Γεννήθηκε το 1985 στην Αθήνα. Είναι γιος του γλύπτη Γεωργίου Μέγκουλα. Καταπιάστηκε με τη τέχνη του γκραφίτι σε ηλικία 12 ετών. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία και Λογοτεχνία στο ΕΚΠΑ και στο πανεπιστήμιο της Angers. Το πρώτο βραβείο στον πανελλήνιο διαγωνισμό video art ”Shoot It” του προσέφερε μια υποτροφία στην σχολή φωτογραφίας και βίντεο ”Focus” όπου συνέχισε τις σπουδές του. Έχει εκθέσει σε γκαλερί σε πολλές χώρες του εξωτερικού και στην Ελλάδα, σε ιδρύματα και μουσεία όπως το Μπενάκη, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Μουσείο Μπουζιάνη. Η δράση του έχει απασχολήσει τον διεθνή τύπο όπως New York Times, National Geographic,Guardian,ARTE, BBC. Έχει δώσει διαλέξεις σε πανεπιστήμια και σχολές της Αμερικής όπως το University Of Michigan και το Νew School. Έχει διδάξει στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση στο πλαίσιο του προγράμματος «Ο Καβάφης Πάει Σχολείο». Έχει ασχοληθεί με τη ζωγραφική, τη γλυπτική, το video art, τις εγκαταστάσεις και την performance. Έχει συνεργαστεί με την εταιρεία μεταφοράς λογισμικού WeTransfer κάνοντας workshops στους εργαζομένους και δημιουργώντας το desktop της ιστοσελίδας. Έργα του έχουν χρησιμοποιηθεί σε εικαστικά μουσικών όπως της Monika, του Παύλου Παυλίδη και του Leon of Athens.
Ο Ορέστης Μαυρουδής ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε Ιστορία και Θεωρία της Τέχνης στο Τμήμα Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και στην Accademia di Belle Arti di Brera στο Μιλάνο· και Visual Arts and Curatorial Studies στη Nuova Accademia di Belle Arti Milano στο Μιλάνο. Η δουλεία του έχει παρουσιαστεί σε φεστιβάλ κινηματογράφου, ατομικές και ομαδικές εκθέσεις όπως: 2018 “That’s IT!” επιμέλεια Lorenzo Balbi-MAMbo Museo d’Arte Moderna di Bologna, 2017· “The Great Learning” επιμέλεια Marco Scotini”-Triennale di Milano, 2016 “The Equilibrists / Οι Εξισορροπιστές” επιμέλεια Gary Carrion-Murayari και Helga Christoffersen με τον Massimiliano Gioni-New Museum, New York και Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ-Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα, 2015 “A Natural Oasis” επιμέλεια Alessandro Castiglioni και Simone Frangi-17η Biennale Νέων Καλλιτεχνών της Ευρώπης και της Μεσογείου-Viafarini, Milano, 2014· Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Σύρου (SIFF)-· «Με αεροπλάνα και βαπόρια»-3 137, Αθήνα, 2013· VISIO Screening Program, Lo Schermo dell’Arte Film Festival-Villa Romana, Φλωρεντία, 2012· “Immagine, titolo, spazio intermedio-Careof DOCVA, Milano·“Coordinate ellittiche”, επιμέλεια Bruno Muzzolini-Careof DOCVA, Milano.
Η Μαρία Κριαρά γεννήθηκε το 1982 στο Ηράκλειο. Εκκινώντας από μια μανία για τη ζωγραφική, την ιστορία της τέχνης και την ιστορία των ιδεών, η καλλιτεχνική της πρακτική συγκροτεί μια μορφή έρευνας αναφορικά με τη συνάφεια και τις πιθανές διασυνδέσεις ανάμεσα σε εικόνες και ιστορίες που, παρά τις διαφορετικές προελεύσεις τους, ανήκουν στο συλλογικό πολιτισμικό κοίτασμα. Βάσει ενός καθορισμένου σχεδιαστικού πρωτόκολλου και της σχεδόν θεμελιώδους προϋπόθεσης ότι κάθε μορφή αναπαράστασης―υπερβαίνοντας το αρχικό της συγκείμενο και τις προθέσεις του δημιουργού της―πιθανόν να εκπροσωπεί περισσότερα από εκείνα για τα οποία προορίστηκε, η δουλειά της Κριαρά επιχειρεί μια σειρά λογικών χειρισμών, όσο και φαντασιακών συνδέσεων, προκειμένου να εγείρει υποψίες γύρω από την ταυτότητα του δημιουργού, την αφηγηματική συνοχή των θραυσμάτων και το πολιτισμικό φορτίο και τα όρια των αναπαραστάσεων ως υποκειμενικών ερμηνειών του πραγματικού. Ατομικές εκθέσεις: «Το Λατομείο & οι Εγκυκλοπαιδιστές» (Dynamo, 2011), “Cogito(.) or ‘I think therefore I am… a Rhinoceros’”, “The Pawnshop” (CAN Christina Androulidaki Gallery, 2017). Έργα της έχουν εκτεθεί στο Institute for the Development of Emerging Art, στο Mουσείο Tinguely, στη Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας, στη Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, στο ReMap4, στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης κ.ά.
