Η Νατάσα Σαραντοπούλου είναι απόφοιτη της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης (2009-2012). Ως ερμηνεύτρια έχει συνεργαστεί με πολυάριθμους χορογράφους και σκηνοθέτες (Κώστας Φιλίππογλου, Αποστολία Παπαδαμάκη, Νίκος Μαστοράκης, Σοφία Σπυράτου, Chet Walker, Default Company, Θέμης Μουμουλίδης, Δημήτρης Μυλωνάς και Στάθης Αθανασίου) δίνοντας παραστάσεις σε διάφορα θέατρα και συμμετέχοντας σε ποικίλες διοργανώσεις (Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, Εθνική Λυρική Σκηνή, Sani Festival, θέατρο Badminton κ.ά.). Έχει επιμεληθεί την κίνηση σε πλήθος θεατρικών παραστάσεων που έχουν παρουσιαστεί στο Εθνικό Θέατρο, το Δημοτικό θέατρο Πειραιά, το θέατρο του Νέου Κόσμου, το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κέρκυρας, κ.ά. Μαζί με την Ιωάννα Αντώναρου, δημιούργησαν τα έργα «Walk Lola Walk», καθώς και το «Είναι καλύτερα στις Μπαχάμες/ It’s better in the Bahamas», για την παρουσίαση του οποίου έλαβαν επιχορηγήση από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.
Η Ίρις Τουλιάτου (1981, Αθήνα) αναπτύσσει το εικαστικό της έργο χρησιμοποιώντας ένα ευρύ φάσμα τεχνοτροπιών και υλικών, εξετάζοντας τις συνθήκες και τις διαδικασίες υλοποίησης και απο-υλοποίησης οργανισμών, αντικειμένων και ιδεών. Πρόσφατες ατομικές και ομαδικές εκθέσεις της περιλαμβάνουν συνεργασίες με χώρους τέχνης, ιδρύματα και μουσεία όπως: Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ (Eλλάδα)/Nέο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΗΠΑ)· Radio Athènes (Ελλάδα)· Exile (Αυστρία)· Beton Salon /Villa Vassilieff (Γαλλία)· Manifesta 12· ΥΛΗ[matter]HYLE(Ελλάδα)· Μουσείο Σύγχρονης τέχνης της Λειψίας· Palais de Tokyo, Παρίσι· Κέντρο Τέχνης Alcobendas(Ισπανία)· Στέγη Γραμματων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση (Ελλάδα)· Ίδρυμα Ricard (Γαλλία)· κέντρο τεχνών La Galerie CAC Noisy le Sec (Γαλλία)· Eθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (Αθήνα). Το 2019 επελέγη για το πρόγραμμα φιλοξενίας καλλιτεχνών του Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης του Πανεπιστημίου Nanyang (NTU CCA) στη Σιγκαπούρη, ενώ το 2012 έλαβε το βραβείο Europas Zukunft /Τhe Future of Europe από το μουσείο σύγχρονης τέχνης GFZK της Λειψίας. Ζει και εργάζεται στηνΑθήνα.
