Ο Ανέστης Ιωάννου (1992, Αθήνα) είναι εικαστικός που ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος της Σχολής Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (2015), από όπου έλαβε την υποτροφία Erasmus για να σπουδάσει στη Σχολή Καλών Τεχνών της Castilla la Mancha(2014) στην Ισπανία. Στη συνέχεια ολοκλήρωσε το Μεταπτυχιακό Εικαστικών Τεχνών (Master of FineArts) του LUCA School of Αrts (2018) στις Βρυξέλλες. Στην καλλιτεχνική του πρακτική διερευνά τη σχέση μεταξύ του αστικού περιβάλλοντος, του κοινωνικού ιστού και της κατασκευής των δικών μας υποκειμενικοτήτων, εξετάζοντας τον τρόπο με τον οποίο ένας τόπος μπορεί να διαβαστεί μέσω αντικειμένων, απλών πράξεων ή εμπειριών. Έργα και projects του έχουν παρουσιαστεί σε διάφορους ανεξάρτητους χώρους, ιδρύματα και γκαλερί, σε πόλεις της Ελλάδας, του Βελγίου, της Ολλανδίας, της Κροατίας, τις Σερβίας και της Γαλλίας.
Ο Ιωάννου είναι συνιδρυτής του NOTUS Studio στην Καλλιθέα, το οποίο λειτουργεί ως ανεξάρτητος καλλιτεχνικός χώρος και ως μη κερδοσκοπικό πρόγραμμα φιλοξενίας καλλιτεχνών από το 2017. Επίσης, είναι συνιδρυτής του DELIVERART, ενός συλλογικού πρότζεκτ που αποτελεί πρόταση για μια κινητή εμπειρία τέχνης στο κέντρο της Αθήνας (2019).
Ο Μπάυρον Καλομαμάς (1993, Αθήνα) σπούδασε στη Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα και στο Κολλέγιο Goldsmiths του Πανεπιστημίου του Λονδίνου.
Η δουλειά του συνδυάζει τον σχεδιασμό διαδραστικών μηχανισμών που λειτουργούν ως επιτελεστικά εργαλεία με το βίντεο, το οποίο δρα ως δοκιμιακός – αφηγηματικός φορέας. Tον ενδιαφέρει η ανάπτυξη και η χρήση διαφανών μεθοδολογιών ως μέρος ενός διαμοιράσιμου ερμηνευτικού, δημιουργικού και παραγωγικού συστήματος. Μέσα από συνεργατικές/συλλογικές διαδικασίες παραγωγής διερευνά την έννοια των υποδομών, τόσο υλικών όσο και άυλων, σε σχέση με την υποστήριξη και τη συντήρηση εναλλακτικών ιδεολογικών αφηγημάτων.
Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις και προβολές στις γκαλερί Chisenhale και Seventeen στο Λονδίνο, στον εκθεσιακό χώρο Kunstbau του Μονάχου και στο ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης στην Αθήνα. Έχει βραβευτεί, μεταξύ άλλων, με τις υποτροφίες του ιδρύματος Schilizzi και του ιδρύματος Gilbert Bayes. Ήταν μέλος της καλλιτεχνικής πρωτοβουλίας Circuits and Currents κατά την περίοδο 2013-2016. Το 2019, από κοινού με την Sepake Angiama, ίδρυσε τον κύκλο έρευνας και εργασίας Module for temporary Infrastructures που παρουσιάστηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών St Lucas στην Αμβέρσα.
Ο Μάνος Παπαδάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ηράκλειο Κρήτης. Σπούδασε Οργάνωση και διοίκηση επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και σκηνοθεσία στη σχολή Λυκούργου Σταυράκου στην Αθήνα όπου ζει και εργάζεται μέχρι σήμερα. Ξεκίνησε ως παραγωγός ταινιών μικρού μήκους (Sunday, Possibly Strangers, -1) και στη συνέχεια εργάστηκε ως σεναριογράφος. Η πρώτη του σκηνοθετική δουλειά («Το νόημα του Αυγούστου», 26΄) περιμένει τη διεθνή πρεμιέρα της ενώ κέρδισε τιμητική διάκριση ήχου(43ο Φεστιβάλ Δράμας) και καλύτερης αντρικής ερμηνείας (43ο Φεστιβάλ Δράμας, Νύχτες πρεμιέρας 2020).