Η Χρυσάνθη Κουμιανάκη (Ηράκλειο, 1985) είναι καλλιτέχνις που ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Η πρακτική της διερευνά την ιδέα της μετάφρασης, δημιουργώντας συμβολικά συστήματα, κωδικοποιήσεις, αλφάβητα που εστιάζουν σε μία μη λεκτική επικοινωνία. Αναθεωρεί και χειρίζεται κανόνες και μεθόδους μιας παγκόσμιας οπτικής γλώσσας, δημιουργώντας νέες αφηγήσεις που αντικατοπτρίζουν διαφορετικούς χρόνους. Το κύριο έργο της είναι οι εγκαταστάσεις που συνδυάζουν διάφορα μέσα όπως εκτυπώσεις, εφήμερα σχέδια, βίντεο, ήχο και μεταλλικές κατασκευές. Το έργο της έχει παρουσιαστεί σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις σε ιδρύματα, μουσεία και γκαλερί, όπως στα: Netwerk Aalst (2018), Kadist, Παρίσι (2017)· Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα (2016)· Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ, Αθήνα (2016)· Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης (2015)· Μπιενάλε της Αθήνας (2013) και ΕΜΣΤ, Αθήνα (2013). To έργο της έχει παρουσιαστεί σε παραγωγές ιδρυμάτων και μουσείων όπως των: Fondazione Prada (Μιλάνο, 2017) και New Museum (Νέα Υόρκη, 2016). Από το 2012, μαζί με τους Κοσμά Νικολάου και Πάκυ Βλασσοπούλου, είναι συνιδρύτρια του artist-run space 3 137.
Η Κατερίνα Κότσαλα γεννήθηκε το 1982. Η πρακτική της αφορά την μετατόπιση, το φως και τη φύση. Αποφοίτησε από το Μεταπτυχιακό Εικαστικών Τεχνών (ΜΕΤ) της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών το 2015 και από τη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης το 2013. Έχει πραγματοποιήσει τρεις ατομικές εκθέσεις με πιο πρόσφατη την έκθεση «Σίσυφος» που πραγματοποιήθηκε στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα τον Φεβρουάριο του 2018. Έχει βραβευτεί με το βραβείο της ARTWORKS στο 1ο Πρόγραμμα Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Από τις πιο αξιοσημείωτες διακρίσεις της είναι η ελληνική εκπροσώπηση στην 16η Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών ”Errors Allowed” στην Ιταλία και στην Post-Biennale of Young Artists στο DA2 Museum of Contemporary Art στη Σαλαμάνκα της Ισπανίας.
Ο Πάνος Κομπής (γεν. 1982) είναι εικαστικός καλλιτέχνης. Διαμένει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε Συντήρηση Έργων Ζωγραφικής σε ιδιωτικό ινστιτούτο και αποφοίτησε το 2002. Έπειτα φοίτησε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και αποφοίτησε με διάκριση το 2007. Συνέχισε τις σπουδές του στο Μεταπτυχιακό των Εικαστικών Τεχνών της ΑΣΚΤ και αποφοίτησε το 2012 με διάκριση. Από το 2013 είναι μέλος της εικαστικής ομάδας Per Se. Έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό όπως: 6η Μπιενάλε Θεσσαλονίκης, Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (Θεσσαλονίκη 2017), ΔΙΑ, Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο (Αθήνα 2014), 16η Μπιενάλε Νέων Δημιουργών Ευρώπης και Μεσογείου (Ανκόνα 2013), Against All Odds, Project Ethics/Aesthetics, Μουσείο Μπενάκη (Αθήνα 2011).