Ο Θοδωρής Τράμπας είναι ένας νέος εικαστικός και περφόρμερ το έργο του οποίου έχει διακριθεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Γεννήθηκε το 1991 στο Ντέβονπορτ της Αυστραλίας και κατάγεται από τις Σέρρες. Ασχολείται με τη ζωγραφική, η οποία τον οδήγησε στην σωματική έκφραση μέσω του αυτοσχεδιασμού και την εγκατάσταση στον χώρο, ειδικότερα, την εικαστική performance. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και αποφοίτησε με άριστα το 2015. Κατά τη χρονική περίοδο 2016-18 παρακολούθησε το μεταπτυχιακό πρόγραμμα «Επιστήμες Αγωγής – Ειδική Εκπαίδευση» του Πανεπιστημίου της Λευκωσίας (σε συνεργασία με το πανεπιστήμιο Πατρών), με υποτροφία του Πανεπιστημίου της Λευκωσίας. Eπίσης, συνεργάστηκε με το Ινστιτούτο Marina Abramović (MAI) και τον Οργανισμό Πολιτισμού και Ανάπτυξης ΝΕΟΝ στο πλαίσιο της διοργάνωσης «Performance Μακράς Διάρκειας» που έλαβε χώρα στο Μουσείο Μπενάκη το 2016. Το 2018, η διεθνής ένωση Biennale Νέων Δημιουργών της Ευρώπης και της Μεσογείου (BJCEM) από κοινού με τη Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς και Δια Βίου Μάθησης επέλεξε το έργο του για να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στο πρόγραμμα φιλοξενίας καλλιτεχνών LANDXCAPES στην Ιταλία, καθώς επίσης και στο διεθνές φεστιβάλ UKYA CITY TAKEOVER (κατηγορία κινούμενη εικόνα), το οποίο πραγματοποιήθηκε τον Φεβρουάριο του 2019 στο Νότιγχαμ. Πρόσφατα απέσπασε δύο βραβεία για το ντοκιμαντέρ «Pangea»: πρώτο βραβείο στο όγδοο On Art Film Festival στην Πολωνία, στην κατηγορία Μεσαίου Μήκους Επαγγελματικό Ντοκιμαντέρ· και δεύτερο βραβείο για Καλύτερο Ηθοποιό στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου ORION στην Αυστραλία. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα, όπου διδάσκει performance σε σωματικά εργαστήρια εστιάζοντας στην εξάσκηση πάνω σε βασικά στοιχεία και μηχανικές της εικαστικής performance. Παράλληλα συνεχίζει να παρουσιάζει έργα του σε ομαδικές εκθέσεις και φεστιβάλ, τόσο της Ελλάδας όσο και του εξωτερικού.
Ολοκληρώνοντας τις αρχιτεκτονικές της σπουδές στην Ελλάδα, η Μαρία Τσιλογιάννη παρακολούθησε το μεταπτυχιακό πρόγραμμα MA Design: Critical Practice του Κολλεγίου Goldsmiths, Πανεπιστήμιο του Λονδίνου (2017). Η δουλειά της κινείται μεταξύ κριτικού σχεδιασμού χώρων, αντικειμένων και εμπειριών, speculative design και κριτικής θεωρίας. Πειραματίζεται με κατασκευές που παρεμβάλλονται σε χώρους κατοίκησης προκειμένου να διαταράξουν την καθημερινή επιτελεστικότητα και να διαμορφώσουν νέες πρακτικές και σενάρια διάδρασης του χρήστη με το περιβάλλον του. Έχει συμμετάσχει στο πρόγραμμα φιλοξενίας Affect-Agora στο Βερολίνο (2015) και η δουλειά της έχει παρουσιαστεί σε συνέδρια και ομαδικές εκθέσεις, μεταξύ των οποίων: «Cook 8», Μουσείο Μπενάκη (Αθήνα, 2018)· Φεστιβάλ Ντιζάιν του Λονδίνου (Λονδίνο, 2017)· «Mittelweg» (Βερολίνο, 2015)· «Default 5//Long time no sea», Μουσείο Τσαλαπάτα (Βόλος, 2015)· 1η Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής Θεσσαλονίκης (2012). Είναι, επίσης, συνιδρύτρια του studio MIWI –speculative designstudio, το οποίο εξερευνά εναλλακτικά σενάρια επικείμενων μορφών του μέλλοντος μέσα από ψηφιακές και χωρικές αφηγήσεις και σχεδιασμό εμπειριών. Έργα του studio MIWI έχουν βραβευτεί, δημοσιευτεί και παρουσιαστεί στις ακόλουθες ομαδικές εκθέσεις και διοργανώσεις: 1ο βραβείο και Vitra Design Museum Award «Dancing. Alternative Designs for Clubs» στο πλαίσιο του διαγωνισμού NonArchitecture Competitions 2018· στον διαγωνισμό «Fairy Tales» της διαδικτυακής πλατφόρμας BlankSpace Project (τιμητική διάκρισης, 2020)· παρουσίαση στην έκθεση «Aesthetics of Prosthetics», Ινστιτούτο Pratt (Νέα Υόρκη 2019). Αυτή την περίοδο δραστηριοποιείται στο χώρο του CollectibleDesign, με έμφαση στην παραγωγή avant-garde χρηστικών αντικειμένων και χωρικών κατασκευών.
