Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1982. Αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή Αθηνών το 1999, από το τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης το 2005 και από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας το 2011. Το 2010, με υποτροφία του Ι.Κ.Υ. στο πλαίσιο του προγράμματος Erasmus, φοίτησε στη Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών της Αμβέρσας. Τον Σεπτέμβριο του 2012 εκπροσώπησε την Ελλάδα στο “World Event of Young Artists’’ στην πολιτιστική Ολυμπιάδα στο Νότιγχαμ. Στη συνέχεια επιλέχθηκε για την υποτροφία της Μotor Οil Hellas, με την οποία σπούδασε στο μεταπτυχιακό τμήμα εικαστικών τεχνών στην Ακαδημία Sint Joost, του πανεπιστημίου Εφαρμοσμένων Επιστημών Avans στην πόλη Ντεν Μπος (Ολλανδία). To 2017 ήταν υποψήφιος για το βραβείο Λάππα και το 2018 επιλέχθηκε από την ARTWORKS στο 1ο Πρόγραμμα Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα και έχει συμμετάσχει σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Η Πέγκυ Ζάλη (Αθήνα, 1983) σπούδασε αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο όπου πραγματοποίησε και το μεταπτυχιακό Σχεδιασμός-Χώρος-Πολιτισμός και συνέχισε με δεύτερο μεταπτυχιακό στην επιμέλεια σύγχρονης τέχνης στο Metropolitan University με τη Whitechapel Gallery του Λονδίνου. Eίναι υποψήφια διδάκτωρ στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας ως υπότροφος του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών. Είναι μέλος της καλλιτεχνικής ομάδας KERNEL, της ερευνητικής ομάδας Εργαστήριο για τα Αστικά Κοινά, μέρος του καλλιτεχνικού duo DEPZ και συν-ιδρυτικό μέλος του Δικτύου Νομαδικής Αρχιτεκτονικής. Έχει παρουσιάσει το έργο της σε ατομικές εκθέσεις στο Union Pacific, το SPACE, στη CASK και σε ομαδικές εκθέσεις σε χώρους τέχνης και μουσεία όπως το New Museum της Νέας Υόρκης, το Μουσείο Μπενάκη και το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Αθήνα, το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Futura στην Πράγα και το Ontario College of Art & Design, μεταξύ άλλων. Έχει παρουσιάσει τη δουλειά της στο ICA London, στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, στη State of Concept, στα KAM Workshops και στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών.
Η Νατάσα Ευσταθιάδη είναι απόφοιτος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας. Συμμετείχε σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό ενώ πραγματοποιήσε την πρώτη ατομική της στην γκαλερί CAN το 2014. Χρησιμοποιεί ποικίλα μέσα όπως φιλμ, φωτογραφία, σχέδιο και γλυπτικές εγκαταστάσεις. Είναι μέλος της ομάδας Arbit City.
Η Δήμητρα Δημοπούλου (1988, Αθήνα), ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (2007-2012) και στο Central Saint Martins College of Art and Design στο Λονδίνο. Είναι μέλος των Arbit City και της υβριδικής καλλιτεχνικής οντότητας Serapis Maritime. Στη δουλειά της χρησιμοποιεί ποικιλία μέσων, όπως ζωγραφική, φωτιστικές εγκαταστάσεις, ηχοτοπία, βίντεο-εγκαταστάσεις, εκδόσεις και φωτογραφία. Συχνά εστιάζει σε φαινομενικά ασύνδετες θεματικές που συνθέτουν ένα τεχνολογικό, meta-trendy ιδεώδες ή ένα νέο μεσογειακό ρομαντικό ιδεώδες ή ένα κλασικό μοντέλο του κόσμου, το οποίο επαναπροσδιορίζεται σε καινούργια περιβάλλοντα, με την προϋπόθεση το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον να συνυπάρχουν. Μελετά διάφορα case-studies σχετικά με ιστορικές αναφορές, personae non gratae, αμφιλεγόμενες προσωπικότητες, τεχνολογικές εξελίξεις, όπως και ολόκληρες περιοχές, εποχές ή πεδία γνώσης, την επικαιρότητα και το μεγαλείο της φύσης. Ασχολείται με υπαρκτές ή μη ιστορικές προσωπικότητες που παρουσιάζονται ως βασικοί χαρακτήρες μιας αφήγησης η οποία αλληλεπιδρά με τις εξελικτικές δυναμικές του σύγχρονου κόσμου, προβάλλοντας την de facto ζωτική αντίθεση της δημιουργικότητας: την ηγετική τους φύση έναντι του μεταμοντέρνου μοντέλου αντίληψης του κόσμου και των μυστικών παιχνιδιών εξουσίας. Σε ένα περιβάλλον όπου η καθαρή λογική προκαλεί τα ένστικτα και η επικοινωνία μπορεί να συμβεί μεταφυσικά υποστηρίζοντας την αυθεντικότητα, μπορούμε να δρούμε εφευρετικά.