Προσπαθεί να βγάλει προς τα έξω όσο περισσότερες ιστορίες κατοικούν στο κεφάλι του προκειμένου να το εμποδίσει από το να εκραγεί. Μέχρι τώρα τα καταφέρνει.
Το ζήτημα της βίας και των διαφορετικών εκφάνσεών της τον απασχολούσε ανέκαθεν. Τρία χρόνια μετά τη γέννηση του γιου του, τον απασχολεί όλο και περισσότερο το τι εννοούμε όταν αναφερόμαστε στον όρο «οικογένεια». Οι ιστορίες του αυτόν τον καιρό κατοικούν στο μεσοδιάστημα ανάμεσα στις δύο αυτές προβληματικές.
Γεννήθηκε το1985. Σπούδασε σκηνοθεσία ντοκιμαντέρ στο Λονδίνο και αποφοίτησε με διάκριση από το Brunel University London το 2012. Εργάζεται στον κινηματογράφο, την τηλεόραση και σε καλλιτεχνικά έργα ως σκηνοθέτης, βοηθός σκηνοθέτη, διευθυντής φωτογραφίας και μοντέρ. Έχει συνεργαστεί με ιδρύματα, μουσεία, φεστιβάλ, εταιρείες παραγωγής και τηλεοπτικούς σταθμούς στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Εθνική Λυρική Σκηνή – Ίδρυμα Σταυρός Νιάρχος, Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Ίδρυμα Ωνάση, Sadler’s Wells, Μουσείο Μπενάκη, Μπιενάλε της Βενετίας, Ibsen Awards Festival, London Review of Books, BBC, CNN, ΕΡΤ, κ.ά.). Οι ταινίες του είναι ριζωμένες στην τέχνη του ντοκιμαντέρ και τον κινηματογράφο της πρωτοπορίας και έχουν προβληθεί σε διεθνή φεστιβάλ και διαδικτυακές πλατφόρμες (Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους του Ομπερχάουζεν, Φεστιβάλ Φωτογραφίας La Nuu στη Βαρκελώνη, thespace.org (BBC), greatbigstory.com (CNN), κ.ά.)
Ο Ιάσονας Καμπάνης γεννήθηκε το 1985 στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται. Από το 2007 ασχολείται με τη ζωγραφική, τη χαρακτική, τη φωτογραφία, τα ψηφιακά μέσα, την περφόρμανς, τις εγκαταστάσεις και τα σκηνικά έργα. Έργα του έχουν παρουσιαστεί κυρίως στην Ελλάδα και το Ηνωμένο Βασίλειο, μεταξύ άλλων στο Bishopsgate Institute (2013)· London Print Studio (2013)· O3 Gallery, μαζί με τον ζωολόγο και ζωγράφο Desmond Morris (Οξφόρδη, 2013)· Μουσείο Τυπογραφίας (Χανιά, 2014)· Ligne Roset Westend (Λονδίνο, 2014)· Islington Arts Factory (Λονδίνο, 2015)· Lubomirov/Angus-Hughes Gallery (Λονδίνο, 2016)· Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση (Αθήνα, 2018)· στην ταινία Salt Wound της Μαρίας Γαϊτανίδη, σε συνεργασία με την ηθοποιό Stacy Martin (2018)· Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Αθήνα, 2019)· kunstahallekleinbasel (Βασιλεία, 2019)· και στο Victoria Square Project (Αθήνα, Σεπτέμβριος 2020).
Έχει σκηνοθετήσει 12 επεισόδια της σειράς ντοκιμαντέρ «Φάροι» του Cosmote TV History, και concept videos για την αρχιτεκτονική, τη μουσική, το θέατρο και το σχεδιασμό που έχουν προβληθεί στο Μουσείο Μπενάκη, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Το 2016, ολοκλήρωσε το πρώτο του μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ «Στο Κέντρο του Κύκλου» που έκανε πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και προβλήθηκε στην ΕΡΤ.
Οι ταινίες μικρού μήκους του έχουν βραβευτεί με πρώτο βραβείο από την Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου, ενώ έχει λάβει το βραβείο Αthens Film Lab στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας και έχει συμμετάσχει στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ και Ταινιών Μικρού Μήκους Zinebi του Μπιλμπάο, επιλεγμένες ταινίες από το οποίο προκρίνονται για τα Βραβεία Όσκαρ. Επιπλέον, έχει αποσπάσει πρώτο βραβείο στην κατηγορία μικρού μήκους από το Royal Television Society της Αγγλίας και πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας (Digi 2008).
