει έως τις 23 Ιανουαρίου 2022.

Δυο ελληνικές ταινίες στην επετειακή διοργάνωση του φεστιβάλ του MoMA Film at Lincoln Center.
Τα «Μήλα» του Χρήστου Νίκου και η «Σελήνη, 66 Ερωτήσεις» της Ζακλίν Λέντζου συμμετέχουν στο New Directors / New Films.

https://www.youtube.com/watch?v=4Tw2pvynYPA

Περισσότερες πληροφορίες: https://www.moma.org/calendar/film/5302

Η Ζακλίν Λέντζου και ο Χρήστος Νίκου είναι SNF ARTWORKS Fellows στο πεδίο της κινούμενης εικόνας.

Η ταινία της Εύης Καλογηροπούλου με τίτλο «Cora» βραβεύτηκε με το Εurimages Co-production Development Award στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Ρότερνταμ. Το «Cora» ακολουθεί την ιστορία δύο γυναικών που ερωτεύονται και αγωνίζονται να ξεφύγουν από τους περιορισμούς μιας δυστοπικής πατριαρχικής κοινωνίας.

H Εύη Καλογηροπούλου είναι SNF ARTWORKS Fellow 2019 στο πεδίο των εικαστικών τεχνών.

Οι εορτασμοί για τα διακόσια χρόνια από το 1821 έχουν ξεκινήσει και όπως περιμέναμε το μέγεθος της υπερβολής και του εθνικιστικού τρας έφτασε τα επίπεδα του Athens 2004 κι ακόμα παραπέρα. Εν μέσω μιας πανδημίας, όπου οι ταξικές διαφορές βγάζουν μάτι και η σκληρη αστυνόμευση καταπατά κάθε ανθρώπινο δικαίωμα σε μια δημοκρατική κοινωνία, η μυθολογία του Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια υπογραμμίζεται ξανά και ξανά, φωνάζει κραυγαλέα, ισοπεδώνοντας στο πέρασμά της οποιαδήποτε παραφωνία δεν χωράει στην κυρίαρχη αφήγηση. Η ελληνικη κοινωνία αποβάλει κάθε τι ξένο, σκουπίζει τους μετανάστες από τη Βικτώρια, καθαρίζει την Ομόνοια από τους χρήστες, τα Εξάρχεια από τους (ιπτάμενους) αναρχικούς και τοποθετεί στη θέση τους γαλανόλευκες σημαίες, ιστορίες αρχαιοελληνικού κάλους και ορθόδοξους παπάδες αρνητές του covid. Οι πολυπλοκότητες των ιστοριών των κουήρς, των ανάπηρων ατόμων, των προσφύγων δεν αφορούν αυτούς τους εορτασμούς του ενός και μοναδικού, τέλειου, ένδοξου Έθνους.

Τι είναι τελικά η πατρίδα μας; μην είναι η κατασκευή ενός εθνικού φαντασιακού που βασίζεται στην εξολόθρευση καθε πράγματος που δεν χωράει στην εικόνα του ρωμαλεου μαχητή; Μην είναι τα ψηλά βουνά; Και γιατί αυτό το ερώτημα επιστρέφει τόσο συχνά στις εθνικιστικές κορώνες του σύγχρονου ελληνικού κράτους; Αν η ελληνικότητα είναι ένα τερατούργημα που δεν πολυ-βγάζει νόημα, οφείλουμε να καταδείξουμε τις αντιφάσεις και τα αποσιωπημένα εγκλήματα που την συγκροτούν – επειδή αυτός είναι ο μόνος τρόπος να επιβιώσουμε.

Η έκθεση αυτή φτιάχνεται από υποκείμενα και μιλάει για υποκείμενα που ασφυκτιούν μέσα στο πλαίσιο της ελληνορθόδοξης πατριωτικής κυριαρχίας και χρησιμοποιούν δημιουργικά μέσα για να εκφράσουν τη δυσφορία τους απέναντι σε μια μυθολογία που δεν τα συμπεριλαμβάνει, δεν τα εκφράζει, δεν τα αφορά.

​ΦΥΤΑ, Μάρτιος 2021

—

Στην έκθεση πήραν μέρος οι SNF ARTWORKS Fellows 2020 Ανθή Κούγια και η Βασιλική Λαζαρίδου.

Μέλος του εννοιολογικού ντουέτου ΦΥΤΑ είναι ο Φοίβος Δούσος, SNF ARTWORKS Fellows 2020.

http://www.f-y-t-a.com/

https://www.200xronia.com/