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1982. Σπούδασε Αρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (2005) και στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (2012). Mε το πρόγραμμα ευρωπαϊκών ανταλλαγών παρακολούθησε μαθήματα στην ΑRTESIS Ακαδημία Καλών Τεχνών της Αμβέρσας στο τμήμα in situ3 (2010). Το 2016 ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές του στο πρόγραμμα MA Art in Context στο Πανεπιστήμιο Τεχνών του Βερολίνου με την υποστήριξη του Κληροδοτήματος Βικάτου της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας. Από το 2011 είναι ιδρυτικό μέλος της εικαστικής ομάδας Campus Novel. Έχει συμμετάσχει σε εκθέσεις, εργαστήρια, προγράμματα residencies στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
O Μανώλης Δασκαλάκης Λεμός (Αθήνα, 1989) ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και στο Central Saint Martins College of Art and Design. Είναι ιδρυτικό μέλος της Serapis Maritime και των Arbit City. Στη δουλειά του χρησιμοποιεί ποικιλία μέσων για να εστιάσει σε τρόπους με τους οποίους ονειρευόμαστε το αύριο ή σε αναστοχασμούς του παρελθόντος που θα μπορούσαν να προβληθούν στο μέλλον, συχνά ξεκινώντας από ένα προσωπικό σημείο αναφοράς. Το 2018 συμμετείχε στην New Museum Triennial ’’Songs for Sabotage”, σε επιμέλεια Alex Gartenfeld και Gary Carrion-Murayari. To 2017 ήταν artist-in-residence για 9 μήνες στο Pavillon Neuflize OBC, το πρόγραμμα residency του Palais de Tokyo. Έχει συμμετάσχει σε αρκετές πρωτοβουλίες του 89plus, ενός διεθνούς ερευνητικού προγράμματος που ίδρυσαν ο Hans Ulrich Obrist και ο Simon Castets. Στις ατομικές εκθέσεις του περιλαμβάνονται: ”Tomorrow’s Corporate Love” (Forgetting from Athens), Palais de Tokyo, Παρίσι, 2017· ”Crooked Grid Crude Carrier”, CAN Christina Androulidaki Gallery, Αθήνα, 2015· ”Feral Remnants/Oinousses”, CAN Christina Androulidaki Gallery, Αθήνα, 2013.
Η Κυριακή Γονή είναι εικαστικός με έδρα την Αθήνα. Έχει πτυχίο στα εικαστικά και μεταπτυχιακό στις ψηφιακές μορφές τέχνης από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Επιπλέον, είναι πτυχιούχος του Τμήματος Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών και μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών στην πολιτισμική ανθρωπολογία και την κοινωνιολογία της ανάπτυξης από το Πανεπιστήμιο του Λέιντεν στην Ολλανδία. Το έργο της εστιάζει στην αλληλεπίδραση τεχνολογίας και κοινωνίας και υλοποιείται μέσω πολυμεσικών εγκαταστάσεων. Η ψηφιακή ιδιωτικότητα, η επιτήρηση, τα δίκτυα και οι υποδομές, καθώς και η σχέση ανθρώπου/μηχανής εντάσσονται στην έρευνά της. Το έργο της έχει παρουσιαστεί διεθνώς στο πλαίσιο ατομικών (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, Aksioma – Ινστιτούτο Σύγχρονης Τέχνης στη Λιουμπλιάνα, πολιτιστικός οργανισμός Drugo More στην Κροατία) και ομαδικών εκθέσεων (13η Μπιενάλε της Σαγκάης· έκθεση «Modern Love (or Love in the Age of Cold Intimacies)» στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Φράιμπουργκ· 5η Μπιενάλε Design της Κωνσταντινούπολης· Φεστιβάλ Transmediale στο Βερολίνο· έκθεση «13,700,000 km3» στον χώρο τέχνης Art Space Pythagorion στη Σάμο· δράση «The Glass Room San Fransisco», σε επιμέλεια της ομάδας Tactical Tech, κ.ά.). Το 2019, με την υποστήριξη της ARTWORKS φιλοξενήθηκε στο πρόγραμμα φιλοξενίας καλλιτεχνών του Delfina Foundation στο Λονδίνο με τη θεματική «Science, Technology, Society». Το 2020 το έργο της «Κήπος Δεδομένων» τιμήθηκε με το βραβείο INSPIRE από το MOMus – Πειραματικό Κέντρο Τεχνών Θεσσαλονίκης. Έχει βραβευτεί από την ARTWORKS (2018) και είναι Fellow του Προγράμματος Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.
