Fellow Year: 2020

H Μαρία Λουίζου ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Το σύνολο της δουλειάς της αποτελείται από γλυπτικές εγκαταστάσεις μέσα στις οποίες φιλοξενούνται φωνητικές συνθέσεις που δημιουργεί η ίδια. Σπούδασε γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και θεωρία σύνθεσης κλασικής και ηλεκτρονικής μουσικής στο Ωδείο Αθηνών. Το 2019 η δουλειά της παρουσιάστηκε στη Νέα Υόρκη, στην ετήσια έκθεση του «Tabula Rasa» που πραγματοποιείται υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Robert Wilson, καθώς και στο Πεκίνο, όπου απέσπασε το βραβείο «China Taiyuan International YouthMetal Sculpture Creations 2018». Δείγμα της δουλειάς της έχει επίσης παρουσιαστεί στο πλαίσιο της έκθεσης «Θεωρήματα» στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στην Αθήνα (ΕΜΣΤ), ενώ η συμμετοχή της στο «Watermill Center summer residency», χρηματοδοτήθηκε από δωρεές των συλλεκτών CorneliaLong και Franz Wassmer. Η πρώτη της ατομική έκθεση «22°C» πραγματοποιήθηκε στη Ρώμη, στη γκαλερί Sinestetica, το 2019.

Η Ηλέκτρα Μάιπα (γεν. 1989) είναι εικαστικός με έδρα την Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Ζωγραφική στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, από όπου αποφοίτησε με άριστα. Στη συνέχεια απέκτησε μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών από τη Σχολή Καλών Τεχνών του Μητροπολιτικού Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ (MA, Hons). Η πρακτική της περιλαμβάνει σχέδια, ψηφιακά κολλάζ, εγκαταστάσεις, performance για κάμερα και κείμενο. Η δουλειά της έχει παρουσιαστεί, μεταξύ άλλων, στο πλαίσιο της διοργάνωσης Manchester Art Fair, (Ηνωμένο Βασίλειο, 2019)· στο Σπίτι του Πολιτισμού (Ρέθυμνο, 2016)· στην K-Gold Temporary Gallery (Λέσβος, 2016)· στο Πειραματικό Κέντρο Τεχνών ( Θεσσαλονίκη, 2014)· στο Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού του Βερολίνου (2013)· στο πλαίσιο της ετήσιας έκθεσης Action Field Kodra (Θεσσαλονίκη, 2012)· και στη Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών της Eυρώπης και της Μεσογείου (Θεσσαλονίκη, 2011). Έχει συνεργαστεί, επίσης, με το Ινστιτούτο Marina Abramović και το Μουσείο Μπενάκη. Από το 2019 συνεργάζεται με τους Γιάννη Ζιώγα, Tim Brennan και Dave Griffiths, στο πλαίσιο του διεθνούς προγράμματος φιλοξενίας φοιτητών International Residency Exchange «Nomadic Itinerary between Prespa/Florina and Allenheads/Manchester». Πρόκειται για μία πρότυπη, νομαδική διαδικασία, η οποία εντάσσεται στο ευρύτερο δίκτυο καλλιτεχνικών δράσεων με τίτλο «Εικαστική Πορεία προς τις Πρέσπες» και αποτελεί προϊόν συνεργασίας μεταξύ του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και του μεταπτυχιακού προγράμματος Master of Fine Arts Program της Σχολής Καλών Τεχνών του Μητροπολιτικού Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ.

