Συντάκτης: gourgourini

«Και ξαφνικά συνόδευα τη φίλη μου στο νοσοκομείο. Η φίλη μου μού χαμογέλασε, όρθωσε τη γροθιά της στον αέρα και χάθηκε στη γυάλινη πόρτα. Η φίλη μου είναι ένας πολύ δυνατός άνθρωπος. Η φίλη μου είναι μία μαχήτρια. Η φίλη μου είναι η Beate και αυτή η έκθεση είναι αφιερωμένη σε εκείνη».

Στο πλαίσιο ενός κύκλου φιλίας, δεκαεννέα θηλυκότητες καταπιανόμαστε με την έννοια της λήψης και της παροχής φροντίδας, αυτή την πρακτική που επιστρατεύουμε καθημερινά προκειμένου να επιβιώσουμε σε περιβάλλοντα που αντιτίθενται στην ίδια μας την ύπαρξη. Ενάντια στη συμπλεγματική έννοια της οικογένειας αλλά και την εμπορεύσιμη χρήση της ευημερίας και της αυτοβελτίωσης που προωθείται μέσω σεμιναρίων και έξυπνων εφαρμογών, επικεντρώνομαστε στο συν-αίσθημα, την αλληλεγγύη, τις σχέσεις και την αλληλεξάρτηση. Στεκόμαστε κριτικά στην αγαθοεργία, στην ψευδαίσθηση της ατομικής ευδαιμονίας, την αυτοσυντήρηση και την ανθεκτικότητα. Με πνεύμα ριζοσπαστικής συγγένειας και ελπίδας, απωθούμε το όποιο μειονέκτημα και επιλέγουμε την ευαλωτότητα και την προκλητική αλληλεξάρτηση ως τiς κατεξοχήν αρχές για τη μεταξύ μας συνθήκη συμβίωσης.

Με έργα των Εύα Ανερράψη, Μαρίνα Βελησιώτη, Maria F. Dolores, Αναστασία Δούκα, Κυβέλη Ζωή, Selma Köran, Ειρήνη Μίγα, Ντόρα Οικονόμου, Ραλλού Παναγιώτου, Νατάσσα Παπαδοπούλου, Νίνα Παπακωνσταντίνου, Γεωργία Σαγρή, Νάνα Σαχίνη, Beate Scheder, Σοφία Τούβουρα και 1992 (Πέγκυ Ζάλη & Ιωάννα Μίτζα); αλληλοεξαρτώμενη επιμέλεια Ξένια Καλπακτσόγλου και Ολυμπία Τζώρτζη

*Oι Εύα Ανερράψη, Μαρίνα Βελησιώτη, Αναστασία Δούκα, Κυβέλη Ζωή,Ειρήνη Μίγα, Ντόρα Οικονόμου και Πέγκυ Ζάλη είναι SNF ARTWORKS Fellows

we tell ourselves stories in order to live
17 Φεβρουαρίου – 11 Μαρτίου 2023
Εγκαίνια: 17 Φεβρουαρίου, 7 μμ – 10 μμ

Το European Short Pitch, που ξεκίνησε από το NISI MASA – European Network of Young Cinema, είναι ένα ετήσιο πρόγραμμα που στοχεύει στην ανακάλυψη και υποστήριξη νέων ταλέντων από την Ευρώπη στην ανάπτυξη των ταινιών μικρού μήκους τους και στην προώθηση της συμπαραγωγής και της συνεργασίας μεταξύ επαγγελματιών του κλάδου από όλη την Ευρώπη.

Το European Short Pitch συνδυάζει την καθοδήγηση για την ανάπτυξη ταινιών μικρού μήκους (mentoring) με μια εκδήλωση προώθησης και δικτύωσης, το Φόρουμ Συμπαραγωγής (Coproduction Forum).

Φέτος, συμμετέχουν 3 ταινίες μικρού μήκους 3 Fellows από το πεδίο της κινούμενης εικόνας:

SAJBIJA 
Σκηνοθέτης: Carmen Baltzar
Παραγωγός: Δανάη Αναγνώστου
https://www.europeanshortpitch.org/sajbija

THE UNRELIEVED WEIGHT OF AN INERT MASS
Σκηνοθέτης: Ειρήνη Βιανέλλη
Παραγωγός: Δανάη Σπαθάρα
https://www.europeanshortpitch.org/the-unrelieved-weight-of-an-inert-mass

HONEYMOON
Σκηνοθέτης: Άλκης Παπασταθόπουλος
Παραγωγός: Μαρία Χατζάκου
https://www.europeanshortpitch.org/honeymoon

*Η Δανάη Αναγνώστου, η Ειρήνη Βιανέλλη και ο Άλκης Παπασταθόπουλος είναι SNF ARTWORKS Fellows

Palimpest Landcapes
Πρόγραμμα προβολής ταινιών και Q&A
Thu, 02 Mar 2023
Institute of Contemporary Art (ICA), Λονδίνο

Η τελευταία ταινία μικρού μήκους της Δανάης Ηώ, ‘Sprouts of a dragon’s teeth’, προβάλεται στο  Institute of Contemporary Art (ICA), στο Λονδίνο την Πέμπτη 2 Μαρτίου, μαζί με τις ταινίες της  Jean-Marie Straub’s ‘à propos de venise’ και της Μαριάννας Χριστοφή Christofides’ ‘Days in between’.

Η επιλογή των ταινιών συνδέεται με το ερευνητικό πεδίο της Δανάης Ηώ κατά τη διάρκεια του προγραμμάτος φιλοξενίας στο Delfina Foundation. Η έρευνά της επικεντρώνεται στους τρόπους απεικόνισης τοπίων ως χώρους όπου συνυπάρχουν διαφορετικές ιστορίες στον χρόνο, συνδυάζοντας κοινωνικές και φυσικές σφαίρες.