Η Έλενα Δήμητρα Χαντζή (Αθήνα, 1986) είναι Eλληνο-Iταλίδα εικαστικός και αρχιτέκτονας. Τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης Sapienza και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πολυτεχνείο του Μιλάνο και στο πρόγραμμα Instead (parapoesis) της Αρχιτεκτονικής σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, όπου ασχολήθηκε επικουρικά με τη διδασκαλία. Η δουλειά της πηγάζει από την εξερεύνηση αντικειμένων της καθημερινότητας τα οποία καταγράφει μέσω φωτογραφικών αναπαραστάσεων, γραπτού λόγου, σχεδίων, βίντεο ή ήχου, ανασυνθέτοντας νέες εικόνες που σχολιάζουν τον σύγχρονο τρόπο ζωής. Έχει παρουσιάσει δουλειά της στις ακόλουθες εκθέσεις και διοργανώσεις: «The Orbit» στον εκθεσιακό χώρο Kalanea στην Αθήνα· «Walking the dog on the salt» στο πλαίσιο του φεστιβάλ της Μάρπησσας στην Πάρο· «Γεωμετρίες» στη Γεωπονική Σχολή Αθηνών, συγκεκριμένα στο έργο «A kneeon the ground»· «Heatwave», στην γκαλερί State of Concept· και «Staging of Objects» στον χώρο Circuitsand Currents. Έχει συνεργαστεί με τις αρχιτεκτονικές πρωτοβουλίες Kassandras, Diplomates και Antonas Οffice για το σχεδιασμό εγκαταστάσεων και την παραγωγή εκθέσεων όπως η documenta 14 και η Μπιενάλε της Βενετίας και έχει εργαστεί σε χώρους τέχνης όπως το Leefwerk και η γκαλερί Dino Morra, στo πλαίσιο της διοργάνωσης Art Athina. Επιπλέον, έχει διατελέσει βοηθός καλλιτεχνών όπως η Μαίρη Ζυγούρη (Φεστιβάλ Αισχύλεια) και ο Rainer Oldendorf (documenta14).
Η Λιλή Χασιώτη (1994) είναι εικαστικός μέσων που ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Με βάση το δίπολο hardware/software, η δουλειά της Λιλής διερευνά τη σχέση του απτού με το άυλο, δημιουργώντας εφήμερες καταστάσεις και διαδραστικές εγκαταστάσεις στον χώρο. Η δομή, η οργάνωση και η συνδεσιμότητα σε φυσικά, τεχνολογικά και κοινωνικά δίκτυα καθώς και η ενέργεια, το ρεύμα και η πληροφορία που τα διαπερνούν απαρτίζουν την εικαστική της γλώσσα που παράλληλα λειτουργεί και ως μέσο πλοήγησης. Είναι συν-ιδρύτρια του Athens Open Studio, ενός χώρου που εστιάζει στην έρευνα και την εκπαίδευση με βάση την εικαστική πρακτική. Το 2016 ολοκλήρωσε το πτυχίο της στις καλές τέχνες στο Κολλέγιο Τεχνών και Σχεδίου Duncan of Jordanstone (DJCAD) του Πανεπιστημίου του Νταντί στη Σκωτία, το oποίο και της απένειμε την υποτροφία RSA John Kinross για να πραγματοποιήσει ανεξάρτητες σπουδές στη Φλωρεντία. Επιλεγμένες εκθέσεις: Athens Digital Arts Festival, 2019 και 2017· Coast, στο κέντρο εικαστικών τεχνών An Talla Solais (Ηνωμένο Βασίλειο, 2019)· New Contemporaries στη Βασιλική Ακαδημία της Σκωτίας (2017)· και στην έκθεση Paradigm Electronic Arts που πραγματοποιήθηκε στο κέντρο τέχνης Summerhallτου Εδιμβούργου (2016). Το έργο της αποτελεί μέρος της συλλογής της Βασιλικής Ακαδημίας της Σκωτίας και έχει εκτεθεί στον διεθνή αερολιμένα Ελευθέριος Βενιζέλος. Ιn-situ έργα σε δημόσιους χώρους: «Αυλή» στο χωριό Βώλακας της Τήνου, στο πλαίσιο του φεστιβάλ «Κοινωνώ» (2018)· και «Garden of Evolution» στους βοτανικούς κήπους του Νταντί, στη Σκωτία (2016).