Γεννημένος στην Αθήνα το 1984, ο Γιώργος Μαραζιώτης είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών στις Καλές Τέχνες από την Βασιλική Ακαδημία της Αμβέρσας. Έχει σπουδάσει Μεταξοτυπία στη Σχολή Εικαστικών Τεχνών (SVA) στη Νέα Υόρκη και εικαστικές τέχνες στο Πανεπιστήμιο του Wolverhampton. Στην πρακτική του χρησιμοποιεί διάφορα μέσα, όπως είναι η γλυπτική, οι εγκαταστάσεις και οι εκδόσεις, ενώ εστιάζει σε εννοιολογικές διαδικασίες που αποκαθιστούν εικαστικές ταυτότητες παλαιότερων πολιτισμών στο σήμερα. Μέσω των έργων του επεμβαίνει γλυπτικά στον χώρο, κατασκευάζοντας οικεία, συμμετοχικά τοπία που μελετούν την έννοια του κατοικείν και τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλασίας. Το κοινό καλείται να περιηγηθεί σε αυτά και να σκεφτεί σωματικά. Οι δουλειά του συχνά ενσωματώνει στοιχεία χειρονομιακής αφήγησης και επιχειρεί να συνδυάσει ισχυρά αντιθετικές έννοιες, όπως δημόσιο και ιδιωτικό, συλλογικό και προσωπικό, κίνδυνος και ασφάλεια. Έργα του έχουν παρουσιαστεί σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις διεθνώς, σε γκαλερί, ιδρύματα τέχνης και μουσεία μεταξύ των οποίων βρίσκονται ο χώρος σύγχρονης τέχνης Marres (Μάαστριχτ)· ο εκθεσιακός χώρος του Ινστιτούτου AC (Νέα Υόρκη)· η 7η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης της Θεσσαλονίκης· η Σχολή Εικαστικών Τεχνών (SVA) της Νέας Υόρκης· η Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών της Αμβέρσας· η γκαλερί Box Freiraum (Βερολίνο)· καθώς και τα Μουσεία CICA (Νότιος Κορέα), Μπενάκη, Matadero (Μαδρίτη) και Tinguely (Βασιλεία) . Έχει υπάρξει προσκεκλημένος καλλιτέχνης του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης της Μασαχουσέτης (MASS MoCA).

Η Άλκηστις Μαυροκεφάλου γεννήθηκε το 1993. Zει και εργάζεται στην Αθήνα. Είναι απόφοιτη του Ruskin School of Art του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης (Bachelor of Fine Arts, 2014) και του Μεταπτυχιακού Εικαστικών Τεχνών της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας (Master of Fine Arts/ 2017). Στα έργα της διερευνά την ευθραυστότητα και την ανθεκτικότητα που ενυπάρχουν στα θραύσματα της φύσης και την απατηλή παρουσία τους μέσα σε αυτή. Στην πρακτική της τα θραύσματα αυτά συλλέγονται με στόχο την κατασκευή πλεγμάτων και γεωμετρικών μορφών, σε μια προσπάθεια παρατήρησης και κοινοποίησης αυτής της ελλειπτικής συνθήκης του βιώματος. Οι φόρμες, δομημένες από το χωρικό παιχνίδι γραμμών και στοιχείων, επιχειρούν υπαινικτικά ένα παιχνίδισμα ανάμεσα στη φευγαλέα ματιά του παρατηρητή και τα όρια της στέρεης και απατηλής μορφής. Έχει συμμετάσχει σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις, μεταξύ των οποίων οι ακόλουθες: «Matrix: Akashic Fields Forever», Hydra School Projects (2020)· «Coffins of Black, Coffins of Luck», Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα (Αθήνα, 2019)· «Kypselian Salon», γκαλερί Snehta (Αθήνα, 2019)· «The shell», Space18 (Θεσσαλονίκη, 2019)· «An Earthly Matter», Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα (2018)· «Rooms18», Αίθουσα Τέχνης Καππάτος (2018).

Η Ειρήνη Μίγα (γεν. Ελλάδα, ζει και εργάζεται μεταξύ Νέας Υόρκης και Αθήνας) είναι  καλλιτέχνις και εργάζεται στο σημείο όπου γλυπτική, εγκαταστάσεις, βίντεο, ήχος, κείμενο και περφόρμανς συναντώνται.