Μετά τις προβολές θα ακολουθήσει συζήτηση με την Δανάη Ηώ και την Viviana Checchia, Residency Curator στο Delfina Foundation.

Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

Σε αυτό το υβριδικό και πολυμορφικό performance project, έξι (εκπαιδευμένες) χορεύτριες και έξι καλλιτέχνες από διάφορα πεδία, όπως της μουσικής, του κινηματογράφου και των εικαστικών τεχνών, εξερευνούν τα θέματα της δυσφορίας, της ευχαρίστησης και της τρυφερότητας μέσα από τη δημιουργία προσωπικών σόλο ή ντουέτων, τα οποία αναπτύχθηκαν σε διάστημα μόλις 16 ωρών στο στούντιο. Δώδεκα ερμηνευτές μοιράζονται έναν (πλασματικό) χώρο, όπου ξεδιπλώνουν και χαρτογραφούν τις εμπειρίες τους από την καθημερινή ζωή, μοιράζονται τα δικά τους κείμενα και αναμνήσεις και δημιουργούν χώρο για ευαλωτότητα, ενώ παράλληλα αυτοσαρκάζονται και το απολαμβάνουν (γιατί οι δύσκολες στιγμές μπορεί να είναι και ωραίες στιγμές).

Το έργο βασίζεται σε προηγούμενη έρευνα της Σοφίας Δανάης Βορβίλα, η οποία διερευνά τη δυσφορία και την αμηχανία της καθημερινής ζωής ως πηγή καλλιτεχνικής δημιουργίας. Η παρούσα έρευνα αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια των μεταπτυχιακών σπουδών της στο Βασιλικό Κονσερβατόρειο της Αμβέρσας και συνεχίζεται με τη συμβολή πληθώρας καλλιτεχνών τόσο από την Ελλάδα όσο και από το Βέλγιο. Η καλλιτεχνική της πρακτική συνδέεται με τον αυτοσχεδιασμό και τη άμεση σύνθεση – το 2022 παρουσίασε την performance “this_is_a_never_ending_sunday.jpg” μαζί με τη μουσικό Αλίκη Λευθεριώτη στο Kaaistudio’s στις Βρυξέλλες με την υποστήριξη διαφόρων οργανισμών.

δημιουργία και εκτέλεση:

Γιώργος Αθανασίου
Δημήτρης Αποστολακίδης
Όλγα Βλάσση
Ελένη Βλάχου
Χριστίνα Ζαχαρία
Ραλλού Καρέλλα
Johnny Labelle
Αλίκη Λευθεριώτη
Θεανώ Ξυδιά
Ελπινίκη Σαριπανίδου
Χριστίνα Σκουτέλα
Chris Scott

ιδέα και έρευνα:
Σοφία Δανάη Βορβίλα

Ευχαριστούμε τον Τάσο Κουκουτά για το χρόνο και τις πολύτιμες συμβουλές του καθώς και όλη την ομάδα του Μ54 για την υποστήριξή τους όλο αυτό το διάστημα των προβών

*H Σοφία Δανάη Βορβίλα είναι SNF ARTWORKS Fellow 2022 στο πεδίο του χορού

HARD TIMES GOOD TIMES
Σάββατο 18 & Κυριακή 19 Μαρτίου, 20:30-22:30
M54 studio (Μενάνδρου 54), Αθήνα

trailer: https://vimeo.com/800274193

Λαμβάνοντας υπόψη μια εσωτερική επιθυμία συνεργασίας με κάθε καλλιτέχνη χωρίς κάποιο επίκτητο εμπόδιο, η Callirrhoë είναι στην ευχάριστη θέση να παρουσιάσει μια νέα επιμελητική σειρά υπό τον (υπο)τίτλο ‘one work show series’, η οποία θα παρουσιαστεί εντός του κύριου εκθεσιακός χώρος. Όλοι οι συμμετέχοντες θα έχουν στη διαθεσή τους ένα χώρο 10m2, το χρονικό πλαίσιο παρουσίασης 25 ημερών και θα παρουσιάσουν είτε ένα έργο είτε μια in situ εγκατάσταση. Σκοπός αυτών των σύντομων εκθέσεων είναι η στενή συνεργασία με επιλεγμένους καλλιτέχνες που, εκτός από τη σημασία τους για το πρόγραμμα της Callirrhoë, κατέχουν ενεργό ρόλο στη σκηνή της σύγχρονης τέχνης είτε στην Ελλάδα είτε διεθνώς.

Ο Νικόλας Βεντουράκης και το έργο του “The sound is never instantaneous to the flash” θα είναι η πρώτη παρουσίαση αυτής της ενότητας. Ο ίδιος εξερευνά μέσα από το μέσο της φωτογραφίας την ασάφεια της εικόνας και τη σχέση μεταξύ των γενεών. Χρησιμοποιώντας στιγμιαίο φιλμ ο καλλιτέχνης επιδιώκει να απαθανατίσει πορτρέτα ατόμων που όλοι μαζί δημιουργούν ένα σύνολο. Πώς διαμορφώνει, λοιπόν, η συλλογική αφήγηση την προσωπική αφήγηση και το αντίστροφο;