Ο Βασίλης Ψαρράς (1985) είναι εικαστικός, ακαδημαϊκός και μουσικός. Είναι διδάσκων στο Τμήμα Παραστατικών και Ψηφιακών Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Έχει διδάξει ως λέκτορας επί συμβάσει στο Τμήμα Τεχνών Ήχου & Εικόνας του Ιονίου Πανεπιστημίου (2016-2019). Έχει εργαστεί ως Μεταδιδακτορικός ερευνητής ερευνώντας τις συνδέσεις περιπατητικής performance, τόπου και τεχνολογίας (Υπότροφος Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών). Είναι Δρ. Τέχνης και Τεχνολογίας από το Goldsmiths, Πανεπιστήμιο του Λονδίνου (Υπότροφος του Βρετανικού ιδρύματος υποτροφιών Arts and Humanities Research Council) με μεταπτυχιακές σπουδές στις Ψηφιακές Τέχνες (Πανεπιστήμιο των Τεχνών του Λονδίνου) και πτυχίο της Οπτικοακουστικές τέχνες (Ιόνιο Πανεπιστήμιο). Η εικαστική του πράξη συνδυάζει περιπατητικές/τοποειδικές performance, εγκαταστάσεις μικτής τεχνικής, βίντεο/ψηφιακή τέχνη και την ποίηση. Εμπνέεται από την (γεω)ποιητική και πολιττης της αστικής εμπειρίας, εστιάζοντας σε θέματα τόπου και συναισθήματος. Τα έργα του έχουν συμμετάσχει σε διεθνή φεστιβάλ τέχνης, ομαδικές εκθέσεις σε πολιτιστικά ιδρύματα στην Ευρώπη και Αμερική (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, φεστιβάλ FILE, WPA Experimental Media). H έρευνά του έχει παρουσιαστεί σε διεθνή περιοδικά (Leonardo Electronic Almanac/MIT Press, Technoetic Arts, IJART: International Journalof Arts and Technology), συνέδρια (Διεθνές Συμπόσιο Ηλεκτρονικής Τέχνης ISEA, 2013) και κεφάλαια βιβλίων στην σύνδεση σύγχρονης τέχνης και αστικών-πολιτισμικών σπουδών. Έχει συνθέσει μουσική για ντοκιμαντέρ και κυκλοφορήσει ψηφιακά άλμπουμ στο φάσμα της rock και της ambient. Το 2017 κυκλοφόρησε την ποιητική συλλογή «Τούνδρα» από τις Εκδόσεις Πηγή. Έχει την καλλιτεχνικήδιεύθυνση του Φεστιβάλ Πριμαρόλια.
H Ναταλία Παπαδοπούλου (Αθήνα 1989), είναι σκηνοθέτις και εικαστική
καλλιτέχνις. Ασχολείται με το video art, τα νέα μέσα και την
performance. To 2014 αποφοίτησε από το μεταπτυχιακό πρόγραμμα
σκηνοθεσίας και ντοκιμαντέρ Doc Nomads που προσφέρεται από κοινού από το Luca School of Arts στις Βρυξέλλες, την Ακαδημία Θεάτρου και Κινηματογράφου (SZFE) στη Βουδαπέστη και το Πανεπιστήμιο Lusofona της Λισαβόνας. Έκτοτε ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Τα έργα της αποτελούν ένα είδος βιωματικής διερεύνησης του πώς η τέχνη μπορεί να γίνει καταλύτης για την ενεργοποίηση του «ποιητικού εαυτού» του ατόμου.
Mετά την αποφοίτησή της από το τμήμα Μάρκετινγκ και Επικοινωνίας του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, το 2005, η Φαίδρα Βόκαλη εργάστηκε στη διανομή ως buyer. Το 2006 ξεκίνησε τη συνεργασία της με το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας, ενώ τo 2009 απέκτησε το μεταπτυχιακό της στον τομέα Film Studies από το University College London με υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών. Στη συνέχεια εργάστηκε ως υπεύθυνη προγράμματος τις Νύχτες Πρεμιέρας , ενώ παράλληλα έγινε αρχισυντάκτρια του «ΣΙΝΕΜΑ», του μοναδικού κινηματογραφικού περιοδικού στην Ελλάδα. Το 2012 ανέλαβε τη γενική διεύθυνση της εταιρείας Marni Films, στήνοντας το slate μέχρι και το 2019, υλοποιώντας δεκάδες ταινίες και βίντεο ως παραγωγός. Έχει παρακολουθήσει το EAVE Producers Workshop, αλλά και το Torino Film Lab (Script & Pitch, Framework). Οι ταινίες της έχουν προβληθεί και βραβευθεί σε Διεθνή Φεστιβάλ όπως του Ρότερνταμ, SXSW, Λοκάρνο, Εδιμβούργου, Νέας Υόρκης, Ευρωπαϊκά Βραβεία LUX, και σε πολλά ακόμη μέρη του κόσμου. Αυτή την περίοδο βρίσκεται στο μοντάζ της μικρού μήκους ταινίας που έγραψε και σκηνοθέτησε, με τίτλο ΕΝΟΜΕΝΑ.