Η Ειρήνη βρίσκει τις ταπεινές, αντι-μνημειώδεις χειρονομίες και το να δίνει αξία στο μηδαμινό και κατά τα άλλα παραμελημένο τεράστιας σημασίας. Στην πρακτική της, δημιουργεί “αστερισμούς” ταπεινών χειρονομιών που απαιτούν στενή εξέταση. Ερευνώντας τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τα περιβάλλοντά μας, το έργο της ασχολείται με τη μνήμη του τόπου, ξεκινώντας από το σημείο προέλευσης και συνεχίζοντας μέχρι το παρόν. Αυτό εκδηλώνεται με τη μορφή ανακατασκευών τοποθεσιών και αντικειμένων προσωπικής, και όχι μόνο, σημασίας. Την γοητεύουν η γλώσσα των αντικειμένων που περιβάλλουν την καθημερινότητά μας οι διάλογοι και οι μεταβαλλόμενες σχέσεις αξόνων, όπως ο χώρος, η φόρμα και η χρηστικότητα, η γλυπτική και η ζωγραφική.

Η Ειρήνη Μίγα σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (BFA, Α.Σ.Κ.Τ. 2005), στο Central Saint MartinsCollege του Λονδίνου (Erasmus, 2003) και  ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές της στο το Πανεπιστήμιο Columbia της Νέας Υόρκης (MFA, Columbia University, 2012). Πρόσφατες ατομικές εκθέσεις της συμπεριλαμβανουν: Reflections στο AtlantaContemporary Μουσείο, Away in Another Way of Saying Here στη γκαλερί Essex Flowers της Νέας Υόρκης,  An Interval στο Flyweight της Νέας Υόρκης. Έχει παρουσιάσει τη δουλειά της σε ομαδικές εκθέσεις όπως: Room for Failure στη γκαλερί PieroAtchugarry στο Μαϊάμι, Tomorrow’s Dream, στο Neuer Essener Kunstverein στην Έσση, Scraggly Beard Grandpa, στη γκαλερί Capsule Shanghai, στην Κίνα, The Best is the Least We Can Do στο Atlanta Contemporary, Οι Ισσοροπιστές, που διοργανώθηκε από το New Museum της Νέας Υόρκης, το Ίδρυμα DESTE και παρουσιάστηκε στο Μουσείο Μπενάκη στην Αθήνα. Η Ειρήνη έχει συμμετάσχει σε προγράμματα Residences όπως το Skowhegan School of Painting and Sculpture, Open Sessions του Drawing Center της Νέας Υόρκης, το πρόγραμμα Bemis Center for Contemporary Art Residency, το Fountainhead Residency; Lower Manhattan Cultural Council, Workspace Program (LMCC), The Watermill Center και άλλα. Έργα της ανήκουν σε συλλογές όπως η Συλλογή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Ίδρυματος Σύγχρονης Τέχνης DESTE / Συλλογή Δάκη Ιωάννου, Αθήνα,  και σε άλλες διεθνείς ιδιωτικές συλλογές.

Ο Χρήστος Μούχας (γενν. 1994) σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Σάσεξ στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η πρακτική του περιλαμβάνει περφόρμανς που εστιάζουν στη σχέση και τη δυναμική μεταξύ καλλιτέχνη και κοινού μέσω της κίνησης και της επαφής, καθώς και εικαστικά έργα και εγκαταστάσεις. Έργα του έχουν παρουσιαστεί στο πλαίσιο συνεργασιών με τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και το The Performance Shop, το Ινστιτούτο MarinaAbramović, τη Στέγη Χορού Λεμεσού, την K-Gold Temporary Gallery  στη Λέσβο και το κομμωτήριοTalkin’ Heads. Παράλληλα, έχει συνεργαστεί με περιοδικά όπως το Harper’s Bazaar China και το AnOtherκαι brands όπως οι Christian Dior και Digitaria, μεταξύ άλλων. Έχει, επίσης, συμμετάσχει στο πρόγραμμα NEON Curatorial Exchange της Whitechapel Gallery. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Η Ελένη Μπαγάκη είναι εικαστικός και κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου MA Fine Arts από το Central Saint Martins, Πανεπιστήμιο Τεχνών του Λονδίνου (UAL). Στην πρακτική της ερευνά την αυτοβιογραφική αφήγηση και τη σχέση της με τη μυθοπλασία και τη θεωρία. Αντλώντας έμπνευση από φεμινιστικές προσεγγίσεις στους τομείς του κινηματογράφου και της λογοτεχνίας, τα έργα της αναδύονται ως ιστορίες, ποιήματα, ταινίες, τραγούδια, γλυπτά ή κάτι άλλο. Έχει συμμετάσχει στα προγράμματα φιλοξενίας καλλιτεχνών Hordaland Kunstsenter, Μπέργκεν (2020)· Fogo Island Arts, Νησί Φόγκο (2019)· Iaspis, Στοκχόλμη (2018-2019)· Pivô, Σάο Πάολο (2018, με καλλιτεχνική υποτροφία από τους διοργανωτές)· και του Kantor Foundation, Κρακοβία (2017). Το 2018 παρουσίασε την ατομική της έκθεση, «A book, a film, and a soundtrack» στο Radio Athènes, Αθήνα, με την υποστήριξη του Οργανισμού Πολιτισμού και Ανάπτυξης NEON και του Outset Fund. Άλλες ατομικές εκθέσεις περιλαμβάνουν: «The importance of reading, writing, and exfoliating» (2018, Palette Terre, Παρίσι)·«Economy Class» (2016-2017, Signal, Μάλμο)· «Now You See Me, Oh Now You Don’t» (2015-2016, New Studio, Λονδίνο)· «Crack, Crack, Pop, Pop…oh what a relief it is!» (2015, Radio Athènes, Αθήνα). Επιλεγμένες ομαδικές εκθέσεις: «Millennial Feminisms» (2017, L’Inconnue, Μόντρεαλ)· «The Equilibrists» (2016, διοργάνωση Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ και Νέο Μουσείο της Νέας Υόρκης, Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα)· και «Lustlands» (2013, Family Business, Νέα Υόρκη).