Η χρονική περίοδος που παρουσιάζεται ξεκινά από το έτος γέννησης του Βεντουράκη το 1981 και απεικονίζει 30 πορτρέτα καλλιτεχνών που γεννήθηκαν την επόμενη δεκαετία μέχρι το 1991/1992. Κατά τη λήψη του πορτραίτου, ο καλλιτέχνης/ φωτογράφος δεν φαίνεται, είναι κρυμμένος πίσω από το αντικείμενο. ‘Ετσι φωτογραφιζόμενοι καλλιτέχνες μπροστά βλέπουν μόνο τον εαυτό τους στον μεγάλο φακό, αντανακλώντας την αίσθηση μιας γενιάς, τη δική τους ιστορία. Ο θεατής που κοιτάζει την εικόνα έρχεται αντιμέτωπος με τις συνέπειες ενός στιγμιαίου φιλμ που έχει λήξει, μια ξεθωριασμένη εικόνα αυτού που φαίνεται να αντιπροσωπεύει το ανήκειν. Το τελικό έργο δεν είναι μόνο μια τεκμηρίωση του χρόνου αλλά αφήνει χώρο για το φανταστικό, την κατασκευασμένη αφήγηση πίσω από κάθε ξεχωριστό πορτρέτο. Πώς θα τοποθετούμασταν εμείς μπροστά στον φακό;

Σήμερα, μέσα σε έναν κατακλυσμό από ψηφιακές εικόνες η λήψη ενός στιγμιαίου φιλμ μοιάζει να σταματά την απεραντοσύνη του χρόνου. Κρατάμε για λίγο και βλέπουμε τον εαυτό μας. Η λήψη ενός πορτρέτου είναι κάτι περισσότερο από την απεικόνιση ατόμων, είναι η γοητεία του εαυτού και της ταυτότητας του εαυτού, που είναι εγγενώς ανθρώπινη. Ο William James διακρίνει τον εαυτό στο πλαίσιο της συνείδησης μεταξύ του «εγώ» και του «εμένα». Το «εγώ» νοείται ως το υποκείμενο που αναγνωρίζει, το οποίο έχει επίγνωση του αντικειμενικού «εμένα». Στη διαδικασία λήψης, ο καλλιτέχνης βλέπει την αντανάκλασή του στον φακό της κάμερας και έχει επίγνωση του εαυτού του από μια εξωτερική οπτική, λαμβάνοντας πάντα υπόψη ότι ο Βεντουράκης είναι παρών αλλά όχι ορατός. Ο Βεντουράκης ξεκίνησε τη σειρά τραβώντας ο ίδιος το πορτρέτο του. Βιώνοντας όχι μόνο την αίσθηση της αναγνώρισης του εαυτού tου αλλά και των χρησιμοποιημένων υλικών. Έτσι τίθεται το ερώτημα πώς αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας και πώς μας αντιλαμβάνονται οι άλλοι;
Μπαίνοντας στην έκθεση, πρώτα ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος μόνο με την αυτοπροσωπογραφία του Βεντουράκη. Χρησιμοποιεί τη μορφή του σαν αφετηρία, όχι μόνο λόγω της επιλεγμένης χρονικής περιόδου αλλά και σαν χρήση του εαυτού ως καλλιτέχνη που χρησιμοποιεί τον ίδιο για να δοκιμάσει μια νέα προσέγγιση στην πρακτική του. Ακριβώς όπως κατά τη διαδικασία λήψης, η όραση κάποιου μπλοκάρεται στην αρχή. Ένας τοίχος χωρίζει τον φωτογράφο και τις εικόνες των 30 πορτραίτων καλλιτεχνών, όπως έκανε η κάμερα πριν. Προχωρώντας, ως θεατής δεν βλέπουμε την αντανάκλασή μας στο φακό της κάμερας αλλά στα μάτια των πορτραίτων. Ποιον κοιτάμε τώρα, ποιος θα ήταν τη δεκαετία του 1980 και ποιος θα είναι το 2060;

Η παροδικότητα της υλικότητας και του σώματος γίνεται ορατή με τη μορφή του ληγμένου στιγμιαίου φιλμ.

one work show series
The sound is never instantaneous to the flash
Νικόλας Βεντουράκης
15 Μαρτίου – 08 Απριλίου 2023

Callirrhoë
Καλλιρρόης 122
Αθήνα 117 41
Τετ– Παρ 4–8 μ .μ., Σ αβ 2–8 μ .μ.
και κατόπιν ραντεβού
[email protected]
www.callirrhoe.info

Ελένη Μπαγάκη, Jean-Damien Charmoille, Florent Frizet, Κωνσταντίνος Γιώτης, Ιάσωνας Καμπάνης, Κατερίνα Κομιανού, Καρολίνα Κρασούλη, Lapin-Canard, Charlotte Nieuwenhuys, Louis-Philippe Scoufaras, Έρικα Σκουρτή, Δημήτρης Ταμπάκης, Ίρις Τουλιάτου, Πάκυ Βλασοπούλου

Επιμέλεια: Eric Stephany

Το “Lapin-Canard” ιδρύθηκε στο Belleville στο Παρίσι, 1η Μαϊου του 2015 και κάνει αφίσες καλλιτεχνών. Δίνει λευκή κάρτα σε εικαστικούς για τον σχεδιασμό αφίσας σε διάσταση A0  (840 x 1188 mm). Οι αφίσες είναι εκτυπώσεις inkjet σε χαρτί ματ 189g/m2. Βγαίνουν σε προσιτές εκδόσεις των 10 εκτυπώσεων, 1 εκτύπωση της έκθεσης και 1 σε 1 δοκίμιο καλλιτέχνη. Οι εκδόσεις πάντα γιορτάζονται με μουσική, χορό στο Παρίσι ή όπου αλλού. Οι εκτύπώσεις γίνονται με ανάθεση του Atelier Martin Garanger στο Paris. Το Lapin-Canard είναι μη κερδοσκοπικός οργανισμός και το 60% των κερδών πηγαίνει στους καλλιτέχνες.