Έχει σπουδάσει Ψυχολογία στο Stirling της Σκωτίας, Κινηματογράφο και Βίντεο στο University for the Creative Arts της Αγγλίας και Σεναριογραφία στο London Film School (2008). Eπιπλέον, έχει συμμετάσχει στο πρόγραμμα Berlinale Talent 2019.
Ο Κωστής Χαραμουντάνης είναι σκηνοθέτης, γεννημένος το 1994 στην Αθήνα. Συνολικά έχει σκηνοθετήσει πέντε μικρού μήκους ταινίες με την πιο γνωστή να είναι η «Κιόκου Πριν Έρθει το Καλοκαίρι» (2018) και την πιο πρόσφατη το «Ανθολόγιο μιας Πεταλούδας» (2020). Αυτή την στιγμή ασχολείται με το σενάριο της πρώτης του ταινίας μεγάλου μήκους «Κιούκα Ταξιδεύοντας στο Φεγγάρι Μέσα από την Απέραντη Θάλασσα», η οποία στις αρχές του έτους επιλέχθηκε για να συμπεριληφθεί στο εργαστήριο σεναρίου και δικτύωσης MIDPOINT Feature Launch.
Ο Δημήτρης Αναγνώστου γεννήθηκε το 1984. Σπούδασε Χημεία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, σκηνοθεσία στη Σχολή Σταυράκου και θεωρία και πρακτική του σινεμά στο Παρίσι στο Université Paris 1 Sorbonne και Université Paris 3 Sorbonne Nouvelle με υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (Ι.Κ.Υ). Από το 2016, διδάσκει «Αισθητική του Κινηματογράφου» και «Θεωρία του Μοντάζ» στη Σχολή Σταυράκου.
Η πρώτη του μικρού μήκους ταινία «Mare Nostrum» (2020, 26’) έκανε τη παγκόσμια πρεμιέρα της στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Vienna Shorts. Αυτήν την περίοδο, ολοκληρώνει την παραγωγή της πρώτης μικρού μήκους ταινίας της Ειρήνης Τζούλια «Lumen» (ένα πειραματικό-βιωματικό ντοκιμαντέρ για τη καταστροφή από τη πυρκαγιά στο Μάτι και το Νέο Βουτζά), ενώ παράλληλα προετοιμάζει την δεύτερη μικρού μήκους ταινία του με τίτλο «Ατοπία» (μια ιστορία εξαφάνισης σε ένα εγκαταλελειμμένο χωριό).
Ο Γιάννης Βεσλεμές γεννήθηκε στην Αθήνα το 1979 και σπούδασε σινεμά. Έχει σκηνοθετήσει κινηματογραφικές ταινίες, βίντεο κλιπ και διαφημιστικά. To 2014, το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του «Νορβηγία» ταξίδεψε σε δεκάδες φεστιβάλ (Karlovy Vary Fantastic Fest, Sitges κ.ά.) και διανεμήθηκε σε χώρες σε όλο τον κόσμο. Στην Ελλάδα απέσπασε διακρίσεις (πέντε βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου) και προβλήθηκε με επιτυχία στους κινηματογράφους, επανασυστήνοντας στο κοινό τις μεταμεσονύχτιες προβολές.
Το 2018 συμμετείχε στην αμερικάνικη σπονδυλωτή ταινία «The Field Guide To Evil», (Drafthouse Films & Timpson Films) που έκανε πρεμιέρα στο South By Southwest και διανεμήθηκε στις αμερικάνικες αίθουσες από την ΝΕΟΝ και στο home video από την Universal. Αυτή τη στιγμή, βρίσκεται σε στάδιο προπαραγωγής της αγγλόφωνης ταινίας «She Loved Blossoms More» (σχέδιο με το οποίο συμμετείχε στο Sundance Lab Istanbul). Ως μουσικοσυνθέτης (κυρίως με το ψευδώνυμο Felizol) έχει κυκλοφορήσει δίσκους σε διεθνείς δισκογραφικές εταιρείες (Optimo Music, Byrd Out, Invisible Inc, Inner Ear, κ.ά. ) και έχει υπογράψει τα soundtrack πολλών ελληνικών ταινιών («Ιστορία 52», «Τετάρτη 04.45», «Νορβηγία», «Suntan», «Νήμα», «Cosmic Candy», «Third Kind», «Ηλεκτρικός Κύκνος». κ.ά.).