Ο Ιώνιαν Μπισάι (1992) είναι εικαστικός καλλιτέχνης και σκηνοθέτης, απόφοιτος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών (2018). Ζει και εργάζεται στην Αθηνά. Η καλλιτεχνική του έρευνα επικεντρώνεται στην ανίχνευση και την ανάδειξη ιστοριών κοινωνικής, πολιτικής και οικολογικής δικαιοσύνης που αγνοούνται από την κυρίαρχη αφήγηση ή αλλοιώνονται από αυτή και περιλαμβάνει τη μελέτη του τρόπου με τον οποίο οι ανωτέρω γίνονται αντιληπτές μέσα σε νέα αφηγηματικά πλαίσια. Τα έργα του συχνά καταλήγουν σε βίντεο-εγκαταστάσεις και υβριδικές ταινίες. Το 2016, στο πλαίσιο της μακροχρόνιας καλλιτεχνικής του συνεργασίας με τον Σωτήρη Τσίγκανο, ίδρυσε το Latent Community project. Πρόκειται για μία εξελισσόμενη καλλιτεχνική υπόθεση εργασίας που αναμειγνύει την επιτόπια ερευνά και το εικαστικό βίντεο με σκοπό να ανταποκριθεί σε σύγχρονα πολιτικά, κοινωνικά και οικολογικά ζητήματα. Μέσα από τα έργα της δημιουργούν εννοιολογικές και συναισθηματικές εμπειρίες που στέκονται κριτικά απέναντι στην εποχή της και θέτουν ερωτήματα για το πως μπορούμε να φανταστούμε ένα πιο δίκαιο και βιώσιμο μέλλον. Η δουλειά τους έχει παρουσιαστεί σε διεθνείς εκθέσεις και φεστιβάλ (Μπιενάλε της Aθήνας, documenta 14 – Πρόγραμμα Δημόσιων Δράσεων, Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, Πρωτοβουλία Σύγχρονης Τέχνης PolyecoPCAI, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Κρήτης και στον πολιτιστικό οργανισμό Recontemporary στο Τορίνο), ένω έχει βραβευτεί από την καλλιτεχνική πλατφόρμα LOOP της Βαρκελώνης και το Ίδρυμα Τέχνης Sharjah με έδρα τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Για τη χρονιά 2020/2021 συμμετέχουν στο πρόγραμμα φιλοξενίας καλλιτεχνών Onassis AiR – School of Infinite Rehearsals.