*Oι Ελένη Μπαγάκη, Κωνσταντίνος Γιώτης, Ιάσωνας Καμπάνης, Κατερίνα Κομιανού, Καρολίνα Κρασούλη, Ίρις Τουλιάτου και Πάκυ Βλασσοπούλου είναι SNF ARTWORKS Fellows

Εγκαίνια
Παρασκευή 17 Μαρτίου / 7μμ – 10μμ

One Minute Space (OMS)
Μαραθώνος 71, Αθήνα 10435
T: +30 6949085521
[email protected]

H Ελεονώρα Σιαράβα επιλέχθηκε να συμμετάσχει μετά από ανοιχτή πρόσκληση στο διεθνές καλλιτεχνικό πρόγραμμα TANZ:DIGITAL – Process, Dynamics, Discourse με στόχο την καλλιτεχνική έρευνα, τον πειραματισμό και την ανταλλαγή γνώσης πάνω στις μεθοδολογίες και τα πρακτικά εργαλεία της εφαρμογής Ψηφιακών Τεχνολογιών στο Χορό με τη συμμετοχή χορογράφων, πολυμεσικών καλλιτεχνών και ερευνητών.

Βερολίνο, Kunstquartier Bethanien, Φεβρουάριος 2023

Το πρόγραμμα TANZ:DIGITAL – Process, Dynamics, Discourse είναι μια συνεργασία των Dachverband Tanz Deutschland & ΙΤΙ International Theatre Institute Germany/Media Library for Dance and Theatre.

Φορείς χρηματοδότησης: Federal Government Commissioner for Culture and Media-NEUSTART KULTUR, Dachverband Tanz Deutschland.

Παράλληλα, το πρόγραμμα διοργάνωσε ομαδική video εγκατάσταση – έκθεση στην οποία παρουσιάστηκαν αποσπάσματα των έργων της χορογράφου:

BLUE BEYOND (2022)

To BLUE BEYOND προτείνει μια φαντασιακή συνθήκη όπου το μέλλον διεισδύει στο παρόν και το παρόν διαρρηγνύει και ξεπροβάλλει στο μέλλον. Επιχειρεί να μετατρέψει την σκηνή σε ένα ζωντανό υβριδικό χώρο με κινήσεις, ήχους, αντικείμενα. Μέσα από μια συνομιλία με πραγματικότητες, μυθοπλασίες, τοπολογίες στο μέλλον, ψευδαισθήσεις στο παρόν, ίχνη του παρελθόντος, η ιδέα είναι να δημιουργηθεί μια κινούμενη κάψουλα που περιέχει υπαινιγμούς, ψιθύρους, αποτυπώματα και οράματα που διαμορφώνουν ένα είδους Αναμνηστικό Για το Μέλλον – Αναμνηστικό Από το Μέλλον, ένα κυκλικό σχήμα που αναπαριστά τον χρόνο.
Mε αναφορές στο βιβλίο επιστημονικής φαντασίας των αρχών του 20ου αιώνα Last and First Men: A Story of the Near and Far Future του Olaf Stapledon, το BLUE BEYOND, διερευνά χορογραφικά το πώς μπορεί να αποτυπώνεται στο παρόν η αίσθηση για το μέλλον. Με τί μυθολογίες το επενδύουμε, τί αρχειακό φορτίο μπορεί να κουβαλά ατομικά, συλλογικά και ως μετα-ανθρώπινη συνθήκη; Και πώς μπορεί το σώμα να χαρτογραφήσει διάφορες πτυχές του τi μπορεί να περιέχει το μέλλον, με ποια υλικά και σωματικά τοπία; Αλλά και αντίστροφα, η παράσταση αναζητά να ανιχνεύσει ατμόσφαιρες και εντυπώσεις του αύριο που επιπλέουν στο τώρα, να συγχρονιστεί με αντηχήσεις, κινήσεις, δονήσεις αυτού που δεν είναι ακόμη εδώ, δεν έχει καταφτάσει αλλά είναι ήδη εγγεγραμμένο μέσα μας και μέσα στο χορό που εκκρεμεί να γεννηθεί.

Trailer:

Το έργο υλοποιήθηκε με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού της Ελλάδας και παρουσιάστηκε στο Θέατρο Θησείον και στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας.

The Body and the Other~ (2020)
Πρεμιέρα ΤANZHAUS NRW, Temps d’ Images Festival (Düsseldorf)

To The Body and the Other~ είναι μια παράσταση χορού-χορογραφική εγκατάσταση που διερευνά τη σχέση ανάμεσα στην βιολογική, την εικονική και την ψηφιακή σωματικότητα συνθέτοντας μια υβριδική συνθήκη που απλώνεται σε ένα τοπίο μεικτής πραγματικότητας. Μέσα σε αυτό, ο γραμμικός χρόνος διαρρηγνύεται καθώς ψηφιακοί αλγόριθμοι δημιουργούν τυχαίες αλληλοεπικαλύψεις ανάμεσα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Στην παράσταση γίνεται χρήση νέων μέσων και μιας πειραματικής σκηνογραφίας που περιλαμβάνει βίντεο, projection mapping και τεχνολογίες motion tracking σε συνδυασμό με επιφάνειες, υλικά και αντικείμενα που ακολουθούν την δική τους τεχνολογία και δυνατότητες κίνησης. Στόχος είναι να ξεδιπλωθεί μια παράσταση ως απρόβλεπτη ζωντανή οντότητα με αυτόνομη χορογραφική δραματουργία. Αποκαλύπτοντας αυτό που διαφεύγει ή ξεγλιστρά από την τεχνολογία, το The Body and the Other~ είναι ένα έργο για την φευγαλέα πραγματικότητα, για το απτό και το άυλο, την παρουσία και την απουσία, με το κινούμενο σώμα ως υπενθύμιση της βαθιάς ανθρώπινης ουσίας.