Ο Ιωάννης Κολιόπουλος (γεν. 1986) ζει και εργάζεται μεταξύ Αθήνας και Τήνου. Είναι φωτογράφος, μελισσοκόμος και συνιδρυτής της Hypercomf. Στην καλλιτεχνική πρακτική του χρησιμοποιεί ποικιλία τεχνικών και υλικών που είναι απαραίτητα για την υλοποίηση ενός έργου και βασίζεται στη συλλογική μνήμη και την πολιτισμική επανεφεύρεση.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1982. Αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή Αθηνών το 1999, από το τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης το 2005 και από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας το 2011. Το 2010, με υποτροφία του Ι.Κ.Υ. στο πλαίσιο του προγράμματος Erasmus, φοίτησε στη Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών της Αμβέρσας. Τον Σεπτέμβριο του 2012 εκπροσώπησε την Ελλάδα στο “World Event of Young Artists’’ στην πολιτιστική Ολυμπιάδα στο Νότιγχαμ. Στη συνέχεια επιλέχθηκε για την υποτροφία της Μotor Οil Hellas, με την οποία σπούδασε στο μεταπτυχιακό τμήμα εικαστικών τεχνών στην Ακαδημία Sint Joost, του πανεπιστημίου Εφαρμοσμένων Επιστημών Avans στην πόλη Ντεν Μπος (Ολλανδία). To 2017 ήταν υποψήφιος για το βραβείο Λάππα και το 2018 επιλέχθηκε από την ARTWORKS στο 1ο Πρόγραμμα Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα και έχει συμμετάσχει σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Η Πέγκυ Ζάλη (Αθήνα, 1983) σπούδασε αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο όπου πραγματοποίησε και το μεταπτυχιακό Σχεδιασμός-Χώρος-Πολιτισμός και συνέχισε με δεύτερο μεταπτυχιακό στην επιμέλεια σύγχρονης τέχνης στο Metropolitan University με τη Whitechapel Gallery του Λονδίνου. Eίναι υποψήφια διδάκτωρ στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας ως υπότροφος του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών. Είναι μέλος της καλλιτεχνικής ομάδας KERNEL, της ερευνητικής ομάδας Εργαστήριο για τα Αστικά Κοινά, μέρος του καλλιτεχνικού duo DEPZ και συν-ιδρυτικό μέλος του Δικτύου Νομαδικής Αρχιτεκτονικής. Έχει παρουσιάσει το έργο της σε ατομικές εκθέσεις στο Union Pacific, το SPACE, στη CASK και σε ομαδικές εκθέσεις σε χώρους τέχνης και μουσεία όπως το New Museum της Νέας Υόρκης, το Μουσείο Μπενάκη και το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Αθήνα, το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Futura στην Πράγα και το Ontario College of Art & Design, μεταξύ άλλων. Έχει παρουσιάσει τη δουλειά της στο ICA London, στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, στη State of Concept, στα KAM Workshops και στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών.
Η Νατάσα Ευσταθιάδη είναι απόφοιτος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας. Συμμετείχε σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό ενώ πραγματοποιήσε την πρώτη ατομική της στην γκαλερί CAN το 2014. Χρησιμοποιεί ποικίλα μέσα όπως φιλμ, φωτογραφία, σχέδιο και γλυπτικές εγκαταστάσεις. Είναι μέλος της ομάδας Arbit City.