Η Αλεξάνδρα Νιάκα είναι interactive media artist.  Σπούδασε αρχιτεκτονική στο ΑριστοτέλειοΠανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και είναι κάτοχος του μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών Master of Architecrure in Design for Performance and Interaction (Σχολή Αρχιτεκτονικής Bartlett, University College London). Μέσα από διαδραστικές εγκαταστάσεις, immersive  τεχνολογίες και τη συγγραφή, προσπαθεί να απαντήσει δημιουργικά σε ερωτήματα σχετικά με τη σχέση μεταξύ ανθρώπου και τεχνολογίας και να διερευνήσει τον τρόπο μέσω του οποίου αυτή καθορίζει το πώς αντιλαμβανόμαστε και αλληλοεπιδρούμε με την πραγματικότητα που μας περιβάλλει. Εστιάζει στη χρήση τεχνολογίας αιχμής για τη δημιουργία εμπειριών εικονικής, μεικτής και επαυξημένης πραγματικότητας. Διερευνά θεωρίες που σχετίζονται με τη συνείδηση και την αντίληψη, και προσπαθεί να μετατρέψει σε ορατές άυλες έννοιες που αφορούν σε εγκεφαλικές διεργασίες και συμβαίνουν κατά τη διάρκεια αντιληπτικών εμπειριών. Τα έργα της συνομιλούν με την πρακτική της neuroart καθώς βασίζονται στον βρόχο μεταξύ νευροδεδομένων και περιβάλλοντος (neuroart), ενώ χρησιμοποιεί ως κύριο εργαλείο τον εγκεφαλογράφο (EEG headset). Η δουλειά της έχει παρουσιαστεί στην Αγγλία και στην Κίνα. Έχει εργαστεί στα στούντιο παραγωγής The Workers(inc.) και Jason Bruges Studio, στο Λονδίνο.

Η Σοφία Ντώνα είναι εικαστικός και αρχιτέκτονας. Το 2018 έλαβε το βραβείο αρχιτεκτονικής της πόλης του Μονάχου (Förderpreis der Landeschauptstadt München) και το 2015 την υποτροφία Fulbrightγια Έλληνες καλλιτέχνες. Έργα της έχουν εκτεθεί σε μουσεία και εκθεσιακούς χώρους όπως το Δημοτικό Ινστιτούτο Τέχνης και Πολιτισμού στην Τιχουάνα (2019), στο ίδρυμα Neue Gesellschaft fürbildende Kunst (nGbK) στο Βερολίνο (2017), το  Ίδρυμα Sandretto Re Rebaudengo στο Τορίνο (2016) και το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στην Αθήνα (2013). Τον Ιούλιο του 2020 πραγματοποίησε την έκθεση «Macho Sounds/Gender Noise» στο μουσείο Staatsgalerie της Στουτγκάρδης σε συνεργασία με τη Δάφνη Δραγώνα. Το 2019 πραγματοποίησε την ατομική έκθεση «Voyageurs» στον εκθεσιακό χώρο Kunstpavillon στο Ίνσμπρουκ και την επιτόπια ηχητική εγκατάσταση «Applaus» στα πλαίσια του προγράμματος «Τέχνη στον δημόσιο χώρο» της πόλης του Μονάχου. Το 2018 και 2019 συνεπιμελήθηκε το κουήρ φεμινιστικό φεστιβάλ «Αφροδίτη*» στην Αθήνα, όπως επίσης και τα εικαστικά εγχειρήματα «Enjoy Y(our) State of Emergency» (nGbK, Βερολίνο, 2014)· «New BabylonRevisited» (Ινστιτούτο Γκαίτε, Αθήνα, 2014) και «On Board» (Ινστιτούτο Γκαίτε, Αθήνα, 2013). Ως μέλος της ομάδας Errands έχει συμμετάσχει σε εκθέσεις με έργα όπως το «Epicurean Garden» (Ματέρα Πολιτιστική Πρωτεύουσα, 2019), το «Summer Ladders» (1η Μπιενάλε Ντιζάιν της Κωνσταντινούπολης, 2012) και το «Transporting Utopia» (2η Μπιενάλε της Αθήνας, 2009).