Το έργο χρηματοδοτήθηκε από το πρόγραμμα »Transfer International« της Γραμματείας Πολιτισμού της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας (Γερμανία), το Ministry of Culture and Science of the State of NRW και το i-Portunus project (Creative Europe), υποστηρίχθηκε από το Tanzhaus NRW στο πλαίσιο του TEMPS D’IMAGES Festival και αποτελεί μια διαθεματική συνεργασία ανάμεσα στην Ελεονώρα Σιαράβα | Per_Dance Choreographic Research Platform και Mixed Reality and Visualization Institut | Τμήμα Media Πανεπιστημίου Düsseldorf.

Trailer:

H Ελεονώρα Σιαράβα είναι χορογράφος και καλλιτεχνική διευθύντρια της Per_Dance Choreographic Research Platform και εργάζεται μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας. Έχει σπουδάσει ‘Dance Μaking and Performance’ (MA-Distinction, Coventry University) και ‘Choreography and Performance’ (Justus Liebig University Giessen, Γερμανία) υπό την διεύθυνση της Bojana Kunst. Έχει παρουσιάσει δουλειά της στην Ελλάδα και διεθνώς. Για τo έργο της The Body and the Other~ που έκανε πρεμιέρα στο Tanzhaus NRW, Temps d’ Images Festival (2020), ένα από τα σημαντικότερα κέντρα χορού της Ευρώπης, υποστηρίχτηκε από το πρόγραμμα »Transfer International«-NRW KULTURsekretariat της Γερμανίας, Ministry of Culture and Science of NRW και την υποτροφία καλλιτεχνικής κινητικότητας i-Portunus/Creative Europe και συνεργάστηκε με το Mixed Reality and Visualization Institut (Πανεπιστήμιο Düsseldorf) για τη χρήση ψηφιακής τεχνολογίας. Eπιλέχθηκε ως χορεύτρια για το έργο της Marina Abramović ‘A different way of hearing’ στην Όπερα της Φρανκφούρτης, ενώ ήταν resident χορογράφος στο SE.S.TA Centre for Choreographing Development/Interdisciplinary Incubator 2019 (Πράγα) και στο Κέντρο Χορού Ντάνκαν. Συμμετείχε στο project ‘Moving Digits’/Creative Europe για Χορό και Νέες Τεχνολογίες (2018-2020) και ήταν fellow στο πρόγραμμα START-Robert Bosch Stiftung & Goethe-Institut. Ως καλλιτέχνης πειραματίζεται με την αφαιρετικότητα και τα πολλαπλά νοήματα που δυνητικά εμπεριέχει εξερευνώντας τη σχέση ανάμεσα σε αισθητικές φόρμες, φαντασιακούς και πραγματικούς χώρους, αλληλοεπικαλυπτόμενες χρονικότητες, πολυαισθητηριακή αντίληψη, υβριδικότητα, την έννοια της ατμόσφαιρας. To έργο της Step-in, μια site & time specific χορογραφική εγκατάσταση, παρουσιάστηκε στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Από το 2020 υποστηρίζεται από το Υπουργείο Πολιτισμού της Ελλάδας. Την περίοδο αυτή δημιούργησε τα έργα Who knows where the time goes–potential destination #1 και BLUE BEYOND (Κ.Θ.Β.Ε.) και ανέπτυξε την χορογραφική έρευνα UnderScore, Choreographic Objects and more.

*H Ελεονώρα Σιαράβα έχει βραβευθεί από την ARTWORKS και συμμετείχε στο Πρόγραμμα Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ) το 2022 στο πεδίο της Χορογραφίας.

www.per-dance.com

Το «Γραφείο των Υδάτινων Κοινών» είναι ένα διεπιστημονικό και διακαλλιτεχνικό πρόγραμμα που εστιάζει σε ζητήματα περιβαλλοντικής και κοινωνικής αλλαγής σε σχέση με το νερό και το σώμα. Ακολουθώντας τη ρευστότητα του νερού, το εγχείρημα παίρνει διαφορετικές μορφές: μια έκθεση, ένα διεθνές πρόγραμμα φιλοξενίας καλλιτέχνιδων, ένα εβδομαδιαίο πρόγραμμα δημόσιων δράσεων, αλλά και ένα «γραφείο έρευνας». Στο πρόγραμμα συμμετέχουν «ερευνητές και ερευνήτριες του νερού» από διαφορετικούς τομείς, όπως αυτούς της τέχνης, της θαλάσσιας βιολογίας, της γεωπονίας, της πολεοδομίας, του αθλητισμού και του ακτιβισμού. Το «Γραφείο των Υδάτινων Κοινών» πραγματοποιείται κατόπιν πρόσκλησης του καλλιτεχνικού διευθυντή του οργανισμού ATOPOS cvc Βασίλη Ζηδιανάκη στην ανεξάρτητη επιμελήτρια Ελένη Ρήγα, στο πλαίσιο του #ΟccupyAtopos.

Έκθεση «Υγρή Καρδιά»
Από τη θέση του Μεσογειακού Νότου, οι καλλιτέχνιδες που συμμετέχουν στην έκθεση «Υγρή Καρδιά» διερευνούν προβλήματα όπως η λειψυδρία, η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος –η οποία οφείλεται σε βιομηχανικές, τουριστικές και στρατιωτικές δραστηριότητες–, αλλά και η μόλυνση των υδάτων εξαιτίας των πλαστικών και των μικροπλαστικών, σε σχέση με τις ευάλωτες ανθρώπινες και μη ανθρώπινες ζωές.