Η Σοφία Γεωργοβασίλη έχει σπουδάσει δραματικές τέχνες και είναι βραβευμένη ηθοποιός και σκηνοθέτιδα. Η μικρού μήκους «Προετοιμασία» 2017 σε σενάριο και σκηνοθεσία της ιδίας έκανε πρεμιέρα στο διαγωνιστικό τμήμα μικρού μήκους του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο και στη συνέχεια παρουσιάστηκε σε πολλά διεθνή φεστιβάλ , έχοντας αποσπάσει το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας 2017, ειδική μνεία στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας –Νύχτες Πρεμιέρας 2017 και ειδική μνεία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Seanema 2018. Αυτή την περίοδο γράφει την πρώτη της μεγάλου μήκους με τίτλο «Mignon» με την οποία συμμετείχε στο πρόγραμμα ανάπτυξης σεναρίου Torino ScriptLab 2018. Μεταξύ άλλων, η ταινία βραβεύτηκε με το ARTEKino International Prize στο πλαίσιο του προγράμματος CineLink του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαράγεβο 2019, ενώ έχει λαβει το χρηματικό έπαθλο CINEREACH development grant. Η ταινία της Memoir of a veering storm θα κάνει πρεμιέρα στη Berlinale ~72nd Berlin International Film Festival (2022).
Ο Αριστείδης Λάππας (1993) γεννήθηκε και δουλεύει στην Αθήνα. Είναι κάτοχος τίτλου Bachelor of Arts από το πανεπιστήμιο University of West England στο Μπρίστολ του Ηνωμένου Βασιλείου, ενώ παρακολούθησε μαθήματα στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Μπολόνια (Ιταλία) μέσω της υποτροφίας του προγράμματος Erasmus. Έχει παρουσιάσει τη δουλειά του σε διάφορες εκθέσεις, όπως η «Polymorphic Entrancing Topos», P.E.T Projects (Αθήνα, 2019)· «Hot on, Hop off», γκαλερί Aetopoulos (Αθήνα, 2019)· «Part II», γκαλερί The Breeder (Αθήνα, 2019)· «Break Time Contemplations», γκαλερί Transformer (Ουάσιγκτον, 2018)· «Athens and its Periphery in Regards to Contemporary Painting», σε επιμέλεια του Hugo Wheeler, γκαλερί The Breeder (Αθήνα, 2017). Eπροσωπείται από τη γκαλερί The Breeder στην Αθήνα.
Γεννήθηκε στην Κεφαλονιά το 1992 όπου και μεγάλωσε. Είναι απόφοιτος της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης και τελειόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών . Από το 2017 εργάζεται στην Ελλάδα και το εξωτερικό ως χορευτής και performer. Μεταξύ άλλων έχει συνεργαστεί με τους Armin Hokmi, Ginevra Panzetti & Enrico Ticconi, Ευριπίδη Λασκαρίδη, Romeo Castelllucci, Χρήστο Παπαδόπουλο, Σοφία Μαυραγάνη, Αντώνη Φωνιαδάκη, Pierre Bal-Blanc, Cally Spooner, Ξένια Κογχυλάκη, δίνοντας παραστάσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έχει χορέψει σε διεθνή φεστιβάλ, μεταξύ των οποίων: Φεστιβάλ Julidans (Ολλανδία), Μπιενάλε Χορού της Λυόν (Γαλλία), Tanz im August (Γερμανία), Διεθνές Φεστιβάλ του Μπουένος Άιρες (Αργεντινή), Romaeuropa Festival (Ιταλία), Φεστιβάλ TransAmériques (Καναδάς), Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου κ.ά. Δουλειά του έχει παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων 8 της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση (συλλογικό έργο με τίτλο «Besuch»), ΑΣΚΤ (modulators#1, 2019) και BIOS (Tomi, 2016) ενώ παράλληλα επιμελείται την κίνηση θεατρικών παραστάσεων. Έχει βραβευτεί από την ARTWORKS (2020) και είναι Fellow του Προγράμματος Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (IΣΝ).