Η Μυρτώ Ξανθοπούλου γεννήθηκε στο Ελσίνκι το 1981. Zει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε καλές τέχνες στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και Ιστορία της τέχνης στο Deree – Αμερικανικό Κολλέγιο της Ελλάδος. Τα έργα της χαρακτηρίζονται από τη χρήση καθημερινών, συχνά ευτελών υλικών, το χειρωνακτικό στοιχείο, και τον γραπτό λόγο. Πρόκειται για εγκαταστάσεις, σχέδια και κατασκευές που επιχειρούν να αρθρώσουν μια ποιητική του ασήμαντου και του οικείου, του ασήκωτου και του ασόβαρου. Το 2020 παρουσίασε την τέταρτη ατομική της έκθεση στην Αθήνα, με τίτλο «Μπουφάν», ενώ έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, σε μουσεία, γκαλερί και ανεξάρτητους καλλιτεχνικούς χώρους.

Ο Κωνσταντίνος Πέττας (γεν.1988 Πάτρα) είναι απόφοιτος του Tμήματος Εικαστικών Τεχνών & Επιστημών της Τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (2011) και έχει ολοκληρώσει μεταπτυχιακές σπουδές στο Royal College of Art του Λονδίνου (MA Sculpture, 2015) με υποτροφία του ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή. Η πρακτική του διερευνά τις δομές ύπαρξης και παραγωγής στο πλαίσιο μίας οικονομίας συνεχούς ρευστότητας. Η ενασχόληση του με τη ψυχολογική, συναισθηματική και πολιτική φόρτιση των υλικών και του χώρου, επιχειρεί τη διατήρηση της καθολικότητας της ανθρώπινης εμπειρίας μέσω της συνύπαρξης γλυπτικής, βίντεο-performance και φωτογραφίας. Τελευταία, σημείο ενδιαφέροντος της έρευνας του αποτελεί η κριτική της ιδέας του ελεύθερου χρόνου, του δίπολου εργασίας-αναψυχής και ιδιαίτερα η ιδέα της εκτόπισης της εργασίας του καλλιτέχνη. Έχει παρουσιάσει τη δουλειά του σε ομαδικές εκθέσεις, μεταξύ άλλων στη 15η Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών της Ευρώπης και της Μεσογείου (Θεσσαλονίκη/ Ρώμη) και σε χώρους όπως είναι το Κέντρο Τεχνών του Κάμντεν (CAC) στο Λονδίνο, ο χώρος 3 137 (Αθήνα), το σύμπλεγμα γκαλερί Alserkal Avenue (Ντουμπάι) και η γκαλερί Chalton (Λονδίνο).

Η Τζάνις Ραφαηλίδου (Janis Rafa) ολοκλήρωσε την εκπαίδευσή της στη Σχολή Καλών Τεχνών του Πανεπιστήμιο του Λιντς (2002-2012) με διδακτορικό στην video art και ήταν μέλος του προγράμματος φιλοξενίας καλλιτεχνών Rijksakademie (2013-2014) με υποτροφία από το Ίδρυμα Ωνάση. Έχει βραβευτεί από την ARTWORKS (2021) και είναι Fellow του Προγράμματος Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Το 2020 της ανατέθηκε η υλοποιηση νέου έργου από το Ίδρυμα In Between Art Film ως μέρος του πρότζεκτ Mascarilla 19: Codes of Domestic Violence. Το 2019 παρουσίασε την πρώτη της μουσειακή ατομική έκθεση στο Μουσείο Centraal της Ουτρέχτης. H μεγάλου μήκους ταινία της, Kala azar (2020), έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Ρότερνταμ (βραβείο KNF), πρεμιέρα στης ΗΠΑ στο φεστιβάλ New Directors/ New Films στο MoMA (Νέα Υόρκη, 2020),  ακολουθούμενη από διεθνή φεστιβαλική περιοδεία (25 φεστιβάλ, 5 βραβεύσεις) και ολλανδική διανομή σε κινηματογράφους (2020).