Με κεντρικό στοιχείο του προγράμματος την «υγρή καρδιά», το πηγάδι που υπάρχει στον χώρο του ATOPOS cvc, πέντε Ελληνίδες εικαστικοί –το καλλιτεχνικό δίδυμο Ιλεάνα Αρναούτου και Ισμήνη Κινγκ, η Ελένη Μυλωνά, η Μαρία Νικηφοράκη και η Δέσποινα Χαριτωνίδη– επιχειρούν να απαντήσουν σε καίριες ερωτήσεις γύρω από το νερό: Από ποια νερά μιλάμε; Για ποια νερά μιλάμε; Πάνω σε ποια νερά στεκόμαστε; Ποια είναι τα «δικά μας» νερά;

Ιλεάνα Αρναούτου, Ισμήνη Κίνγκ
Έργο: A Conservation of Water-Writings

Η δημιουργία του τοποειδικού γλυπτού A Conservation of Water-Writings των Ιλεάνα Αρναούτου και Ισμήνη Κινγκ τροφοδοτείται από συναντήσεις γύρω από το πηγάδι και βασίζεται σε μια εναλλακτική βιωματική σχέση με αυτό στο πλαίσιο των διευρυμένων πρακτικών της φροντίδας. Οι καλλιτέχνιδες το προσεγγίζουν μέσα από το χάδι –το άγγιγμα του χεριού που μεταφέρει μηνύματα φροντίδας– και προσπαθούν να ανασυνθέσουν την ιστορία του, τα σημεία από όπου κάποτε πέρασε ή λίμνασε το νερό, τα σημεία όπου η υγρασία διέβρωσε την πέτρα, τα «βαθουλώματα» από το μαγγάνι μέσα στα οποία φύτρωσαν φυλλόβρυα. Η πρακτική του χαδιού συνδέεται με την απτονομία, την «επιστήμη της ευαισθησίας» που αναπτύχθηκε από τον Ολλανδό θεραπευτή Frans Veldman τη δεκαετία του 1960. Στην προγεννητική ιατρική, μια σειρά από στοχευμένες χειρονομίες επαφής με την κοιλιά επιτρέπει τη δημιουργία και τη σύσφιξη του συναισθηματικού δεσμού ανάμεσα στους γονείς (βιολογικούς ή ανάδοχους) και στα παιδιά τους. Όπως ένας γονιός θα επικοινωνούσε με ένα μωρό στη μήτρα, έτσι και οι καλλιτέχνιδες επικοινωνούν με το νερό. Πρόκειται για «έναν τρόπο διευκόλυνσης της ζωής πέρα από τη βιολογική κύηση» (αυτό που η Neimanis ονομάζει «gestationality»), «μια μορφή ευρέως συμπεριληπτικής και έκλυτης συγγένειας» (Η Κολεκτίβα της Φροντίδας 2020).

Credit
Ιλεάνα Αρναούτου και Ισμήνη Κινγκ
A Conservation of Water-Writings, 2023
Εγκατάσταση, σίδερο, ρητίνη, αλουμίνιο, λάστιχο, πηλός stoneware, διαστάσεις μεταβλητές

Το έργο της Ιλεάνας Αρναούτου και της Ισμήνης Κινγκ υλοποιείται με την υποστήριξη του του ATOPOS cvc και του Ιδρύματος Γ. & Α. Μαμιδάκη στο πλαίσιο του Research Residency Program 2022.

Βιογραφικό
Η Ισμήνη Κινγκ και η Ιλεάνα Αρναούτου διατηρούν μία συνεργατική πρακτική από το 2019. Η Ισμήνη Κινγκ (γ.1993) είναι γλύπτρια και κεραμίστρια, απόφοιτη του μεταπτυχιακού προγράμματος Γλυπτικής του Slade School of Fine Art στο Λονδίνο. Η Ιλεάνα Αρναούτου (γ.1994) είναι ζωγράφος και γλύπτρια, απόφοιτη του προπτυχιακού προγράμματος της Σχολής Καλών Τεχνών Slade School of Fine Art στο Λονδίνο, και του μεταπτυχιακού προγράμματος στην Ιστορία Τέχνης του University College London. Ζουν και εργάζονται στην Αθήνα. Τιμήθηκαν με το Βραβείο Τέχνης του Ιδρύματος Γ. & Α. Μαμιδάκη 2022 για το εργο τους ‘Tender shell geophilia’, και με την υποτροφία του Προγράμματος Υποστήριξης Καλλιτεχνών ARTWORKS του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ).

Ώρες λειτουργίας έκθεσης
Πέμπτη–Σάββατο
17:00–21:00

Είσοδος ελεύθερη με προκράτηση

Επικοινωνία
Για περισσότερες πληροφορίες παρακαλούμε επικοινωνήστε με τον ATOPOS cvc στο [email protected]
ή επισκεφθείτε τις ιστοσελίδες:
www.atopos.gr/occupyatopos-eleniriga-tografeiotwnydatinwnkoinwn
facebook.com/atoposcvc
instagram.com/atoposcvc

Facebook Εvent
https://fb.me/e/Xm43D7vj

Η γκαλερί The Breeder παρουσιάζει την έκθεση της Σοφίας Στεβή, με τίτλο “When We Start to Understand the World”.

Υπάρχει ένα σπίτι χτισμένο από την ίδια την επιθυμία. Είναι ένα σπίτι που φιλοξενεί μια παραμυθένια ιστορία, όπως αυτές που θα συναντούσατε στους τοίχους μιας ονειρικής αναγεννησιακής βίλας, επιπλωμένης με μαγευτικές νωπογραφίες και ταπισερί, μιας κατοικίας γεμάτης ζωή, από τα πολυτελή συμπόσια και κομψούς ενοίκους, που περιβάλλεται από κήπους όπου φυτρώνουν ευωδιαστά φυτά. Παρακαλώ προχωρήστε και χαμογελάστε: σήμερα σας προσκαλούμε να μυηθείτε στην έκθεση When We Start to Understand the World της Σοφίας Στεβή. Η έκθεση δομείται γύρω από μια μνημειώδη τριλογία ζωγραφικών έργων σε ύφασμα, βυθίζοντας τους θεατές σε μια οικεία περιπέτεια ενδοσκόπησης και ανακάλυψης.