H Νίκη Γκουλέμα γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη το 1988 και σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με κατεύθυνση τη ζωγραφική. Τα έργα της εξετάζουν μια αποσπασματική πραγματικότητα και χαρακτηρίζονται από μια εύθραυστη και εφήμερη ποιότητα ενώ παραμένουν προσεκτικά σχεδιασμένα και λεπτομερή. Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις, μεταξύ άλλων στις: «Απόφοιτοι 2014-2017» σε επιμέλεια της Κατερίνας Τσέλου (Αθήνα 2018), ”15th Annual Transformer Silent Auction & Benefit Party”, Corcoran School of the Arts & Design (Washington 2018), «Θεωρήματα» Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (Αθήνα 2018), ”Found & Lost” στη Float Gallery (Αθήνα 2017), «ROOMS 2017», St George Lycabettus και Αίθουσα τέχνης Καππάτος σε επιμέλεια του Χριστόφορου Μαρίνου (Αθήνα 2016), ”Heatwave”, Μέγαρο Πάνθεον σε επιμέλεια των 3 137 (Αθήνα 2016), ”e-POP Vol.6”, Project Space του six d.o.g.s. (Αθήνα 2013), «Σώμα διαμελισμένο», Αίθουσα τέχνης Έκφραση σε επιμέλεια Θανάση Μουτσόπουλου (Αθήνα 2013), ”ImagiNation”, Πεδίο Δράσης Κόδρα, επιμέλεια Μανώλη Μπαμπούση (Θεσσαλονίκη 2012), ”Art for all”, Μέγαρο Γκύζη (Σαντορίνη 2012). Το 2017 σε επιμέλεια του Αντώνη Μπογαδάκη, παρουσίασε στον Φάρο Αλεξανδρούπολης το ατομικό πρότζεκτ «Στον Φάρο».
Η Ζωή Γιαμπουλντάκη γεννήθηκε το 1982 στην Αλεξανδρούπολη. Σπούδασε στη σχολή Καλών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (2002–07).
Πρόσφατες ατομικές εκθέσεις: ”Serviervorschlag”, στη Villa Concordia, Bamberg, Γερμανία (2017). ”So where does all this sweat end up”, στην Elika Gallery, Αθήνα (2016), ”Erroneous Beliefs” στην Elika Gallery, Αθήνα (2014).
Η Πάκυ Βλασσοπούλου (γεν. 1985) ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Η δουλειά της συνομιλεί με την παράδοση της γλυπτικής, με ζητήματα χώρου, αντικειμένου, χρηστικότητας, σωματικής εμπειρίας. Έχει δουλέψει κατά καιρούς σε θέματα σχετικά με την κατασκευή της γνώσης, την ιστορικοποίηση, το ερείπιο και αντιμνημείο, ενώ τον τελευταίο καιρό ασχολείται με το ζήτημα παροχής υπηρεσιών στον σύγχρονο κόσμο διευρευνώντας τον ρόλο της φροντίδας και της φιλοξενίας. Έχει δείξει τη δουλειά της ατομικά στην Ελλάδα, στην Τσεχία,στη Γερμανία και στο Βέλγιο ενώ έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις μεταξύ των οποίων’: ”The Equilibrists”, επιμέλεια: Gary Carrion-Murayari, Helga Christoffersen με τον Massimiliano Gioni, σε οργάνωση του ιδρύματος ΔΕΣΤΕ και του New Museum, New York, Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα, 2017/ Reverb: New Art from Greece, επιμέλεια: Ειρήνη Ευσταθίου, Εβίτα Τσοκάντα, School of the Museum of Fine Arts, Βοστόνη, ΗΠΑ, 2014/ A Thousand Doors, επιμέλεια: Iwona Blazwick, Γεννάδειος Βιβλιοθήκη, οργάνωση Οργανισμός Πολιτισμού και Ανάπτυξης ΝΕΟΝ σε συνεργασία με τη Whitechapel Gallery του Λονδίνου, Αθήνα, 2014. Από το 2012 μαζί με τη Χρυσάνθη Κουμιανάκη και τον Κοσμά Νικολάου διαχειρίζονται το 3 137, έναν ανεξάρτητο καλλιτεχνικό χώρο, στο εργαστήριό τους, στα Εξάρχεια. Μέχρι σήμερα έχουν συνεργαστεί με μεγάλο αριθμό ερευνητών και καλλιτεχνών.