Ο Νικόλας Βεντουράκης είναι εικαστικός με εξειδίκευση στο μέσο της φωτογραφίας. Στο καλλιτεχνικό του έργο επιχειρείται η ανάλυση των παρανοήσεων και των υποθέσεων που δημιουργούνται κατά την διάδραση μεταξύ έργου και θεατή. Ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές του στις καλές τέχνες (Φωτογραφία) αποφοιτώντας με έπαινο από τη σχολή Central Saint Martins, Πανεπιστήμιο των Τεχνών του Λονδίνου (UAL). Το 2013 απέσπασε το βραβείο που απονέμει η Deutsche Bank (κατηγορία Φωτογραφία) σε έναν τελειόφοιτο φοιτητή του UAL. H δουλειά του επελέγη στο πλαίσιο των ακόλουθων πρωτοβουλιών προώθησης πολλά υποσχόμενων καλλιτεχνών που αποφοίτησαν πρόσφατα από σχολές καλών τεχνών του Ηνωμένου Βασιλείου: έκθεση «Future Map» (Λονδίνο, 2013)· ετήσια έκδοση Catlin Guide (2014)· και έκθεση «Fresh Faced Wild Eyed» (Phοtographers Gallery, Λονδίνο, 2014) . Το 2015 συνεργάστηκε με το Ινστιτούτο Τεχνών της Καλιφόρνιας (CalArts) ως υπότροφος του προγράμματος Fulbright, ενώ το 2016 επελέγη για να συμμετάσχει στην πρωτοβουλία Νέου Μουσείου της Νέας Υόρκης με τίτλο IdeasCity Athens. Το 2016, ήταν στη βραχεία λίστα για το Ιρλανδικό βραβείο MAC International και το 2015 προτάθηκε για το βραβείο Bar-Tur Photobook Award. Έργα του έχουν παρουσιαστεί, μεταξύ άλλων, στην Ελλάδα, την Ιταλία, την Πορτογαλία, τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία, τη Γερμανία, τη Κροατία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Επιλογή από πρόσφατες εκθέσεις: «The Same River Twice» (Μουσείο Μπενάκη, 2019)· «Hors Pistes 14» (Κέντρο Ζωρζ Πομπιντού, 2019)· «Perfect Storm» στο πλαίσιο του NRW Forum (Ντίσελντορφ, 2017). Έχει, επίσης, συμμετάσχει στη Thessaloniki PhotoBiennale (2018), στη Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών της Eυρώπης και της Μεσογείου (Τίρανα, 2017) και στο παράλληλο πρόγραμμα της Μπιενάλε της Κωνσταντινούπολης (2017). Είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του Lucy Art Residency και συν-επιμελητής του «A Hollow Place» στην Αθήνα.
Ο Δημήτρης Ζαμπόπουλος (1992, Αθήνα) σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (2017) και στην Ανώτατη Σχολή Αρχιτεκτονικής Paris La Villete (ENSAPLV, 2015). Στο έργο του τον απασχολούν ζητήματα μνημειοποίησης, αρχειοθέτησης, διαχείρισης συμβόλων και τεκμηρίων του παρελθόντος και η σχέση της παραγωγής μνήμης με την πολιτική, οικονομική και κοινωνική θέσμιση. Το έργο του περιλαμβάνει από αρχιτεκτονικές κατασκευές μέχρι εικαστικά σχέδια και εγκαταστάσεις, στοχεύοντας στη δημιουργία σεναρίων και χώρων που προκαλούν αφηγήσεις για νέα μοντέλα ζωής. Η δουλειά του έχει παρουσιαστεί στο πλαίσιο ομαδικών εκθέσεων σε χώρους όπως το Παλαιό Ελαιουργείο Ελευσίνας, το Enterprise Projects, το Ρομάντσο καθώς και στη documenta 14. Ταυτόχρονα, τα τελευταία χρόνια έχει συνεργαστεί με σημαντικά γραφεία design, καλλιτεχνικούς φορείς και δημιουργικές ομάδες (αρχιτεκτονικό γραφείο BLP, G Design Studio, Μπιενάλε της Αθήνας, ΚΟΡΡΕΣ φυσικά προϊόντα κ.ά.) δουλεύοντας στο διεπιστημονικό πεδίο μεταξύ της τέχνης και της αρχιτεκτονικής.