Αυτό το ταξίδι είναι πληθωρικό και στοχαστικό: αναμείνατε μια αδυσώπητη παλέτα από κόκκινα και πράσινα, ροζ και κίτρινα, μπλε και πορτοκαλί, όλα μέρος μιας αδιάκοπης και ζωηρής δίνης που εξελίσσεται παίρνοντας τη μορφή ενός αφράτου σύννεφου, μουντών υδρατμών, ενός κελαρυστού ρυακιού ή μιας βραχώδους πλαγιάς. Αυτά τα ζωηρά χρώματα που ξεπηδούν από το εφευρετικό πινέλο της Στεβή μαγνητίζουν το μάτι του θεατή με γοητεία και ειλικρίνεια, θυμίζοντας τοπία που έστησε μεθοδικά επιδέξιος σκηνοθέτης.

Τα πλάσματα στα έργα της Σοφίας Στεβή κατοικούν σε ένα ουτοπικό περιβάλλον στο οποίο τα φυτά, τα ζώα, οι άνθρωποι, τα έργα τέχνης και οι φανταστικές μορφές, όλα βρίσκουν τη σωστή τους θέση. Είναι θέμα δικαιοσύνης και ισορροπίας. Μερικές φορές, ο γραπτός λόγος έρχεται στο προσκήνιο, είτε υποστηρίζει το κεντρικό θέμα του έργου είτε προσθέτει ένα αινιγματικό δεύτερο επίπεδο στη αφήγηση. Τυχόν αντίθεση ή ένταση μεταξύ οποιουδήποτε από τα στοιχεία της σύνθεσης, επιλύεται ομαλά στην ευρύτερη εικόνα από τη γαλήνια κυριαρχία της Στεβή στο σύμπαν των εικόνων.

Στην πραγματικότητα, ένα από τα πιο εντυπωσιακά χαρακτηριστικά της τεχνικής της καλλιτέχνιδας είναι η κατασκευή πολλαπλών εικονογραφικών επιπέδων που αψηφούν τους κοινούς κανόνες αντίληψης και αναπαράστασης. Μια συνεχής αίσθηση έκπληξης προκύπτει από την ύπαρξη στοιχείων των οποίων η κλίμακα και η συνάφεια με μια δεδομένη πραγματικότητα, δεν εναρμονίζονται ποτέ στο σύνολό τους, αλλά μάλλον γίνονται μέρος μιας χορογραφικής αλληλεπίδρασης. Αυτή η πολύπλοκη ενορχήστρωση διαφορετικών στοιχείων δημιουργεί πάντα έναν ισορροπημένο ρυθμό που υπακούει στο όραμα της καλλιτέχνιδας.

Για την ποιητική της Στεβή, ο τίτλος αυτής της έκθεσης είναι μια εσκεμμένη πρόκληση που απευθύνεται στον ωμό υλισμό τον οποίο αναζητούν οι σκοτεινοί πρωταγωνιστές του When We Cease to Understand the World, ενός πρόσφατου βιβλίου του Χιλιανού συγγραφέα Benjamin Labatut. Σε αυτήν την ανθολογία φανταστικών βιογραφιών, μια ομάδα έγκριτων επιστημόνων του 20ου αιώνα, όπως οι φυσικοί Karl Schwarzschild και Werner Heisenberg – αντίστοιχα ο συγγραφέας μιας μαθηματικής απόδειξης για τις μαύρες τρύπες και ένας από τους εμπνευστές της κβαντικής μηχανικής –εγκλωβίζονται σε ένα κρεσέντο κυκλοθυμίας καθώς η αναζήτησή τους για τις έσχατες αλήθειες υπονομεύει προοδευτικά την πίστη τους στη δυνατότητα της ανθρωπότητας να αναπτύξει επιστημονικές θεωρίες ικανές να εξηγήσουν την ολότητα του κόσμου.

Σε αντίθεση με τις προσδοκίες τους (όπως και εκείνες της Δύσης…), η έρευνά τους για ρασιοναλιστική και στέρεη βάση απλώς μεγαλώνει το μυστήριο της πραγματικότητας.

Είναι αυτή η ατέρμονη συνάντηση με το άγνωστο που η έκθεση της Στεβή επιχειρεί περισσότερο να γιορτάσει παρά να θρηνήσει. Όσο κι αν προσπαθούμε να εντοπίσουμε την πραγματικότητα στην πιο απόλυτή της μορφή – είτε μέσω μαθηματικών είτε φυσικής, χημείας ή βιολογίας, οικονομίας ή κοινωνιολογίας, ιστορίας ή γεωγραφίας, ψυχολογίας ή φιλοσοφίας – ο σύγχρονος κόσμος φαίνεται να μην προσφέρει παρά ένα ολοένα και μεγαλύτερο συνονθύλευμα κρυπτικών και σκοτεινών εμπειριών πλεγμένες μεταξύ τους με επισφαλή νήματα.