Η Δήμητρα Δημοπούλου (1988, Αθήνα), ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (2007-2012) και στο Central Saint Martins College of Art and Design στο Λονδίνο. Είναι μέλος των Arbit City και της υβριδικής καλλιτεχνικής οντότητας Serapis Maritime. Στη δουλειά της χρησιμοποιεί ποικιλία μέσων, όπως ζωγραφική, φωτιστικές εγκαταστάσεις, ηχοτοπία, βίντεο-εγκαταστάσεις, εκδόσεις και φωτογραφία. Συχνά εστιάζει σε φαινομενικά ασύνδετες θεματικές που συνθέτουν ένα τεχνολογικό, meta-trendy ιδεώδες ή ένα νέο μεσογειακό ρομαντικό ιδεώδες ή ένα κλασικό μοντέλο του κόσμου, το οποίο επαναπροσδιορίζεται σε καινούργια περιβάλλοντα, με την προϋπόθεση το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον να συνυπάρχουν. Μελετά διάφορα case-studies σχετικά με ιστορικές αναφορές, personae non gratae, αμφιλεγόμενες προσωπικότητες, τεχνολογικές εξελίξεις, όπως και ολόκληρες περιοχές, εποχές ή πεδία γνώσης, την επικαιρότητα και το μεγαλείο της φύσης. Ασχολείται με υπαρκτές ή μη ιστορικές προσωπικότητες που παρουσιάζονται ως βασικοί χαρακτήρες μιας αφήγησης η οποία αλληλεπιδρά με τις εξελικτικές δυναμικές του σύγχρονου κόσμου, προβάλλοντας την de facto ζωτική αντίθεση της δημιουργικότητας: την ηγετική τους φύση έναντι του μεταμοντέρνου μοντέλου αντίληψης του κόσμου και των μυστικών παιχνιδιών εξουσίας. Σε ένα περιβάλλον όπου η καθαρή λογική προκαλεί τα ένστικτα και η επικοινωνία μπορεί να συμβεί μεταφυσικά υποστηρίζοντας την αυθεντικότητα, μπορούμε να δρούμε εφευρετικά.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1982. Σπούδασε Αρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (2005) και στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (2012). Mε το πρόγραμμα ευρωπαϊκών ανταλλαγών παρακολούθησε μαθήματα στην ΑRTESIS Ακαδημία Καλών Τεχνών της Αμβέρσας στο τμήμα in situ3 (2010). Το 2016 ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές του στο πρόγραμμα MA Art in Context στο Πανεπιστήμιο Τεχνών του Βερολίνου με την υποστήριξη του Κληροδοτήματος Βικάτου της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας. Από το 2011 είναι ιδρυτικό μέλος της εικαστικής ομάδας Campus Novel. Έχει συμμετάσχει σε εκθέσεις, εργαστήρια, προγράμματα residencies στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
O Μανώλης Δασκαλάκης Λεμός (Αθήνα, 1989) ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και στο Central Saint Martins College of Art and Design. Είναι ιδρυτικό μέλος της Serapis Maritime και των Arbit City. Στη δουλειά του χρησιμοποιεί ποικιλία μέσων για να εστιάσει σε τρόπους με τους οποίους ονειρευόμαστε το αύριο ή σε αναστοχασμούς του παρελθόντος που θα μπορούσαν να προβληθούν στο μέλλον, συχνά ξεκινώντας από ένα προσωπικό σημείο αναφοράς. Το 2018 συμμετείχε στην New Museum Triennial ’’Songs for Sabotage”, σε επιμέλεια Alex Gartenfeld και Gary Carrion-Murayari. To 2017 ήταν artist-in-residence για 9 μήνες στο Pavillon Neuflize OBC, το πρόγραμμα residency του Palais de Tokyo. Έχει συμμετάσχει σε αρκετές πρωτοβουλίες του 89plus, ενός διεθνούς ερευνητικού προγράμματος που ίδρυσαν ο Hans Ulrich Obrist και ο Simon Castets. Στις ατομικές εκθέσεις του περιλαμβάνονται: ”Tomorrow’s Corporate Love” (Forgetting from Athens), Palais de Tokyo, Παρίσι, 2017· ”Crooked Grid Crude Carrier”, CAN Christina Androulidaki Gallery, Αθήνα, 2015· ”Feral Remnants/Oinousses”, CAN Christina Androulidaki Gallery, Αθήνα, 2013.
Η Κυριακή Γονή είναι εικαστικός με έδρα την Αθήνα. Έχει πτυχίο στα εικαστικά και μεταπτυχιακό στις ψηφιακές μορφές τέχνης από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Επιπλέον, είναι πτυχιούχος του Τμήματος Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών και μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών στην πολιτισμική ανθρωπολογία και την κοινωνιολογία της ανάπτυξης από το Πανεπιστήμιο του Λέιντεν στην Ολλανδία. Το έργο της εστιάζει στην αλληλεπίδραση τεχνολογίας και κοινωνίας και υλοποιείται μέσω πολυμεσικών εγκαταστάσεων. Η ψηφιακή ιδιωτικότητα, η επιτήρηση, τα δίκτυα και οι υποδομές, καθώς και η σχέση ανθρώπου/μηχανής εντάσσονται στην έρευνά της. Το έργο της έχει παρουσιαστεί διεθνώς στο πλαίσιο ατομικών (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, Aksioma – Ινστιτούτο Σύγχρονης Τέχνης στη Λιουμπλιάνα, πολιτιστικός οργανισμός Drugo More στην Κροατία) και ομαδικών εκθέσεων (13η Μπιενάλε της Σαγκάης· έκθεση «Modern Love (or Love in the Age of Cold Intimacies)» στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Φράιμπουργκ· 5η Μπιενάλε Design της Κωνσταντινούπολης· Φεστιβάλ Transmediale στο Βερολίνο· έκθεση «13,700,000 km3» στον χώρο τέχνης Art Space Pythagorion στη Σάμο· δράση «The Glass Room San Fransisco», σε επιμέλεια της ομάδας Tactical Tech, κ.ά.). Το 2019, με την υποστήριξη της ARTWORKS φιλοξενήθηκε στο πρόγραμμα φιλοξενίας καλλιτεχνών του Delfina Foundation στο Λονδίνο με τη θεματική «Science, Technology, Society». Το 2020 το έργο της «Κήπος Δεδομένων» τιμήθηκε με το βραβείο INSPIRE από το MOMus – Πειραματικό Κέντρο Τεχνών Θεσσαλονίκης. Έχει βραβευτεί από την ARTWORKS (2018) και είναι Fellow του Προγράμματος Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.