Είναι μέλος της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και curator της κινηματογραφικής λέσχης «Η Χαμένη Λεωφόρος Του Ελληνικού Σινεμά».
Ο Βασίλης Χρυσανθόπουλος είναι συνιδρυτής και επικεφαλής παραγωγός της ελληνικής εταιρίας παραγωγής PLAYS2PLACE. Η δουλειά του επικεντρώνεται στην ανάπτυξη και παραγωγή πρωτότυπων και καινοτόμων ιστοριών για το διεθνές ακροατήριο, με ιδιαίτερη έμφαση στην ανακάλυψη και ανάδειξη νέων δημιουργών. Η φιλμογραφία του συμπεριλαμβάνει, μεταξύ άλλων, τη διεθνώς βραβευμένη ταινία του Αλέξανδρου Αβρανά «Miss Violence» (Αργυρός Λέοντας Καλύτερης Σκηνοθεσίας και Βραβείο Coppa Volpi Καλύτερου Ηθοποιού στο Φεστιβάλ Βενετίας 2013).
Ο Βασίλης είναι μέλος των διεθνών δικτύων EAVE, EDN και Cannes Producers Network. Είναι, επίσης, απόφοιτος των εκπαιδευτικών προγραμμάτων EAVE Producers, EAVE Marketing, EAVE B’est, MFI Script 2 Film, MIDPOINT TV Launch και MIDPOINT Cold Open και έχει συμμετάσχει ως επίσημος προσκεκλημένος σε περισσότερες από 30 διεθνείς αγορές συμπαραγωγής και διανομής. Έχει τιμηθεί με περισσότερα από 20 βραβεία για την παραγωγή και ανάπτυξη κινηματογραφικών ταινιών και τηλεοπτικών σειρών, μεταξύ των οποίων το βραβείο Midpoint C21 Award, το οποίο απέσπασε υπό την ιδιότητα του ανερχόμενου Ευρωπαίου παραγωγού τηλεοπτικών σειρών κατά τη διάρκεια του Sarajevo Industry Days 2017 του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαράγεβο. Τον Αύγουστο του 2019, το διεθνές περιοδικό Screen International παρουσίασε το προφίλ του στο άρθρο «Five producers to know from Southeast Europe».
Από το 2020, αποτελεί μέλος του διδακτικού προσωπικού της Σχολή Σεναρίου του ΑΝΤ1, όπου διδάσκει κινηματογραφική και τηλεοπτική παραγωγή.
Η Νεφέλη Αστερίου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Το 2015 αποφοίτησε με άριστα από την Κρατική Σχολή Ορχηστικής Tέχνης. Αποτέλεσε ενεργό μέλος της Hellenic Dance Company από το 2013 έως το 2016, χορεύοντας σε έργα και ρεπερτόρια των Martha Graham, Anton Lachky και Αντώνη Φωνιαδάκη. Την χρονιά 2015-16 υπήρξε μέλος της ομάδας Bodhi project στο Salzburg Experimental Academy of Dance (SEAD), με το οποίο χόρεψε σε κομμάτια των Etienne Guilloteau, Eldad Ben Sasson, Paul Blackman και Χριστίνα Γουζέλη, Sita Ostheimer και Mark Lorimer σε φεστιβάλ στην Ευρώπη, την Αμερική και το Ισραήλ. Έχει συνεγραστεί έκτοτε με τους χορογράφους Ian Kaler (TanzQuartier, Βιέννη), Etienne Guilloteau (Ufer Studios, Βερολίνο), Hubert Lepka (Sommerszene, Σάλτζμπουργκ), Αντώνη Φωνιαδάκη, Κωνσταντίνο Ρηγο, Ίρις Κάραγιαν, Αναστασία Βαλσαμάκη, Δημήτριο Μυτηλιναίο, Μαρκέλα Μανωλιάδη, Ξένια Κογχυλάκη και Γιώργο Σιώρα Δεληγιάννη. Το 2017 παρουσίασε το ντουέτο WHEREISYOURSISTER στο Schmiede Festival και στην πλατφόρμα Raw Matters στη Βιέννη. Το 2018 παρουσίασε, σε συνεργασία με την Ιωάννα Γερακίδη, το συμμετοχικό έργο «Let me serve you» στο πλαίσιο της δράσης «The performance shop» του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.