Aντιπαραβάλλοντας την ήμερη προσέγγιση του Labatut μπροστά στην φλεγόμενη εντροπική ακαταστασία στην οποία πραγματικά βυθιζόμαστε, η Στεβή επιχειρεί να αναδείξει τη ανακάλυψη και το ξεκίνημα ως πραγματικούς στόχους οποιασδήποτε πιθανής έρευνας. Μόνο αν αναγνωρίσουμε κάτι ως αχαρτογράφητο, μπορεί να ξεκινήσει πραγματικά η διαδικασία κατανόησης του. Αυτή είναι η ταπεινή και ταυτόχρονα ηρωική προσέγγιση της τέχνης για τα πράγματα σε σύγκριση με άλλες μορφές γνώσης.

Κανείς μπορεί να κατευθύνει το βλέμμα του προς τα πιο μακρινά και σιωπηλά αστέρια του σύμπαντος ή προς τον άπειρο και παράλογο χώρο που χωρίζει τα πιο μικροσκοπικά σωματίδια της φύσης. Ωστόσο, υπάρχουν πραγματικότητες που μένουν να αποκαλυφθούν, σύμπαντα απείρως αχανή και απεριόριστα, ακόμη και σε εκείνες τις στιγμές που συνθέτουν την πραγματική ή φανταστική καθημερινότητα, πραγματικότητες που μόνο η τέχνη έχει τη δύναμη να αναδείξει και να προσφέρει στον στοχασμό. Το αίνιγμα της αφής και της όσφρησης, το θαύμα της όρασης και της γεύσης, η αποκάλυψη της ακοής και οι δυνατότητές μας να τα φανταστούμε όλα: αυτές οι μικρές αισθητηριακές αποκαλύψεις είναι το πραγματικό θέμα αυτής της έκθεσης.

Για να δομήσει τις εικόνες της η Στεβή συγκεντρώνει φόρμες και θέματα που είτε προέρχονται από προηγούμενα έργα της, είτε συνομιλούν με τα έργα των Μεγάλων Δασκάλων της ζωγραφικής, ξεπηδούν από την κάμερα του κινητού της και από το ανεξάντλητο χρυσωρυχείο περιεχομένου που προσφέρει το διαδίκτυο. Η καλλιτέχνιδα δηλώνει: «Πολλές φορές χρησιμοποιώ εικόνες στη διαδικασία της ζωγραφικής μου.

Συχνά αυτές οι εικόνες με βρίσκουν. Είναι είτε screenshots που κρατάω, είτε φωτογραφίες που τραβάω από στιγμές που θεωρώ ενδιαφέρουσες. Πάντα ψάχνω κάτι όμορφο ή εξαιρετικό ή απλά κάτι αινιγματικό, κάτι που να συνεισφέρει στο ευρύτερο νόημα, ένα ‘δώρο’ από τα εγκόσμια».

Ανεξάρτητα από ένα ορισμένο βαθμό προεργασίας, η τεχνική της συνεπάγεται επίσης αυτοσχεδιασμό και σίγουρο πειραματισμό: «Όταν ξεκινάς έναν πίνακα θα συναντήσεις τόσα πολλά πράγματα που δεν είχες προβλέψει. Στην πραγματικότητα, η ζωγραφική η ίδια αναλαμβάνει τα ηνία, και είναι δύσκολο μερικές φορές, μα πρέπει να ακολουθήσεις το πινέλο και τα υλικά και ταυτόχρονα να σκέφτεσαι την ιδέα σου και πώς αυτή μπορεί να αλλάξει κατεύθυνση κάτω από τον κανόνα του πινέλου».

Ο ενθουσιασμός της αποκάλυψης -ή καλύτερα- η συναισθηματική περιπέτεια που συνεπάγεται η διάνυση μιας αληθικής διαδρομής, μερικές φορές ιδιωτικής και οικείας, και άλλες κοινά βιωμένης και καθολικής, βρίσκεται στο επίκεντρο του When We Start to Understand the World. To πρωτόγνωρο περιμένει και μας καλεί με σθεναρή φωνή. Ενσαρκώνοντας με τη ζωγραφική της μια λυρική δημιουργό, το θείο με διακριτική περιβολή, η Στεβή μας υπενθυμίζει ότι κάθε μέρα είναι μια αρχή, γιατί ο κόσμος, αν τον δούμε από τη σωστή οπτική, δεν παύει ποτέ να ξεκινά.

–Giacomo Mercuriali, Aθήνα 2023

Σοφία Στεβή
Η Σοφία Στεβή (Αθήνα, 1982), απόφοιτος του Central Saint Martin’s School of Art & Design στο Λονδίνο, ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Επιλεγμένες εκθέσεις περιλαμβάνουν: The Sky above the roof, ομαδική έκθεση στο Tabula Rasa, Πεκίνο; Song without an ending, ατομική έκθεση στο Le Quai Monte Carlo; The Wave, τοιχογραφία στο δημόσιο χώρο, σε παραγωγή του Ιδρύματος Ωνάση (2022); Touch, 16:9 billboard, Kingsgate Project Space, Λονδίνο (2022), Meeting House, duo show με την Rachel Howard στην Galeria Pelaires, Palma (2021), the somnambulists, ατομική έκθεση στην Alma Zevi Gallery, Βενετία (2021), we don’t have to learn something new, ατομική έκθεση στην Pippy Houldsworth, Λονδίνο (2019), turning forty winks into a new decade, ατομική έκθεση στο BALTIC museum, Gateshead, UK, (2018), lizzie & laura, ατομική έκθεση στην γκαλερί The Breeder, Αθήνα (2017), The Equilibrists – Μουσείο Μπενάκη, Athens, σε συμπαραγωγή με το New Museum στης Νέας Υόρκης και το Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ, σε επιμέλεια Massimiliano Gioni, Gary Carrion-Murayari and Helga Christoffersen (2016).

ΣΟΦΙΑ ΣΤΕΒΗ
WHEN WE START TO UNDERSTAND THE WORLD
23 Μαρτίου – 29 Απριλίου,  2023
The Breeder, Athens