Η Κλεονίκη Στάνιτς είναι ενεργή ως σκηνοθέτιδα και καλλιτέχνιδα. Το 2018 αποφοίτησε από την Ακαδημία Gerrit Rietveld στο Άμστερνταμ. H ταινία μικρού μήκους της με τίτλο «Kappa» ήταν υποψήφια για το βραβείο GRA, έγινε μέρος μία ιδιωτικής συλλογής και μεταδόθηκε στην Ολλανδική τηλεόραση, μεταξύ άλλων. Η Κλεονίκη συνεχίζει να γράφει, να παράγει και να σκηνοθετεί πειραματικές ταινίες μυθοπλασίας που αγγίζουν θέματα όπως οι κοινωνικές σχέσεις και η επικοινωνία αναδεικνύοντας τα σουρεαλιστικά στοιχεία της σύγχρονης ζωής, ενώ στο επίκεντρο της δουλειάς της βρίσκεται η έννοια του «female gaze». Η Κλεονίκη βλέπει την τέχνη και τη δημιουργία αυτής ως ένα μέσο ενίσχυσης της κοινωνικής συνοχής και συμμετέχει ενεργά σε πρωτοβουλίες που προωθούν έμπρακτα την παραπάνω ιδέα.
Ο Φωκίων Ξένος είναι σκηνοθέτης / σχεδιαστής από την Αθήνα γεννηθείς το 1990. Ως δημιουργός ταινιών κινουμένων σχεδίων ενδιαφέρεται για παιχνιδιάρικες και τολμηρές ιστορίες που τοποθετούν στο επίκεντρο την οπτική αφήγηση και τη συναισθηματική ειλικρίνεια. Δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στο χιούμορ και το χρώμα, επιδιώκει να συνδυάζει πρακτικές και ψηφιακές τεχνικές για τη δημιουργία μοναδικών αναδυόμενων εικόνων. H ταινία «Heatwave», που πραγματοποίησε στο πλαίσιο των σπουδών του στο National Film and Television School στο Λονδίνο, έχει διακριθεί σε διεθνείς διοργανώσεις όπως τα κινηματογραφικά βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Εδιμβούργου, το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας, το AnimaSyros καθώς και σε 23 ακόμη διαγωνισμούς. Η ταινία έχει διαγωνιστεί σε πάνω από 100 διεθνή φεστιβάλ όπως του Ανεσί, Anima Mundi, Encounters και το Διεθνές Φεστιβάλ Κινουμένων Σχεδίων του Λονδίνου, ενώ ήταν στη βραχεία λίστα για τα μαθητικά βραβεία BAFTA στο Λος Άντζελες. Επιπλέον, ήταν η νικήτρια ταινία στην κατηγορία Best Postrgaduate Animation film στα βραβεία της Royal Television Society για το 2020.
Ο Στρατής Χατζηελενούδας ζει και δουλεύει στην Αθήνα ως σεναριογράφος/σκηνοθέτης. Οι μικρού μήκους ταινίες του έχουν παρουσιαστεί σε διεθνή φεστιβάλ. Είναι απόφοιτος των προγραμμάτων στήριξης νέων σκηνοθετών Sarajevo Talents και IDFAcademy. Το πρώτο ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους του «Επιστροφή στην κορυφή», απέσπασε το βραβείο κοινού και το βραβείο ΕΡΤ στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, και στη συνέχεια παρουσιάστηκε σε άλλα διεθνή φεστιβάλ (Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Τιράνων , Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου του Λος Άντζελες, Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου BOSIFEST, κ.α.). Αυτή την περίοδο αναπτύσσει την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας και το δεύτερο μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ του.