Η Αναστασία Βαλσαμάκη, αριστούχος απόφοιτος της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης, έκανε το ντεμπούτο της ως χορογράφος με την παράσταση «Sync» τον Ιούνιο του 2016 και επιλέχθηκε από το δίκτυο Aerowaves ως μια από τους 20 ανερχόμενους χορογράφους στην Ευρώπη για το 2017. Την ίδια χρονιά, παρουσίασε το «Sync» στο πλαίσιο του φεστιβάλ «Spring Forward 17» στη Δανία, καθώς και στο Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου. Την ίδια χρονιά, παρακολούθησε το χορογραφικό μεταπτυχιακό πρόγραμμα International Choreographic Exchange (I.C.E.) στην ακαδημία χορού Salzburg Experimental Academy of Dance (SEAD) της Αυστρίας και παρουσίασε το έργο «Aether» στο πλαίσιο του φεστιβάλ New Faces New Dances 2017 στο Σάλτσμπουργκ· το ντουέτο «Dimensions of a memory»· καθώς και μια περφόρμανς χορού με τίτλο «By the means of a Body» στο Salzburger Kunstverein, η οποία ήταν βασισμένη στο έργο της Nevin Aladag «Five Stones Game».
Το 2018, συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο ως κινησιολόγος στην παραγωγή «Πέερ Γκυντ» και χορογράφησε το έργο «Body Monologue» για το Arc For Dance Festival 2018. Έχει χορέψει για την Hellenic Dance Company σε έργα των Martha Graham, Anton Lachky και έχει συνεργαστεί, μεταξύ άλλων, με τους/τις χορογράφους Millicent Hodson & Kenneth Archer, Μίνα Ανανιάδου, Κυριακή Νασιούλα και Στέλλα Φωτιάδη. Το 2020 χορογράφησε το «DisJoint», στο πλαίσιο του 7ου Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση. Συνεχίζει να είναι ενεργή χορεύτρια και χορογράφος, ενώ παράλληλα διδάσκει χορό.
Η Δανάη Δημητριάδη είναι απόφοιτος της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης. Ως μέλος της Hellenic Dance Company χόρεψε ρεπερτόρια του Akram Khan και της Martha Graham και συμμετείχε στη δημιουργία του Anton Lachky «No More Fairytales». Το 2014 έλαβε μέρος στο έργο «Panorama» που παρουσιάστηκε στο New York City Hall και στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού από τη Martha Graham Company. Εν συνεχεία, κατά την περίοδο 2016-17, στο πλαίσιο της συνεργασίας της με το ZfinMalta Dance Ensemble, είχε την ευκαιρία να δουλέψει με καλλιτέχνες όπως ο Mavin Khoo, o Jose Agudo, o Ivan Perez και πολλοί άλλοι. Από το 2015, συνεργάζεται με τον Διονύσιο Αλαμάνο. Μαζί έχουν χορογραφήσει το «UNCIA» και το «ATMA», τα οποία έχουν παρουσιάσει σε φεστιβάλ και θέατρα στην Ευρώπη, την Ασία και τη Λατινική Αμερική. Με αυτές τις δύο παραγωγές έχουν λάβει μέρος σε διαγωνισμούς και έχουν κερδίσει βραβεία στην Ολλανδία και τη Γερμανία. Το τελευταίο τους έργο «Free At Last», την παραγωγή του οποίου ανέλαβε το Ολλανδικό Theater Rotterdam, σύντομα ξεκινάει την περιοδεία του σε πάνω από 30 θέατρα της Ολλανδίας. Ως μέρος της συνεργασίας της με τον Διονύσιο Αλαμάνο παραδίδει, επίσης, σεμινάρια χορού και δημιουργεί χορογραφίες για επαγγελματικές σχολές χορού και άλλες ομάδες.