H Νίκη Γκουλέμα γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη το 1988 και σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με κατεύθυνση τη ζωγραφική. Τα έργα της εξετάζουν μια αποσπασματική πραγματικότητα και χαρακτηρίζονται από μια εύθραυστη και εφήμερη ποιότητα ενώ παραμένουν προσεκτικά σχεδιασμένα και λεπτομερή. Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις, μεταξύ άλλων στις: «Απόφοιτοι 2014-2017» σε επιμέλεια της Κατερίνας Τσέλου (Αθήνα 2018), ”15th Annual Transformer Silent Auction & Benefit Party”, Corcoran School of the Arts & Design (Washington 2018), «Θεωρήματα» Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (Αθήνα 2018), ”Found & Lost” στη Float Gallery (Αθήνα 2017), «ROOMS 2017», St George Lycabettus και Αίθουσα τέχνης Καππάτος σε επιμέλεια του Χριστόφορου Μαρίνου (Αθήνα 2016), ”Heatwave”, Μέγαρο Πάνθεον σε επιμέλεια των 3 137 (Αθήνα 2016), ”e-POP Vol.6”, Project Space του six d.o.g.s. (Αθήνα 2013), «Σώμα διαμελισμένο», Αίθουσα τέχνης Έκφραση σε επιμέλεια Θανάση Μουτσόπουλου (Αθήνα 2013), ”ImagiNation”, Πεδίο Δράσης Κόδρα, επιμέλεια Μανώλη Μπαμπούση (Θεσσαλονίκη 2012), ”Art for all”, Μέγαρο Γκύζη (Σαντορίνη 2012). Το 2017 σε επιμέλεια του Αντώνη Μπογαδάκη, παρουσίασε στον Φάρο Αλεξανδρούπολης το ατομικό πρότζεκτ «Στον Φάρο».
Η Ζωή Γιαμπουλντάκη γεννήθηκε το 1982 στην Αλεξανδρούπολη. Σπούδασε στη σχολή Καλών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (2002–07).
Πρόσφατες ατομικές εκθέσεις: ”Serviervorschlag”, στη Villa Concordia, Bamberg, Γερμανία (2017). ”So where does all this sweat end up”, στην Elika Gallery, Αθήνα (2016), ”Erroneous Beliefs” στην Elika Gallery, Αθήνα (2014).
Η Πάκυ Βλασσοπούλου (γεν. 1985) ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Η δουλειά της συνομιλεί με την παράδοση της γλυπτικής, με ζητήματα χώρου, αντικειμένου, χρηστικότητας, σωματικής εμπειρίας. Έχει δουλέψει κατά καιρούς σε θέματα σχετικά με την κατασκευή της γνώσης, την ιστορικοποίηση, το ερείπιο και αντιμνημείο, ενώ τον τελευταίο καιρό ασχολείται με το ζήτημα παροχής υπηρεσιών στον σύγχρονο κόσμο διευρευνώντας τον ρόλο της φροντίδας και της φιλοξενίας. Έχει δείξει τη δουλειά της ατομικά στην Ελλάδα, στην Τσεχία,στη Γερμανία και στο Βέλγιο ενώ έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις μεταξύ των οποίων’: ”The Equilibrists”, επιμέλεια: Gary Carrion-Murayari, Helga Christoffersen με τον Massimiliano Gioni, σε οργάνωση του ιδρύματος ΔΕΣΤΕ και του New Museum, New York, Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα, 2017/ Reverb: New Art from Greece, επιμέλεια: Ειρήνη Ευσταθίου, Εβίτα Τσοκάντα, School of the Museum of Fine Arts, Βοστόνη, ΗΠΑ, 2014/ A Thousand Doors, επιμέλεια: Iwona Blazwick, Γεννάδειος Βιβλιοθήκη, οργάνωση Οργανισμός Πολιτισμού και Ανάπτυξης ΝΕΟΝ σε συνεργασία με τη Whitechapel Gallery του Λονδίνου, Αθήνα, 2014. Από το 2012 μαζί με τη Χρυσάνθη Κουμιανάκη και τον Κοσμά Νικολάου διαχειρίζονται το 3 137, έναν ανεξάρτητο καλλιτεχνικό χώρο, στο εργαστήριό τους, στα Εξάρχεια. Μέχρι σήμερα έχουν συνεργαστεί με μεγάλο αριθμό ερευνητών και καλλιτεχνών.