Η Σοφία Σφυρή γεννήθηκε το 1990 στην Αθήνα. Ξεκίνησε να σπουδάζει Αρχιτεκτονική, αλλά, όντας αναποφάσιστη, άλλαξε γνώμη και τελικά σπούδασε κινηματογράφο στο Πανεπιστήμιο του Westminster(BA of Arts, 2013) και Performance Design and Practice στο Central Saint Martins, Πανεπιστήμιο Τεχνών του Λονδίνου (MA of Arts, 2016). Η πρακτική της περιλαμβάνει έργα κινούμενης εικόνας, έντονο πειραματισμό, αλλά και ταινίες μικρού μήκους, ενώ ασχολείται με το devised performance και κάποιες φορές με object-based work. Xρησιμοποιεί συχνά το live στοιχείο, camp αισθητική, καθώς και μια κινηματογραφική οπτική στις περφόρμανς της. Θεματικές που την απασχολούν είναι η έννοια της ταυτότητας, η αποτυχία, η αυτολογοκρισία κ.ά. Έχει παρουσιάσει τη δουλειά της στην Αγγλία, την Ιταλία, την Ισπανία και την Ελλάδα. Εργάζεται ως εικονολήπτρια και, αυτή την περίοδο, ετοιμάζει μια θεατρική περφόρμανς καθώς και το σενάριο για μια μικρού μήκους ταινία.
Η Δάφνη Αντωνιάδου είναι ανεξάρτητη χορογράφος, περφόρμερ και χορεύτρια. Αποφοίτησε με άριστα από την Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης (2016) και από το Τμήμα Φυσικοθεραπείας του ΤΕΙ Αθηνών (2014). To 2017 δημιούργησε το πρώτο της χορογραφικό έργο, «Matter», σε συνεργασία με τον συνθέτη Constantine Skourlis και τον εικαστικό Στάθη Δογάνη, το οποίο έκανε πρεμιέρα στο Κέντρο Τέχνης και Πολιτισμού Beton7. Το 2018 παρουσίασε το έργο «Fos» στο πλαίσιο του Borderline Festival της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση , σε συνέχεια της συνεργασίας της με τον Constantine Skourlis. Την ίδια χρονιά, συνεργάστηκε ως περφόρμερ με τη σκηνοθέτιδα Ραφίκα Σαουίς για την περφόρμανς μακράς διαρκείας «AnimaCaptus – Τρωάδες», η οποία παρουσιάστηκε στο Μουσείο Μπενάκη. Το 2019, συνεργάστηκε ως χορεύτρια με τη σκηνοθέτιδα Έφη Μπίρμπα στην παράσταση «Δον Κιχώτης, Βιβλίο 2ο, κεφ. 23o»· συμμετείχε στο έργο του Christof Migone «Mixer», το οποίο παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του Borderline Festival 2019· και χορογράφησε τη «Europeana» της Ραφίκα Σαουίς, μια συμπαραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής με τα Βραβεία Ίψεν και τη Lineculture. Το 2020 παρουσίασε στο 7o Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση τη νέα της χορογραφική δουλειά με τίτλο «Vanishing Point», σε συνεργασία με τον χορευτή και χορογράφο Αλέξανδρο Βαρδαξόγλου και πρωταγωνίστησε στην μικρού μήκους ταινία του Γιώργου Ζώη “Touch Me”.
H Ελισσάβετ Σφυρή (γ. 1994, Μαρούσι), τελείωσε το μεταπτυχιακό της στο Λονδίνο στο τμήμα γλυπτικής του Royal College of Art και σπούδασε καλές τέχνες στο Κολλέγιο Goldsmiths, Πανεπιστήμιοτου Λονδίνου. Έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έργα της έχουν παρουσιαστεί στο μουσείο CICA στη Νότια Κορέα και στο μουσείο σύγχρονης τέχνης της Γενεύης ΜΑΜCO, ενώ έλαβε μέρος στην έκθεση «Sisyphus Version 20.18» στο Εθνικό Μουσείο Καλών Τεχνών της Ταιβάν. Τον Άυγουστο του 2018 διοργάνωσε και επιμελήθηκε το «Saline Art Residency», μία γλυπτική δράση σύγχρονης τέχνης με δημόσια γλυπτα, στην οποία συμμετείχε και η ίδια.