Ο Άγγελος Παπαδόπουλος γράφει για τον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο. Γεννήθηκε το 1991 στο κέντρο του Πειραιά και μεγάλωσε στα σύνορα μεταξύ της Παλαιάς Κοκκινιάς του Πειραιά και της Νίκαιας του Πειραιά. Ο Άγγελος Παπαδόπουλος είναι τεχνίτης της κίνησης και σκηνοθέτης που δεν θέλει να αγγίξει την κάμερα. Σπούδασε στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (οικονομολόγος και όχι λογιστής) και στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης (Χορού). Στο κέντρο της Αθήνας όλα αυτά. Στη δουλειά του, ο Άγγελος ενδιαφέρεται πολύ για την έννοια της ταυτότητας, πιο συγκεκριμένα της δικής του. Μελετά ψυχαναλυτικά και υπερβατικά το Εγώ του μέσω της ΤΕΧΝΗΣ, στοχεύοντας στην ψυχοθεραπεία του. Πρακτικά, στις πρόβες και τα γυρίσματα που μόνος του οργανώνει με φίλους, συγγενείς και αγνώστους ερευνά —τη μισεί και την αγαπά αυτή τη λέξη— την ιδέα του χρόνου και του εμπορικού (λατρεύει το σώμα, τις λέξεις και το χρήμ- τους ανθρώπους). Ερμηνεύει, χορεύει, χορογραφεί και σκηνοθετεί ακατάπαυστα, ιδιαίτερα σε σπιτικά πάρτι. Ονειρεύεται τις Κάννες και πιστεύει στην απτή θεώρηση του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα: ρεαλισμός είναι το κυνήγι του αδύνατου. Κυριολεκτικά.-
Η Ειρήνη Καλαϊτζίδη είναι καλλιτέχνης του χορού και της τεχνολογίας. Η πρακτική της τοποθετείται στο πεδίο της Τεχνοεπιστήμης, ερευνώντας τον χώρο μεταξύ ανθρώπινων και μη, φυσικών και ψηφιακών, οικείων και ανοίκειων χορευτικών σωμάτων.
Σπούδασε χορό στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης (2018) και στη συνέχεια διακρίθηκε στο μεταπτυχιακό Computational Arts του Goldsmiths University of London (2019). Έχει παρουσιάσει έργα της σε Αθήνα («Pistachios», Arc 2016) και Λονδίνο («mic | amplify the body» και «Within the Vibrant Assemblage», St. James Church, Goldsmiths 2019). Έχει κληθεί να μιλήσει αναφορικά με την Τέχνη και την Τεχνητή Νοημοσύνη στο Somerset House (Human Data Interaction, 2019). Μεταξύ άλλων ερευνητικών προγραμμάτων, έχει συμμετάσχει στο Choreographic Coding Lab, σε διοργάνωση των Motion Bank, Fiber και του International Choreographic Arts Center (ICK) Amsterdam (Dansmakers, 2019). Ως χορεύτρια έχει λάβει μέρος σε παραγωγές του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου και του Μεγάρου Μουσικής. Ως βοηθός χορογράφου έχει συνεργαστεί με την Πατρίσια Απέργη για τις παραγωγές «Άλκηστις» (Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου, 2017) και «Primary Fact» (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Ιδρύματος Ωνάση, 2018). Για το έτος 2020-21, η Ειρήνη βρίσκεται σε πρόγραμμα φιλοξενίας του ΚΟΙΝΩΝΩ (Τήνος, 2020) και του ICST Zhdk στο ερευνητικό πεδίο των Immersive Arts (Ζυρίχη, 2020).
Ζει στην Αθήνα, την Τήνο και το Λονδίνο.
Ο Χρήστος Ξυραφάκης γεννήθηκε το 1989 στο Αγρίνιο. Αποφοίτησε από την Κρατική Σχολής Ορχηστικής Τέχνης το 2013. Ως υπότροφος του Ιδρύματος Ωνάση για το ακαδημαϊκο έτος 2014-2015, παρακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στη χορογραφία στο Salzburg Experimental Academy of Dance (SEAD), καθώς και το εντατικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Ex-In» πάνω στις τεχνικές flying low και passing through, το οποίο διηύθυνε ο David Zambrano. Είναι, επίσης, απόφοιτος του του Tμήματος Μαθηματικών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Κατά την τρέχουσα περίοδο, αποτελεί μέλος της κεντρικής ομάδας χορευτών στην παράσταση «The Thread», σε χορογραφία του Russell Maliphant. Επίσης, έχει συνεργαστεί με διάφορους χορογράφους και σκηνοθέτες εντός και εκτός Ελλάδος όπως οι Jukstapoz, As Palavras, Κωνσταντίνος Ρήγος, Hellenic Dance Company, Olatz de Andrés, κ.ά. Το 2017 συμμετείχε ως ερμηνευτής στην παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου «Άλκηστις» σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου. Έχει διατελέσει βοηθός χορογράφου σε δημιουργίες των Jukstapoz, Roberto Olivan και Robert Clark. Το 2017 μαθήτευσε πλάι στον Δημήτρη Παπαϊωάννου για την παραγωγή «The Great Tamer». Το 2018 συνδημιούργησε, μαζί με τον Άντι Τζούμα, την παραγωγή «Ok, that’s you..», για το Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση. Είναι μέλος του διδακτικού προσωπικού της Ανώτερης Επαγγελματικής Σχολής Χορού «Μάρι Χατζημιχάλη», ενώ το 2019 κλήθηκε να διδάξει στην Κρατική Σχολή Χορού της Αθήνας και στην Εθνική Ακαδημία Μπαλέτου της Αλβανίας.