Ο Αύγουστος Βεϊνόγλου (1982, Αθήνα) εργάζεται και ζει στην Αθήνα. Αποφοίτησε από το Edinburgh College of Art, University of Edinburgh με BA (Hon) και MFA στο τμήμα γλυπτικής. Έχει διατελέσει διοικητικό μέλος στο Edinburgh Sculpture Workshop και είναι ιδρυτής και καλλιτεχνικός διευθυντής του Snehta Residency στην Αθήνα. Έχει εκθέσει τη δουλειά του στη Βρετανία, Εσθονία, Ολλανδία, Ελβετία και στην Ελλάδα και έχει συμμετάσχει σε residencies καλλιτεχνών στις ΗΠΑ, στην Ιταλία, Τουρκία, Ολλανδία, Σκωτία και στην Ελλάδα. Μεταξύ άλλων διακρίσεων πρόσφατα βραβεύτηκε με το ARTWORKS Fellowship.
Ο Φίλιππος Βασιλείου ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος του Α’ Εργαστηρίου Γλυπτικής της Σχολής Καλών Τεχνών. Ειδικεύτηκε στη Γυψοτεχνία και Χαλκοχυτική, στη Νωπογραφία και στην τεχνική των Φορητών Εικόνων. Το 2009-2010 παρακολούθησε ‘‘Arte de Acción y Performance’’ στο πανεπιστήμιο της Βαλένθια. Είναι δάσκαλος Καράτε (4oς βαθμός «Νταν») και ο συνδυασμός εικαστικών και πολεμικών τεχνών γίνεται μέρος της τέχνης του. Φτιάχνει δυσκίνητες-δυσνόητες μηχανές βάζοντας το ανθρώπινο σώμα και τον νου να εκπαιδευτούν πάνω σε αυτές. Έχει συμμετάσχει σε αρκετές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, καθώς και σε ακτιβιστικές δράσεις σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους δοκιμάζοντας τα όρια της ελευθερίας και της απαγόρευσης.
Ο Χρήστος Βαγιάτας γεννήθηκε το 1990 στην Αθήνα. Σπούδασε στο τμήμα Πλαστικών τεχνών και Επιστημών της Τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων ως προπτυχιακός και μεταπτυχιακός φοιτητής. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έργα του έχουν εκτεθεί σε δύο ατομικές εκθέσεις, καθώς και σε ομαδικές, σε workshops και σε residencies. Έργα του βρίσκονται σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το 2013-2014, έλαβε υποτροφία από το Ίδρυμα Ωνάση για μεταπτυχιακές σπουδές στην Ελλάδα. Στη δουλειά του πραγματεύεται την έννοια του ορίου, ως προς την αναπαράσταση και τη σημασία του. Από τη μία πλευρά, χρησιμοποιώντας το όριο ως δομικό στοιχείο, θέτει όρια στον χώρο, επεμβαίνοντας και δημιουργώντας με τη χρήση γραμμικών στοιχείων και τις απλές φόρμες αναγνωρίσιμων συμβόλων, νέες χωρικές συνθήκες. Από την άλλη, η μορφή του ορίου γίνεται κωδικοποιημένος λόγος θέτοντας ερωτήματα και προβληματισμούς σχετικά με την αντίληψη της φύσης του ορίου ως βίωμα. Στην πιο πρόσφατη δουλειά του σχεδιάζει έργα μεγάλης κλίμακας για ανοιχτούς, δημόσιους χώρους. Θεωρεί ότι οι χώροι αυτοί, εκτός από τα αρχιτεκτονικά και πολεοδομικά χαρακτηριστικά τους, είναι κοινωνικοί τόποι που διαμορφώνονται μέσω των χρήσεων και καταχρήσεών τους, καθώς και της καθημερινής πορείας που ακολουθούν οι χρήστες τους.