Ο Αύγουστος Βεϊνόγλου (1982, Αθήνα) εργάζεται και ζει στην Αθήνα. Αποφοίτησε από το Edinburgh College of Art, University of Edinburgh με BA (Hon) και MFA στο τμήμα γλυπτικής. Έχει διατελέσει διοικητικό μέλος στο Edinburgh Sculpture Workshop και είναι ιδρυτής και καλλιτεχνικός διευθυντής του Snehta Residency στην Αθήνα. Έχει εκθέσει τη δουλειά του στη Βρετανία, Εσθονία, Ολλανδία, Ελβετία και στην Ελλάδα και έχει συμμετάσχει σε residencies καλλιτεχνών στις ΗΠΑ, στην Ιταλία, Τουρκία, Ολλανδία, Σκωτία και στην Ελλάδα. Μεταξύ άλλων διακρίσεων πρόσφατα βραβεύτηκε με το ARTWORKS Fellowship.
Ο Φίλιππος Βασιλείου ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος του Α’ Εργαστηρίου Γλυπτικής της Σχολής Καλών Τεχνών. Ειδικεύτηκε στη Γυψοτεχνία και Χαλκοχυτική, στη Νωπογραφία και στην τεχνική των Φορητών Εικόνων. Το 2009-2010 παρακολούθησε ‘‘Arte de Acción y Performance’’ στο πανεπιστήμιο της Βαλένθια. Είναι δάσκαλος Καράτε (4oς βαθμός «Νταν») και ο συνδυασμός εικαστικών και πολεμικών τεχνών γίνεται μέρος της τέχνης του. Φτιάχνει δυσκίνητες-δυσνόητες μηχανές βάζοντας το ανθρώπινο σώμα και τον νου να εκπαιδευτούν πάνω σε αυτές. Έχει συμμετάσχει σε αρκετές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, καθώς και σε ακτιβιστικές δράσεις σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους δοκιμάζοντας τα όρια της ελευθερίας και της απαγόρευσης.
Ο Χρήστος Βαγιάτας γεννήθηκε το 1990 στην Αθήνα. Σπούδασε στο τμήμα Πλαστικών τεχνών και Επιστημών της Τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων ως προπτυχιακός και μεταπτυχιακός φοιτητής. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έργα του έχουν εκτεθεί σε δύο ατομικές εκθέσεις, καθώς και σε ομαδικές, σε workshops και σε residencies. Έργα του βρίσκονται σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το 2013-2014, έλαβε υποτροφία από το Ίδρυμα Ωνάση για μεταπτυχιακές σπουδές στην Ελλάδα. Στη δουλειά του πραγματεύεται την έννοια του ορίου, ως προς την αναπαράσταση και τη σημασία του. Από τη μία πλευρά, χρησιμοποιώντας το όριο ως δομικό στοιχείο, θέτει όρια στον χώρο, επεμβαίνοντας και δημιουργώντας με τη χρήση γραμμικών στοιχείων και τις απλές φόρμες αναγνωρίσιμων συμβόλων, νέες χωρικές συνθήκες. Από την άλλη, η μορφή του ορίου γίνεται κωδικοποιημένος λόγος θέτοντας ερωτήματα και προβληματισμούς σχετικά με την αντίληψη της φύσης του ορίου ως βίωμα. Στην πιο πρόσφατη δουλειά του σχεδιάζει έργα μεγάλης κλίμακας για ανοιχτούς, δημόσιους χώρους. Θεωρεί ότι οι χώροι αυτοί, εκτός από τα αρχιτεκτονικά και πολεοδομικά χαρακτηριστικά τους, είναι κοινωνικοί τόποι που διαμορφώνονται μέσω των χρήσεων και καταχρήσεών τους, καθώς και της καθημερινής πορείας που ακολουθούν οι χρήστες τους.