Ανδρέας Ράγκναρ Κασάπης, γεν.1981. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Τα μέσα που επιλέγει είναι η ζωγραφική, το κείμενο, ο ήχος και η φωτογραφία. Ατομικές Εκθέσεις: «Songs» Αθανάσιος Αργιανάς / Ανδρέας Ράγκναρ Κασάπης (Γκαλερί H.E.R.O, ‘Αμστερνταμ, 2018)· «Κυματοθραύστης» (Ανεξάρτητος χώρος, Αθήνα, 2015)· «Πως μπορεί κανείς να θυμηθεί την δίψα;» (γκαλερί Loraini Alimantiri, Αθήνα, 2011)· «Bones are tight» (Loraini Alimantiri Gallery, Αθήνα, 2008)· και «Numb» (γκαλερί Loraini Alimantiri, Αθήνα, 2006). Επιλεγμένες Ομαδικές Εκθέσεις: documenta 14 (καλλιτεχνικός διευθυντής Adam Szymczyk επιμέλεια Κατερίνα Τσέλου, Αθήνα/Κάσελ 2017)· «Reverb, new art from Greece» (επιμέλεια Εβίτα Τσοκάντα και Ειρήνη Ευσταθίου, Σχολή του Μουσείου Καλών Τεχνών SMFA, Βοστόνη, 2014)· «Hell as Pavilion» (επιμέλεια Νάντια Αργυροπούλου, Palais de Tokyo, Παρίσι, 2013)· 2η Μπιενάλε της Αθήνας (επιμέλεια Χριστόφορος Μαρίνος, Αθήνα 2009)· «Anathena» (επιμέλεια Μαρίνα Φωκίδη και Μαρίνα Γιώτη, Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης του Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ, Αθήνα, 2006). Επιλεγμένες Σκηνογραφίες: «Era Povera» (Πατρίσια Απέργη, 2012)· «Όσα η καρδιά μου στην καταιγίδα» (Bijoux de Kant, 2012)· «Blossom» (Αγνή Παπαδέλη Ρωσσέτου, 2015). Επιλεγμένα Μουσικά έργα: «Rooms in Negative», έκδοση σε δίσκο βινυλίου (2009)· «Look and theBeast», μουσική για την παράσταση χορού της Αγνής Παπαδέλη Ρωσσέτου (2015).
Η Ανθή Κουγιά γεννήθηκε στην Αθήνα το 1989. Εργάζεται ενεργά ως δημιουργός, σκηνοθέτιδα και δραματουργός στον τομέα των παραστατικών τεχνών από το 2015. Αρχικά, αποφοίτησε από το τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Στην πορεία συνέχισε τις σπουδές της, ολοκληρώνοντας ένα μεταπτυχιακό με τίτλο ΜΑ in Performance Making στο Goldsmiths, Πανεπιστήμιο του Λονδίνου κι έπειτα ένα ακόμα πρόγραμμα με τίτλο PACAP- Advanced Programme of Creation in Performing Arts στη σχολή Forum Danca στη Λισαβόνα. Δουλειές της έχουν παρουσιαστεί σε Αγγλία, Ιταλία, Γερμανία, Ελλάδα και Πορτογαλία, ενδεικτικά: στη γκαλερί Nunnery(Λονδίνο) , στα θέατρα Camden People’s Theatre (Λονδίνο) και Spazio Teatro NO’HMA (Μιλάνο) και στους χώρους Performance Art Depot, (Μάιντζ, Γερμανία), ZdB Negócio, (Λισαβόνα) και Rua das Gaivotas6 / Teatro Praga, (Λισαβόνα)].
Πρόσφατα ολοκλήρωσε την πρώτη της συνεργασία με την εναλλακτική σκηνή της Εθνική Λυρική Σκηνή με την queer όπερα ORFEAS2020 σε σύλληψη των ΦΥΤΑ.