Έργα της Ραφαηλίδου έχουν προβληθεί στους ακόλουθους χώρους: MAXXI (Ρώμη, 2020), State of Concept (Αθήνα, 2020), Manifesta 12 (Palermo, 2018), Palazzo Medici Riccardi (Φλωρεντία, 2017), Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Chanot (Γαλλία, 2017), Kunsthalle Munster (Γερμανία, 2017), Mουσείο Voorlinden (Ολλανδία, 2017), Mουσείο Κινηματογράφου EYE (Άμστερνταμ, 2016), Palazzo Strozzi (Φλωρεντία, 2015), Κρατικό Μουσείο Θεσσαλονίκης (2011) μεταξύ άλλων. Έργα της Ραφαηλίδου ανήκουν στις συλλογές των ολλανδικών μουσείων Stedelijk, Centraal, Voorlinden και Fondazione In Between Art Film (Ιταλία).

Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο στην Αθήνα (έτος αποφοίτησης 2005), Καλές τέχνες στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (έτος αποφοίτησης 2009) και στο Πανεπιστήμιο των Τεχνών του Λονδίνου (Central Saint Martins, UAL), ενώ ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό της στη Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών (KASK) στη Γάνδη του Bελγίου (2014). Έχει λάβει μέρος σε εκθέσεις και φεστιβάλ και έχει παρουσιάσει περφόρμανς και workshop στο Βέλγιο, τη Γερμανία, την Ελλάδα κ.ά. Έχει συμμετάσχει σε προγράμματα φιλοξενίας καλλιτεχνών σε διάφορους χώρους στο Βέλγιο (Workspacebrussels, Kaaistudios, Air Antwerpen, Recyclart Brussels). To 2017 επέστρεψε στην Ελλάδα και τώρα ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Παράλληλα, από το 2009 ασχολείται με τη διδασκαλία. Στο καλλιτεχνικό της έργο χρησιμοποιεί πληθώρα εκφραστικών μέσων, διερευνώντας τους πολλαπλούς τρόπους με τους οποίους αντιλαμβανόμαστε τις έννοιες του τόπου, του χώρου και του χρόνου, οι οποίες διαμορφώνουν την ταυτότητά μας και τη σχέση μας με τον κόσμο.

Η Χαρά Στεργίου (γεν.1991) είναι διεπιστημονική καλλιτέχνης και ανεξάρτητη ερευνήτρια. Η πρακτική της εντοπίζεται στο σημείο όπου η επιστημολογική έρευνα και η καλλιτεχνική πρακτική συναντώνται. Με καταγωγή από τις σπουδές χώρου, η έρευνα της εστιάζει στην κατασκευή μιας οντολογίας της σύγχρονης θεωρίας αυτού του πεδίου στο πλαίσιο της πλανητικής συνθήκης. Ως μέρος της ίδιας προσπάθειας, αλλά στο καλλιτεχνικό πεδίο, επιχειρεί να μεταφέρει τα ίδια κρίσιμα ερωτήματα αισθητηριακών δίπολων, διαμεσολαβήσεων και δυσανάγνωστων βιο-πολιτικών φαινομένων της θεωρητικής σκέψης ως μια σωματοποιημένη εμπειρία μέσα από την καλλιτεχνική μεθοδολογία της «DJ διάλεξης». Πρόκειται για ένα υβριδικό είδος αφηγηματικής τεχνικής που αφορά κοινωνικοπολιτικά φαινόμενα της θάλασσας, όπου ιστορίες, γεωγραφία και ταυτότητες συνθέτουν ένα ηχητικό, οριακά ραδιοφωνικό αφήγημα προς μετάδοση, σαν ένα είδος διαστρεβλωμένης εθνομουσικολογίας. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Οπτικού Πολιτισμού (MA in Contemporary Art Theory) του Πανεπιστημίου Goldsmiths στο Λονδίνο, όπου φοίτησε με υποτροφία του Schilizzi Foundation και του προγράμματος μεταπτυχιακών υποτροφιών του Πανεπιστημίου (Goldsmiths Masters Scholarship). Έχει ολοκληρώσει το πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών Μετα-βιομηχανικός Σχεδιασμός του τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, από όπου και έλαβε το δίπλωμα του αρχιτέκτονα μηχανικού. Έχει επιλεγεί για τη 19η Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών της Ευρώπης και της Μεσογείου, MEDITARRANEA 19 «School of Waters».