Σχετικά με την καλλιτεχνική της πρακτική, το εικαστικό περιβάλλον παίζει ίσως τον πιο σημαντικό ρόλο στη δουλειά της σαν δημιουργός περφόρμανς. Δουλεύει με λόγο, κίνηση, ήχο, βίντεο και σχεδόν πάντα συνεργατικά.
Λέξεις κλειδιά όπως: χώρος αναμονής, η μετατόπιση της οπτικής, η διαστρέβλωση, το παράλογο, το αόρατο, η απουσία, το κιτς, η ειρωνεία και το στοιχείο του entertainment βρίσκονται με κάποιο τρόπο σχεδόν πάντα παρούσες στην πρακτική της.
Η Σεβαστιάνα Κωνστάκη (Ρόδος, 1989) σπούδασε στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και ολοκλήρωσε το Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Αρχιτεκτονικού Σχεδιασμού με τίτλο ΙNSTEAD (παραποιήσεις) στο ίδιο πανεπιστήμιο. Η καλλιτεχνική και ερευνητική πρακτική της κινείται στο χώρο του ενδιάμεσου. Περιλαμβάνει αντικείμενα-αφηγήσεις για την επανασύνδεση του σώματος με τις φαντασιώσεις του, όπως πλεκτά/γλυπτά ρούχα, κολάζ, χάρτες, σχέδια, και καλλιτεχνικά βιβλία με απεικονιστικά εργαλεία που πηγάζουν από τη διασταύρωση αρχιτεκτονικής, τέχνης και μόδας. Συνεργάζεται με καλλιτέχνες από το ευρύτερο φάσμα των τεχνών, εικαστικών, παραστατικών, ερμηνευτικών και κοινωνικών. Μεταξύ άλλων, είναι μέλος της οργανωτικής ομάδας μιας σειράς συναθροίσεων και καλλιτεχνικών συζητήσεων στη Δροσιά Αττικής με τίτλο Institute of Post-Epicurean Garden (iPeg)· συμμετείχε στην ομαδική έκθεση «Emfylo-ποιείν. to construct the gender» στην γκαλερί a.antonopoulou (2019)· ήταν βοηθός έκθεσης στη documenta 14 (2017)· και project coordinator του Victoria Square Project (2017/2018).
Η Αιμιλία Λιόντου (γεν. 1991, Αθήνα) ζει και εργάζεται μεταξύ Αθήνας και Linz. Είναι απόφοιτη του Εικαστικού Tμήματος της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών στην Αθήνα και του μεταπτυχιακού προγράμματος Time-based Media στο Πανεπιστήμιο Τέχνης και Βιομηχανικού Σχεδιασμού του Λιντς της Αυστρίας, με υποτροφία του Ιδρύματος Λίλιαν Βουδούρη. Επίσης, έχει φοιτήσει στο IntermediaBachelor of Fine Arts (Ακαδημία Καλών Τεχνών Jan Matejko Academy, Κρακοβία) και στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα ΜΑ in Spatial Strategies (Σχολή Καλών τεχνών Weissensee του Βερολίνου) στα πλαίσια του προγράμματος Erasmus. Υπήρξε μέλος της καλλιτεχνικής πρωτοβουλίας Circuits and Currents (2014- 2016), ενώ συμμετείχε στα καλλιτεχνικά ερευνητικά προγράμματα «Survival Kit» και «InSitu». Έχει επιλεγεί για να λάβει μέρος στο πρόγραμμα φιλοξενίας Local Artist Residency του πολιτιστικού οργανισμού Atelierhaus Salzamt (Αυστρία, 2020-22). Στα έργα της, εξετάζει τους τρόπους μέσω των οποίων ορισμένες συνθήκες μπορούν να αλλάξουν την αντίληψη του χώρου και τις πιθανές επιπτώσεις σε ένα άτομο και την προσωπικότητά του. Η δουλειά της χαρακτηρίζεται από διεπιστημονική πρακτική, έρευνα και χρήση διαφορετικών υλικών και μέσων, ανάλογα με τις ανάγκες της εκάστοτε θεματικής με την οποία καταπιάνεται. Παράλληλα, αποφεύγει την κλασσική πρακτική του στούντιο και επιλέγει να δημιουργεί μικρές ή μεγαλύτερες in situ «καταστάσεις» που βρίσκονται στο μεταίχμιο μεταξύ της πραγματικότητας και της τέχνης, ενώ συχνά χρησιμοποιούν το χιούμορ. Η δουλειά της έχει παρουσιαστεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.